คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 273 จุดสิ้นสุดของหมีค้าโลลิจึงเริ่มต้นขึ้นด้วยประการฉะนี้
273 จุดสิ้นสุดของความทะเยอทะยานจึงเริ่มต้นขึ้นด้วยประการฉะนี้
“……”
“โอ โอ้……”
ในวันรุ่งขึ้น ฉันก็ได้พบกับผู้ส่งสารของอู่ไห่ตงอีกครั้ง
ตามที่ฉันได้บอกไป พวกเขามาที่คฤหาสน์ตอนกลางคืนตามลางสังหรณ์ของฉัน
――ที่ทางเข้า มิโตะกระแอมในลำคออย่างเงียบ ๆ ดวงตาของคาลัวก็จับจ้องไปที่เธอ พวกเธอเหมือนประหลาดใจกับหน้าอกใหญ่โตของลินตัน・ออรอน หญิงสาวผู้มีเสน่ห์อย่างมาก
“อะแอ่ม！ หืมมมม！”
เมื่อริโนกิสกระแอมในลำคอ จนทั้งสองคนกลับมามีสติอีกครั้ง และนำทางพวกเขาไปที่ห้องรับแขก ตามปกติ
――นี่เป็นครั้งที่สองที่พวกเราได้สนทนากัน
ภายในห้องรับแขกประกอบไปด้วยคนสี่คน ฉันกับริโนกิส และ ลินตัน・ออรอนกับ เว่ยป้า・เซิน สองผู้ส่งสารของอู่ไห่ตง
คนกลุ่มเดียวกันจากเมื่อวานมารวมตัวกันในวันนี้ในสถานที่อื่น
“ท่านเองก็จ้างเด็กอยู่เช่นกันงั้นหรือคะ？”
“เรามีความสัมพันธ์กันบางอย่างเน๊ะ”
ฉันเดาว่าเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขาที่จะจ้างคนรับใช้เด็ก ฉันเสนอเก้าอี้ให้ทั้งสองคนจากอู่ไห่ตงและอธิบายสั้น ๆ
“ตอนที่พวกฉันมาถึงที่มาเวเลีย เมื่อประมาณหนึ่งปีครึ่งที่แล้ว ย้อนกลับไปในตอนนั้น นโยบายการปิดประเทศย่ำแย่กว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้มาก ฉันไม่รู้สึกว่าจะสามารถหาคนในท้องถิ่นที่ไว้ใจได้ “
“อ้า……เข้าใจแล้วค่ะ”
ลินตันดูเหมือนจะเห็นด้วย
ถ้าเป็นนักการทูต ก็ต้องเป็นเรื่องปกติที่เธอจะรู้ว่ามาเวเลียเคยเป็นประเทศแบบไหนมาก่อน
“จึงเป็นพวกเด็ก ๆ？”
“ใช่ พวกเราพบกันโดยบังเอิญ และพวกเขาบอกว่าตนเองเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีที่จะไป ในเมื่อฉันต้องการความช่วยเหลือ เรื่องก็จึงเป็นเช่นนี้”
“……เนียซามะชอบเด็กมากสินะคะ และนั่นคือเหตุผลในการปลดปล่อยทาสบนเกาะโจรสลัดอากาศด้วยอย่างงั้นสินะคะ？”
“――งั้นฉันอยากจะถามคุณในทางตรงกันข้าม ไม่ว่าคุณจะชอบเด็กหรือไม่ เมื่อคุณได้ยินเรื่องเด็กถูกลักพาตัว ถูกทารุณกรรม และถูกบังคับให้ทำงานหนัก คุณไม่คิดอะไรเลยเหรอ？”
“เรื่องนั้น……ม๊า……”
ใช่ไหมล่ะ คงจะมีความขุ่นเคืองอันชอบธรรมอยู่บ้าง
ทว่า ฉันจะไม่พูดมากไปกว่านี้
มันเป็นสถานการณ์ที่ยากลำบากในการเคลื่อนไหว ดังนั้นฉันจึงมีเรื่องที่ฉันสามารถทำได้ไม่มาก และฉันไม่อยากพูดอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันไม่สามารถทำได้
เพราะฉันเคลื่อนไหวคนเดียวไม่ได้ ดังนั้นจึงได้ขอความร่วมมือไงล่ะ
“แล้วคุณคิดเรื่องนี้แล้วหรือยัง？”
“ฉันได้คิดแผนการคร่าว ๆ ไว้แล้วค่ะ ทว่า――หากมีแค่พวกเรา ก็ต้องยอมรับว่ามีคนไม่พอค่ะ”
โห๊ว
จ๊า ถ้าอย่างนั้นเรามาฟังกันเลยดีกว่า
“――อืม”
หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมด ฉันก็พยักหน้าอย่างแรง
“ถ้าเป็นแบบนี้ต้องสำเร็จแน่นอนเน๊！”
“”ไม่ไม่””
ลินตันกับ เว่ยป้า และแม้แต่ริโนกิสที่ไม่พูดอะไรสักคำนอกจากปล่อยบรรยากาศอึดอัด ทั้งหมดต่างพร้อมใจกัน「เดี๋ยวก่อน」เพื่อหยุดฉันไว้
“เรายังไม่ได้ครอบคลุมการเคลื่อนไหวในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เลยนะคะ เราพึ่งสร้างกรอบการทำงานคร่าว ๆ เพียงเท่านั้นเอง”
เอ๊ะ？
“แต่จากสิ่งที่ฉันได้ยิน มันเป็นแผนที่สมบูรณ์แบบแล้วจริงไหม？”
“ไม่ได้ใกล้เคียงกับสมบูรณ์แบบเลยค่ะ ทันทีที่มีคำว่า『ทำยังไง』และ『ด้วยวิธีใด』เหล่านี้รวมอยู่ด้วย มันก็ไม่สมบูรณ์แบบแล้วค่ะ”
“เอ๊ะ？ จ๊า ไม่ได้เหรอ？”
“ไม่ได้ค่ะ ถ้าจะพูดให้ชัดเจนคือ ยังยังไม่ได้ค่ะ”
ระ เหรอ……ฉันคิดว่ามันคงไม่สมบูรณ์แบบกว่านี้อีกแล้ว
“……อาโน เนียซามะ ท่านตั้งใจที่จะจริง ๆ ใช่ไหมคะ？”
“เอ๊ะ？ ใช่สิ”
“ท่านสามารถดำเนินการตามแผนการนี้ได้อย่างจริงจังใช่ไหมคะ？ เนื่องจากหมู่เกาะโจรสลัดอากาศอยู่ใกล้ชายแดน ประเทศอื่น ๆ ก็จำเป็นจะต้องมีส่วนร่วมในการกำหนดยุทธศาสตร์ด้วยเช่นกัน
เมื่อก้าวไปถึงจุดหนึ่งแล้ว จะไม่มีวันหวนกลับ ภาระจะหนักเป็นพิเศษสำหรับท่านซึ่งจะเป็นผู้นำ
ถึงจะเป็นเช่นนั้น ก็ไม่มีปัญหาใช่ไหมคะ？”
ฉันไม่ลังเลต่อหน้าการจ้องมองอย่างจริงใจของลินตัน
“ฉันไม่สนใจ ฉันหวังว่าจะเร็วที่สุดเท่าที่สามารถทำได้ ถ้าเราเริ่มเคลื่อนไหวเร็วขึ้นหนึ่งวัน เราก็จะสามารถช่วยชีวิตคนได้มากขึ้น”
ในใจฉันได้ตัดสินใจไปแล้วว่าจะทำอะไร ดังนั้นไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่ทำ
“――เข้าใจแล้วค่ะ”
เธอพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นเรามาดำเนินการปราบปรามหมู่เกาะโจรสลัดทางอากาศกันเถอะค่ะ เพื่อที่จะทำสิ่งนี้ได้ เราต้องรวบรวมผู้ร่วมมือ แต่ช่วยบอกเราหน่อยได้ไหมคะ ว่ามีใครที่เนียซามะสามารถไว้วางใจได้บ้าง？”
ด้วยเหตุนี้การสนทนาจึงดำเนินต่อไปจนดึก
“――อา！？ คุณ ลิกเนอร์ใช่ไหม！？”
ชายคนหนึ่งซึ่งทำงานเป็นผู้ให้บริการขนส่งสินค้ามาหลายปีได้พบเห็นลิกเนอร์ กัปตันแห่งกลุ่มฉลามหัวค้อนดำ(แบล็คแฮมเมอร์เฮด)ซึ่งกำลังเดินลงมาจากทางลาด จึงได้ตะโกนเรียกเขาไว้
ชายคนนี้เป็นยามเฝ้าระวัง
ใบหน้าที่ไม่รู้จัก เรือที่ไม่รู้จัก ธงที่ไม่รู้จัก เขาเป็นยามเฝ้าประตูเพื่อป้องกันโจรสลัดอากาศที่ไม่เคยเป็นที่รู้จักมาก่อนผ่านเข้าไป
จากนั้นเมื่อได้ยินเสียงของชายคนนั้น คนเฝ้าประตูคนอื่น ๆ ก็มารวมตัวกันรอบ ๆ――คนเหล่านี้คือคนที่หารายได้เพื่อเครื่องดื่มเหล้ารั่มจากการขนส่งสินค้าให้กับเรือโจรสลัดอากาศ
พวกเขาทักทายกลุ่มแบล็คแฮมเมอร์เฮดโดยตะโกนโหวกเหวก「คุณยังมีชีวิตอยู่เรอะ」ไม่ก็「ไม่ได้เจอคุณมาสองสามปีแล้ว」ด้วยอาการยินดีต้อนรับ
“โย้ พวกแกทั้งหลาย กัปตันแบล็คแฮมเมอร์เฮดที่ร่าเริง มีมารยาทดี และจริงจังกลับมาแล้ว”
――โจรสลัดอากาศที่เคยทำลายล้างท้องฟ้าของมาเวเลียได้กลับมาแล้ว
ลูกเรือของกลุ่มแบล็คแฮมเมอร์เฮดก็ลงตามมาตามการนำของกัปตันลิกเนอร์
เช่นเดียวกับโจรสลัดอากาศส่วนใหญ่ พวกเขาค่อนข้างสกปรก ขี้เล่น และดูเหมือนจะแข็งแกร่งมาก แม้จะเป็นกลุ่มโจรสลัดอากาศกลุ่มเล็ก ๆ แต่ก็มีประวัติความสำเร็จที่ดี และมีศักยภาพในการรบสูง จึงก่อห้เกิดความปั่นป่วนได้ไม่น้อย
“พวกคุณไปอยู่ที่ไหนมาตลอดช่วงเวลานี้！？ ข้าไม่ได้ยินข่าวลืออะไรเลยด้วยซ้ำ！”
“เหตุต้องตัดสินใจจริงจังไง？ มันเป็นงานที่จริงจังม๊าก”
หลังจากพูดแบบนั้นพร้อมกับส่ายหัว ลิกเนอร์ก็มุ่งหน้าไปที่บาร์พร้อมกับลูกเรือ
“――อะ ใช่ใช่ ช่วยขนสัมภาระให้ด้วยล่ะ”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากลิกเนอร์ที่หันกลับมา พวกผู้ชายที่ทำหน้าที่ขนส่งสินค้าต่างส่งเสียงเชียร์ เพราะได้เจองานที่รายได้ดีแล้ว
ลูกเรือของกลุ่มแบล็คแฮมเมอร์เฮดซึ่งยังคงอยู่บนดาดฟ้า ได้ให้คำแนะนำแก่พวกผู้ชายขณะที่พวกเขาปีนขึ้นไปบนทางเดิน
จำนวนค่อนข้างมากทีเดียว
พวกผู้ชายช่วยกันขนกล่องไม้และถุงกระสอบออกอย่างต่อเนื่อง
เนื่องจากพวกเขาไม่อยากสร้างความเสียหายให้เกิดขึ้นที่นี่ เพราะไม่รู้ว่ามันจะก่อให้เกิดปัญหาอะไรขึ้นบ้าง ดังนั้นทุกอย่างจึงดำเนินการอย่างรวดเร็วและระมัดระวัง
สินค้าหนักจะถูกขนถ่ายโดยใช้เรือเดี่ยวและย้ายลงในโกดังว่างเปล่าทันที
และ――
“อะ？ เด็กนี้คือ？”
คนขนของที่เผลอมองเข้าไปในถังที่ฝาเปิดอยู่ส่งเสียงขึ้น
ในนั่น มีเด็กผมสีดำถูกมัด ปิดปาก และปิดตาอยู่
“อ้า เป็นเด็กที่ข้าวางแผนจะขายน่ะ”
“เอาจริงดิ กลุ่มฉลามหัวค้อนดำ พวกคุณไม่เคยทำอะไรแบบนี้นะ”
“มันมีบางสิ่งเกิดขึ้นล่ะนะ ข้ามีปัญหาในการจัดการน่ะ เพราะดันไปเกิดรู้สึกสงสารที่ต้องฆ่าพวกเธอขึ้นมา แต่ก็รู้สึกว่าแย่แน่หากปล่อยให้หนีไปได้ ดังนั้นข้าเลยตัดสินใจปล่อยให้มันเป็นเรื่องของโชค”
“โชค？”
“ข้าหวังว่าเธอจะถูกซื้อโดยเจ้าของที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ล่ะน๊า”
“อะ ฮ่าๆๆๆๆๆ มีคนดี ๆ ที่ไหนบ้างมาอยู่บนเกาะโจรสลัดอากาศแห่งนี้กัน？”
ชายคนนั้นหัวเราะและแสดงความคิดเห็นอย่างสบาย ๆ โดยถือถังที่บรรจุเด็กไว้บนไหล่ของเขา
――และด้วยเหตุนี้ ฝันร้ายของโจรสลัดอากาศซึ่งหลงใหลในความปรารถนาและความทะเยอทะยานจึงเริ่มต้นขึ้น
