คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 282 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ ８ กำเนิดแดนโลลิ
282 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ ８
“……ล้อเล่นใช่ไหม……”
เมื่อมองดูใบประกาศจับที่โดนย้อนเข้ามาในกรง วีรัสซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเจ้าของซ่องแห่งนี้ และพวกผู้ชายที่มุ่งก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที
ในใบประกาศจับคือภาพเหมือนของชูรัต กัปตันของดาบหนามนับพัน โจรสลัดอากาศที่มีรสนิยม และงานอดิเรกแย่ ๆ อย่างการฟันคนเป็นชิ้น ๆ
――เธอแสดงมันให้ดูและพูดว่า「ฉันบดขยี้เขาไปเมื่อคืนนี้」
เช่นเดียวกับวีรัส บางคนก็พึมพำว่า「โกหก」ในขณะที่บางคนพูดไม่ออกและประหลาดใจ ขณะที่บางคนก็เอาแต่ตะโกนว่า「อะไรก็ช่างปล่อยข้าออกไป」 ม๊า มีปฏิกิริยาปะปนกันไป
มีชายเปลือยมากกว่าสิบคนรวมตัวกันอยู่ในกรงที่ไม่ได้ใหญ่โตมากนัก
นั่นเป็นเพราะว่าผู้จัดการและพนักงานก็ถูกลักพาตัวเช่นกัน ในตอนที่ลิลลี่โจมตีซ่องต่าง ๆ เธอก็ทุบตีพวกเขาแล้วพามาด้วย
นี่ก็เป็นมาตรการป้องกันไม่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวลับของลิลลี่รั่วไหล อีกทั้งพวกเขายังเป็นแหล่งข้อมูลอีกด้วย
――ม๊า ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของลิลลี่คือ เธอไม่สนใจว่าจะถูกเปิดเผยเมื่อใดก็ตามอยู่แล้วก็เถอะ
เธอมีแผนที่จะปรากฏตัวบนเวทีเร็ว ๆ นี้อยู่แล้ว
“ด้วยเหตุนี้ นั่นหมายความว่าฉันได้ทำลายกลุ่มโจรสลัดทางอากาศเจ็ดกลุ่มภายใต้สังกัดราชาแฟรกไจล์ไปแล้วไงล่ะ”
ลิลลี่ เด็กสาวผมดำที่อยู่นอกกรงพูดกับพวกผู้ชายที่อยู่ในกรง โดยมีโอลิเวียร์อยู่ข้าง ๆ ราวกับว่าเธอเป็นเจ้าของซ่องแห่งนี้
“นา、โกหกสินะ？”
วีรัสที่เนื้อตัวหลังจากถูกขังมานานกว่าสิบวันโยนใบประกาศจับทิ้งไป ก่อนพุ่งเข้ามาใกล้เกาะติดกับลูกกรงเหล็ก
“แค่มาแสดงอะไรแบบนี้ให้ดูทุกคืน ข้าไม่มีทางเชื่อหรอก ยิ่งไปกว่านั้นพาข้าออกไปจากที่นี่ซะ แกมีจุดประสงค์อะไร จะเกิดอะไรขึ้นบนโลกนี้”
ฉันไม่ต้องการที่จะตอบคำถามนั้น แต่ฉันต้องการตรวจสอบคำตอบบางอย่าง
“ทั้งที่ฉันทำมามากถึงขนาดนี้แล้วก็ตาม ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เลย แฟรกไจล์ตอนนี้ไม่ได้อยู๋บนอาคาชิมะสินะ？”
สี่ราชาแห่งท้องฟ้าคือ โจรสลัดอากาศที่มีชื่อเสียงที่สุด ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจถ้ามีคนพยายามจะฆ่าพวกเขา
จริง ๆ แล้วก็มีคนที่มาอยู่ที่นี่เพื่อมุ่งเป้าไปที่พวกเขา ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขาที่จะต้องมีความเฉียบแหลมและความกังวลอยู่เสมอ
นั่นเป็นสาเหตุที่พวกเขาไม่เปิดเผยที่อยู่ของพวกเขาให้รู้กันอย่างเปิดเผย――อย่างน้อยก็สำหรับแฟรกไจล์
ฉันถามวีรัสกับคนอื่น ๆ แล้ว แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครรู้ว่าแฟรกไจล์อยู่ที่ไหน
แล้วเห็นได้ชัดว่าจะเขามีหลายฐานอยู่ภายในอาคาชิมะ แต่แม้พวกเขาจะรู้หนึ่งหรือสองฐาน พวกเขาก็ไม่ได้รู้จักทั้งหมด
――ม๊า เรื่องนั้นก็ช่างมันเถอะ
ยังมีโจรสลัดอากาศให้ล่าอีกมาก ดังนั้นจะมีเรื่องให้ทำตลอดจนไม่เบื่อแน่นอนล่ะนะ
ดูเหมือนลิลลี่จะคิดว่าเธอต้องรังแกพวกเขาให้หนักที่สุดเท่าที่จะทำได้ซะแล้ว
ฉันอยากให้โจรสลัดอากาศได้สัมผัสกับความขมขื่น ความเจ็บปวด และความสิ้นหวัง มากพอ ๆ กับที่เคยทำกับทาสมาจนถึงตอนนี้
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันพยายามใช้ประโยชน์มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
นอกจากนี้ยังมีเหตุการณ์ที่ทาสบางคนเริ่มโจมตีใส่โจรสลัดอากาศที่ถูกลิลลี่บดขยี้อีกด้วย ตำแหน่งของทาสและโจรสลัดอากาศกำลังค่อย ๆ เปลี่ยนที่กัน
สิ่งนี้จะดำเนินต่อไปจนกว่าแฟรกไจล์จะปรากฎตัว หรือโจรสลัดอากาศจะหายไปจนหมดสิ้น
ม๊า จนกว่าผู้รับผิดชอบจะมารับผิดชอบ ก็เป็นความรับผิดชอบส่วนรวมของผู้ใต้บังคับบัญชาล่ะนะ
“……ถ้าแกกำลังบดขยี้โจรสลัดอากาศได้ขนาดนั้นจริง แฟรกไจล์เป็นชายที่น่ากลัว หากเขาเห็นแกเป็นศัตรู เขาจะไม่แสดงความเมตตาใด ๆ และไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะเงียบหลังจากถูกโจมตีแบบนี้”
วีรัสแครงใจกับทุกเรื่อง
แต่ ตราบใดที่ยอมเล่นละครตามไป อย่างน้อยเขาก็จะไม่ถูกฆ่าตายตอนนี้ เมื่อเขาได้ข้อสรุปดังกล่าวแล้ว เขาจึงตัดสินใจว่าจะไม่ต่อต้านอย่างไร้ประโยชน์ใด ๆ อีก
「ฉันดูแลคุณในราคาสี่แสนที่คุณซื้อฉันมา」เธอพูดแบบนั้น และให้อาหารเขาสามมื้อต่อวันและของฟุ่มเฟือยบางอย่าง คงกลายเป็นเรื่องลำบากแน่ หากเขาไปกระตุ้นพวกเธอด้วยวิธีแปลก ๆ และโดนยกเลิกพวกมัน
“หลังจากที่ทำลายเรือรบยุงสงคราม(มอสคิวโต้) ก็ผ่านมาหลายวันแล้วใช่ไหม？ ถ้าเป็นแบบนั้นก็น่าจะใกล้ถึงเวลาที่จะกลับมาแล้ว？
ที่นี่คือเกาะของแฟรกไจล์ เป็นเกาะลอยฟ้าที่เป็นเครื่องพิสูจน์ตำแหน่งของสี่ราชาแห่งท้องฟ้ามาหลายชั่วอายุคน ไม่มีทางที่เขาจะเงียบถ้ามีคนมาแตะต้องมันนา”
เข้าใจล่ะ ลิลลี่พยักหน้า
“――พอจบปัญหาดังกล่าวได้เมื่อไหร่ ฉันจะตัดสินใจว่าจะปฏิบัติต่อคุณยังไงต่อไปเน๊ะ จนกว่าจะถึงตอนนั้น โปรดรออยู่ที่นี่อย่างเงียบ ๆ”
“ระ รอก่อน！ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วจริงไหม ปล่อยข้าออกไป！ โอ้ย！ ……อะ、วันนี้ข้าขอสั่งซิการ์กับเหล้าอีก！ ข้าไม่สนใจว่าจะของถูกหรือเปล่า แค่เอามาให้เยอะ ๆ ที！”
วีรัส รวททั้งพวกผู้ชายเริ่มโวยวายอีกครั้ง แต่ลิลลี่กับโอลิเวียร์ก็ออกจากห้องใต้ดินโดยไม่หันกลับไปมอง
“ใส่เข้าไปในรายการเน๊ะ “
เมื่อออกมาจากห้องใต้ดิน ฉันก็สั่งให้ส่งสินค้าฟุ่มเฟือยที่วีรัสสั่งไว้กับโอลิเวียร์
“จำเป็นด้วยเหรอคะ？”
ลิลลี่หัวเราะ ดูเหมือนโอลิเวียร์จะไม่พอใจกับการมีน้ำใจให้วีรัส
“แน่นอนฉันจะเริ่มจากที่ไหนก็ตามก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่าตอนนี้ฉันดีใจที่ได้เริ่มต้นที่นี่ นั่นคือราคาที่ซื้อสิ่งนั้นเน๊ะ”
ปฏิบัติการบุกเริ่มจากซ่องแห่งนี้
ก็จริงว่ามันอาจจะดีกว่าถ้าไม่เริ่มจากที่นี่ แต่ฉันก็เริ่มจากที่นี่และมาไกลขนาดนี้แล้ว
ฉันจะพูดอะไรได้ในสถานที่แบบนี้
“ฉันคิดว่ามันเป็นการจับคู่ที่ดีที่ได้เจอกับพวกคุณ”
ลิลี่กังวลว่าจะถูกหักหลัง แต่โสเภณีไม่เคยทรยศใคร
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอจึงสามารถดำเนินการได้อย่างราบรื่นและเป็นไปตามแผนที่วางไว้ แม้จะใช้เวลานานมากก็ตาม
หากการซ่อนตัวล้มเหลว คงต้องทำทุกอย่างเร็วกว่ากำหนดมาก
มันจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยาก เพราะเธอต้องค้นหาโจรสลัดอากาศ พ่อค้าทาส และซ่องโสเภณีทั้งกลางวันและกลางคืนและรีบทำลายพวกเขา
แต่การกำจัดโจรสลัดอากาศคงจะเสร็จสิ้นไปนานแล้ว
“……ท๊า ถ้าลิลลี่พูดแบบนั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ”
หลังจากแยกทางกับโอลิเวียร์ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่เต็มใจ ลิลลี่ก็หันหน้าไปทางห้องทำงาน
“อะ、ลิลลี่！ ในที่สุดก็มา！”
เอสเธอร์ซึ่งรายล้อมไปด้วยชายและหญิงแสนสวย เดินเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าโล่งใจอย่างเห็นได้ชัดและกระซิบข้างหู
“มาอยู่ด้วยกันที！ นี่เป็นภาระหนักสำหรับฉันเกินไปแล้ว！”
“หืม？ แค่จดบันทึกเองไม่ใช่เหรอ？”
“เพราะคนอื่นนะสิคนอื่นไงล่ะ！”
“มีใครที่ต้องรับมือแล้วไม่ชอบใจเหรอ？”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่เรื่องแบบนั้น！ แต่ว่า……ยังไงดี ฉัน กะ กลัวน่ะ……！”
ประวัติของคน
ดูเหมือนว่าเอสเธอร์เคยเป็นลูกสาวของพ่อค้ารายหนึ่ง และได้รับการศึกษาในระดับหนึ่ง
กล่าวอีกนัยหนึ่งเธอสามารถอ่านและเขียนได้
ฉันจึงขอให้เธอช่วยตรวจสอบภูมิหลังของสาวสวยที่ฉันพามาเมื่อคืนนี้ด้วยการใช้ความสามารถนั้น
เนื่องจากหลายคนมีรูปลักษณ์ที่สวยงาม ดูเหมือนบางคนที่ซ่องโสเภณีระดับสูงซื้อไปนั้นเป็นบุคคลที่มีความเกี่ยวข้องกับขุนนางในบางประเทศ และบางคนก็มาจากครอบครัวที่ไม่สามารถพูดถึงอย่างเปิดเผยได้
แม้ว่าพวกเขาจะหวังให้ส่งตัวกลับประเทศโดยเร็ว ไม่สนใจว่าใครจะถามว่ายังไง ความปรารถนาของพวกเขาก็คือขอแค่รีบจัดการขั้นตอนให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว และอยากกลับบ้าน ม๊า ฉันเดาว่าพวกเขาผ่านเรื่องเลวร้ายมามากมาย
――ยังไงก็ตาม ในวันแรกชายคนหนึ่งได้แสดงความเย่อหยิ่งออกมา「หยาบคาย！ ข้าเป็นบุตรชายของเอิร์ล ――」แต่เมื่อฉันตบเขาและขู่ว่า「จะโยนเขาออกไปข้างนอก」 เขาก็เงียบไป บริเวณโดยรอบก็ด้วย
ฉันไม่รู้ตัวตนของเขา
แต่ขณะที่พวกเขาอยู่ที่นี่ พวกเขาทั้งหมดยังคงเป็นทาส และถ้าให้เจาะจงกว่านั้นคือ พวกเขาเป็นของปล้นของลิลลี่ ยังไม่ถูกถอดปลอกคอด้วยซ้ำ ……ม๊า เนื่องจากหากถอดออกจะเป็นอันตรายมากกว่า
อนึ่ง ฉันไม่เคยถามรายละเอียดมาก่อน แต่ดูเหมือนว่าโอลิเวียร์จะเป็นลูกสาวของขุนนางเช่นกัน
วีรัสชอบเธอเพราะว่าเธอสวย แต่เธอก็รู้หนังสือและฉลาดด้วยเช่นกัน
“เข้าใจแล้วเข้าใจแล้ว ฉันจะอยู่ใกล้ ๆ สักพักแล้วกัน――เรามาเริ่มกันจากทางนั่นดีไหม”
“เอ๊ะっ”
ลิลลี่ตะโกนเรียกผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงที่ใหญ่โดยไม่จำเป็น ที่มีตราประทับอยู่บนหน้าอกของเธอ
ตราประทับเหล็กร้อน มันเป็นหลักฐานของการเป็นทาส
ไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นอาการบาดเจ็บอีกต่อไป น่าเสียดายมันค่อนข้างเก่ามากจนกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของเธอ
“ฉันจะรักษาสิ่งนั้นที่หน้าอกของคุณ มาสิ”
“……ระ รักษาได้เหรอ？ จะหายดีไหม？”
“ใช่แล้ว”
แค่ควักผิวหนังและสร้างใหม่ล่ะ――เมื่อฉันอธิบายเรื่องนี้ให้ลูกสาวขุนนางที่ฉันพามาด้วยตั้งแต่แรก ใบหน้าของเธอก็ซีดและก็กลัวมากจนเธอเริ่มร้องไห้ ฉันจะไม่อธิบายอีกต่อไปแล้ว
แม้ว่าจะเงียบไปแล้วก็ตาม หากเป็นเพียงเศษผิวหนังก็เสร็จภายในเวลาไม่นาน
บริเวณนี้ถูกควบคุมเรียบร้อยแล้ว โดยรับมาทั้งจากการใชกำลังของลิลลี่ ทั้งจากการเช่ามาโดยโอลิเวียร์
แม้ว่าทาสจะถูกห้ามไม่ให้ปรากฏตัวต่อสาธารณะ แต่เสียงหัวเราะและเสียงที่มีความสุขของเด็ก ๆ ก็สามารถได้ยินได้เป็นครั้งคราว
ลิลลี่รวบรวมทาสได้มากกว่าสามร้อยคนแล้ว และพวกเขาทั้งหมดอาศัยอยู่ที่นี่ แม้ว่าจะอยู่ในสภาพที่คับแคบก็ตาม
――ในขณะที่โจรสลัดอากาศถูกโจมตีคืนแล้วคืน บริเวณนี้เป็นเพียงพื้นที่เดียวที่สงบสุข……ในความเป็นจริงแล้ว มีสัญญาณของผู้คนมากมาย
มีหลายคนโดยเฉพาะพ่อค้าที่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้
แค่ว่าพวกเขาไม่กล้าสัมผัสมัน
พวกเขาไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับ「จอมโจรล่าโจรสลัดอากาศ」ที่ออกบดขยี้ โจรสลัดอากาศเกือบทุกคืน และรู้สึกขอบคุณจนไม่ต้องการที่จะข้องเกี่ยวกับโจรสลัดอากาศที่คอยเอาเปรียบอยู่เสมออีก
ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง พวกเขาจึงแกล้งทำเป็นไม่เห็นมัน
ม๊า ที่จริงไม่ว่าเรื่องจะเป็นยังไง มันก็ไม่สำคัญว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร ตราบใดที่ยังสามารถจ่ายเงินให้พวกเขาเพียงพอที่จะซื้ออาหารหรืออะไรก็ตาม
ที่จริงแล้ว พวกเขามีความสุดขมากที่มีลูกค้า มากกว่าโจรสลัดอากาศที่บางครั้งก็ชักดาบ
แม้ว่าสิ่งที่จ่ายมาจะเป็นเงินที่ถูกขโมยมาก็ตาม
และ ตอนกลางคืน
ไม่มีโจรสลัดอากาศคอยลาดตระเวน หรือเฝ้า หรือเดินอย่างเมามายอยู่ข้างนอกอีกต่อไป
“พอเป็นแบบนี้แล้ว รู้สึกเหงานิดหน่อยน๊า”
เป็นเพราะลิลลี่โจมตีพวกเขาจากทุกทิศทุกทาง
มีโจรสลัดอากาศโง่ ๆ มากมาย แต่ไม่ใช่ว่าจะมีแค่คนโง่เท่านั้น
หากโจรทำงานเฉพาะตอนกลางคืน พวกเขาจะไม่เคลื่อนไหวในเวลากลางคืน
แม้แต่โจรสลัดอากาศที่โง่เขลาก็สามารถมั่นใจในความปลอดภัยได้มากขึ้นขนาดนั้น
จากกลุ่มโจรสลัดอากาศทั้งห้าที่ถูกเรียกว่าระดับผู้บริหารของแฟรกไจล์ที่เหลืออยู่มีเพียง กัปตัน・ซาเรีย แห่ง เทพธิดาหัวงู(เดรดก็อดเดส)เท่านั้น
อีกสี่คนที่เหลือคือ ถูกบดขยี้ไปนานแล้ว และเรือก็จมหมดด้วย
――ม๊า ก็ดี วันนี้ไปที่ท่าเรืออีกรอบ แล้วล่มเรือดีกว่า
ลิลลี่เดินอย่างมั่นใจข้ามเกาะอันเงียบสงบในยามดึก
มันมีเรื่องยากลำบาก
ตามที่วีรัสบอกไว้ โจรสลัดอากาศภายใต้แฟรกไจล์ไม่ได้รับอนุฯจให้เคลื่อนย้ายเนือโดบไม่ได้รับคำสั่งโดยตรงจากแฟรกไจล์ โดยเฉพาะพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากอาคาชิมะ
พูดอีกอย่างคือ แม้ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เรือโจรสลัดอากาศจะถูกโจมตีคืนแล้วคืนเล่า แต่โจรสลัดอากาศก็ไม่สามารถหลบหนีได้
――แฟรกไจล์、ฉันหวังว่าคุณจะกลับมาเร็ว ๆ นี้
น่าแปลกที่ลิลลี่และเหล่าโจรสลัดอากาศต่างก็มีความรู้สึกแบบเดียวกันในแง่นั้น
