คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 291 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะหมีอากาศ หมีที่แท้จริง ３
291 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ รูปร่างที่แท้จริง ３
เด็กสาวที่ลงจากท่าเรือมองดูทิวทัศน์ที่ไม่ได้เห็นมาสักพักแล้วด้วยความคิดถึง
“――บ้านเกิดของฉันนานแล้วสิเน๊ะ”
หลังจากเสร็จสิ้นการเจรจาที่มาเวเลียแล้ว เนีย・ลิสตันก็ขึ้นเรือโดยสารโดยตรงและก้าวเข้าสู่ดินแดนอาร์ตัวร์
ตามที่คาดไว้ ผมขาวของฉันทำให้โดดเด่น อีกทั้งเพราะฉันก็เป็นคนดังในอาร์ตัวร์ด้วย
นอกจากนี้แม้จะไม่ได้ประกาศต่อสาธารณะ แต่ฉันก็ถูกเนรเทศจึงไม่สามารถกลับมาอย่างเปิดเผยได้
ดังนั้นก่อนที่จะออกจากมาเวเลีย ฉันจึงย้อมผมสีดำด้วยยาเวทมนตร์อันทรงพลัง
สิ่งที่ฉันใช้ในครั้งนี้ไม่ใช่ยาย้อมผมที่จะลบหายเมื่อเวลาผ่านไป แต่เป็นยาย้อมสีผมเวทมนตร์ที่ใช้เพื่ออำพรางตัวตนของราชวงศ์ซึ่งไม่สามารถล้างออกไปได้หากไม่ใช้ยาเวทมนตร์ชนิดพิเศษ
ทว่า ผมที่เจริญงอกใหม่ตามปกติจะมีเพียงสีผมดั้งเดิมเท่านั้น ฉันจึงจำเป็นต้องย้อมรากอีกครั้งก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสีขาว
ม๊า นอกเหนือจากนั้น ต้องขอบคุณผมที่ทำสีไว้ ทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็นฉัน เมื่อกลับมายังบ้านเกิด
ยังไงก็ตาม ฉันก็วางแผนที่จะอยู่ไม่เกินสองหรือสามวัน เพราะนี่เป็นเพียงทางผ่าน และฉันวางแผนที่จะพบปะเฉพาะคนที่ต้องการเท่านั้น ดังนั้นแล้วการออกไปข้างนอกแค่นิดหน่อยจึงไม่มีปัญหา
อย่างเร็วที่สุด วันนี้ หรือภายในไม่กี่วันข้างหน้า พวกริโนกิสจะกลับมายังเมืองหลวงของอาร์ตัวร์ หลังถูกส่งไปยัง แว็ง เดอ ครุชในภารกิจที่แยกกัน
หากการเจรจาที่แว็ง เดอ ครุชประสบความสำเร็จ ก็มีแผนที่จะเตรียมทหารและเรือเอาไว้ด้วย
จนกว่าจะถึงตอนนั้น เนีย・ลิสตันก็ยังต้องเร่งการเจรจาให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
ขอความร่วมมือจากเหล่าลูกศิษย์ในเรื่องกำลังพล
นอกจากนี้ ฉันวางแผนที่จะไปที่บริษัทเซโดนี เพื่อพึ่งพาช่องทางการติดต่อกับโจรสลัดอากาศที่มีเพียงแห่งเดียว
นี่เป็นเพียงสองสิ่งที่ต้องทำในตอนนี้
ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับแผนที่ร่างขึ้น แต่แน่ใจว่าจะต้องมีหลายสิ่งหลายอย่าง
“――ก่อนอื่นเลย บริษัทเซโดนีสินะ”
สาวน้อยผมดำเริ่มออกเดิน
“――อะっ！ เด็กเวรนี่มัน！”
“――สวัสดี”
หลังจากกลับเข้ามาที่ท่าเรืออีกครั้งผ่านทางบริษัทเซโดนี ฉันก็ได้พบกับกับกัปตันริกเนอร์ อดีตโจรสลัดอากาศ ฉลามหัวค้อนดำซึ่งกำลังดูแลเรือเหาะอยู่
ฉันคิดว่าจะดีกว่านี้หากได้พบกับเหล่าลูกเรือด้วย แต่ก็ยังโชคดีที่กัปตันอยู่ในเมืองหลวง ยังไงก็ตามเรือที่ถูกดูแลอยู่คือ เรือของเนีย・ลิสตันนั่นเอง
เนีย・ลิสตันกับริกเนอร์พบกันเป็นประจำ แต่นี่เป็นครั้งที่สองที่พวกเราได้กับกันในฐานะสาวน้อยผมดำ
ครั้งแรกคือตอนที่เหล่าโจรสลัดอากาศถูกบังคับให้ขึ้นฝั่งอย่างเละเทะ สำหรับริกเนอร์แล้ว นี่เป็นตัวตนที่มีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้ง
“ว่าไปแล้วก็รู้จักอยู่แล้วสินะ คุณหนูคนนี้เป็นลูกศิษย์ของนักผจญภัยริโนะน่ะ”
เซโดนี ประธานของร้านใหญ่แห่งนี้ เข้ามาช่วยแนะนำฉันอย่างเป็นการส่วนตัว และยังทำเป็นเข้มย้ำหนักย้ำหนากับทุกคนว่านี่เป็น「ลูกค้าคนสำคัญ」
“ขอบคุณมากสำหรับเวลานั้น”
“ฮะ ฮ้า……ขอบคุณ”
ริกเนอร์ก็ตอบกลับมาเช่นกัน แม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่เต็มใจก็ตาม
เวลาที่เจอเขานั้นแสนสั้น แต่ฉันคิดว่าพวกเรามีช่วงเวลาที่ดีด้วยกัน อย่างการบอให้เขาคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อช่วยลูกน้อง ขณะเดียวกันเขาก็ร้องขอชีวิตให้ช่วยข้าด้วย
นั่นคือสิ่งที่ทำให้เขาเป็นคนที่น่าจดจำ
สำหรับเขาแล้ว รูปลักษณ์ตอนนี้ต้องน่าประทับตราตรึงใจยิ่งกว่าเนีย・ลิสตันก่อนที่จะย้อนผมแน่นอน
“ฉันมาเพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณ”
“ความช่วยเหลือ？ จากข้า？ ข้าบอกเจ้าไปแล้วไง ว่าตอนนี้ข้าไม่แม้แต่พยายามจะทำสิ่งชั่วร้ายเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วนับประสาอะไรกับธุรกิจครอบครัวโจรสลัดอากาศกันล่ะ ข้าไม่อยากถูกลากเข้าสู่ปัญหาหรือปัญหา”
ริกเนอร์มีสีหน้ารำคาญอย่างมาก และไม่แม้แต่จะพยายามปิดบังความจริงที่ว่าเขารำคาญด้วยซ้ำ
ฉันไม่รู้รายละเอียดนัก แต่ฉันรู้ว่าเขาทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว――เพราะเราได้พบกันหลายครั้งที่มาเวเลีย
“เรื่องนั้นไม่มีปัญหา จริง ๆ แล้วฉันเป็นคนที่ไม่เก่งการเจรจา เพราะงั้นก็เลยขอพูดตรงประเด็นเลยแล้วกัน
ช่วยขายฉันไปที่หมู่เกาะโจรสลัดอากาศในฐานะทาสที”
“ห๊า？ พูดบ้าอะไรออกมา…………อาเร๊ะ？ รู้สึกเหมือนเคยคุยเรื่องนี้มาระยะหนึ่งแล้ว……”
“นั่นสิเน๋ คุณเป็นคนชอบของหวานมาก”
“…………เอ๋っ！？ กะ แกหรือว่า……！？”
ดูเหมือนว่าในที่สุดเขาก็รู้ตัว
“เป็นลูกสาวของเอมูจังที่บาร์อย่างงั้นสินะ！？”
“นั่นมันใครน่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเรอะ！ นอกจากสีผมของเธอที่ดูจะดำเกินไปนิดหน่อย กับดวงตาของเธอที่มีสีแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ที่เหลือก็ดูเหมือนกันแทบทุกส่วนเลย！ อิย๊าาา เธอดูน่ารักเหมือนเอมูจังเลยน๊าぁ！”
“นี่เป็นหลักฐานชัดเจนว่าคุณมีความสัมพันธ์แบบพ่อแม่ลูกกับบุคคลนั้นสินะ？”
ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนอื่น ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจแนะนำตัวเองอย่างรวดเร็ว
หลักจากคุยกับริกเนอร์แล้ว ฉันก็มุ่งหน้าไปยังบาร์ที่อยู่ในซอยด้านหลัง「ที่พักหนูเงาสนธยา」
“ยินดีต้อนรับ เชิญนั่งที่ว่าง ๆ ได้เลย……อาเร๊ะ！？ ลิลลี่！？”
ตามปกติแล้ว ลูกค้าราคาถูกมักจะออกมาเที่ยวค้นหาเครื่องดื่มราคาถูก และเฟรซ่า สาวเสิร์ฟที่กำลังถือเครื่องดื่มและของว่าง ก็สังเกตเห็นเนีย・ลิสตันทันที
“――อ้าぁ？ ทำไมเด็กถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ล่ะっ！？”
“ลิลลี่！ อ้า น่ารำคาญจริง！”
ขณะที่เตะลูกค้าราคาถูกที่พยายามจะยุ่งกับเธอเป็นลูกบอลจนลอย เฟรซ่าก็หันมากอดอาจารย์ของเธอซึ่งเธอไม่ได้เจอมาสักพักแล้ว ด้วยการโถมทั้งตัวแนบชิด
“อืม、สักพัก、แล้ว มี、เรื่อง、ที่อยากจะ、ขอร้อง……มา”
ขณะที่ฉันพยายามพูดถึงธุระของฉัน คำพูดและลมหายใจของฉันก็ถูกขัดขวางโดยแรงกดของขุนเขาคู่แฝดที่ยิ่งใหญ่จนแทบมิดหน้า และคราวนี้ฉันก็ถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขนของเธอ
“แน่นอน！ อะไรก็บอกมาได้เลย！ ――ดั๊ก ดูแลร้านให้ที！”
โดยไม่รับการตอบรับขากชายสูงอายุคนหนึ่งที่เคาน์เตอร์ซึ่งเนีย・ลิสตันไม่รู้จัก ฉันก็ถูกเธอพาเข้าไปด้านในทั้งที่ถูกอุ้มหน้าซุกขุนเขาสุดนุ่มไว้
กลุ่มเจรจาจากแว็ง เดอ ครุช มาเข้าร่วมกับเราในอีกสองวัน
