จอมนางข้ามพิภพ - บทที่ 440 ซื่อจื่อ ข้าจัดการเองดีกว่า

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 440 ซื่อจื่อ ข้าจัดการเองดีกว่า

“เมื่อคืนเรือนของฮูหยินเฒ่าฟู่โดนคนลอบโจมตี ตอนนั้นฮูหยินเฒ่าฟู่พากองทัพของตนเองต่อต้านอย่างสุดกำลัง ฆ่าผู้บุกรุกจนหมดสิ้น

เดิมคิดว่าศัตรูคงตายใจแล้ว สุดท้ายเช้าวันนี้ตอนท่านลั่วตากตัวยาในสวน พลันมีคนบุกรุกเข้ามาอีก เนื่องจากเมื่อคืนคนในจวนบาดเจ็บล้มตายสาหัสนัก เลยมิได้เตรียมการป้องกันเอาไว้

ฮูหยินเฒ่าฟู่เองก็โดนอีกฝ่ายทำร้ายบาดเจ็บสาหัสเพราะปกป้องท่านลั่วขฌ ตอนนี้จวนตระกูลฟู่วุ่นวายไปหมดแล้ว ฮูหยินเฒ่าก็หมดหนทาง จึงให้ข้าน้อยมาเรียนซื่อจื่อ!” องครักษ์รายงาน

จวินหย่วนโยวรีบหันมองหยุนถิง “ถิงเอ๋อร์ ข้าไปดูทีจวนตระกูลฟู่หน่อย เจ้าอยู่บ้านพักผ่อนให้ดี”

“ซื่อจื่อ ข้าไปกับท่านด้วย บางทีข้าอาจจะช่วยนอะไรได้” หยุนถิงรู้ว่าซื่อจื่อเป็นห่วงท่านลั่ว และเป็นห่วงตน

“เจ้าต้องระวังร่างกายของเจ้านะ!”

“มิเป็นไร ข้านั่งรถม้าไป ซื่อจื่อท่านล่วงหน้าไปก่อน มีหลงเอ้อร์คุ้มครองข้าไม่ต้องห่วงนะ ท่านลั่วเองก็ดีกับข้าไม่น้อย บัดนี้เขาเกิดเรื่อง ข้าจะไม่ถามไถ่ได้อย่างไร” หยุนถิงอธิบาย

“ได้ ใครก็ได้ไปเตรียมรถม้ามา!” จวินหย่วนโยวสั่งการ

“ขอรับ!”

จวินหย่วนโยวจูงมือหยุนถิง ถึงจะร้อนใจ แต่เขากลับตั้งใจผ่อนปรนฝีเท้าให้ช้าลง ตั้งใจว่าจะไปกับหยุนถิง

ให้นางไปเอง จวินหย่วนโยวไม่วางใจ

หยุนถิงซาบซึ้งใจนัก ซื่อจื่อร้อนใจเพียงนี้แต่ยังเป็นห่วงร่างกายตน เขาเอาใจใส่ดียิ่ง

ทั้งสองคนขึ้นรถม้า มุ่งตรงไปยังจวนตระกูลฟู่

ตอนนี้ฮูหยินเฒ่าฟู่กำลังถูกท่านหมอทำการรักษา ในจวนราวกับโดนปล้นชิงก็ไม่ปาน ข้าวของแตกหักระเนระนาด องครักษ์มากมายพากันนั่งอยู่ในสวน ทุกคนล้วนบาดเจ็บหนัก สาหัสอย่างมาก

จวินหย่วนโยวพาหยุนถิงมุ่งตรงเข้าไปในห้อง พอฮูหยินเฒ่าฟู่ได้ยินว่าพวกเขามา ก็ลงจากเตียงทันที ท่านหมอรีบห้ามปราม “ฮูหยินเฒ่า ตอนนี้ท่านบาดเจ็บสาหัสนัก ต้องดูแลพักฟื้นให้ดี ไม่เช่นนั้นร่างกายจะไม่ไหวเอา”

“ข้ามิเป็นไร จวินซื่อจื่อ ขอท่านช่วยเหลือท่านลั่วด้วย!” ฮูหยินเฒ่าฟู่รีบบอก

จวินหย่วนโยวมองฮูหยินเฒ่าฟู่ที่สีหน้าซีดเผือด มุมปากยังมีรอยเลือดหญ คิ้วงามขมวดมุ่น “ฮูหยินเฒ่า วางใจเถอะ ท่านลั่วเป็นผู้มีพระคุณของข้า ข้าจะไม่ให้เขาเกิดเรื่องแน่นอน หลิงเฟิงรีบส่งองครักษ์เงามังกรทั้งหมดออกไปตามหาร่องรอยของท่านลั่วเสีย!”

“ขอรับ!” หลิงเฟิงรีบไปบอกทุกคน

“ฮูหยินเฒ่า ข้าช่วยดูอาการท่านแล้วกัน!” หยุนถิงรีบเข้ามา

“รบกวนซื่อจื่อเฟยแล้ว” ฮูหยินเฒ่าฟู่บอกอย่างซาบซึ้ง

หยุนถิงช่วยจับชีพจรให้นาง “ฮูหยินเฒ่า คนที่ลักพาตัวท่านลั่วไปมีลักษณะพิเศษอะไรบ้างรึ?”

“พวกเขาทั้งหมดล้วนใส่ชุดดำ ลงมือเหี้ยมโหดนัก ดูผ่านการฝึกฝนมา และกระบวนท่าประหลาดนัก หลายคนในนั้นยังชำนาญการใช้พิษ ไม่เช่นนั้นกองทัพของข้าจะได้รับบาดเจ็บสาหัสเยี่ยงนี้ได้อย่างไร!

เจ้าสารเลวพวกนี้ เมื่อคืนลอบโจมตีไม่สำเร็จ วันนี้ก็มาอีก พวกเขาลักพาตัวท่านลั่วไปอย่างไม่สนใจสิ่งอื่นใด เห็นได้ชัดว่าจับตาดูเขามานานมากแล้ว ไม่ว่าเป็นใคร ข้าจะไม่ยอมให้เขาทำร้ายท่านลั่วเป็นอันขาด” ฮูหยินเฒ่าฟู่บอกอย่างเดือดดาล

เพราะว่าโกรธมากเกินไป ฮูหยินเฒ่าไออย่างรุนแรง

หยุนถิงรีบควักสารอาหารเหลว ยาแก้ไอ และยารักษาอาการบาดเจ็บภายในออกมาในอกเสื้อ และป้อนให้ฮูหยินเฒ่าฟู่กินลงไป

ท่านหมอที่อยู่ข้างๆเบิกตากว้างมองของประหลาดเหล่านั้น เขาไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านี้มาก่อนเลย

ฮูหยินเฒ่าฟู่ดื่มยาลงไป หายใจสะดวกคล่องคอขึ้นมาก เริ่มมีเรี่ยวแรงขึ้น “ว่ากันว่าฝีมือการแพทย์ของซื่อจื่อเฟยดีเลิศนัก สมคำร่ำลือจริงๆ”

“ฮูหยินเฒ่าชมมากไปแล้ว ข้าขอไปดูคนอื่นหน่อยนะ” หยุนถิงพูดพลางเดินออกไป

ท่านหมอรีบตามออกไปทันที เมื่อครู่ฮูหยินเฒ่าฟู่ยังทรมานหนักหนา พริบตาเดียวหน้าตากลับดีขึ้นไม่น้อย น่าอัศจรรย์จริงๆ ฝีมือการแพทย์ของคุณหนูหยุนช่างเก่งกาจยิ่ง

จวินหย่วนโยวกลับไม่ได้ออกไป แต่กลับมองฮูหยินเฒ่าฟู่ “เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ขอฮูหยินเฒ่าบอกมาตามตรงด้วย”

ฮูหยินเฒ่าฟู่หันมองจวินหย่วนโยวญห “ข้าสงสัยว่าจะเป็นหอเทพเซียนลงมือ ก่อนหน้านี้ท่านลั่วเคยบอกว่า ชีวิตนี้เขามีความปรารถนาที่ยังไม่สำเร็จบภ คือล้างแค้นให้อาจารย์ เขาสืบรู้มาว่าผู้ที่วางยาพิษอาจารย์เขาคือเจ้าหอแห่งหอเทพเซียน ตอนคนพวกนั้นพาตัวท่านลั่วไป ท่านลั่วพูดออกมาว่าคนอัปยศแห่งสำนัก”

จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นเยียบดุดัน “ขอบคุณฮูหยินเฒ่าที่บอก!”

“ข้าไปกับเจ้าด้วย!”

“จวนตระกูลฟู่ยังต้องให้ฮูหยินเฒ่าคุมเชิงอยู่ กองทัพของท่านเหล่านั้นก็ต้องพักฟื้น ท่านลั่วเองก็ไม่อยากให้ท่านเกิดเรื่อง ดังนั้นฮูหยินเฒ่าวางใจเถอะ ข้าจะต้องนำเขากลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน!” จวินหย่วนโยวรับรอง

“เช่นนั้น ก็ลำบากจวินซื่อจื่อแล้วล่ะ”

หลังจากจวินหย่วนโยวเดินออกไป ก็เห็นทุกคนในสวนพากันห้อมล้อมหยุนถิงอยู่ หยุนถิงช่วยจับชีพจรให้ทุกคน พอเห็นนางจับข้อมือชายเหล่านั้น สีหน้าจวินหย่วนโยวดำทะมึนลงทันที

เขาก้าวเท้ายาวเข้าไป “ท่านหมอตายหมดแล้วรึ ถึงให้ซื่อจื่อเฟยของข้าลงมือเอง!”

คำพูดเย็นเยียบเพียงคำเดียวทำเอาท่านหมอที่อยู่ข้างๆตกใจเข่าอ่อนคุกเข่าลงทันที “ซื่อจื่ออภัยด้วย ข้าน้อยผิดไปแล้ว ฝีมือการแพทย์ของซื่อจื่อเฟยเหนือกว่าข้าน้อย เรื่องยาเองก็เห็นผลชัดเจน ข้าน้อยเทียบไม่ติดเลย”

“ซื่อจื่อ ทุกคนได้รับบาดเจ็บสาหัส เวลาอย่างนี้ท่านไม่ต้องมาหาเรื่องเลย แค่จับชีพจรเท่านั้นเอง ข้าไม่เหนื่อยหรอก” หยุนถิงตอบ จับชีพจรต่อไป

“ลำบากซื่อจื่อเฟยแล้ว พวกเรายังทนไหว ให้ท่านหมอช่วยรักษาพวกเราเถอะ” องครักษ์คนหนึ่งเอ่ยปากขึ้น

เลือดที่หน้าผากเขาหลั่งริน แขนก็โดนฟันบาดเจ็บ เลือดเนื้อไหลนอง หยุนถิงแค่มองก็รู้สึกเจ็บแทนแล้ว

“มิเป็นไร พวกเจ้าบาดเจ็บกันหนักเพียงนี้ ซื่อจื่อเข้าใจได้ ข้าจะรักษาให้เจ้าก่อน” หยุนถิงรีบช่วยทำแผลให้เขาทันที

องครักษ์ผู้นั้นทนแรงกดดันไร้รูปของซื่อจื่อจนขนหัวลุก ยอมรับการรักษาอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ซื่อจื่อมาช่วยด้วย” หยุนถิงสั่งการเอาดื้อๆ

ถึงจวินหย่วนโยวจะหึง แต่ก็ดูออกว่าทุกคนบาดเจ็บกันสาหัสจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังอยู่ด้านนอก จวินหย่วนโยวย่อมไว้หน้าหยุนถิงเต็มร้อย เข้าไปช่วยทำแผลคนผู้นั้นด้วยตัวเอง

องครักษ์ตกใจแทบเป็นลม “ซื่อจื่อ ข้าทำเองดีกว่า”

“ทำไม ข้ามาช่วยทำแผลให้เจ้า เจ้าไม่ยินดีรึ?” จวินหย่วนโยวย้อนถาม

คำพูดเดียวทำองครักษ์ตกใจใบหน้าซีดเผือด “มิกล้ามิกล้า ซื่อจื่อทำแผลให้ ถือเป็นเกียรติของข้าน้อยนัก ข้าน้อยซาบซึ้งใจยิ่งนัก” องครักษ์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

คนอื่นมองมากันอย่างไม่อิจฉาเลย แต่กลับแอบโล่งอก สุดท้ายหยุนถิงก็ให้พวกเขาต่อแถวกันเข้ามาทีละคน

จวนตระกูลฟู่ที่กว้างใหญ่ หยุนถิงช่วยรักษาทุกคน จวินหย่วนโยวรับผิดชอบเป็นลูกมือ เกียรติเช่นนี้เดิมทุกคนควรจะตื่นเต้น หากแต่ละคนกลับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ นี่มันทรมานกว่าฆ่าพวกเขาเสียอีก ตลกและน่าขันยิ่งนัก

ในที่สุด หยุนถิงช่วยตรวจทุกคนจนเสร็จ และยังเหลือยาประเภทยาจินชวงให้พวกเขาอีก จากนั้นถึงได้ออกมากับจวินหย่วนโยว

พอขึ้นรถม้า จวินหย่วนโยวสีหน้าทะมึนขั้นสุด ยื่นมือเข้ามาโดยตรง

หยุนถิงตะลึง “ซื่อจื่อ ท่านทำอะไรน่ะ?”

“ข้าจะให้เจ้าจับชีพจรให้ด้วย!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงหึ

“ท่านไม่สบายรึ ข้าดูสิ” หยุนถิงถามอย่างเป็นห่วง รีบช่วยจับชีพจรให้เขา “ซื่อจื่อ เส้นชีพจรท่านมิเป็นอันใดนี่นา แค่ไขมันมากไปเล็กน้อย ต่อไปกินข้าวแล้วออกกำลังกายให้มากหน่อย อย่างอื่นไม่เป็นปัญหา” หยุนถิงตอบ

จวินหย่วนโยวมองนางด้วยสายตาทุ้มลึก “ช่วงนี้มิค่อยได้ออกกำลังกายเท่าใดจริงๆ รออีกสักหลายเดือนค่อยชดเชย!”