คู่ชะตาบันดาลรัก - บทที่ 554 สำนึกผิด
สองสามวันต่อมาเพราะฮ่องเต้พระราชทานอนุญาต องค์ชายรองจึงได้ออกจากวังมาเยี่ยมฮุ่ยเฟยที่ล้มป่วย ด้วยความรักอันลึกซึ้งระหว่างบุตร และมารดา ทำให้ถึงขนาดร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปว วด
หลังจากนั้นองค์ชายรองก็ไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ฮ่องเต้ไม่ยอมพบเขาจึงคำนับอยู่ด้านนอกท้องพระโรง และพูดกับว่านต้าเป่าอย่างจริงใจว่า “รบกวนกงกงกราบทูลเสด็จพ่อด้วย ในช่วงเวลาที่ลู กถูกคุมขังอยู่ในจวนได้คิดทบทวนถึงต้นสายปลายเหตุ เรื่องนี้เดิมทีเป็นเพราะมีความคิดที่ไม่ควร ถูกความริษยาทำให้ตาบอดไปชั่วขณะ
ลูกรู้ความผิดพลาดของตนเอง การถูกริบตำแหน่งเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว เมื่อลูกกลับไปที่จวนจะตั้งใจเรียนหนังสือ ใคร่ครวญถึงความผิดของตนเองจะไม่ทำให้เสด็จพ่อเสียใจ และผิดหวังอีกต่ อไป เสด็จพ่อ และเสด็จแม่ทรงชราภาพมากแล้ว ลูกไม่สบายใจจึงขอให้เสด็จพ่อดูแลพระวรกายให้ดี อย่าได้โทษเสด็จแม่เลยพ่ะย่ะค่ะ” พูดจบเขาก็เดินทางกลับ ไม่ได้ทำเรื่องอะไรมากมาย
ฮ่องเต้ฟังว่านต้าเป่าถ่ายทอดคำพูดแล้วพูดเสียงเรียบ “นับว่าเขายังมีมโนธรรมอยู่บ้าง”
พอคิดดูอีกทีเขาก็ถามขึ้นว่า “ช่วงนี้ลูกใหญ่ทำอะไร”
ว่านต้าเป่าตอบ “องค์ชายใหญ่เชิญเซียนจากเสวียนตูกวันมาประทานคำสอน ดูเหมือนว่าจะบำเพ็ญธรรมพ่ะย่ะค่ะ”
ฮ่องเต้เลิกคิ้ว และยิ้มเย้ยหยัน “เขาน่ะหรือบำเพ็ญธรรม”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ฮ่องเต้พูดเสียงเย็นชา “เช่นนั้นก็ปล่อยให้เขาบำเพ็ญธรรมไป จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้ตัวว่าตนเองทำอะไรผิดยังคิดจะเข้าลัทธินอกรีตอีก!” ว่านต้าเป่ายิ้มบางไม่พูดอะไร
แม้จะปลดออกจากตำแหน่งรัชทายาท แต่เขาก็เป็นองค์ชายไม่มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็นตามอำเภอใจ ฮ่องเต้ถามอีกสองคำถามแล้วก็ไม่ได้สนใจอีก จากนั้นทรงขึ้นรถม้าเดินทางไปยังตำหนักเชียนชิว ว
………..
องค์ชายรองกลับมาที่จวน “องค์ชาย ค่ำแล้วจะเสวยอาหารเย็นเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
องค์ชายรองโบกมือ “ผู้ใดจะไปทานลงไปเรียกอาจารย์หงมา”
องครักษ์ชะงัก “พ่ะย่ะค่ะ”
อาจารย์หงเป็นคนโปรดคนใหม่ขององค์ชายรอง ก่อนหน้านี้องค์ชายรองมีขุนนางที่ปรึกษาจำนวนมาก อาจารย์หงผู้นี้ไม่ได้เตะตาอะไรนัก แต่หลังจากองค์ชายรองโดนปลดออกจากตำแหน่งอ๋อง เหล ล่าที่ปรึกษาพวกนั้นก็จากไปทีละคน อาจารย์หงผู้นี้ก็ปรากฏกายให้เห็น เขาไม่มีความตั้งใจที่จะจากไปเลยไม่เหมือนกับที่ปรึกษาพวกนั้นที่หลอกกินไปวันๆ ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตนเอง ง
หลังถูกถอดยศเขาที่สังเกตดูอยู่ครึ่งเดือนจู่ๆ ก็มาขอพบองค์ชายรองแล้วพูดตรงประเด็นไปว่า “องค์ชายดูหมดอาลัยตายอยากเช่นนี้ท่านยอมแพ้แล้วหรือ”
ในตอนนั้นองค์ชายรองหมดสภาพจากความล้มเหลวเขาดื่มสุราทุกวัน ได้ยินอีกฝ่ายพูดเช่นนั้นก็โกรธ “ข้ายอมแพ้หรือ เป็นเสด็จพ่อต่างหากที่ทอดทิ้งข้า! ตำแหน่งอ๋องถูกริบไปแล้วหลังจากน นี้จะทำอะไรได้”
อาจารย์หงกลับพูดว่า “แม้องค์ชายจะไม่ใช่ซิ่นอ๋อง แต่ท่านก็ยังเป็นองค์ชายรองนะพ่ะย่ะค่ะ”
“แล้วอย่างไร”
“จนกว่าโลงศพจะปิดก็ไม่สามารถสรุปได้ ท่านยังมีชีวิตอยู่ แม้จะเป็นองค์ชายรอง แต่ก็ยังมีความหวัง หากท่านยังเป็นเช่นนี้ต่อไปกระหม่อมคงต้องขอลาออก” แม้เผชิญหน้ากับอารมณ์โกรธ ของอีกฝ่ายสีหน้าของอาจารย์หงนั้นก็ยังคงไม่เปลี่ยน
ในที่สุดองค์ชายรองก็สงบลงแล้วถามเขาว่า “ท่านหมายความว่าอย่างไร”
อาจารย์หงพูดว่า “องค์ชายดูแลกระหม่อมเป็นเวลาสามปี เมื่อก่อนมีความสุขสมหวังจึงไม่ต้องการกระหม่อม ตอนนี้องค์ชายตกทุกข์ได้ยาก กระหม่อมอยากตอบแทนบุญคุณองค์ชายตลอดสามปีที่ผ่านมา กระห หม่อมจะทำให้ดีที่สุดให้องค์ชายหลุดออกจากสถานการณ์ในตอนนี้ อย่างไรก็ตามเรื่องนี้จำเป็นต้องการการตัดสินใจขององค์ชาย หากองค์ชายยังทรงเป็นเช่นนี้ต่อไปกระหม่อมทำได้เพียงจากไปด ด้วยความเสียใจพ่ะย่ะค่ะ”
องค์ชายรองชะงักไปครู่หนึ่งในที่สุดเขาก็เชิญอีกฝ่ายนั่งลงแล้วถอนหายใจ
“ข้ายังคิดว่าคนในจวนล้วนจากไปประจบแอบอิงผู้มีอำนาจอื่นแล้ว เมื่อก่อนมีอำนาจแต่ละคนเดินไล่ตาม ตอนนี้สูญเสียอำนาจก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา ผู้ที่อยู่ต่อคือผู้ที่ไร้ความทะเยอทะย ยาน อาศัยอยู่ไปวันๆ ไม่คิดว่าจะมีคนเช่นท่านอยู่ด้วยหากไม่พบเจอปัญหาคงไม่รู้ใจคน”
อาจารย์หงตอบว่า “ธรรมชาติของมนุษย์ องค์ชายรู้ดีว่าท่านไม่จำเป็นต้องใส่ใจคนพวกนั้นให้เปลืองแรง สิ่งที่ใหญ่ที่สุดสำหรับท่านในตอนนี้คือการออกจากจวนแห่งนี้ อย่างอื่นไม่สำคั ญ”
องค์ชายรองถามอย่างถ่อมตนว่า “ท่านมีความคิดดีๆ หรือไม่”
อาจารย์หงส่ายหน้า “ตอนนี้ยังไม่มีพ่ะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมคิดว่าโอกาสมีไว้สำหรับคนที่พร้อม ตอนนี้พวกเรายังไม่เห็นโอกาสนั้นไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มาถึง องค์ชายเพียงแต่ต้องเตรีย ยมตัวให้พร้อมถึงจะสามารถฉวยโอกาสเมื่อโอกาสมาถึงได้พ่ะย่ะค่ะ”
องค์ชายรองถามเขาอีกว่า “เช่นนั้นอาจารย์คิดว่าต้องเตรียมตัวอย่างไร”
อาจารย์หงชูนิ้วขึ้น “หนึ่ง องค์ชายต้องปลุกใจตนเองให้ฮึกเหิม”
องค์ชายรองพยักหน้าแล้วจัดเสื้อผ้าของตนเอง “พรุ่งนี้ข้าจะไม่ดื่มสุราแล้ว”
อาจารย์หงยิ้มอย่างโล่งใจ “สอง องค์ชายรองต้องคิดทบทวนตนเองให้มาก รู้ผิดแล้วแก้ไข นับว่าเยี่ยมนัก”
องค์ชายรองครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ได้”
อาจารย์หงหุบนิ้วกลับ “เมื่อวานถือซะว่าผ่านไปแล้ว องค์ชายรู้ความผิดของตนเองแล้ว เช่นนั้นก็นำความผิดพลาดของตนเองโยนทิ้งไปแล้วเริ่มต้นใหม่”
“แล้วจะเริ่มต้นใหม่อย่างไร”
อาจารย์หงพูด “รอให้ถึงเวลาที่ฝ่าบาทมองเห็นท่านจะเป็นวันที่ท่านได้เริ่มต้นใหม่” องค์ชายรองครุ่นคิด
“อ่านหนังสือถึงจะรู้มารยาท ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปองค์ชายทรงศึกษาเล่าเรียนกับกระหม่อมเถิด”
องค์ชายรองพูดว่า “ตำราพวกนี้ข้าเรียนหมดแล้ว เหตุใดต้องอ่านอีก”
อาจารย์หงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “การเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุดพ่ะย่ะค่ะ”
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาองค์ชายรองก็ทรงศึกษาร่วมกับอาจารย์หง หลังจากผ่านไปสามเดือนในพริบตา ในที่สุดองค์ชายรองก็มีโอกาสก้าวออกจากจวนอ๋อง
ตอนนี้เมื่อเขากลับมาที่จวนก็แทบรอไม่ไหวที่จะพบอาจารย์หง และพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันนี้ อาจารย์หงฟังเขาอย่างอดทนแล้วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“องค์ชายทำได้ดีมากพ่ะย่ะค่ะ”
องค์ชายรองรีบถาม “แล้วข้าควรทำอย่างไรต่อไป”
อาจารย์หงตอบว่า “องค์ชาย ตอนนี้ผู้ที่ตัดสินใจไม่ใช่ท่าน ท่านแค่ต้องเป็นตัวของตัวเองต่อไป”
องค์ชายรองเป็นกังวล “ได้ยินมาว่าช่วงนี้น้องสามมีความก้าวหน้าในด้านการเรียนเป็นอย่างมากเสด็จพ่อเองก็พอใจเขามาก ไม่แน่ว่าอาจแต่งตั้งเขาเป็นไท่จื่อเร็วๆ นี้ พอมีการแต่งตั้งไ ไท่จื่อข้าต้องออกไปจากที่นี่ และจะไม่มีโอกาสแล้ว!”
อาจารย์หงส่ายหน้า “ตำแหน่งไท่จื่อจะไม่ได้แต่งตั้งเร็วๆ นี้หรอกพ่ะย่ะค่ะ”
“ทำไมหรือ”
“เพราะมีองค์ชายใหญ่เป็นตัวอย่าง” อาจารย์หงให้รายละเอียดอย่างระมัดระวัง “นอกจากนี้กระหม่อมไม่ให้องค์ชายทรงต้องรอนานหรอกพ่ะย่ะค่ะ”
แววตาขององค์ชายรองเป็นประกาย และมองมาที่เขาด้วยความหวัง
อาจารย์หงไม่ได้ทำให้เขาผิดหวังอีกฝ่ายพูดเบาๆ ว่า “แน่นอนว่าเรื่องนี้ ทำลายมิตรภาพระหว่างพี่น้อง แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือมันเกี่ยวข้องกับกุ้ยเฟย มีวันที่ฝ่าบาทโปรดปรานกุ้ยเ เฟย และทรงไม่สามารถลืมสิ่งที่องค์ชายทำลงไปได้ แต่ถ้าหากกุ้ยเฟยสูญเสียความโปรดปราน…”
“เป็นไปไม่ได้!” องค์ชายรองพูดตัดบท “ตั้งแต่มีนางพระทัยของเสด็จพ่อไม่เคยจากไปไหน”
อาจารย์หงยิ้ม “องค์ชายพูดผิดแล้วไม่ใช่ว่าท่านรู้ความลับนั้นแล้วใช้ประโยชน์จากมันไปแล้วหรือ ฝ่าบาทไม่เคยวางใจกุ้ยเฟยเหนียงเหนียง”
องค์ชายรองตกตะลึงเมื่อนึกถึงตัวตนที่แท้จริงของเผยกุ้ยเฟย
“แล้วจะใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้อย่างไร”
อาจารย์หงพูด “องค์ชายอย่ากังวลไปเลย ท่านแค่ทำตัวไถ่โทษให้ดีก็พอแล้ว หลายปีก่อนกระหม่อมเคยเดินทางท่องยุทธจักรได้รู้จักสหายจำนวนหนึ่ง หากองค์ชายวางพระทัยกระหม่อมจะติดต่อ อพวกเขา”
มีหรือองค์ชายรองจะไม่อนุญาตเขาตอบรับอย่างเต็มปากว่า “ได้ๆๆ ข้าเชื่อใจท่าน อาจารย์จัดการได้เลย”
YOU MAY ALSO LIKE
