คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 287 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ １３ ความใจดีต่อหมีของโลลิ
287 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ １３
“――โอ๊ย เด็กเวร！ แกทำอะไรกับเรือของข้ากันฟ๊ะ！？”
วันที่สามหลังจากกลับมาถึงท่าเรือ แฟรกไจล์
ใต้ลิลลี่ที่ยังคงอยู่ที่ท่าเรือคือ เหล่าลูกเรือของกลุ่มโจรสลัดวาฬเพชฌฆาตขาว(ไวท์ออก้า)ที่ได้รับบาดเจ็บกันมากมาย และแฟรกไจล์ที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย
ไม่กี่วันที่ผ่านมา ลิลลี่ใช้เวลาอยู่ที่ท่าเรือเป็นหลัก
ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนกล่องไม้ที่ถูกสุ่มวางอยู่กลางพื้นที่เปิดโล่งเพื่อให้มองเห็นได้ชัดเจน
ในขณะที่เธอกำลังพักผ่อนและดื่มด่ำกับแสงแดด ก็กำลังเคี้ยวแอปเปิ้ลที่ทาสที่ไม่รู้จักดีนำมาให้
ทาสคนนั้นกล่าวเพียงว่า「กรุณาพยายามเข้า」
“สองวันเลยน๊า……ม๊า ก็ปกติเน๊ะ”
“ฮ้า！？”
――หลังจากวันที่สองผ่านไป แฟรกไจล์คงจะคิดหนีแล้วจริงไหม
เมื่อวานเขาโดนซ้อมหนักมาก
หากโดนขนาดนั้นแล้วเขายังคิดว่า「ครั้งหน้าข้าจะชนะ」ฉันก็คงคิดได้แต่เพียงว่า ความสามารถในการเรียนรู้ของเขาพังไปแล้ว
แล้วในตอนที่คิดจะหนีออกจากเกาะนี้เอง――ในที่สุดเขาก็รู้ตัวว่าเรือโจรสลัดของกลุ่มวาฬเพชฌฆาตขาว(ไวท์ออก้า)หายไปแล้ว
“ถ้าเป็นเรือของคุณล่ะก็ ตอนนี้น่าจะอยู่ที่『เกาะเกตเวย์』แล้วล่ะ ฉันเป็นคนปล้นมันไปเอง”
และลิลลี่ก็กัดแอปเปิ้ลคำสุดท้ายด้วยท่าทางสบาย ๆ และโยนแกนที่เหลือลงไปในทะเล
“ต้องบอกว่าไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยให้คุณหนีไปอยู่แล้วจริงไหม หรือพูดอีกอย่างคือ ตอนนี้หนีไม่ได้อีกแล้วไง？”
ในวันที่วาฬเพชฌฆาตขาว(ไวท์ออก้า)กลับมาถึงที่อาคาชิมะ เรือของพวกเขาก็ถูกฉันส่งไปยัง「เกาะเกตเวย์」
ทันทีหลังจากนั้น โจรสลัดอากาศประมาณครึ่งหนึ่งที่ถูกให้มารอแฟรกไจล์ ก็หันหลังให้กับแฟรกไจล์ และหนีออกจากเกาะไป
ในขณะนั้นมีสองเงื่อนไข
ประการแรกคือ ให้ละทิ้งเรือบนอาคาชิมะที่สามารถทนต่อการเดินทางระหว่างเกาะได้ โดยเฉพาะให้ช่วยกันทำลายเรือของโจรสลัดอากาศที่ไม่คิดหนีด้วย
ประการที่สอง หากคุณไปที่「เกาะเกตเวย์」ให้เล่าให้พวกเขาฟังเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันบนอาคาชิมะ
เงื่อนไขทั้งสองนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อป้องกันไม่ให้แฟรกไจล์หลบหนีได้
“หนีเรอะ！”
ทว่า แม้จะถูกโจมตีอย่างหนักทั้งเมื่อวานและวันก่อนเมื่อวาน แต่พลังของแฟรกไจล์ก็ไม่ลดลงเลย
“ข้ากำลังคิดที่จะฆ่าล้างทั้งเกาะเวรนี้ด้วยการทิ้งระเบิด！ ข้าจะเปลี่ยนทั้งหมดนี่ให้เป็นสุสานของแกซ๊าぁ！”
“อา เหรอ นั่นเป็นเรื่องน่าเสียดายเน๊ะ”
ลิลลี่ยิ้มทว่า――แต่คราวนี้ตาของเธอไม่ยิ้ม
ทิ้งระเบิดเกาะนี้ทั้งเกาะ
เปลี่ยนทั้งหมดนี่ให้เป็นสุสาน
ถ้าทำอย่างนั้น ไม่เพียงแต่ชีวิตของทาสเท่านั้น แต่ทุกคนบนเกาะนี้จะตกอยู่ในอันตราย ซึ่งรวมถึงกลุ่มโจรสลัดอากาศในสังกัดที่ยังคงอยู่บนเกาะด้วย
เขาเป็นผู้ชายที่ไม่เคารพชีวิตเลย
“เน๊――มองขึ้นไปสิ”
“ห๊ะ？”
“คุณไม่คิดว่าเรือโจรสลัดอากาศพวกนั้นอยู่ใกล้มากเกินไปหน่อยเหรอ？”
“……”
พวกแฟรกไจล์มองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยใบหน้าที่สงสัย มองไปรอบ ๆ ด้วยใบหน้าที่สงสัย
“นะ นี่มันอะไรกัน……”
อย่างที่ลิลลี่บอก เรือโจรสลัดอากาศอยู่ใกล้มาก ๆ
พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไม แต่มีเรือโจรสลัดอากาศมากกว่า ห้าสิบลำบินอยู่ทั่วท้องฟ้าเบื้องบนและรอบ ๆ อาคาชิมะ
“ดูให้ละเอียดสิ”
“……ดูให้ละเอียด？”
“ช๊าย――”
ลิลลี่เริ่มเดินช้า ๆ
“โฮร่า ที่นั่นด้วย”
และคราวนี้ เธอชี้ไปอีกด้านหนึ่งของท่าเรือ……ซึ่งมีโกดังและอาคารตั้งเรียงรายอยู่
เมื่อมองแวบแรก เหมือนไม่มีอะไร――ไม่ ไม่ใช่เลย
มีเหล่าทาสมารุมล้อมอยู่เต็มไปหมด กำลังซ่อนตัวและจ้องมองมา
แม้ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่สายตาที่กำลังจ้องมองนั้นราวกับว่าพวกเขากระหายอะไรบางอย่าง
เมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองที่รุนแรงนับสิบหลายร้อย……แม้จะยังไม่รู้ความหมายที่แท้จริง แต่พวกแฟรกไจล์ก็อดไม่ได้ที่จะขยับถอยหลัง
มันแปลกมาก
เรือโจรสลัดอากาศซึ่งไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาซึ่งไม่เคยเข้าใกล้อาคาชิมะมาก่อน และนั่นไม่ใช่สายตาของทาสที่มองมาปกติ
นี่ไม่ใช่อาคาชิมะปกติที่ถูกปกครองโดยแฟรกไจล์อีกต่อไปแล้ว
“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ？”
“……！”
เขารู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกกับสถานการณ์ที่ไม่ปกตินี้ ซึ่งไม่ให้อะไรเลยนอกจากความรู้สึกแย่ “――และเมื่อกลับมาตั้งสติได้ ลิลลี่ก็มาอยู่ข้าง ๆ แล้ว
ใช่แล้ว อยู่ข้าง ๆ
“ทุกคนมาก็เพื่อมาดูจังหวะที่ราชาแห่งการหลบหนี แฟรกไจล์พ่ายแพ้ไงล่ะ เป็นที่นิยมมากเลยเน๊ะ”
ช่วงเวลาที่เขามองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าที่เงยหน้าขึ้นมามองเขา ความหนาวเย็นก็ไหลลงมาตามกระดูกสันหลัง
“――แต่คุณไม่ต้องกังวลหรอกนะ？ ฉันไม่มีเจตนาที่จะฆ่าคุณอยู๋แล้ว ตราบใดที่หัวใจของคุณยังไม่แตกสลาย ฉันจะสู้กับคุณครั้งแล้วครั้งเล่าเอง ซ้า มาเริ่มของวันนี้กันเลยดีไหม？”
ความบ้าคลั่งที่ส่องสว่างยิ่งกว่าแฟรกไจล์ ――เพียงแวบเดียวเขาก็รับรู้ได้ทันทีถึงความปรารถนาอันแรงกล้าต่อความรุนแรง
ไม่มีทางที่เขาจะเอาชนะคนที่มีสายตาอันตรายเช่นนี้ได้
เขาถูกกลืนหายไปอย่างสมบูรณ์
เด็กสาวโจมตีโจรสลัดอากาศซึ่งสูญเสียความตั้งใจที่จะต่อสู้ในทันทีอย่างไร้ความปราณี――
“กลับมาแล้ว”
เมื่อฉันกลับมาถึงที่ซ่องของวีรัส พวกเด็ก ๆ ที่กำลังเล่นเขียนกำแพงกันอยู่ในบริเสณนั้นก็ตะโกนเข้าไปข้างในว่า「ลิลลี่ซาม๊ากลับมาแล้วー！」
“ยินดีต้อนรับกลับค่ะ！”
“ยินดีต้อนรับกลับ”
“ยินดีต้อนรับกลับค่ะ”
“……”
“――โอ๊ะโตะ”
เอด้าสวมผ้ากันเปื้อนอาจเป็นเพราะเธอกำลังทำอาหารอยู่ เอสเธอร์ที่ดูเหมือนน่าจะจดบันทึกยังคงถือปากกาอยู่ อาซีร์ที่มือเปียกอาจเป็นเพราะเธอกำลังซักผ้า และลูเซียโด มนุษย์สัตว์เสือดาวก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว และตะครุบฉันไว้โดยไม่พูดอะไรสักคำ
“ยะ ยินดีต้อนรับกลับค่ะ”
ลุยซาซึ่งได้รับการพยุงโดยพวกเด็ก ๆ ปรากฏตัวจากด้านหลังเอสเธอร์ ขณะไม้ค้ำยันของเธอส่งเสียงดังโดดเด่น
ตั้งแต่ที่แฟรกไจล์กลับมา ฉันก็ไม่ได้กลับมาที่ซ่องแห่งนี้เลย
มีความเป็นไปได้สูงที่ฉันจะเข้าไปมีส่วนร่วมในสงครามที่ไม่จำเป็น ดังนั้นฉันจึงส่งข้อความว่า「ฉันจะไม่กลับบ้านสักสองสามวัน」
แล้วในที่สุดลิลลี่ก็กลับมา
“กลับมาแล้ว โอลิเวียร์ล่ะ？”
“กำลังไปตรวจซ่องที่อยู่ใกล้ ๆ น่ะ ยิ่งไปกว่านั้นเถอะ――”
เอสเธอร์ขัดจังหวะขึ้นมาโดยอาศัยช่องว่างของเอด้าซึ่งไม่แน่ใจว่าจะถามยังไงดี
“ฉะ ฉันไม่ได้กังวลอะไรหรอกนะ！ ……แต่ผ่านไปด้วยดีไหม？”
ดูเหมือนว่าฉันทำให้กังวลไม่น้อย
“ม๊าเน๊ ฉันคิดว่าฉันได้กำจัดแฟรกไจล์ตามที่สัญญาไว้แล้ว”
“คิด？”
――ตอนแรก ลิลลี่วางแผนที่จะทำความสะอาดสิ่งต่าง ๆ อย่างเหมาะสม แต่หลังจากมาถึงอาคาชิมะและเรียนรู้ความจริง เธอก็เปลี่ยนใจ
เพราะฉันคิดว่ามีคนอื่นที่อยากจะฆ่าเขามากกว่าฉันมาก
แม้ลิลลี่มีความรู้สึกขุ่นเคืองอันชอบธรรม――แต่นี่คือชายที่ทาสหลายคนบนเกาะนี้เกลียดชังมากจนอยากจะฆ่าเขา
เมื่อเป็นเช่นนั้น ฉันก็ควรจะยอมแพ้ และมอบแฟรกไจล์ให้กับผู้ที่มีความอยากฆ่าแข็งแกร่งกว่าลิลลี่
เพราะคิดได้อย่างนั้น
“ที่เหลือฉันฝากไว้ให้พวกเขาจัดการน่ะ”
เช่นเดียวกับที่พวกเขาใช้กำลังกับคนเหล่านั้นมาจนถึงตอนนี้ ฉันก็กำลังเพื่อล้มพวกเขาลงเช่นกัน
หลังจากนั้นฉันไม่รู้
แฟรกไจล์และลูกเรือของของกลุ่มวาฬเพชฌฆาตขาว(ไวท์ออก้า)ถูกลิลลี่เหยียบย่ำจนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ตามใจ และถูกทิ้งไว้ตรงนั้น
ต่อหน้าเหล่าทาสที่มีความแค้นเคืองต่อพวกเขา
ต่อหน้าเหล่าทาสที่ถูกกดขี่ ถูกเหยียบย่ำ ไม่ได้รับการปฏิบัติเหมือนมนุษย์ และชีวิตที่ถูกทำลายยับเยินอย่างสมบูรณ์โดยตรง
――หลังจากที่ลิลลี่จากมา พวกทาสต่างส่งเสียงคำรามออกมา ผู้คนหลายร้อยกรีดร้องด้วยเจตนาฆ่า
ฉันคิดถ้าเขาสามารถรอดมาได้นั่นก็จะเยี่ยมมาก
หากเขามีโชคอันอัศจรรย์ ก็คงมีโอกาสถูกมองข้ามไปได้
แต่ว่าต่อให้เขาจะสามารถหลบหนีจากทาสมากกว่าร้อยคนได้ แต่ต่อจากนี้ไปก็ยังต้องหลบหนีจากโจรสลัดอากาศที่บินอยู่ใกล้เกาะนี้ต่อ
ถ้าเขายังสามารถหลีกหนีจากสิ่งเหล่านี้ได้ ฉันก็อยากจะลองสักหน่อย
――ม๊า ก่อนอื่น
“อาซีร์ คุณบอกว่ามีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ใช่ไหม？ ใช้เวทย์รักษาได้หรือเปล่า？”
“ถ้าเป็นเวทมนตร์พื้นฐาน……แต่ปลอกคอผนึกเวทมนตร์”
“ฉันจะเอาออกให้เอง มาช่วยกันรักษาหน่อยน่ะ ――ลุยซา ขอโทษที่ทำให้รอเน๊ะ มาเริ่มรักษาขาของคุณกันเถอะ”
โจรสลัดอากาศลิลลี่หุบเขาพิษหิมะ(สโนว์・ลิลลี่)ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นส่วนหลักของปฏิบัติการบุกหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ น่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้
จนกว่าจะถึงตอนนั้นฉันก็จะตั้งสมาธิกับการรักษา
“――อะ ลิลลี่！ ยินดีต้อนรับกลับค่ะ！”
โอลิเวียร์ที่ไปตรวจสอบบริเวณโดยรอบกลับมาแล้ว
“――กลับมาแล้ว โอลิเวียร์”
