คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา - ตอนที่ 667 เจ้าควรขอบคุณข้า / ตอนที่ 668 ความสนุก
ตอนที่ 667 เจ้าควรขอบคุณข้า
ทุกคนกินอาหารกลางวันเสร็จสิ้นอย่างมีความสุข ครั้นคิดบัญชีและออกจากร้านแล้ว เหล่าสตรีกำลังเตรียมเหยียบบันไดเพ พื่อขึ้นรถม้า กลับได้ยินคนผู้หนึ่งร้องเรียกด้วยความประหลาดใจ “แม่นางไป๋?”
ไป๋จื่อหันไปมอง เห็นคุณชายสกุลใหญ่คนหนึ่งเดินมาหานาง เมื่อมองให้ชัดเจนแล้ว นี่ไม่ใช่เคอซีเฉิง พี่ใหญ่ของเ เสียนเอ๋อร์หรอกหรือ
นางยิ้มรับ “คุณชายเคอ บังเอิญยิ่งนัก!”
เคอซีเฉิงเร่งฝีเท้าก้าวไปข้างหน้า ใบหน้าแปลกใจทีเดียว “เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย ทีแรกข้าคิดว่าตนเองตาฝาด พวกเจ้ามา าถึงแล้วก็ไปหาเสียนเอ๋อร์ดีหรือไม่ เสียนเอ๋อร์คิดถึงพวกเจ้าจนป่วยไข้เชียวละ”
“ป่วยหรือเจ้าคะ” ไป๋จื่อรีบาม
ทว่าเคอซีเฉิงส่ายหน้า “ก็แค่ไข้ใจเท่านั้น นางกินอะไรไม่ลง นอนก็ไม่ค่อยหลับ เอาแต่พร่ำหาพวกเจ้า วันนี้พวก เจ้ามาเมืองหลวงแล้ว เช่นนั้นก็ดียิ่ง”
ไป๋จื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยิ้มว่า “พวกข้าก็เพิ่งมาที่นี่ได้ไม่กี่วัน เดิมทีคิดว่าจัดการอะไรเรียบร้อยแ แล้วจะพาหรูเอ๋อร์ไปเล่นกับเสียนเอ๋อร์เจ้าค่ะ”
“เจ้ามาเมืองหลวงครั้งนี้ คุณชายเมิ่งรู้เรื่องหรือไม่” เคอซีเฉิงถามอีก
สีหน้าของหูเฟิงพลันเปลี่ยนเป็นดำคล้ำ เขากระแอมเสียงเบา ก่อนจะเอ่ยเสียงขรึม “ควรกลับจวนแล้ว!”
คราวนี้เคอซีเฉิงถึงรู้สึกตัวว่าข้างกายไป๋จื่อยืนไว้ด้วยบุรุษผู้หนึ่ง ดูจากการแต่งกายที่สง่างามของเขาแล้ว คงจะเป็นคุณชายสกุลใดสกุลหนึ่งแน่ จึงถามว่า “ท่านนี้คือ?”
โจวกังยิ้ม “เขาคือจิ้นอ๋อง”
เคอซีเฉิงตะลึงลาน จิ้นอ๋อง? เขานึกถึงสิ่งที่บิดาตนเองกล่าวไว้เมื่อวันก่อนทันที บิดาบอกว่าจิ้นอ๋องจะกลับมา ภายในหลายวันนี้ เมื่อถึงตอนนั้นแล้วจะพาเขาไปพบที่จวนจิ้นอ๋อง คิดไม่ถึงเลยว่าเขายังไม่ทันได้ไปถึงจวนจิ้นอ อ๋อง ก็ได้พบกันบนถนนเช่นนี้แล้ว
เขารีบทำความเคารพ “คารวะจิ้นอ๋องขอรับ”
หูเฟิงโบกมือ “ไม่ต้องมากพิธี พวกข้ายังมีธุระ เจ้ากลับไปก่อนเถอะ”
ไหนเลยเคอซีเฉิงจะกล้าเอ่ยปากเป็นอื่น จึงรีบถอยไปไกลโดยพลัน จนกระทั่งจิ้นอ๋องและคนอื่นๆ หายไปจากครรลองสายตา แล้ว เขาถึงจะเกาศีรษะ “แม่นางไป๋รู้จักจิ้นอ๋องได้อย่างไร ไยพวกเขาสองคนถึงอยู่ด้วยกัน แถมยังมีรถม้านั่นอีก บนรถม้าสลักสัญลักษณ์ของสกุลตงฟางไว้เด่นหรา เหตุใดนางถึงไปเกี่ยวข้องกับสกุลตงฟางได้” เขาคิดใคร่ครวญจนสมอง แทบระเบิดก็คิดไม่ออก สุดท้ายก็หมดอารมณ์กินข้าว จึงเรียกเด็กรับใช้ให้รีบกลับจวน
บนรถม้าระหว่างทางกลับเรือนพักผ่อนของสกุลตงฟาง หูเฟิงเบียดร่างอยู่ในรถม้าของไป๋จื่อ จ้าวหลานเห็นว่าเขาเหม ม่อลอยมาตลอดทาง จึงยิ้มถามว่า “ข้าไปนั่งรถของน้องหว่านดีหรือไม่”
ไป๋จื่อกลับรั้งนางไว้ “ใกล้จะถึงแล้สเจ้าค่ะ จะเปลี่ยนรถไปไย”
จ้าวหลานมองไปทางหูเฟิงอีกครั้ง “ข้าเห็นว่าหูเฟิงเหมือนมีเรื่องอยากพูดกับเจ้า”
ไป๋จื่อก็มองเขาเช่นกัน บัดนี้หัวใจนางเต้นเร็วมาก “มีอะไรก็พูดออกมาเถอะ หากอัดอั้นจนบาดเจ็บภายในขึ้นมา อย ย่ามาให้ข้ารักษนะ”
หูเฟิงมองจ้าวหลานอย่างกระอักกระอ่วนใจ เขากระแอมสองเสียง ในที่สุดก็เอ่ยออกมาว่า “อาจารย์บอกกับข้าแล้ว ว่าพ พวกเจ้าเดินทางมาลำบากมาก เจ้าโกรธข้าหรือไม่”
“แม้จะลำบาก แต่แล้วเหตุใดข้าต้องโกรธเจ้าด้วย” ไป๋จื่อมองเขาด้วยความขบขัน
“ข้าเป็นถึงแม่ทัพ แต่กลับไม่รู้แม้กระทั่งว่ามีข้าศึกบุกรุกเข้ามา ในฐานที่เป็นคู่หมั้นของเจ้า กลับไม่อาจปรากฏ ฏตัวในยามที่เจ้าต้องการได้ทันท่วงที ทำให้พวกเจ้าได้รับความลำบากตั้งมากมาย ข้าสมควรรับผิดชอบ”
บนพวงแก้มของไป๋จื่อเริ่มปรากฎสีแดงระเรื่อที่ลามไปจนถึงใบหู “เจ้าควรจะรับผิดขอบจริงๆ นั่นแหละ แต่โชคดีที่ มีข้าอยู่ด้วย ข้าช่วยเจ้าสังหารพวกคนชั่วเหล่านั้น คลายความกังวลใจให้เจ้าไปแล้ว เจ้าควรจะขอบคุณข้านะ!”
หูเฟิงเผลอหัวเราะออกมา “ควรจะขอบคุณเจ้าจริงๆ เจ้าว่ามาสิ เจ้าอยากให้ข้าขอบคุณเจ้าเช่นไร”
ไป๋จื่อเอียงหน้าครุ่นคิด ตอนนี้นางคิดไม่ออก จึงเอ่ยออกไปว่า “เอาอย่างนี้ เจ้ารับปากข้าเรื่องหนึ่งก็พอ แต่ตอ อนนี้ข้ายังคิดไม่ออกว่าอยากให้เจ้าทำอะไร เมื่อข้าคิดออกแล้ว เจ้าค่อยทำก็ยังไม่สาย”
……….
ตอนที่ 668 ความสนุก
หูเฟิงรับปากทันที “ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ขอเพียงเจ้าเอ่ยปาก ข้าจะทำให้เจ้าสมดังใจหวัง”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หูเฟิงถามอีกว่า “เรื่องของเผยชิงหานกับไป๋เจินจู เจ้าคิดจะทำอย่างไร”
รอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋จื่อเริ่มหายไป นัยน์ตามีความดำมืดเข้าปกคลุม นางเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “ท่านแม่แยกทางกับเผ ผยชิงหานแล้ว ข้าชื่นชมนางนัก แต่ข้าหวังจะทำเรื่องหนึ่งให้ชัดเจน”
“เรื่องอะไรหรือ” หูเฟิงถาม
“ข้าอยากรู้ว่าเหตุใดเผยชิงหานต้องฆ่าข้า ตอนนั้นข้าเป็นเพียงเด็กทารกคนหนึ่ง เสือที่ดุร้ายยังไม่ฆ่าลูกของม มันเลย เขาไม่เพียงต้องการฆ่าข้า ยังอยากทำร้ายแม่ของข้าให้ตายด้วย มันต้องมีเหตุผอะไรบางอย่าง ข้าอยากจะรู้ ให้แน่ชัด”
หูเฟิงพยักหน้า ถามอีกว่า “แล้วไป๋เจินจูเล่า”
“ความจริงแล้วไป๋เจินจูก็เป็นคนน่าสงสารคนหนึ่ง นางคิดว่าตนเองจะสุบสบายได้เพียงแค่เดินก้าวเดียว หวังโบยบิน จากกิ่งไม้ขึ้นไปเป็นหงส์ฟ้า มีจิตใจทะเยอทะยานอยากเป็นบุตรีสกุลสูงศักดิ์ แต่กลับไม่มีหัวใจของบุตรีเช่นนั้น ตอน นนี้นางปีนขึ้นสูงแล้ว ต่อไปตกลงมาคงจะน่าเวทนาน่าดู” ไป๋จื่อกล่าว
“จริงของเจ้า นางน่าสงสารจริงๆ นั่นแหละ” หูเฟิงยักไหล่ แต่เขาไม่ได้รู้สึกเห็นใจอะไร เพราะคนที่น่าสงสารก็มีจุ ดที่น่ารังเกียจอยู่วันยันค่ำ
“เจ้าจึงยังไม่คิดจะเปิดโปงพวกนี้ในตอนนี้กระมัง” ชายหนุ่มถาม
ไป๋จื่อหัวเราะเล็กน้อย “แน่นอนว่าไม่เปิดโปง ถ้าเปิดโปงตอนนี้จะไปสนุกอะไร ความสนุกนี้เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น ตอนนี้ พวกเขาเข้าร่วมความสนุกในครั้งนี้แล้ว ก็ควรจะเล่นต่อไป ส่วนจะจบลงเมื่อไรนั้น ข้าจะเป็นคนตัดสินเอง”
ร้ายการนัก หูเฟิงชอบที่ไป๋จื่อเป็นเช่นนั้น ตรงไปตรงมาและเด็ดขาด ทุกเรื่องล้วนอยู่ในกำมือนาง จัดการทุกอย่าง งอย่างมีเหตุผล
…
เซียงอี๋เหนียงนำไป๋เจินจูและเผยเซี่ยเฉินกลับจวน เผยชิงหานที่เดิมทีไม่ควรปรากฏตัวที่จวนในเวลานี้ กลับรออย ยู่ในจวนเสียได้
“ท่านโหว? วันนี้กลับมาเร็วนะเจ้าคะ” เซียงอี๋เหนียงก้าวไปข้างหน้า กล่าวพร้อมรอยยิ้มงดงาม
สายตาของเผยชิงหานหยุดที่อยู่ร่างของไป๋เจินจูที่อยู่ด้านหลังเซียงอี๋เหนียง “เหยียนเอ๋อร์ เจ้ามานี่”
ไป๋เจินจูยังไม่ค่อยคุ้นชินกับชื่อนี้ ตอนที่เขาเรียกนาง ปฏิกิริยาของนางจึงช้าไปอยู่บ้าง
ปกติแล้วในเวลานี้เผยชิงหานจะถลึงตามองหน้าด้วยความรำคาญ ทว่าวันนี้ต่างออกไป เขาไม่ได้ถลึงตามองนาง แม้กระทั่ง งยิ้มจางๆ ยามที่มองนางด้วยซ้ำไป
“มานั่งตรงนี้สิ” เผยชิงหานเอ่ย
ไป๋เจินจูประหลาดใจนัก ทั่วไปแล้วเผยชิงหานเคยบอกให้นางนั่งที่ไหนกัน จะขาดก็แต่คุกเข่าสนทนากับเขาแล้ว
นางมองเซียงอี๋เหนียงด้วยความกระวนกระวาย เซียงอี๋เหนียงก็ตะลึงลานเช่นกัน วันนี้เผยชิงหานเป็นอะไรไป ไม่เรีย ยกนางและเฉินเอ๋อร์ให้นั่งลง แต่กลับเรียกไป๋เจินจูให้นั่งลงเนี่ยนะ?
เมื่อไป๋เจินจูนั่งลงแล้ว เผยชิงหานถึงจะพูดว่า “เยี่ยนเอ๋อร์ คืออย่างนี้ วันนี้ฮองเฮาส่งคนมา บอกว่าต้องการเชิญ ญเจ้าไปสนทนาในวัง ทั้งยังต้องการให้เจ้ารับมื้อกลางวันกับพระองค์ด้วยในวันพรุ่งนี้”
ไป๋เจินจูตกใจจนตัวสั่น “ดะ ได้อย่างไรกันเจ้าคะ ไหนเลยข้าจะกล้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮา ขะ ข้าไม่กล้าหรอก!”
เผยชิงหานมุ่นคิ้วทันที นี่เป็นเกียรติสูงส่งเพียงใด นางกลับบอกว่าไม่กล้าหรือนี่ เขานำตัวคนใจเสาะกลับมาได้ อย่างไรกัน
“เริ่มเรียนกฎเกณฑ์ตั้งแต่วันนี้เสีย ข้าหาอาจารย์ไว้แล้ว รอเจ้าอยู่ที่เรือนหลานแล้ว เจ้าไปเรียนเถอะ”
ไป๋เจินจูรู้ว่านางขัดคำสั่งไม่ได้ ทำได้เพียงพยักหน้ารับ ก่อนจะถามอีกว่า “ฮองเฮาจะพูดกับข้าเรื่องอะไรหรือเจ จ้าคะ ข้าควรจะตอบพระองค์เช่นไร”
เผยชิงหานคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าขอบอกกับเจ้าว่า จิ้นอ๋องและเซียวอ๋องมีความสัมพันธ์ที่ไม่ลงรอยกันนัก ทว่าฮอง งเฮาเป็นมารดาผู้ให้กับเนิดเซียวอ๋อง ตงฟางมู่เป็นอาจารย์ของจิ้นอ๋อง สกุลตงฟางปฏิบัติกับเจ้าเช่นไร เจ้าย่อมรู อยู่แก่ใจดี พวกเขาไม่คิดจะยอมรับพวกเจ้าโดยสิ้นเชิง จิ้นอ๋องมีหมั้นหมายกับเจ้า ทว่าจะสำเร็จหรือไม่ก็ไม่มีใครร รู้ ตอนนี้ฮองเฮาบอกให้เจ้าเข้าว่า ข้าคิดว่าอาจจะเป็นโอกาสใหม่ของเจ้า และเป็นโอกาสใหม่ของพวกเราจวนโหวชางหย ยวนเช่นเดียวกัน”
YOU MAY ALSO LIKE
