คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 240 ทิวทัศน์ของการกินโลลิจริงวันแรก จบ
240 ทิวทัศน์ของการฝึกต่อสู้จริงวันแรก จบ
แม้ว่าเราจะมาถึงช้ากว่าที่วางแผนไว้เล็กน้อย แต่ก็ยังมาถึงจุดหมายปลายทางก่อนเวลาน้ำชายามบ่ายหลังเวลาอาหารกลางวันเล็กน้อย
จริง ๆ เลย
ที่มาถึงช้าแบบนี้ก็เพราะ ฉันต้องวิ่งรอซิลเลนกับอีส
ทั้งสองคนยังวิ่งตามหลังมาถึงช้ามาก และวิ่งพร้อมคร่ำครวญไปด้วย อีกทั้ง「คิ」ยังวุ่นวายไม่น้อยเนื่องจากความเหนื่อยล้าทางกาย อาคาชิเองก็ติดตามมาอย่างยากลำบาก
“――ว่าแล้ว เนียจริงด้วย！？”
โอ้ ลิวิเซล
ทันทีที่พวกเรามาถึงที่หน้าป้อม ลิวิเซลที่มาทำงานเป็นนักบินอยู่ที่นี่ก็รีบออกมาหา พวกเราคงถูกพบตั้งแต่เนิ่น ๆ โดยโดยหน่วยเฝ้าระวังที่รายงานไปทันที
ในอดีตฉันมีความสัมพันธ์ที่ยุ่งยากเล็กน้อยกับลิวิเซล แต่ในตอนนี้เขาเป็นลูกศิษย์ของฉันแล้ว
“สวัสดีค่ะเจ้าชาย ฉันมาตามแผนที่วางไว้”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น คือที่จะถาม……”
หืม？ ……อ้า ของที่อยู่เหนือหัวฉันสินะ
“นี่คือต้นแบบของรถม้าที่ฉันเคยพูดถึงก่อนหน้านี้ไงล่ะ แต่มันเกิดพังขึ้นมาฉันเลยต้องแบกเอาไว้”
มันหนักไม่พอที่จะเพิ่มน้ำหนัก แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น นาน ๆ ครั้งก็ถือเป็นประสบการณ์ที่ดีเหมือนกันที่ได้แบกของที่เบาแบบนี้แล้ววิ่งช้า ๆ ในระยะทางไกล ๆ
“วิ่งมา อย่างงั้นเหรอ？”
“――คุณเองก็เข้าใจแนวคิดของ『คิ』แล้วใช่ไหมล่ะ？ ไม่น่ามาเพิ่งแปลกใจเอาตอนนี้เลย”
“ไม่หรอก จะพูดยังไงดี……ถึงรู้ก็จริง เราแค่แปลกใจกับที่เห็น……”
อะ เป็นแบบนั้นเองสินะ
พอดูจากรูปร่างหน้าตาของฉันแล้ว ก็คงต้องแปลกใจอยู่ที่ความสามารถพื้นฐานพัฒนาไปได้มากแค่ไหนผ่าน「คิ」แม้ว่าจะมีกล้ามเนื้อบ้าง แต่มวลกล้ามเนื้อนั้นก็ยังไม่มากไปกว่ามวลกล้ามเนื้อของเด็ก
“ถึงจะแปลกใจกับเรื่องแบบนี้แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ ที่จริงคุณเองก็จะสามารถทำแบบนี้ได้ในเร็ว ๆ นี้เหมือนกัน ดังนั้นไม่ต้องสนใจให้มากนักหรอก”
สำหรับตอนนี้ มาทิ้งต้นแบบที่เสียหายไว้ในป้อมก่อนดีกว่า มันจะเป็นหายนะได้หากมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่ฉันทิ้งมันไว้นอกป้อม
“อิลก์ล่ะ？”
“เขากำลังนำทีมนักบินไปสำรวจเพิ่มเติมอยู่ ผลัดเวรกับเราน่ะ เราพึ่งกลับมาที่ป้อมไม่นานนี้เอง”
งานของนักบิน……ม๊า เรียกว่าหน้าที่ราชการน่าจะเหมาะกว่า
เมื่อแมลงเริ่มตื่นตัวมากขึ้น ลิวิเซลกิบอิลก์ก็มีโอกาสที่จะกลับไปยังเมืองหลวงมาเวเลียน้อยลงไปด้วย
แมลงที่ไม่รู้จัก ในดินแดนที่ไม่รู้จัก
ฉันเดาว่าเรายังคงต้องระมัดระวังเกี่ยวกับพื้นที่ที่ยังไม่ได้สำรวจจากนี้ไป
ทว่า ฉันได้ยินมาว่าบริเวณนี้ปลอดภัยขึ้นมาก
พวกมดที่พวกเขาต่อสู้มาทั้งชีวิตเอง ก็ยังไม่ได้ถูกบุกเข้าไปในรังและกำจัดอย่างสิ้นซาก
――ม๊า ในความเป็นจริง เราก็ไม่มีทางรู้แน่ชัดจนกว่าจะถึงฤดูร้อนที่พวกแมลงจะเริ่มเคลื่อนไหวกันอย่างจริงจังอีกครั้ง
“พึ่งกลับมาสิเน๊ะ จ๊า คุณจะเข้าร่วมการฝึก――”
“เข้า เรากลับมาตั้งแต่เช้าแล้ว และกำลังพักผ่อนอยู่จนถึงเมื่อกี้ ร่างกายพร้อมแล้ว”
งั้นเหรอ
เชื้อพระวงศ์ของมาเวเลียจริงจังกันดีน๊า
“ไม่ได้ละเลยการฝึก『คิ』ใช่ไหม？”
“แน่นอน ไม่ว่าเราจะยุ่งแค่ไหน ไม่ว่าต้องออกไปสำรวจ และตั้งแคมป์ เราก็ทำทุกวันโดยไม่มีขาด อิลก์ก็ด้วย”
ถ้างั้นก็ไม่มีปัญหา
พูดตามตรง ฉันเริ่มรู้สึกไม่พอใจกับการมีแค่ซิลเลนกับอีสเท่านั้น
ม๊า ฉันสามารถช่วยเหลือคุณได้หากว่าเกิดเหตุที่ต้องรับมือกับแมลง ดังนั้นมาลงมือทำกันเถอะ
หลังจากรอให้ซิลเลนกับอีส แล้วก็อาคาชิมาถึง และปล่อยให้พักสักพักแ ในที่สุดเราก็เริ่มการฝึกการต่อสู้จริง
เพราะว่ามาถึงสายไปสักหน่อย ฉันเลยคิดว่าคงทำอะไรไม่ได้มาก
ขากลับก็ยังต้องวิ่งด้วยเช่นกัน
พวกเธอยังขาดทักษะในการคงสภาพ「คิ」ของตัวเองเอาไว้ ฉันถึงอยากให้พวกเธอวิ่งระยะไกลเพื่อพัฒนาความสามารถในการคงสภาพเอาไว้
“อาจจะมีผู้ชมมากไปสักหน่อย แต่ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น”
ฉันกับเหล่าลูกศิษย์ แล้วก็อาคาชิยืนอยู่ในจุดที่ฉันได้ฆ่าแมลงไปมากมาย รวมถึงมดด้วย
ผู้คนในป้อมกำลังเฝ้าดูพวกเรา โดยยื่นหัวออกมานอกหน้าต่างป้อม
ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาได้รับคำอธิบายแบบไหนจากลิวิเซล แต่คงเคยได้ยินมาว่าจากเขาแล้วว่าพวกฉันจะทำอะไร
คงเป็นเรื่องหายากจริง ๆ ที่จะได้เห็นคนกำจัดแมลง
――ฉันคิดว่าสักวันหนึ่งจะกลายเป็นภาพที่หายาก และเหลือเชื่อ
“จ๊าฉันจะไปเรียกมาก่อนเน๊ะ ครั้งแรกให้ช่วยกันเอาชนะพร้อมกันสามคนก่อน คิดว่าวันนี้น่าจะยังเป็นไปไม่ได้ แต่พอคุ้นเคยกันแล้ว ฉันจะให้พวกเธอสู้ทีล่ะคน”
หลังจากที่ทุกคนพยักหน้าแล้ว ฉันก็เดินไปข้างหน้า……ไปตามทิศทางที่มดเคยใช้เข้ามาจนเป็นคลื่นลูกใหญ่ แล้วเริ่มมองหาแมลงที่ไม่แข็งแกร่งมากนัก
――เข้าใจล่ะ ไม่มีมดอยู่ใกล้ ๆ หรือที่ใต้ดินแล้วแน่นอน ตอนนี้แถวนี้น่าจะปลอดภัยแล้วล่ะ
ฉันเดินเข้าไปลึกอีกเล็กน้อย และค้นพบแมงเม็ดขนาดใหญ่ที่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้
“อืーม……ม๊า ไม่เป็นไรหรอก”
เป็นแมลงขนาดใหญ่ที่มีเปลือกแข็งมาก
ทว่ามันไม่ได้เคลื่อนไหวได้รวดเร็วขนาดนั้น และการโจมตีก็มองออกง่าย มีแค่การพุ่งเข้าชนด้วยร่างกายเท่านั้น
อาจจะแข็งแกร่งกว่ามดนิดหน่อยแต่ถ้าใช้สามคนก็น่าจะจัดการได้
หากเป็นไปไม่ได้ ฉันก็สามารถทำให้มันจบได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว
ดีล่ะ เอาเลยแล้วกัน
――ฉันขว้างก้อนหินที่ฉันเก็บมาใกล้ ๆ เพื่อดึงดูดความสนใจ และพาแมลงตัวนั้นไปที่ป้อม
ด้วยเหตุนี้การฝึกจึงเริ่มขึ้น
แม้การเฝ้าดูจากข้างสนามจะน่าหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้แยกอะไรเมื่อได้เห็นลูกศิษย์กำลังพยายามอย่างเต็มที่ ก็ยังน่าหงุดหงิด ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดว่าของแค่นี้ก็ระเบิดมันได้โดยแค่ปลายนิ้วเท่านั้น
「เนีย！ เจ้านี้มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ！？”
「ดาบ！ ฟันไม่เข้า！ เป็นไปไม่ได้！”
“ต่อให้เป็นดาบใหญ่นี่มันก็เกินมือไปแล้ว！”
การเคลื่อนไหวถือว่าค่อนข้างดี
แต่ ไม่ว่าจะทำยังไง หอกของซิลเลน、ดาบมือเดียวของอีส、และดาบใหญ่ของลิวิเซลก็ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับเปลือกนอกของแมลเม็ดได้
ไม่สิ มีรอยขีดข่วน
เหมือนมีรอยขีดข่วนที่พื้นผิลเล็กน้อยล่ะมั้ง ในระดับหนึ่งล่ะ
“อย่าไปโจมตีซึ้งหน้า！ พลิกมันซะ！”
แมงเม็ดแสดงการโจมตีออกมาเพียงสองแบบ แบบแรกมันจะขดตัว แล้วกลิ้งเข้าโจมตี อีกแบบคือไล่ล่าด้วยขาที่เคลื่อนไหวนับไม่ถ้วนและปีนขึ้นไปบนตัวคุณ
อันที่จริงอย่างหลังเหมือนเป็นการกระทำเพื่อล่าเหยื่อไว้กินล่ะ ด้วยขนาดและน้ำหนักของมัน ก็จึงเหมือนถูกทับจนตาย
“พลิกไปซ้า！ เป็นยังไงล่ะ！”
“――เดี๋ยวก่อน！ พี่มีความคิดแล้ว！”
ตามที่คาดไว้ ความแตกต่างในด้านประสบการณ์นั้นหมายถึงทุกสิ่ง เพราะเขาต่อสู้มายาวนาน ลิวิเซลดูเหมือนจะสามารถคิดหาวิธีพลิกตัวแมงเม็ดให้กลับหัวได้อย่างรวดเร็ว
เมื่อเขาตะโกนอธิบายเสียงดัง ซิลเลนกับอีสก็หยักหน้า
“――เข้าใจแล้วค่ะ！ ไปกันเถอะท่านพี่ชาย！ อย่าพลาดนะ อีส！”
“อืม！”
“ย้าไปตรงนั้น！ เตรียมพร้อม！”
ลิวิเซลไม่ยอกแพ้ต่อการพุ่งชน เคลื่อนตัวไปหาซิลเลนพร้อมทั้งดึงดูดแมงเม็ดไปด้วย
หลังเร่งความเร็วการเคลื่อนที่ขึ้นเล็กน้อยจนทิ้งระยะได้ห่างพอสมควร――แมงเม็ดก็เริ่มวิ่งไล่ตามลิวิเซลด้วยความเร็วอันดุเดือด
และ――
“ตอนนี้แหละท่านพี่ชาย！”
ซิลเลนกระแทกพื้นด้วยปลายด้ามหอก ตรึงมันด้วยเท้าข้างเดียว และหดตัวลงถือหอกชี้ขึ้นไปในแนวทแยงมุมจากพื้นดิน
กลายเป็นเหมือนทางลาดที่มุมค่อนข้างชัน
หรือก็คือใช้เป็นสิ่งทดแทนเนินลาดนั่นเอง
แมงเม็ดไล่ตามลิวิเซลที่วิ่งมาจนถึงด้านหลังซิลเลนที่ซ่อนอยู่
จากนั้นมันก็กระแทกเข้ากับความลาดชันของหอก
โดยแรงโมเมนตัมหัวของมันก็ถูกยกสูงขึ้นตามมุมลาดชันอย่างเป็นธรรมชาติ ร่างกายครึ่งหนึ่งก็ลอยตามไปด้วย
“ลุยกันเลย ซิล！”
ด้วยเสียงที่หึกเหิม ด้านหลังของดาบใหญ่ของลิวิเซลก็งัดเข้าที่ปลายหอกที่ซิลเลนถือชี้เป็นแนวทแยงขึ้นอยู่
เนินลาดชันพลิกด้าน
แน่นอนว่าแมงเม็ดที่อยู่ข้างบนก็ด้วย
แมงเม็ดถูกพลิกตัวหงายหลัง
ทว่า มันไม่ใช่เต่า แมงเม็ดรีบเตรียมพลิกตัวอย่างรวดเร็ว――แต่
“――ไม่ปล่อยให้ทำได้หรอก！”
ตามที่ตกลงกันไว้ อีสที่รอยู่แล้วเร็วกกว่า
เธอกระโดดขึ้นไปและแทงดาบจากด้านบน แทงอย่างรวดเร็วและซ้ำแล้วซ้ำอีก และรีบถอยทันที
ไม่มีผู้ได้รับบาดเจ็บสาหัสใด ๆ
แมงเม็ดลุกขึ้นมาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเริ่มวิ่งอีกครั้ง แต่――
“ทำได้！ แทงได้！ ฆ่าได้！”
ในการโจมตีครั้งก่อน อีสรู้สึกถึงการตอบสนองบางอย่าง
การตอบสนอง
พูดอีกอย่างก็คือ โอกาสที่จะชนะ
ต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง แต่สุดท้ายก็สามารถฆ่าแมงเม็ดลงได้สำเร็จ
เหล่าผู้ที่กำลังเฝ้าดูจากป้อมต่างโห่ร้อง「โอ้อออออออออ！」
มนุษย์ที่มีเลือดเนื้อเพียงแค่สามคนเท่านั้นที่สู้และเอาชนะมาได้ ทั้งที่จนถึงตอนนี้แม้แต่ทหารจักรกลก็ยังประสบปัญหากับการต่อสู้กับแมงเม็ด นี่อาจเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่กว่าที่ฉันคิดไว้
“ทำได้แล้ว！ ทำได้แล้ว！”
“ชนะแล้ว สินะ……”
“……”
ขณะที่อีสกำลังมีความสุขอย่างไร้เดียงสา ซิลเลนกับลิวิเซลซึ่งน่าจะเข้าใจความแข็งแกร่งของแมงเม็ดดี กำลังจ้องมองไปที่แมลงตัวนั้นที่ไม่เคลื่อนไหวอีกต่อไปแล้ว และเหม่อลอยเล็กน้อย
อืม ก็ดีแล้วไม่ใช่รึ
“ลุยกันต่อตามจังหวะนี้กันเลยเถอะ ฉันจะไปพาตัวต่อไปมา”
“”เอ๊ะっ””
เอ๊ะ ทำไมกัน
“อะไรที่ทำให้คิดว่ามันจบลงแล้วล่ะ？ การฝึกฝนที่แท้จริงเริ่มต้นขึ้นแล้วจริงไหม？”
แม้ว่าตอนนี้ศัตรูอาจจะยังน่าเกรงขาม แต่ในที่สุดเพียงแค่สามคนก็สามารถต่อสู้ได้
สุดท้ายแล้วในฐานะอาจารย์คงเป็นปัญหาแน่ หากไม่สามารถทำให้พวกเขาสามารถเอาชนะในการต่อสู้ตามลำพังได้ ฉันแค่อยากให้พวกเขาเติบโตจนสามารถระเบิดศัตรูได้ด้วยเพียงปลายนิ้วเดียวเท่านั้นเอง
ด้วยเหตุนี้แล้ว ขั้นต่อไปในวันแรกของการฝึกต่อสู้จริงก็ได้เริ่มต้นขึ้น และสิ้นสุดลง
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ไร้สาระ
เห็นคู่รัก?กอดกัน จู๋จี๋กัน จูบกัน บนรถเล่นน้ำแล้วอิจฉา ฮา
