คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 283 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ ９ โลลิเคยนอกใจหมีสาว
283 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ ９
“จากนี้ก็จะถึงจุดจบแล้วใช่ไหม？”
อาซีร์เป็นคนที่วิถีชีวิตและคำพูดเปลี่ยนแปลงไปมากที่สุด แม้ว่าใบหน้ามืดมนของเธอจะยังคงเดิม วันนี้เธอก็ช่วยลิลลี่ทำการรักษา
ลิลลี่พยักหน้าว่า「อืม」แล้วบิดขี้เกียจคอที่แข็งทื่อจนส่งเสียงก๊อบแก๊บ
“หลังจากนี้ก็เหลือแค่ปลาตัวใหญ่แล้ว ฉันก็อยากรักษามากกว่านี้แต่ไม่มีเวลาแล้ว……”
และ หันความสนใจไปที่ลุยซาที่กำลังส่งพวกเด็ก ๆ และมนุษย์สัตว์ลูเซียโดเข้านอนบนเตียงขนาดใหญ่เกินจำเป็นซึ่งกินพื้นที่ครึ่งหนึ่งของห้องทำงาน
ในฐานะที่มีอายุเป็นอันดับที่สอง นิสัยความเป็นแม่ของลุยซาอาจจะน่าดึงดูด และเด็ก ๆ หลายคนก็รู้สึกผูกพันกับเธอ
โดยเฉพาะเด็กๆ ที่ยังไม่ชินกับชีวิตทาสดูเหมือนจะมาพึ่งพาลุยซา และหลาย ๆ คนก็อยากนอนกับเธอ
“อย่างน้อยก็หนึ่งสัปดาห์เน๊ะ นั่นก็นานมากพอแล้ว ม๊า ถึงฉันจะรอได้ตลอดไป แต่”
ใช่ ด้วยเหตุผลบางอย่าง ขาของลุยซายังไม่ได้รับการรักษา
นอกจากนี้ยังมีทาสคนอื่นที่มีความพิการ และเจ็บป่วยร้ายแรงซึ่งยังไม่ได้รับการรักษาด้วยเช่นกัน
นิ้วและแขนขาสามารถงอกใหม่ได้ เว้นแต่จะเป็นมาแต่กำเนิด
ยังไงก็ตาม ยิ่งร่างกายพิการมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องใช้เวลามากขึ้นเท่านั้น นิ้วสามารถสร้างใหม่ได้อย่างรวดเร็ว แต่แขนหรือขาต้องใช้เวลาและความพยายาม
ขณะนี้แผนการในอนาคตของลิลลี่ยังไม่แน่นอน
สถานการณ์ปัจจุบันคือสิ่งต่าง ๆ เป็นไปตามแผนที่วางไว้ในระดับหนึ่ง แต่รายละเอียดปลีกย่อยผิดจากกำหนดการไปมาก
การที่แฟรกไจล์ ราชาแห่งการหลบหนีไม่อยู่ ก็จัดอยู่ในประเภทของเหตุการณ์ที่ไม่ได้วางแผนไว้เช่นกัน
――กลุ่มโจรสลัดอากาศที่มีชื่อเสียงถูกโจมตี และซ่องใหญ่ส่วนใหญ่ก็ถูกควบคุมเช่นกัน
ตอนนี้มีทาสมากกว่าห้าร้อยคนมารวมตัวกันแล้ว น่าจะใกล้ได้เวลาพวกเขาหมดไพ่บนมือแล้ว
หากต้องรออีกสักสองสามวัน แล้วแฟรกไจล์ไม่มีการเคลื่อนไหว ก็ถึงเวลาที่จะเริ่มการดำเนินการถัดไปที่ไม่ได้วางแผนไว้
นอกจากเกาะทั้งสี่ที่ปกครองโดยสี่ราชาแห่งท้องฟ้าแล้ว ยังมีเกาะที่มีทุ่งนาที่เรียกว่าเกาะการผลิตอยู่ด้วย ซึ่งทาสยังคงผลิตอาหารให้กับโจรสลัดอากาศ และสิ่งอื่น ๆ
ลิลลี่คิดอย่างคลุมเครือว่าถ้าเธอไม่มีสิ่งที่ต้องทำในอาคาชิมะ ก็อาจเป็นความคิดที่ดีที่จะไปตรวจสอบที่นั่น
“รักษาเส้นเอ็นที่ขา……ทำได้จริงเหรอ ลิลลี่จังเหรอ？”
อาซีร์ซึ่งกำลังมองที่เท้าของลุยซาถามคำถามอย่างจริงจัง ลิลลี่ก็เหมือนเดิม เธอพยักหน้าว่า「อืม」
“อาโน๊……งั้นบางทีลิลลี่จังอาจเป็นนักบุญก็ได้……？”
“นักบุญเหรอ？ อ้า ไม่ใช่หรอกเน๊ะ”
――ศาสนจักรซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีอำนาจยิ่งใหญ่เหนือโลก……เป็นตัวตนที่กลายเป็นสัญลักษณ์ของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งกล่าวกันว่าวิหารใหญ่ของนิกายอยู่ที่นั่น
และก็มีนักบุญ
มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยมากมาย แต่ถ้าตัดแง่มุมเหล่านั้นทิ้งไปและพูดด้วยศัพท์สมัยใหม่ ก็จะกลายเป็น「บุคคลที่เก่งเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์และมีความสามารถในการรักษาสูง」นั่นเอง
ภายใต้ข้อจำกัดสวดมนต์ต่อเทพธิดา ยับยั้งชั่งใจ และใช้ชีวิตสมถะ พลังศักดิ์สิทธิ์จะเพิ่มความแข็งแกร่งขึ้น แต่……
อย่างไรก็ตาม 「ในโลกสมัยใหม่ที่โลกเล็กลง」มันกลายเป็นเรื่องที่ให้ความรู้สึกล้าสมัยไปมาก
ยาเวทมนตร์ได้รับการพัฒนาเพื่อสามารถทดแทนพลังของนักบุญ เวทมนตร์โบราณถูกค้นพบ โรคระบาดที่มีอัตราการเสียชีวิตสูงในประเทศหนึ่งอาจมีวิธีรักษาในประเทศเพื่อนบ้านได้
หลังจากที่สามารถเดินทางระหว่างประเทศต่าง ๆ ได้อย่างรวดเร็ว ความต้องการนักบุญก็ลดลง
ต่อให้คุณจะไม่ใช่นักบุญ แต่โลกนี้ก็มีวิธีทำในสิ่งที่เคยมีแต่นักบุญที่สามารถทำได้แล้ว
ข้อเท็จจริงนี้ทำให้คุณค่าของนักบุญลดลงอย่างมาก และในขณะเดียวกันก็ลดอำนาจของศาสนจักรลงด้วย
ในอดีต ศาสนจักรได้รับการกล่าวขานว่ามีอำนาจมากที่สุด ทัดเทียมกับทุกประเทศ โดยเรียกเก็บค่ารักษาพยาบาลที่สูงเกินไปสำหรับประเทศใดประเทศหนึ่ง
เวทมนตร์การรักษาอันทรงพลังที่มีเพียงนักบุญเท่านั้นที่สามารถใช้ได้ เป็นไพ่ที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษที่สามารถนำไปใช้เพื่อการทูตได้ แต่……
――แม้ว่าอาณาจักรอัสตาเนียอันศักดิ์สิทธิ์จะมีศาสนาที่เข้มแข็ง แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นประเทศที่ค่อนข้างปกติแล้ว
“การรักษาของฉันไม่ใช่เวทมนตร์ นอกจากนี้ โฮร่า นักบุญส่วนใหญ่มีผมสีเงินใช่ไหม？ ฉันก็เป็นอย่างที่เห็นไง”
“นั่น สิเน๊ะ…………พูดตามตรง คุณกำลังทำการรักษาที่น่าทึ่งซึ่งนักบุญไม่สามารถทำได้……”
การรักษาของลิลลี่ไม่ใช่เวทมนตร์
「ปลอกคอทาส」ที่ทาสบนเกาะแห่งนี้สวมใส่คือ สามารถกำหนดข้อจำกัดต่าง ๆ ได้ แต่――ที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคือ「ผนึกเวทมนตร์」
เพราะอย่างงั้นอาซีร์จึงอยากรู้เกี่ยวกับการรักษาของลิลลี่……
“หรือว่าบางทีอาซีร์อาจจะเป็นซิสเตอร์？”
คำสำคัญที่เกี่ยวข้องกับการอธิษฐาน ความเป็นนักบุญ และเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์มักมาจากเธอ
สำหรับคำถามของลุยซา
“พูดให้ถูกก็คือเป็นเจ็บปวดเน๊ะ เนื่องจากฉันมีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ ฉันจึงวางแผนที่จะไปโรงเรียนในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ ระหว่างทางไป ฉันถูกโจรสลัดอากาศลักพาตัวมา”
เป็นอีกคนที่มีอดีตล่ะ
“ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร ร่างกายของฉันก็ต้องมลทินแล้ว ฉันไม่สามารถไปโรงเรียนในประเทศนั้นซึ่งว่ากันว่าเป็นบ้านของเทพธิดาได้อีกต่อไป”
「หืม？ เป็นอย่างงั้นเหรอ？」ลิลลี่เอียงหัวสงสัย เธอจึงตอบกลับไปว่า「ค่ะ」
“ตามคำสอนของเทพธิดา ผู้ที่มีร่างกายที่เรียนรู้ความไม่บริสุทธิ์ไม่สามารถเป็นนักบุญได้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการไม่มีสัมพันธ์กับผู้ชายจึงเป็นเงื่อนไขในการเข้าศึกษาในโรงเรียนของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์”
“เพราะคำสอนของเทพธิด？ เลยเป็นนักบุญไม่ได้？”
“ใช่ค่ะ”
“เอ๊ะโตะ……เทพเจ้าหลักของศาสนจักรคือ เทพีอะคิโรโรนาติสใช่ไหม？ ที่เป็นสัญลักษณ์ของความรักและความเห็นอกเห็นใจเน๊ะ”
“ค่ะ ถูกต้องแล้ว”
“――อ้า ถ้าเป็นเช่นนั้น นั่นเป็นเรื่องโกหกที่แต่งแต้มเพิ่มเติมในภายหลัง ฉันแน่ใจว่าคุณสามารถเป็นนักบุญได้”
“เอ๊ะ อะ แต่งในภายหลัง……？”
“อืม อะคิโรโระใช่ไหมล่ะ？ เด็กคนนั้นจะโกรธเมื่อสามีหรือคนรักนอกใจเธอ แต่เธอเป็นคนประเภทที่ผ่อนปรนเมื่อเป็นเรื่องนอกใจของตัวเอง ม๊า ความรู้สึกของมนุษย์และเทพเจ้าแตกต่างกันมาก ดังนั้นการตีความจึงอาจมีความแตกต่างกันเน๊ะ”
เป็นคำกล่าวที่ทำให้แม้แต่อาซีร์เองก็ประหลาดใจจนไม่มีสีหน้าแสดงออกมากนัก
“อาโน……อะคิโรโรนาติสซามะไม่ยอมรับการนอกใจของสามีหรือคนรัก แต่จะใจกว้างในเรื่องการนอกใจของฝ่ายหญิงอย่างงั้นหรือคะ……？”
“การรักษาก็คือความรัก ความรักคือความเมตตา คุณกำลังบอกว่าคุณสามารถรักษาและดูแลใครบางคนได้โดยไม่รู้จักความรักอย่างงั้นเหรอ？ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผู้หญิงจึงควรรักและถูกรักให้มาก ๆ หรืออะไรทำนองนั้น แต่ความรักของผู้ชายที่ไม่มีความทุ่มเทและจริงใจ นั้นเป็นอารมณ์ที่ไม่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก เธอจึงเกลียดมัน
เพราะอย่างงั้น ถ้าคุณต้องการเป็นนักบุญที่บูชาอะคิโรโระ คุณไม่จำเป็นต้องเป็นสาวพรหมจารี ที่จริงแล้วจะไม่เป็นประโยชน์มากกว่าหรือถ้ามีความหลากหลายสักหน่อย？”
“ฮะ、ฮ้า……”
ราวกับว่ารู้จักกับพระองค์ ดูเหมือนจะไม่สามารถตอบสนองต่อคำพูดของลิลลี่ ซึ่งเสนอทฤษฎีใหม่ที่ไม่เคยเห็นในเอกสารใดมาก่อน
“แต่เมื่อพูดถึงอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ ครั้งหน้าจะมีนักบุญมาที่เกาะแห่งนี้――”
นอกจากนี้ ขณะที่ลิลลี่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างที่น่ากังวลมาก เอด้าก็บุกเข้าไปในห้องทำงานพร้อมกับเสียงฝีเท้าอันหนักหน่วง
“ลิลลี่！”
เอด้า ทาสที่มีอายุมากที่สุด สวมบทบาทเป็นแม่ของพวกเด็ก ๆ คอยให้คำแนะนำแก่ทาสที่กระตือรือร้น เช่น ทำอาหาร ซักผ้า และทำความสะอาดทุกวัน เธอกำลังมองตรงไปที่ลิลลี่
ก่อนที่ฉันจะทันพูดว่า เด็กกำลังหลับอยู่ เงียบ ๆ หน่อย――เธอก็ชิงพูดออกมาก่อน
“แฟรกไจล์กลับมาแล้ว！ ดูเหมือนว่าเขาจะถึงท่าเรือเร็ว ๆ นี้！”
เข้าใจล่ะ เป็นธุระที่ทำให้ตื่นตระหนก และเร่งมือ
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณมาก”
.
เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา……ไม่สิ นี่คือข้อมูลของซึ่งเป็นเป้าหมายของเธอตั้งแต่เริ่มแรกที่มายังเกาะแห่งนี้ พวกเธอรู้ว่าลิลลี่รอสิ่งนี้มานานแล้ว
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างไหลลื่น ในที่สุดเราก็ได้คุยกันเรื่องศาสนาโดยไม่คาดคิด แต่นั่นเป็นเพียงการพูดคุยเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น ไปนอนก่อนนะ
“ฉันจะขอไปดูสักหน่อยน๊า”
ในที่สุดคนที่รอก็มาถึง
นี่คือการกลับมาของราชาแห่งการหลบหนีที่หลายคนกำลังรออยู่ แม้แต่โจรสลัดอากาศที่พยายามจะหลบหนีแต่ก็ทำไม่ได้ ลิลลี่เองก็ถูกตั้งเป็นเป้าหมายเช่นกัน
ลิลลี่ตัดสินใจมุ่งหน้าไปที่ท่าเรือทันที
