จอมนางข้ามพิภพ - บทที่ 805 ข้าต้องการให้เจ้าตาย

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 805 ข้าต้องการให้เจ้าตาย

ผู้อาวุโสอวี๋ถลึงตาโต ตกใจแทบตาย เขาดิ้นรนอยากจะหลบออกไป ร้องขอความเมตตา ตะโกนอย่างสุดชีวิต แต่กลับทำได้แค่อ้าปากไม่หยุด ส่งเสียงออกมาไม่ได้ ความหวาดกลัวและความตื่นตระหนกบนใบหน้าสมจริงเช่นนี้

เขาฝีกวิชากู่มาหลายปี ย่อมรู้อยู่แล้วว่าหนอนกู่ผีเสื้อโลหิตคือหนอนกู่ที่มีพิษที่สุด โหดเหี้ยมที่สุด ทำให้คนรู้สึกตายทั้งเป็นมากที่สุดในจำนวนหนอนกู่

ไม่อย่างนั้น เขาก็ไม่ยืนกรานที่จะจับตัวจิ่นฉิงไปฝึกวิชากู่ ทั้งๆที่รู้ว่าจิ่วฟ่างให้ความสำคัญต่อจิ่นฉิง

ให้ตายอย่างไรผู้อาวุโสอวี๋ก็คิดไม่ถึงว่า ตัวเองฝึกวิชากู่มาทั้งชีวิต สุดท้ายกลับถูกพิษกู่ที่ตัวเองฝึก

เขามองไปทางหยุนถิงอย่างวิงวอน ขอความช่วยเหลืออย่างสุดชีวิต แต่หยุนถิงไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ

หนอนกู่ผีเสื้อโลหิตสามตัวนั่นคลานเข้าไปในบาดแผลของผู้อาวุโสอวี๋ด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า พริบตาเดียวก็เข้าไปในร่างกายของเขา เขาเจ็บปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยวไปหมด

หยุนถิงถึงได้หยิบเข็มเงินที่แทงจุดใบ้ของเขาออก “อย่างไรเจ้ากับข้าก็เคยเป็นศิษย์อาจารย์ เจ้าน่าจะมีคำพูดอยากจะพูดกับข้าใช่ไหม!”

“รีบช่วยข้าเร็ว ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรใช้เจ้าเป็นร่างฝึกกู่ในการฝึกวิชากู่ เป็นเพราะข้าสมควรตายเอง ข้ามีตาหามีแววไม่ ขอร้องเจ้ารีบช่วยข้าเร็ว ไม่ว่าเจ้าต้องการอะไรข้าล้วนรับปากเจ้าทั้งนั้น” ผู้อาวุโสอวี๋ร้องขอความเมตตาทันที

เพราะว่าเป็นห้องลับ หน้าประตูก็มีประตูหินขนาดใหญ่ปิดผนึกเอาไว้ ไม่ว่าคนข้างในจะร้องโหยหวนอย่างไร คนที่อยู่ข้างนอกก็ไม่ได้ยินอยู่ดี มิเช่นนั้นฮูหยินเจ้าทะเลเซียวหรูซื่อก็ไม่วางใจเช่นนี้

“ไอ๊หยา นี่ยังใช่อาจารย์ที่ทำท่าทางเยาะเย้ยถากถางข้าเมื่อครู่นี้อยู่หรือ ท่านเป็นถึงผู้อาวุโสอวี๋แห่งสำนักหมอเทวดาเชียวนะ แสร้งทำเป็นอ่อนน้อมต่อข้าเช่นนี้ ช่างลำบากท่านแล้วจริงๆ!” หยุนถิงกล่าวเยาะเย้ย

สีหน้าของผู้อาวุโสอวี๋ไม่น่าดูสุดขีด กระดากอายอย่างยิ่ง นึกถึงความได้ใจและคิดว่าแผนการบรรลุผลเมื่อครู่ของตัวเอง เวลานี้ก็ถูกตบหน้าอย่างแรงจริงๆ

แต่เขาไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ภายในร่างกายก็มีหนอนกู่ผีเสื้อโลหิตอีก หากในเวลาครึ่งก้านธูปไม่นำหนอนกู่ผีเสื้อโลหิตออกมา รอให้พวกมันรวมกับเลือดของตัวเองเมื่อไหร่ เช่นนั้นเขาก็จะตายทั้งเป็นจริงๆ ดังนั้นผู้อาวุโสอวี๋จึงได้แต่ยอมอ่อนข้อเท่านั้น

“ถิงหยุนอาจารย์ผิดไปแล้ว เป็นเพราะอาจารย์เลอะเลือนไป แต่หากอาจารย์ไม่ทำตามคำสั่งของฮูหยินเจ้าทะเล คนที่จะตายก็จะเป็นอาจารย์ ชีวิตนี้อาจารย์ฝึกกู่มานับไม่ถ้วน มีหนอนกู่ที่ล้ำค่ามากมาย แล้วก็ยังมียาโอสถ ขอเพียงเจ้าต้องการ ทั้งหมดนั่นให้เจ้าหมดเลย!” ผู้อาวุโสอวี๋เผยไพ่ตายออกมา

“อาจารย์กำลังพูดถึงยาโอสถและหนอนกู่ในห้องลับที่อยู่ในเรือนของท่านใช่ไหม ของพวกนั้นล้ำค่ามากจริงๆ ดังนั้นข้าจึงฉวยโอกาสตอนที่เจ้าสอนฝึกวิชากู่เอามันไปหมดแล้ว

ตอนนี้ห้องลับของเจ้า ไม่เหลืออะไรแล้ว อีกอย่างนับตั้งแต่นาทีที่ข้าขึ้นเรือออกจากเรือนอวี๋ ศิษย์พี่จิ่วฟ่างก็ช่วยจิ่นฉิงไปแล้ว

และศิษย์พี่ใหญ่โอจื่อโฝวก็น่าจะพาลูกศิษย์เหล่านั้นไปที่เขตต้องห้ามหลังเขาของเรือนอวี๋ เปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงที่โหดเหี้ยมอำมหิตของเจ้าแล้ว ส่วนพิษที่เจ้าวางในอาหาร ข้าก็ได้ให้ยาถอนพิษแก่ศิษย์พี่จิ่วฟ่างแล้ว

เรือนอวี๋ของเจ้า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้าวางแผนมานานหลายปี ทางหนีทีไล่ทุกอย่างที่เจ้าเตรียมเอาไว้ให้ตัวเอง ล้วนถูกลูกศิษย์สองคนของเจ้าจุดไฟเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่านแล้ว!” หยุนถิงกล่าวเย้ยหยัน

คนทั้งคนของผู้อาวุโสอวี๋ชะงักงันไป “ไม่ จิ่วฟ่างกับจื่อโฝวไม่มีวันทรยศข้าเด็ดขาด! จิ่วฟ่างติดตามข้ามาที่เกาะเทียนหลงแล้วแท้ๆ ทุกสิ่งทุกอย่างนี่ล้วนเป็นแผนร้ายของเจ้า หรือว่าจิ่วฟ่างคนนั้นคือตัวปลอม?”

“เจ้าพูดถูกแล้ว จิ่วฟ่างคือตัวปลอมจริงๆ เจ้าจับตัวคนที่ศิษย์พี่จิ่วฟ่างให้ความสำคัญที่สุดมาฝึกวิชากู่ เจ้าคิดว่านาทีที่เขาเห็นจิ่นฉิง ยังจะสามารถทำงานให้เจ้าต่ออีกหรือ

มีคืนหนึ่งในห้องของเจ้ามีหัวขโมยโผล่มา วันรุ่งขึ้นเจ้ากลับพบว่าโอจื่อโฝวผิดปกติ ก็เลยนำเขาไปทิ้งที่หลังเขาทันที

ความจริงหัวขโมยในคืนนั้นก็คือจิ่วฟ่าง และโอจื่อโฝวก็แค่ถูกข้าป้อนยาบางอย่างไปเท่านั้น ข้าก็แค่ต้องการให้พวกเขาเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเจ้า!”

คำพูดทุกคำของหยุนถิงกล่าวออกมาจากสละสลวย บดขยี้ฟางเส้นสุดท้ายในใจของผู้อาวุโสอวี๋ไปอย่างสิ้นเชิง

ผู้อาวุโสอวี๋ที่เดิมทียังมีความหวังเล็กน้อยชะงักงันไปในชั่วพริบตา ทรุดตัวอยู่บนพื้น ใบหน้าราวกับขี้เถ้าที่ดับมอดแล้ว

“ไอ้สารเลวที่สมควรตายอย่างเจ้า ที่แท้เจ้าก็เป็นคนวางแผนทุกสิ่งทุกอย่างนี่ เจ้าถึงกับร่วมมือกับจิ่วฟ่างมาหลอกลวงข้า ฉินเจี่ยที่สมควรตายนี่ ข้าจะไม่ปล่อยเขาไปเด็ดขาด!” ผู้อาวุโสอวี๋โกรธจนพูดจาสะเปะสะปะ

แม้แต่ในความฝันเขาก็ยังไม่กล้าคิด เรือนอวี๋ของเขา ห้องลับของเขา เบื้องหลังตลอดหลายปีมานี้ของเขาจะถูกถิงหยุนที่อยู่ตรงหน้าทำลายไปจนหมด

นาทีนี้ เขาเกลียดถิงหยุนจะตายอยู่แล้ว แทบอยากจะแล่เนื้อเฉือนนางเป็นชิ้นๆ ลงโทษนางด้วยการใช้ห้าอาชาแยกร่าง

“เจ้าในตอนนี้ล้วนเป็นเพราะทำตัวเองทั้งนั้น เห็นชีวิตคนเป็นผักปลา ใช้ชีวิตลูกศิษย์ฝึกวิชากู่ฝึกยาพิษ ตอนนี้ที่เจ้าได้รับสิ่งชั่วร้ายที่ตัวเองก่อขึ้นเช่นนี้ ก็คือกรรมตามสนองของเจ้า!” หยุนถิงกล่าวด้วยความโกรธแค้น

เมื่อนึกถึงกลุ่มคนที่อยู่ในคุกใต้ดินหลังเขาของเรือนอวี๋ หยุนถิงรู้สึกว่าถึงแม้จะแยกผู้อาวุโสอวี๋ออกเป็นชิ้นๆก็ไม่ใช่เรื่องเกินไป

สายตาของผู้อาวุโสอวี๋มืดมน มองค้อนหยุนถิงอย่างแรงครู่หนึ่ง “ขอเพียงเจ้าปล่อยอาจารย์ไป ข้าสามารถคุยกับฮูหยินเจ้าทะเลให้แต่งตั้งเจ้าเป็นเจ้าสำนักแห่งสำนักหมอเทวดา !”

“เจ้าสำนัก ฟังดูไม่เลวนะ แต่ข้าไม่สนใจ!” หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชา

ทีนี้ผู้อาวุโสอวี๋ใจเย็นไม่ไหวแล้ว “เจ้าต้องการอะไรกันแน่ ขอเพียงเจ้าเอ่ยปากออกมา ข้าล้วนสามารถทำให้เจ้าสมปรารถนา!”

“ข้าต้องการให้เจ้าตาย!” หยุนถิงพูดจบ ก็หยิบยาพูดความจริงออกมาหนึ่งเม็ดแล้วยัดใส่ปากของผู้อาวุโสอวี๋ ใช้แรงยกคางของเขา ผู้อาวุโสอวี๋อยากจะคายออกมาแต่กลับกลืนลงไปโดยตรง

“เจ้าเอาอะไรให้ข้ากิน?”

“ลองพูดมาสิ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเกาะเทียนหลง แล้วก็ความลับของฮูหยินเจ้าทะเล!” หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชา

ท่านหยูอยากจะปฏิเสธ แต่ปากกลับพูดสิ่งที่ตัวเองรู้ออกมาจนหมดอย่างไม่ฟังคำสั่ง ขณะที่พูดเขาก็ตกตะลึงอย่างมาก ทำไมวันนี้ปากถึงไม่อยู่ในการควบคุมของตัวเอง

หลังจากที่ผู้อาวุโสอวี๋พูดจบ หนอนกู่ผีเสื้อโลหิตในร่างกายของเขาก็เริ่มออกฤทธิ์ขึ้นมา หยุนถิงใช้เข็มเงินแทงไปที่จุดใบ้ของเขา

ผู้อาวุโสอวี๋ส่งเสียงออกมาไม่ได้อีกแล้ว และหนอนกู่ผีเสื้อโลหิตในร่างกายของเขาก็เริ่มออกฤทธิ์เช่นกัน เขาเจ็บปวดจนเหงื่อเย็นท่วมตัว เส้นเอ็นทั้งหมดในร่างกายกำลังกระตุก สีหน้าแดงก่ำ เส้นเลือดบนหน้าผากปูดออกมา ดวงตาสองข้างมีสีแดงเลือด ราวกับสัตว์ป่าที่โกรธเกรี้ยว

บางทีอาจเป็นเพราะเจ็บปวดเกินไป ผู้อาวุโสอวี๋กัดริมฝีปากเอาไว้อย่างแรง ถึงได้ทำให้มุมปากเต็มไปด้วยเลือด เขาพยายามจะคว้าบางอย่างเอาไว้อย่างสุดชีวิต แต่กลับไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ได้แต่ถูกบังคับให้ต้องทนรับเอาไว้

หยุนถิงที่อยู่ด้านข้างเพียงแค่มองดูเขาอย่างเย็นชา “เจ้าใช้มนุษย์เป็นๆฝึกวิชากู่มาทั้งชีวิต สุดท้ายกลับต้องตายด้วยหนอนกู่ของตัวเอง ก็ไม่ถือว่าเสียชาติเกิด!”

เวลาประมาณครึ่งก้านธูป ผู้อาวุโสอวี๋ก็หยุดดิ้นรนแล้ว คนทั้งคนเจ็บปวดจนตายไป ไม่มีลมหายใจ ดวงตาเบิกกว้าง ความหวาดกลัวที่อยู่ภายในยังคงชัดเจนเช่นนี้

หยุนถิงหยิบผงสลายกระดูกออกมาจากมิติหนึ่งขวด แล้วเทลงไปบนร่างกายของผู้อาวุโสอวี๋ ร่างกายของเขาก็มีควันสีขาวลอยขึ้นมาในทันที พริบตาเดียวก็กลายเป็นแอ่งเลือด รวมไปถึงหนอนกู่ผีเสื้อโลหิตก็กลายเป็นเลือดไปได้ด้วย

“หนอนกู่ผีเสื้อโลหิตเช่นนี้ ไม่ควรมีในโลกใบนี้อีก!”

หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชา ชำเลืองมองเสื้อผ้าบนร่างของผู้อาวุโสอวี๋ ใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดทำในมิติออกมาหนึ่งชุดเสร็จแล้วก็เปลี่ยนมัน จากนั้นก็ปลอมตัวเป็นผู้อาวุโสอวี๋ถึงได้เดินออกไป

เมื่อบรรดายามรักษาการณ์ที่อยู่หน้าประตูเห็นผู้อาวุโสอวี๋ออกมา ก็คำนับทันที “ผู้อาวุโสอวี๋ ด้านในเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ข้าทำตามที่ฮูหยินสั่ง จัดการเรียบร้อยหมดแล้ว พวกเจ้าแค่ต้องเฝ้าที่นี่เอาไว้ ห้ามใครเข้าไปเด็ดขาด!” หยุนถิงเลียนแบบน้ำเสียงของผู้อาวุโสอวี๋กล่าวออกมาประโยคหนึ่ง

“ขอรับ!”

หยุนถิงเดินออกไปอย่างวางมาด และยามรักษาการณ์พวกนั้นก็ไม่ได้สงสัยเลยแม้แต่น้อย

ออกไปจากลาน หยุนถิงอาศัยความจำเดินไปกลับไปตามทางที่มา แต่แล้วเพิ่งจะเดินออกมาได้ระยะหนึ่ง ก็พบกับคนคนหนึ่งเข้า

“ผู้อาวุโสอวี๋ ท่านมาหาท่านแม่ของข้าใช่ไหม?” วี่หนานเสวียนเอ่ยปาก