จอมนางข้ามพิภพ - บทที่ 793 เขานอนบนเตียงของเขา

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 793 เขานอนบนเตียงของเขา

หยุนถิงรีบเดินเข้าไปทันที และเห็นว่าในห้องลับนี้วางโลงไว้หนึ่งโลง บนพื้นรอบด้านเต็มไปด้วยหนอนกู่ ไม่ขยับแต่ก็ไม่ได้เข้าใกล้ เหมือนกำลังมองดูโลงนั้นอยู่

“หรือว่าในโลงนี้มีของที่สำคัญยิ่งกว่าอยู่?” หยุนถิงยกเท้าจะเดินเข้าไป

“ถิงเอ๋อร์ระวัง!” จวินหย่วนโยวเป็นกังวล

“วางใจเถอะท่านพี่ ท่านลืมไปแล้วรึว่าข้าร้อยพิษไม่กล้ำกราย ทุกครั้งที่มาห้องลับนี้ผู้อาวุโสอวี๋ก็จะให้ข้ากินยาพิษหนึ่งเม็ด เพียงแต่ไม่รู้ว่ายาพิษนั้นไร้ประโยชน์ต่อข้า” หยุนถิงพูดจบ รีบพุ่งเข้าไปทันที

ไม่รู้ว่าจิ่วฟ่างจะถ่วงเวลาได้นานแค่ไหน ดังนั้นนางต้องรีบละ

ในโลงเป็นสตรีนางหนึ่ง ดูแล้วแก่กว่านางหลายปี ใบหน้างดงาม เหมือนกำลังหลับอยู่ เพียงแต่สีหน้าซีดเผือดยิ่งนัก

หยุนถิงรีบแตะนิ้วไปที่คอนาง พบว่านางยังมีชีพจรอยู่ จากนั้นก็จับชีพจรต่อ พอจับทำหยุนถิงตกใจยิ่งนัก

ชีพจรนี้คล้ายคลึงกับตอนที่หนอนกู่ผีเสื้อโลหิตในตัวจวินหย่วนโยวกำเริบเลย แต่ก็ไม่เหมือนกันอีก

“หรือว่านางคือคนที่ศิษย์พี่จิ่วฟ่างตามหา?” หยุนถิงบ่นพึมพำ

นางมองสำรวจอย่างละเอียด และจำลักษณะและจุดพิเศษของสตรีนางนั้นเอาไว้หมด จากนั้นรีบออกไปทันที ปิดประตูห้องลับให้ดี

จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้า หยุนถิงรีบให้จวินหย่วนโยวเข้ามิติ และเดินไปฝึกต่อที่หน้าเตาหลอมยา

ผู้อาวุโสอวี๋เดินเข้ามาจากด้านนอก “มีอะไรผิดปกติหรือไม่?”

“ไม่มีนี่นาอาจารย์ ด้านนอกเกิดอะไรขึ้นรึ ใครกันบังอาจมาก่อกวนที่ห้องของอาจารย์ จับตัวได้หรือไม่?” หยุนถิงมองมาอย่างเป็นห่วง

“ไม่ มันหนีไปได้ แต่มันโดนพิษของข้าเข้าไป ได้รับบาดเจ็บแล้ว!” ผู้อาวุโสอวี๋ไม่กังวลเลยสักนิด

“งั้นก็ดี ฝีมืออาจารย์น่ะข้าเชื่อแน่นอน แต่อาจารย์มีอะไรหายไปหรือไม่?”

“ก็แค่ยาไม่กี่ขวดเท่านั้นเอง ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือมีคนมาก่อกวนที่ห้องข้า ไม่ว่าจะเป็นใคร ข้าจะไม่ละเว้นแน่นอน!” ผู้อาวุโสอวี๋พูดอย่างเดือดดาล

หยุนถิงไม่พูดอะไรมากอีก แสดงท่าทางว่านอนสอนง่าย จนฟ้าสางถึงออกไป

นางรู้สึกได้ว่ามีคนเดินตามหลังตนมา ดังนั้นนางเลยไม่ไปหาจิ่วฟ่าง ได้แต่กลับห้องตนเอง

จากนั้นก็เห็นจิ่วฟ่างล้มอยู่บนพื้นในห้องตน เขานอนขดเป็นกุ้ง ท่าทางทรมานมาก

หยุนถิงพลิกมือปิดประตูทันที จากนั้นพุ่งเข้ามาหา “จิ่วฟ่างเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

จิ่วฟ่างที่อยู่บนพื้นพอเห็นหยุนถิง สีหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด เส้นเลือดที่ขมับปูดโปน เขาพยายามอดทนความเจ็บปวดของร่างกาย คว้ามือหยุนถิงไว้ทันที

“ข้าไม่เป็นไร ไม่ตายหรอก เจออะไรหรือไม่?” แววตาจิ่วฟ่างเต็มไปด้วยความหวัง

“พบแล้ว ห้องลับในห้องอาจารย์ยังมีห้องลับเล็กๆอีก วางโลงไว้หนึ่งโลง ในนั้นมีสตรีนางหนึ่งนอนอยู่ ใบหน้างดงาม ตรงคอข้างซ้ายมีไฝแดงเม็ดหนึ่ง หลังมือซ้ายนางมีรอยแผลประมาณหนึ่งนิ้วรอยหนึ่ง—“

“นาง คือจิ่นฉิง เป็นนางจริงๆ นางกลับอยู่ที่—“ จิ่วฟ่างยินดียิ่งนัก ตื่นเต้นยิ่งนัก ยิ้มไปยิ้มมาน้ำตาไหลลงมา

จิ่นฉิงจริงๆ ที่แท้นางอยู่ที่นี่มาตลอด อยู่ข้างกายตนมาตลอด แต่เขากลับไม่เคยรู้มาก่อนเลย

โชคดีที่ถิงหยุนช่วยเขาหาจิ่นฉิงเจอ ไม่เช่นนั้นเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตนต้องตามหาอีกนานแค่ไหน น่ากลัวว่าชาตินี้คงหานางมิเจอกระมัง

วินาทีนี้จิ่วฟ่างเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและโทษตัวเอง เขาแค้นตนเองยิ่งนัก

“ข้าสมควรตายนัก ข้าควรจะรู้เร็วกว่านี้ ควรจะตามหานางเร็วกว่านี้ ข้าไร้ความสามารถเอง คุ้มครองนางไม่ดี ทำให้นางเป็นเช่นนี้

ข้ามันเลวเอง ตอนแรกที่เห็นจดหมายฉบับนั้นก็ควรจะเชื่อว่า จิ่นฉิงไม่มีทางจากข้าไปไหนแน่ ตอนนี้ข้าจะไปช่วยนางออกมา!”

จิ่วฟ่างพยายามลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก แต่ร่างกายบาดเจ็บมากเกินไป ยืนไม่อยู่ ลองหลายครั้งก็ยังล้มอยู่ดี แต่กลับไม่ยอมล้มเลิก

“เจ้าในสภาพนี้ ต่อให้ไปก็เท่ากับไปตาย ช่วยนางไม่ได้เลย!” หยุนถิงพูดเสียงเย็น

“แล้วอย่างไรเล่า ต่อให้ตาย ข้าก็จะตายด้วยกับนาง!” แววตาจิ่วฟ่างฉายแววเด็ดเดี่ยวออกมา

“นางยังไม่ตาย!”

จิ่วฟ่างมองมาอย่างตกตะลึง สีหน้าเหลือเชื่อ “เจ้าพูดอะไรนะ นางยังไม่ตาย ยังมีชีวิตอยู่ จริงรึ?”

“แน่นอนว่าจริง นางยังไม่ตาย แต่เหมือนกับเจ้าหญิงนิทรา เพียงแต่ยังมีชีพจร ข้าจับชีพจรให้นางพบว่าในกายนางมีพิษกู่ ส่วนจะเป็นกู่อะไรนั้นข้าไม่แน่ใจ

หากเจ้าอยากช่วยนางจริงๆ ก็มีชีวิตต่อให้ดี รอคอยโอกาส ผ่านไปอีกไม่กี่วันจะเป็นวันเกิดของฮูหยินเจ้าทะเล ถึงเวลานั้นอาจารย์จะต้องไปร่วมงานแน่ นั่นคือโอกาสของเจ้า

เพื่อคนที่เจ้าให้ความสำคัญ จะต้องดูแลตนเองให้ดี ข้าคิดว่านางเองก็ไม่อยากให้เจ้าไปตาย สิ่งสำคัญตอนนี้คือถอนพิษในตัวเจ้าซะ พรุ่งนี้อาจารย์น่าจะมีการเคลื่อนไหวบางอย่าง!” หยุนถิงนั่งลง จับชีพจรให้เขาทันที

โชคดีที่หยุนถิงสามารถถอนพิษในกายเขาได้

นางรีบหยิบยาและเข็มเงินออกมาจากในมิติทันที “ข้าพยุงเจ้าไปนอนที่เตียงนะ ต้องรีบถอนพิษทันที ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้เจ้าต้องโดนจับได้แน่”

ถึงจะไม่รู้ว่าผู้อาวุโสอวี๋ใช้วิธีอะไร แต่หยุนถิงเดาว่าพรุ่งนี้เช้าเขาต้องทำอะไรบางอย่างแน่

จวินหย่วนโยวในมิติได้ยินคำนี้เข้า สีหน้าเย็นชาลงทันที “ถิงเอ๋อร์ ให้ข้าออกไป!”

หยุนถิงได้ยินเสียงเขา รีบพยุงจิ่วฟ่างไปนอนรอ จากนั้นให้เขากินยา ฝังเข็มให้เขาสลบไป ถึงปล่อยจวินหย่วนโยวออกมา

“ถิงเอ๋อร์ เขานอนอยู่บนเตียงเจ้า!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น

“ท่านพี่ เวลาคับขัน ต่อไปจะใช้เขาต่อได้นะ ดังนั้นข้าจะไม่ยื่นมือเข้าช่วยไม่ได้!” หยุนถิงอธิบาย เข็มเงินในมือลงเข็มที่จุดของจิ่วฟ่างช่วยเขาถอนพิษอย่างรวดเร็ว

“ข้ารู้ เพียงแต่รู้สึกไม่ชอบใจเท่านั้น!” จวินหย่วนโยวพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

ขอถามบุรุษคนใดก็ได้ที่ทนเห็นบุรุษอื่นนอนบนเตียงสตรีตนได้แล้วไม่รู้สึกอะไรบ้าง

ล่ะ

หยุนถิงยื่นมือไปถอดเสื้อผ้าท่อนบนของจิ่วฟ่าง ควักไข่มุกราตรีออกมาส่องดูหน้าอกเขา

จวินหย่วนโยวเห็นหยุนถิงมองร่างกายบุรุษอื่นในระยะใกล้ขนาดนี้ แถมยังเปลือยเปล่า เริ่มหึงหวง แต่ก็พูดไม่ออก

เขายืดหน้าอกตนเองฉับพลัน เขามีกล้ามมากว่าจิ่วฟ่างนี่มากนัก

แต่จวินหย่วนโยวรู้ดีว่า หยุนถิงทำไปเพื่อช่วยถอนพิษให้คนผู้นั้น เลยมิได้พูดอะไร รีบเฝ้าต้นทางให้ทันที

หยุนถิงยื่นมือไปกดตรงหน้าอกของจิ่วฟ่าง และควักเทียนไขออกมาจุด เก็บไข่มุกราตรีเข้าไป เข้าใกล้ร่างกายของจิ่วฟ่างต่อไป

คราวนี้จวินหย่วนโยวเย็นไม่ไหวแล้ว “ถิงเอ๋อร์ ต้องถอนพิษเช่นนี้รึ?”

ความหมายแฝงคือ จะถอนพิษต้องเข้าใกล้เพียงนี้ แถมทั้งดูทั้งลูบเลยรึ?

“อืม ข้าสงสัยว่าผู้อาวุโสอวี๋วางกู่ใส่เขา!” หยุนถิงกำลังพูด ก็เห็นผิวของจิ่วฟ่างบริเวณที่เข้าใกล้เทียนไขนั้นมีหนอนกำลังเคลื่อนไหว

ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก เข็มเงินในมือหยุนถิงแทงไปที่หนอนกู่ตัวนั้นทันที หนอนกู่ตัวนั้นเจ็บปวด คิดจะหนี หยุนถิงก็ลงไปอีกสองเข็ม หนอนกู่ถึงไม่ขยับแล้ว

จากนั้นหยุนถิงก็ใช้มีดสั้นขีดแผลเล็กๆที่ข้างหนอนกู่ตัวนั้น และดึงหนอนกู่ออกมา ถึงถอนหายใจโล่งอก

“โชคดีที่ก่อนหน้านี้ยายขุยเคยสอนข้าแก้กู่อย่างง่ายๆ ไม่อย่างนั้นครั้งนี้จิ่วฟ่างต้องตายแน่นอน!” หยุนถิงถอนหายใจโล่งอก