คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 54 หลังจากหนึ่งสัปดาห์ของโชว์โลลิในสถาบัน
54 หลังจากหนึ่งสัปดาห์ของชีวิตในสถาบัน
“――ค่อนข้างนานเลยนะ สถานการณ์โชว์ตัวแบบนี้”
“――ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ นี่เป็นเป็นการประชาสัมพันธ์ไปในตัวด้วยไง”
เด็กที่ทักทาย
เด็กที่เฝ้ามองจากระยะไกล
เด็กที่เฝ้าดูอยู่เสมอจากระยะที่เงียบสงบไม่ใกล้ไม่ไกล
ฉันก็รู้สึกว่านี่เป็น「สถานการณ์โชว์ตัวที่ยาวนาน」แบบที่เรเลียเรดพูดเหมือนกัน และเป็นอะไรที่ดูสุดยอดมาก เป็นอะไรที่สุดยอด เพราะเด็ก ๆ จากต่างห้องเรียน ต่างระดับชั้นต่างแหมาดูพวกเรา แต่ฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่ามีอะไรให้ดูมากมายขนาดนั้น
ถ้าสนใจล่ะก็เข้ามาทักทายกันก็ได้
ยังไงก็ตาม มีเด็กไม่มากนักที่จะไปไกลถึงขั้นนั้น
ม๊า ฉันก็อยากจะเชื่อว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมประชาสัมพันธ์
สำหรับเด็ก ๆ ที่เคยเห็นฉัน เรเลียเรด และ ฮิลเดโทร่าผ่านเมจิกวิชั่นของหอพัก การที่ได้มาเห็นตัวเป็น ๆ แบบนี้คงทำให้รู้สึกแปลกประหลาดไม่น้อย
เริ่มตั้งแต่ก่อนพิธีเปิดภาคการศึกษา แม้จะผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ของชีวิตในสถาบัน สถานการณ์ปัจจุบันคือพวกเราถูกเด็กที่อยู่รอบ ๆ สังเกตด้วยการเว้นระยะห่างที่ให้ความรู้สึกห่างเหิน เหมือนกับเป็นของโชว์ หรือเป็นส่วนเกิน
ตอนแรกฉันคิดว่าผู้คนรอบข้างจะเริ่มชินในไม่ช้า
น่าแปลกที่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น
ในปีนี้ว่ากันว่ามีนักเรียนใหม่ประมาณร้อยคนในระดับชั้นประถม
โดยไม่มีข้อยกเว้น เด็กอายุหกขวบจากทั่วอาณาจักรอาร์ตัวร์จะมารวมตัวกันและใช้เวลาหกปีร่วมกันที่นี่
นักเรียนถูกแบ่งประมาณยี่สิบห้าคนต่อห้อง คาบเรียน และกิจกรรมต่าง ๆ ที่จัดขึ้นโดยสถาบันก็จะยึดตามห้องเรียน
นับจากชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง ปีที่สอง ปีที่สาม และชั้นสูงสุดคือชั้นประถมศึกษาปีที่หก
พูดอีกอย่างก็คือ เรเลียเรดกับฉันเป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง มีสี่ห้องเรียน นอกจากนี้โชคดีหรือโชคร้ายที่ฉันได้อยู่ห้องเรียนเดียวกับเรเลียเรด
ยังไงก็ตาม พี่นีล กับ ฮิลเดโทร่าอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่สาม
การได้นั่งที่ด้านหลังสุดริมหน้าต่างเคียงข้างกับเรเลียเรด ในขณะที่กลายเป็นเหมือนของโชว์ ส่งผลทำให้ยังยากที่จะคุ้นเคยกับชีวิตในสถาบัน
นอกจากนี้ เราไม่สามารถพาสาวใช้เข้ามาในห้องเรียนด้วยได้ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องธรรมดา
เป็นเพราะคนใช้ได้รับอนุญาตเพียงให้ดูแลเรื่องชีวิตประจำวันเท่านั้น
“ได้ยินอะไรจากฮิลเด้ซามะบ้างหรือเปล่า?ไ
อย่างที่คาดไว้ เรเลียเรดดูเหมือนจะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นเหมือนกัน
“ไม่ ไม่มีอะไรเลย แต่ว่าการที่ไม่ได้ติดต่อมา ฉันเดาว่าน่าจะยังอยู่ในขั้นตอนสรุปแผนการอยู่ล่ะนะ”
ถ้าถูกปฎิเสธ เราคงมีการประชุมอีกครั้งไปแล้ว ……ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเธอมาเข้าเรียนหรือเปล่า แต่เดาได้ว่าน่าจะไม่ได้พักผ่อนแน่ ๆ
เป็นเวลาสี่วันแล้ว นับตั้งแต่ที่ฮิลเดโทร่ากระโดดออกไปจากการประชุมแผนการส่งเสริมเมจิกวิชั่นครั้งแรก
ฉันไม่รู้เลยว่ามีความคืบหน้าไปขนาดไหนแล้ว แต่――ม๊า ฉันมีความรู้สึกว่าไม่มีประโยชน์ที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ฉันจะเริ่มกลับไปถ่ายทำรายการในเร็ว ๆ นี้แล้วน่ะ”
เมื่อวาน ฉันได้รับจดหมายจากพ่อแม่
เนื่องจากภาพสะท้อน「การเยี่ยมชมธุรกิจ」ที่ถ่ายทำเอาไว้ล่วงหน้ากำลังจะหมดลงแล้ว ฉันจึงต้องกลับไปถ่ายทำต่อ
เมื่อลองคิดดูแล้ว จากช่วงเวลาก่อนพิธีเปิดภาคการศึกษาจนถึงเมื่อวาน นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่ฉันปรากฎตัวบนเมจิกวิชั่นที่ไม่มีการถ่ายทำต่อเนื่องหลายวันขนาดนี้
“อะ ทางฉันเองก็จะเริ่มในไม่ช้าเหมือนกัน”
ดูเหมือนทางดินแดนซิลเวอร์เองก็รู้สึกว่าใกล้ถึงเวลาแล้วเหมือนกัน
“ดูเหมือนเราสองคนคงจะยุ่งกันแล้วล่ะ”
ชีวิตในสถาบันพึ่งเริ่มต้น และยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันไม่คุ้นเคย
รวมถึงสถานการณ์โชว์ตัวแบบนี้
ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าการถ่ายทำเริ่มขึ้น ――ฉันสงสัยว่าตัวเองจะไม่สามารถหาเวลาฝึกได้อีก ช่วงนี้ฉันสามาใช้ชีวิตฝึกฝนได้ค่อนข้างสมบูรณ์แบบ แม้แต่ริโนกิสยังร้องไห้ด้วยความยินดีทุกวัน
“อะ ใช่แล้ว เนีย ช่วยมาร่วมรายการบ้านฉันอีกครั้งที”
“หืม?”
“โฮร่า จำครั้งก่อนที่พวกเราถ่ายช่วงลองเครื่องแบบด้วยกันก่อนเข้าเรียนได้ใช่ไหม? ดูเหมือนว่าจะได้รับความนิยมในดินแดนของฉันมากทีเดียว ฉันอยากให้เธอมาออกด้วยกันอีกครั้งจริง ๆ น่ะ”
อ้า นั่นสินะ ที่ถ่ายพวกเรากับพี่ชาย
ดูเหมือนว่าฉันจะมีชื่อเสียงที่ดีในดินแดนซิลเวอร์สินะ แต่ว่าฉันไม่เคยได้ยินเรื่องชื่อเสียงในดินแดนลิสตันมาก่อนเลย……ม๊า ฉันคิดว่าก็คงไม่เลวร้ายนักหรอก
“ขอโทษด้วย แต่ฉันไม่สามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง ครั้งก่อนเป็นแค่การได้เข้าร่วมอย่างไม่คาดฝันเท่านั้น”
“อะไรน่ะ? ปัญหาเงินค่าแสดงเหรอ? หรือกำหนดการ?”
“นั่นก็มีส่วนล่ะนะ
เพราะฉันเคลื่อนไหวตามความปรารถนาของพ่อแม่ และต่อความปรารถนาของตระกูลลิสตัน นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ต้องการพูดหรือทำสิ่งที่ขัดต่อความต้องการของตระกูลลิสตัน”
หน้าที่ของฉันคือฟังคำสั่งของตระกูลลิสตัน
ฉันจะพูด จะความคิดเห็น จะออกมือ จะออกเท้า และขอเพียงได้รับอนุญาต ฉันก็พร้อมปลดปล่อย「คิ」เช่นกัน
เหนือสิ่งอื่นใด ตระกูลลิสตันมีความสำคัญสูงสุด
นั่นจะไม่เปลี่ยนแปลง
“หรือก็คือเพราะที่บ้าน?”
” ――ตระกูลลิสตันนำเมจิกวิชั่นเข้ามาใช้เพื่อชีวิตของฉัน ฉันไม่เชื่อว่าการลงทุนนั่นจะไม่ได้รับผลตอบแทน ไม่อย่างงั้นก็ไม่มีประโยชน์ที่จะมีชีวิตอยู่ ใช่ไหมล่ะ”
“อะ จริงด้วย……ก็เธอป่วยนินะ”
ถูกต้อง
ม๊า ถึงตอนนี้จะอยู่ในสภาพดีจนสามารถทุบเสือตัวใหญ่จนตายได้โดยไม่ต้องวอร์มอัพเลยล่ะนะ
วันนี้ก็หมดไปอีกหนึ่งวัน
พวกเด็ก ๆ รวมทั้งตัวฉันเองก็ได้รับการปลดปล่อยเป็นอิสระจากศัตรูน่าสะพรึงกลัวที่เรียกว่า ชั้นเรียน ก่อนกระจัดกระจายไปตามทางของตัวเอง
คนที่เข้าคลับก็ตรงไปที่คลับ……นอกนั้นก็ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนสักแห่ง หรือแม้กระทั่งกลับหอพัก
การถ่ายทำจะเริ่มขึ้นในเร็ว ๆ นี้
นั่นเป็นเหตุผลที่เวลาจนกว่าจะถึงการถ่ายทำครั้งถัดไป จะเป็นเวลาว่างอันล้ำค่า ที่ไม่ควรปล่อยให้เสียเปล่า
ฉันกลับหอพักหญิงพร้อมกับเรเลียเรด และแยกย้ายกันหน้าห้องของตัวเอง
และเมื่อฉันกลับถึงห้อง ――
” ――ยะ ยะ ยะ ยินดี ต้อนรับ กลับค่ะ ……. ！”
ริโนกิสสวมเสื้อผ้าที่เรียบง่ายและเคลื่อนไหวสะดวกแทนที่จะเป็นชุดสาวใช้ เธอเหงื่อไหลโซมหยดนองพื้น ในขณะที่ตั้งท่ากำหมัดแน่น
“เสร็จไปกี่ครั้งแล้ว?”
“สะ สามสิบสาม ครั้ง ค่ะ”
ฟุมุ……สามสิบสามสินะ
“เหลืออีกสิบเจ็ดครั้ง ฉันจะคอยดูเอง ดังนั้นรีบทำต่อเลย”
“ค่ะ ค่ะ…… ！”
ริโนกิสเกร็งกล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายแน่น รวบรวม「คิ」ที่อ่อนแอให้เป็นหนึ่งเดียว ทำตามแบบที่สอนไว้
ที่เธอเหนื่อยเป็นเพราะยังไม่สามารถควมคุม「คิ」ได้อย่างละเอียด เป็นความรู้สึกที่เหมือนถูกบังคับให้โหมยืดกล้ามเนื้อ
แม้จะเป็นเรื่องบังเอิญ แม้แต่มือสมัครเล่นบางครั้งพวกเขาก็ปลดปล่อย「คิ」ออกมา――ในช่วงจังหวะที่หายใจออกในตอนที่โจมตีออกไป
ช่วงเวลาที่จิตใจ เทคนิค และร่างกายซ้อนทับกันชั่วขณะ อะไรทำนองนั้นจึงเกิดขึ้น
แต่เนื่องจากพวกเขาทำได้โดยไม่รู้ตัว เลยทำให้รับรู้กันในระดับเพียงแค่ว่า「สามารถโจมตีได้ดีกว่าปกติเป็นบางครั้ง」
ริโนกิสยังไม่สามารถใช้「คิ」ของเธอได้อย่างน่าพึ่งพอใจ ดังนั้นเธอจึงต้องฝืนกล้ามเนื้อให้ถึงขีดสุด และอดทนเอาไว้ เพื่อปลุกขึ้นมาให้ได้อย่างแท้จริงไม่ใช่ด้วยความบังเอิญ
เมื่ออยู่ในสถานะคงที่แล้ว ก็ให้ผ่อนคลายกล้ามเนื้อทีละน้อย ยังไงก็ตาม คงดีกว่านี้ถ้าเธอสามาถรักษา「คิ」เอาไว้ได้ แต่……ดูท่าหนทางยังอีกยาวไกลล่ะ
ปล.ซื้อไอศกรีมวอลล์ 3 อิน 1 (ช็อก/วา/สตอ)มากินแล้วรู้สึกเข้มข้นน้อยลง เมื่อก่อนรสช็อกกินแล้วติดลิ้นจนไม่รับรสอีก2รสที่เหลือเลย แต่ตอนนี้ไม่เป็นแล้ว หรือดื่มกาแฟหนักจนลิ้นเพี้ยนแล้วก็ไม่รู้ ฮา
ช่วงนี้ใครติดไอศกรีมวอลล์มีเมนูแนะนำ แนะนำกันได้ ร้อนจนกลับมาอยากไอติมในรอบปี ฮา
