คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 24 ไลม์ และ จูเลียน・โร้ดฮาร์ท - novel-lucky

24 เฮเลน่า・ไลม์ และ จูเลียน・โร้ดฮาร์ท

หญิงสาวในวัยสี่สิบกลาง ๆ มีผมสีบลอนด์มัดรวบตึง และสวมชุดที่ไม่ฉูดฉาด แต่ได้รับการตัดเย็บอย่างหรูหรา

ดวงตาสีเขียวเข้มของเธอดูเคร่งขรึมและไม่สามารถสบตาได้

เฮเลน่า・ไลม์

เธอเป็นภรรยาของโฌแรส・ไลม์ ขุนนางระดับขั้นที่สาม และเป็นครูสอนพิเศษส่วนตัวที่ทำการสอนมารยาทผู้ดีให้กับลูก ๆ ขุนนาง

มีสมาชิกในราชวงศ์หลายคนที่ได้รับการชี้แนะจากเธอ ซึ่งทำให้เธอได้รับความไว้วางใจอย่างสูงจากสังคม

――บุคคลแรกที่ฉันไปหาก่อนใครใน「การเยี่ยมชมธุรกิจของเนีย・ลิสตัน」

ฉันมารู้ในภายหลังว่าเหตุผลที่เลือกคุณนายไลม์ในการถ่ายทำออกอากาศครั้งแรก ก็เพื่อจุดกระแสให้กับรายการใหม่ อีกทั้งยังเป็นฉากหน้าที่บอกว่าตระกูลลิสตันมีความสัมพันธ์อันดีกับเธออีกด้วย……ฉันคิดว่าเป็นการบอกให้ทุกคนรู้ว่าฉันรู้จักกับคุณนายไลม์

เมจิกวิชั่นยังไม่เป็นที่รู้จักดี และยังไม่แพร่หลายในสาธารณชนทั่วไป

นอกจากนี้ ประวัติยังสั้น และมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังต้องทำโดยการคลำหาทางกันไป และไม่มีใครรู้คำตอบที่ถูกต้อง・เส้นทางที่ถูกต้อง แม้แต่ความล้มเหลว ทั้งยังไม่รู้ด้วยว่าเรื่องแบบไหนถึงจะเป็นข้อห้าม

เท่าที่ฉันได้ยินข่าวลือมา ในปัจจุบันยัง「ไม่ค่อยมีเด็กมาปรากฎตัวบนเมจิกวิชั่นมากนั้น」เรียกได้ว่าเข้าขั้นหายากเลย บางคนยังบอกว่าในหมู่ขุนนางมีคนที่ออกมาต่อต้านอย่างเปิดเผยต่อการให้เด็กมาปรากฎตัว

คุณนายไลม์เป็นหนึ่งในกลยุทธ์เพื่อลดเสียงต่อต้านดังกล่าว

เพราะหากวิจารณ์ฉันที่เป็นเด็ก ก็เท่ากับวิจารณ์คุณนายไลม์ที่ร่วมแสดงในรายการด้วยเช่นกัน

พอเป็นแบบนี้ก็ต้องมีการระงับยับยั้งชั่งใจกันบ้างแน่นอน และ

ม๊า นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรจะไปคิดให้มากความ

ฉันปล่อยให้การปรับเปลี่ยนพวกนั้นขึ้นอยู่กับพ่อแม่ ส่วนฉันแค่พยายามอย่างเต็มที่ในการถ่ายทำก็พอ

“――ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ เนียซามะ”

หลังจากทักทายกับคุณนายไลม์แล้ว ชายที่นั่งข้างคุณนายก็ยืนขึ้นและกล่าวทักทาย

“หรือว่าจะเป็นจูเลียนซามะใช่หรือไม่คะ? เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกัน เนีย・ลิสตันค่ะ”

ชายหนุ่มรูปงามผมสีฟ้า

ปลายทางคำขอของานในครั้งนี้

และงานที่ฉันจะทำ

หากพิจารณาตามนั้นก็ไม่แทบไม่มีทางพลาดได้เลย

“ใช่แล้วครับ ผมจูเลียน・โร้ดฮาร์ท ประธานคณะละครไอซ์โรสครับ”

…….ฟุมุ นี่คือใบหน้าจริงของจูเลียนสินะ

ฉันเคยเห็นเขาในเมจิกวิชั่น แต่ที่ฉันเห็นคือ ตอนเขาอยู่บนเวที และผ่านแผ่นคริสตัลเวทมนตร์

ยังไงก็ตาม เขาไม่ได้แต่งหน้าเพื่อเปล่งประกายบนเวที ไม่ได้แต่งตัวด้วยชุดที่ตัดเข้ากับบทบาท ใบหน้าที่ฉันเห็นบนแผ่นคริสตัลเวทมนตร์กับใบหน้าจริงนั้นแทบจะดูเหมือนคนละคน

บนเวทีเขาดูฉูดฉาดและเปล่งประกายมากพอจนฉันอยากจะเรียกว่า「นักแสดงดาวเด่น」หรือ「สตาร์」

“ตัวจริงของคุณก็หล่อเช่นกันนะคะ”

ชายอายุยี่สิบกว่า ๆ ที่มีผมสีฟ้าโดดเด่น และดวงตาสีน้ำตาลแดงเข้ม รูปร่างสูงเพรียวทำให้ดูดีบนเวที

“ฮาๆๆ ขอบคุณมากครับ เนีญซามะก็น่ารักมากเช่นกันครับ”

จริงเหรอ?

แต่พูดตามตรงพี่ชายฉันน่ารักกว่า

หลังจากที่กล่าวทักทายกันพอสมควร ฉันก็เข้ารวมโต๊ะด้วย

“คุณนายไลม์ ต้องขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณในครั้งก่อนด้วยนะคะ ได้ดูการออกอากาศหรือไม่คะ?”

“จ๊ะ ฉันได้ดูรายการไปบางส่วนแล้ว ถ่ายหนูออกมาได้ดีเลยเชียว”

งั้นเหรอ ดูเหมือนกันงั้นเหรอ

“――ม๊า ก็ไม่ถึงกับไม่พึ่งพอใจล่ะนะจ๊ะ แม้จะยังไม่ดูไม่คล่องแคล่ว แต่ก็เห็นถึงความพยายามอย่างมากเพื่อการเป็นกุลสตรีเป็นอย่างดี”

อ้า กลายเป็นงานประเมินมารยาทไปแทนแล้วเหรอ

……ถ้าหากแสดงมารยามจริงจังมากเกินไป ผู้คนในสถานที่ที่เราไปเยี่ยมชมก็จะรู้สึกเกร็ง แต่ถ้าหากทำตัวเป็นเด็กมากเกินไปก็จะทำให้ตระกูลลิสตันเสื่อมเสีย เป็นรายการที่ต้องใช้การใส่ใจพอสมควร

ฉันรู้สึกว่าตัวเองคิดง่ายไปในตอนแรก แต่――ในตอนนี้ฉันรู้สึกแล้วว่าคำสอนของคุณนายไลม์กำลังเริ่มได้ผลในภายหลัง

ความไม่เคารพย่อมทำให้ตระกูลเสื่อมเสีย ความไม่รู้ย่อมทำให้ตระกูลมัวหมอง ความประมาทย่อมทำให้ตระกูลสั่นไหว

คำพูดซ้ำ ๆ ที่พูดกับฉันในตอนนั้น กลายเป็นคำที่ฉันจะคิดถึงเสมอเวลาที่ต้องมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นระหว่างการถ่ายทำ

“ตราบที่ได้เครื่องหมายผ่านจากคุณนายก็นับว่าสบายใจแล้วค่ะ”

“อย่าพึ่งดีใจไป ยังขาดความเชี่ยวชาญอีกมาก และฉันไม่เคยบอกว่าจะไม่มีการตัดคะแนนทีหลังนะจ๊ะ”

――ยังคงเป็นคนที่เข้มงวดเช่นเคย

ยังไงก็ตาม คำพูดของคนเช่นเธอนั้น มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้ต้องหยักหน้ายอมรับในภายหลังจริง ๆ ถือเป็นสมบัติล้ำค่าสำหรับการมีชีวิตที่ยืนยาว

แต่ก็เป็นเรื่องยากมากที่จะสื่อให้ถึงเด็ก ๆ

จนกว่าพวกเขาจะโตพอจนสามารถมองย้อนกลับไป และเข้าใจสิ่งที่คุณนายไลม์พูดไว้ได้ ความประทับใจของเด็ก ๆ ก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่า “ยัยแก่บ้าอะไรเนี่ย”

“ม๊า ม๊า คุณนาย”

จูเลียนคาดเดาไปว่าบรรยากาศเริ่มเป็นอันตรายจึงพูดออกมา แต่ในความเป็นจริงก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น

ในฝั่งของฉันยอมรับได้ และคุณนายไลม์ก็เข้าใจเช่นกัน

ม๊า ก็เป็นเรื่องธรรมดาล่ะนะ เพราะดูยังไงฉันก็ยังเด็กเกินกว่าจะขัดขืนได้

บริกรที่นำทางฉันมาก่อนหน้านี้ได้เข้ามาเพื่อถามว่าพวกเราพร้อมให้เสิร์ฟอาหารได้แล้วหรือยัง ดูเหมือนว่าเมนูอาหารนั้นจะถูกสั่งไปแล้วเรียบร้อย

“――ขอประทานอภัยด้วยค่ะ”

ริโนกิสเดินทางตามมาถึง และเข้ามายืนอยู่ข้างหลังฉัน เธอเป็นสาวยใช้จึงไม่ได้นั่งร่วมโต๊ะ

พอฉันบอกว่า「อนุญาตให้ไปทานอาหารเย็นรอที่อื่นก่อนก็ได้」 เธอก็ปฏิเสธอย่างหนักแน่น

ดูท่าเป้าหมายของริโนกิสจะเป็นจูเลียน คนดังที่ชื่นชอบที่เคยทำได้เพียงดูผ่านเมจิกวิชั่น

ม๊ายังไงก็เถอะ ถ้าเธอเป็นคนพูดแบบนั้นเองก็ช่วยไม่ได้ ฉันจึงปล่อยให้ริโนกิสไว้คนเดียว

คุณนายและจูเลียนมีเหล้าก่อนอาหาร ส่วนฉันถูกเติมน้ำเปล่าเต็มแก้ว ……อยากดื่ม ฉันอยากดื่มไวน์ขาว ฉันคงทนไม่ได้แน่ ๆ หากมีใครมาเมาอยู่ต่อหน้า

――ฉันรู้สึกว่าต้องพูดอะไรบางอย่างเพื่อไม่ให้ตัวเองจ้องไปที่เหล้ามากเกินไป มาคุยเกี่ยวกับงานกันเลยดีกว่าไหม

“คุณนายกับจูเลียนซามะ รู้จักกันมาก่อนหรือคะ?”

ถ้าจำไม่ผิดคำขอร้องน่าจะเป็นจากคนรู้จักของคุณนาย

และฉันคิดว่าคนรู้จักคนนั้นคือ จูเลียน

“คงต้องบอกว่าเป็นญาติกันมากกว่าเป็นคนรู้จักนะจ๊ะ อันที่จริงเขาเป็นหลานชายของฉันเอง”

โห๊ ญาตินี่เอง

ผมเป็นลูกชายของน้องสาวของเธอครับ เพราะทำงานลักษณะนี้ ผมจึงไม่สามารถเปิดเผยตัวตนของตัวเองได้อย่างอิสระ และมีเพียงไม่กี่คนที่รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของผมกับคุณนาย……กับคุณป้า”

ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้น้องสาวของคุณนายไลม์เป็นยังไงบ้าง แต่ถ้าเขาพูดออกมาแบบนี้ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเองก็เป็นขุนนางเช่นกัน

ชื่อสกุลโร้ดฮาร์ทที่บอกเมื่อกี้ คิดว่าคงเป็นชื่อสำหรับใช้ในวงการ แต่……ม๊า เอาไว้ค่อยถามเรื่องนี้ทีหลังก็ได้

“เช่นนั้น หนูจะได้เข้าเป็นส่วนหนึ่งของคณะละครของจูเลียนซามะเป็นการชั่วคราว ถูกต้องไหมคะ?”

“ครับ ผมมีความคิดที่อยากจะเชิญเนียซามะเข้าร่วมบนเวทีในครั้งต่อไป ตั้งแต่ที่ได้เห็นเนียซามะผ่านเมจิกวิชั่นเป็นครั้งแรกเลยล่ะครับ ดังนั้นผมจึงขอร้องให้คุณป้าช่วยติดต่อให้ครับ”

เข้าใจล่ะ

ถ้าหากเคยดูรายการที่พวกเราแสดงร่วมกันบนเมจิกวิชั่นก็ไม่แปลกที่จะรู้ว่าคุณนายไลม์กับฉันรู้จักกัน

ม๊า ฉันคิดว่าน่าจะเป็นที่รู้กันดีว่าตระกูลลิสตัน และตระกูลไลม์มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันตั้งแต่ก่อนหน้าแล้ว

“ถ้าเช่นนั้น ได้โปรดหยุดเรียกชื่อหนูด้วยซามะได้ไหมคะ”

“ครับ?”

“หนูมาที่นี่ เพราะถูกขอให้ขึ้นเวทีในฐานะนักแสดงค่ะ

นับจากนี้ ได้โปรดอย่าปฏิบัติกับหนูในฐานะของบุตรีตระกูลลิสตัน แต่เป็นเพียงเนียที่ทำงานที่ทำงานภายใต้ประธานจูเลียน

ถ้าประธานเรียกอย่างให้เกียรติกับนักแสดงธรรมดา คุณคงไม่สามารถอธิบายกับคนอื่น ๆ ได้ใช่ไหมคะ?

และจะเป็นเรื่องยากสำหรับหนูด้วยหากได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นลูกค้ามากกว่า”

จูเลียนดูเหมือนจะคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็พยักหน้าทันที

“……อืม เข้าใจแล้ว ฝากตัวด้วยนะ เนียจัง”

“ค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ท่านประธาน”