คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 25 ลิสตัน สองเจ้าชายหมีน้ำแข็ง
25 สองเจ้าชายน้ำแข็ง
คนที่กระโดดเข้ามาคือ ชายหนุ่มที่ดูคล้ายกับจูเลียน ―― ไม่ใช่สิ ผู้หญิงต่างหาก
ลูซิด้า・โร้ดฮาร์ท
น้องสาวฝาแฝดของจูเลียนซึ่งมีชื่อเล่นเดียวกันกับคณะละครไอซ์โรส และเป็นนักแสดงนำหญิงของคณะ
――เข้าใจล่ะ สองเจ้าชายสินะ
ฉันเคยเห็นเธอยืนบนเวทีผ่านแผ่นคริสตัลเวทมนตร์มาบ้าง แต่ดูเหมือนจะมีหลายบทบาทที่ต้องแต่งเป็นผู้ชาย……เป็นหนุ่มรูปงาม
นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไม ทั้งที่พวกเขาเป็นฝาแฝดชายหญิงถึงได้รับฉายาว่า「สองเจ้าชายน้ำแข็ง」
……ม๊า พอเธอไม่ได้แต่งหน้าเหมือนตอนอยู่บนเวที ฉันก็คิดว่าเธอดูเป็นผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย
ถึงอย่างงั้นก็ไม่ได้แปลว่าจะดูไม่เหมือนชายหนุ่มรูปงาม
เพราะเธอดูเหมือนจูเลียนผู้หล่อเหลา
“ต้องขอโทษที่มาช้าด้วยค่ะ โอบาซามะ ――เนียซามะ ต้องขออภัยด้วยนะคะ ที่ทำตัวเสียมารยาทอย่างการมาสายตั้งแต่การเจอกันครั้งแรกแบบนี้”
เมื่อพูดกับคุณนายไลม์ที่มีสถานะสูงสุดตามลำดับชั้นเสร็จ ลูซิด้าก็คุกเข่าลงข้างฉัน
“ค่ะ หนูเข้าใจแล้ว แต่จากนี้ไป โปรดปฏิบัติต่อหนูในฐานะสมาชิกของคณะละครเท่านั้นนะคะ ลูซิด้าซัง”
ฉันยอมรับคำขอโทษ แล้วท้าทายเรียกเธอด้วยชื่อคุณ และขอให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้อย่างรวดเร็ว
พูดให้ชัดคือ ฉันอยากให้เธอรีบเลิกทำตัวแบบนั้นซะ เพราะริโนกิสแสดงอาการตื่นเต้นสุด ๆ เพราะฉันรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมาอย่างเร่าร้อนมาก ๆ ในใจของเธอคงกำลังเอะอะว่า「คุณหนูคะ！ นั่นไอซ์โรสไงคะ！ สองเจ้าชาย สองเจ้าชายน้ำแข็งไงคะ！」เข้าใจได้ง่าย ๆ เลยล่ะ
ลูซิด้ามองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม โอโอ รอยยิ้มที่เหมือนกลีบกุหลาบ……สมแล้วที่เป็นนักแสดงนำหญิงสุดทรงเสน่ห์
“……ว่าแล้ว เธอเป็นอย่างที่ฉันคาดหวังไว้จริง ๆ”
คาดหวัง?
“ลูซิด้าเป็นคนแรกที่เสนอให้เรียกเนียจังมาน่ะ ――ลูซิด้า ถ้ายังอยู่แบบนั้นต่อ จะไปขวางทางอาหารของเนียจังเอาน่ะ รีบมานั่งที่ได้แล้ว”
“เข้าใจแล้วน๊า”
ด้วยเหตุนี้ ลูซิด้าจึงลุกขึ้นยืนและถอยหลังหนึ่งก้าว
“――ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อ ลูซิด้า・โร้ดฮาร์ท เป็นนักแสดงในคณะไอซ์โรส”
“――ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ เนียค่ะ ขอบคุณสำหรับที่เรียกหนูมาในครั้งนี้นะคะ หนูยังเป็นเพียงมือสมัครเล่น แต่ก็ต้องการทำด้วยหัวใจและจิตวิญญาณทั้งหมดค่ะ”
หลังจากทักทายกันอย่างเป็นทางการแล้ว อาหารค่ำแสนผ่อนคลายก็เริ่มขึ้น
ประสบการณ์ของจูเลียนและลูซิต้าที่อยู่บนเวทีมาตั้งแต่เด็ก ๆ มีเรื่องตลกน่าสนใจมากมาย
มีแต่เรื่องตลกจนจบ
ฉันแน่ใจว่าพวกเขาต้องมีประสบการณ์ที่ไม่น่าฟังและไม่พึงประสงค์มากมาย ไม่ใช่แค่พี่ชาย แต่การเป็นบุคคลในอาชีพสาธารณะมักจะสร้างความเครียดให้กับจิตใจและร่างกาย เป็นฉันคงมีเรื่องที่อยากจะลืมไม่ใช่น้อย
ม๊า ฉันก็ไม่คิดว่าจะเป็นความคิดที่ดีที่จะพูดถึงสิ่งที่ไม่พึงประสงค์กับเด็ก
ฉันเรียกริโนกิสมาบอกหลายครั้งว่าให้ไปก่อนได้เลย แต่ก็เธอก็ยังดื้อดึงขออยู่กับฉัน จนอาหารค่ำแสนผ่อนคลายเปลี่ยนเป็นของหวานในที่สุด
“――แล้ว คิดว่ายังไง?”
และ
เมื่อการสนทนาจบลง คุณนายไลม์ที่ตั้งใจฟังตั้งแต่ต้นจนจบก็หันไปจ้องมองสองเจ้าชาย มาลองคิดดูแล้ว คุณนายและลูซิด้า มีสีของดวงตาที่เหมือนกัน ที่บอกว่าเป็นญาติกันก็ได้
“ลูซิด้า ผมให้เธอเป็นคนตัดสินใจเลย”
“เข้าใจแล้ว ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง”
หลังลูซิด้าตอบจูเลียนไป เธอก็มองมาที่ฉันด้วยสายตาทรงพลังที่กลบบรรยากาศที่เงียบสงบก่อนหน้าจนหมด
อุมุ ดูท่าจะมีบางอย่างที่อยากจะพูด
“เนียจัง ถ้าหนูดูเป็นแค่เด็กธรรมดา ๆ ฉันคงไม่คิดที่จะบอกหนูหรอกนะ ยังไงก็ตาม หนูในความคิดของฉัน ดูเหมือนกับโอบาซามะเอามาก ๆ ดังนั้นฉันเลยตัดสินใจที่จะคุยด้วย”
……ก็หมายความว่าเป็นอย่างนั้นสินะ
“มีเหตุผลที่จำเป็นต้องเรียกหนูมาสินะคะ?”
ฉันเป็นแค่มือสมัครเล่นในการแสดงละคร
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันคิดว่าคนที่จริงจังต้องไม่มีทางต้องการรวมงานกับมือสมัครเล่นอย่างฉัน
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับบทบาท พวกเขาจะทุ่มเทแรงกายแรงใจทุกครั้ง เมื่อต้องแสดงกับผู้อื่น พวกเขาจะทำอย่างจริงจัง และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้พวกเขาสามารถครองหัวใจของผู้คนได้
ยิ่งสำหรับคณะละครที่มีความสามารถด้วยแล้ว
ถ้าต้องการคนช่วยจริง ๆ ยังไงก็ต้องอยากเรียกคนที่มีความสามารถมากกว่ามือสมัครเล่น
……ฉันคิดแบบนั้น แต่ยังไงก็เป็นความคิดพื้นฐานจริงไหม
เหตุผลที่เรียกฉัน เหตุผลที่เรียกหาคนที่ไม่ใช่นักแสดง
หวังว่าจะเป็นคำตอบที่ยอมรับได้
“นี่อาจทำให้รู้สึกขุ่นเคืองใจ แต่……ที่จริง――”
วันรุ่งขึ้น หลังจากมื้ออาหารเย็นสำคัญกับคุณนายไลม์ จูเลียน และลูซิด้า รวมทั้งริโนกิสผู้ฉวยโอกาศส่วนตัว
หลังค้างคืนที่โรงแรม และฉันกับริโนกิสก็เดินทางมาถึงห้องเช่าที่คณะละครเวที ไอซ์ โรส ฝึกซ้อมอยู่เสมอตามเวลาที่ได้นัดไว้
ถึงแม้ชื่อไอซ์โรสจะขายได้ แต่เนื่องจากเป็นคณะละครที่พึ่งจะเปิดตัวได้เพียงไม่นานจึงทำให้ยังไม่มีห้องซ้อมเป็นของตัวเอเง
พวกเขาใช้สถานที่เช่านี่โดยทำสัญญาหนึ่งเดือน และวมักจะใช้เมื่อมีการตัดสินใจว่าจะขึ้นแสดงบนเวที
“――อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
ฉันมาถึงเร็วกว่าเวลาที่นัดหมายไว้เล็กน้อย
ที่หน้าประตูมีป้ายไม้ที่เขียนไว้ว่า「สงวนไว้สำหรับคณะละครไอซ์โรส」ติดเอาไว้ เป็นที่นี่อย่างไม่ต้องสงสัย
พอเปิดประตูเข้าไป……โอ้ อยู่ล่ะ
เริ่มจากคนผมสีฟ้าสองคนที่ฉันพบเมื่อคืนนี้ นักแสดงประมาณสิบคนกำลังบิดขี้เกียจและถือสคริปต์ รู้สึกเหมือนกำลังจะเริ่มซ้อมกันต่อจากนี้
เมื่อจูเลียนและลูซิด้าเห็นฉัน พวกเขาก็ยิ้มและพยายามเข้ามาหาฉัน แต่――ก่อนหน้านั้น
“――หล่อนมาสายนะเด็กใหม่！”
เด็กสาวที่มีผมสีบลอนด์ผสมกับสีแดงที่ดูเหมือนจะมีอารมณ์รุนแรงจู่ ๆ ก็เข้ามาอยู่ตรงหน้าฉัน
――เข้าใจล่ะ ผู้หญิงคนนี้ใช่คนที่พวกลูซิดาพูดถึงหรือเปล่า
“ไม่รู้หรอกนะ ว่าหล่อนจะเป็นลูกสาวของขุนนางหรืออะไรที่ไหน แต่ตอนนี้หล่อนก็เป็นแค่เด็กใหม่เท่านั้น！เพราะฉะนั้นเด็กใหม่อย่างหล่อนรีบไปทำความสะอาดให้เหล่ารุ่นพี่ที่อยู่มาก่อนซะ！”
ห๊า
“จะทำให้ดีที่สุดค่ะ”
อืม……ไม่น่ารักเอาซะเลยน๊า
ฉันได้ยินเสียงริโนกิสแอบเดาะลิ้นมากจากด้านหลัง ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบใจเอามาก ๆ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันน่าจะบอกให้เธออย่ายื่นมือยื่นปากเข้ามาสอดเอาไว้น่าจะดีกว่า
――ฉันได้ยินเสียงเดาะลิ้นอย่างชัดเจน แต่ดูเหมือนเด็กสาวผมบลอนด์จะไม่ได้ยิน
“จริง ๆ เลย……แบบนี้แหละถึงได้ไม่ชอบพวกมือสมัครเล่น！”
ฉันไม่รู้ว่าเธอเข้าใจคำตอบกลับของฉันหรือไม่ แต่เมื่อเธอพูดในสิ่งที่อยากพูดเสร็จแล้ว เธอก็หันหลังกลับ และเดินกลับไปที่เดิม
ไม่สิ เธอไม่สนใจคำตอบของฉันด้วยซ้ำ
ยังไงก็ตาม ฉันคิดว่าเธอต้องการโจมตีเพียงครั้งเดียว เรื่องนั้นฉันเข้าใจดี การโจมตีก่อนมีความหมายอย่างมากเนื่องจากจะส่งผลต่อเกมถัดไป
ม๊า ถ้าในระดับฉัน ฉันกล้าสัญญาว่าจะปล่อยให้คู่ต่อสู้โจมตีเข้ามาก่อนและสามารถใช้พลังได้อย่างเต็มที่ แล้วค่อยเอาชนะทีหลัง
เพราะถ้าฉันลงมือก่อนก็จะไม่ใช่การแข่งขันนะสิ ความใจกว้างของผู้แข็งแกร่งไงล่ะ
ม๊า เอาไว้ก่อนแล้วกัน
เมื่อมองข้ามไหล่ของเธอขณะที่กำลังจากไป ฉันก็เห็นจูเลียนและลูซิด้ายิ้มอย่างมีเลศนัย
――ฉันพยักหน้าที่สื่อว่าไม่เป็นไร ไม่มีปัญหา ให้เห็น
เด็กสาวผมบลอนด์คนนี้ชื่อ ชาโร・ไวท์
เธอเป็นนักแสดงนำหญิงที่คณะละครไอซ์โรสกำลังขาดแคลนรุ่นต่อไป
