จอมนางข้ามพิภพ - บทที่ 807 สามปีให้หลัง พบกับจวินหย่วนโยวอีกครั้ง

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 807 สามปีให้หลัง พบกับจวินหย่วนโยวอีกครั้ง

“ตู้มๆๆ!” เสียงที่ดังขึ้นอย่างรุนแรง สร้างความตกตะลึงไปทั้งเกาะ เปลวไฟพุ่งขึ้นฟ้า บ้านเรือนพังทลาย ลานทั้งหมดในแถวของห้องลับก็กลายเป็นเถ้าถ่าน

หลงยีกับจวินหย่วนโยวที่กระโดดตัวจากไปไกลมากแล้ว จู่ๆก็เห็นสัญญาณที่ถูกยิงมากลางอากาศ ใจที่เป็นกังวลของจวินหย่วนโยวถึงได้ผ่อนคลายลง

ถิงเอ๋อร์ไม่เป็นไร ช่างดีจริงๆ

จวินหย่วนโยวยืนหยัดต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว คนทั้งคนหมดสติไป

หลงยีรีบประคองเขาเอาไว้ทันที “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อ!”

เขาแบกจวินหย่วนโยวเอาไว้บนหลัง ใช้วิชาตัวเบาเร่งเดินทางกลับทันที ต้องให้ซื่อจื่อเฟยช่วยรักษาซื่อจื่อทันทีให้ได้

เพียงแต่ว่าหลงยีและคนอื่นๆยังไม่ทันจะไปถึงเรือนตะวันตก ระหว่างทางก็พบกับคนคนหนึ่งเข้า คุณหนูใหญ่แห่งเกาะเทียนหลง วี่รั่วยี

“จิ่วฟ่างเป็นอะไร เจ้าจะแบกเขาไปที่ไหน?”

หลงยีตัวแข็งทื่อทันที ต้องการจะเพิกเฉย แต่สาวใช้คนหนึ่งก็ขวางอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว “คุณหนูใหญ่ถามคำถามเจ้าอยู่ ทำไมถึงไม่ตอบ?”

สีหน้าของหลงยีตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย รู้ว่าหากยืนกรานจะจากไปให้ได้ต้องทำให้คนรู้สึกสงสัยแน่นอน ในเมื่อนังหนูคนนี้เรียกคุณหนูใหญ่ เช่นนั้นนางก็น่าจะเป็นคุณหนูใหญ่แห่งเกาะเทียนหลง ย่อมไม่สามารถจากไปอย่างแข็งกร้าวได้

หลงยีรีบคำนับทันที “คำนับคุณหนูใหญ่ ข้ากับศิษย์พี่จิ่วฟ่างมาส่งของให้ฮูหยินเจ้าทะเลตามคำสั่ง แต่แล้วระหว่างทางที่กลับไปศิษย์พี่จิ่วฟ่างก็รู้สึกไม่สบาย ศิษย์ก็เลยอยากจะพาเขากลับไปให้อาจารย์รักษา”

วี่รั่วยีชำเลืองมองไปทางจิ่วฟ่างที่สีหน้าซีดขาว ริมฝีปากบางไร้สีเลือด แค่เห็นก็รู้ว่าสาหัสมาก

“ข้าช่วยตรวจให้เขา!”

หลงยีถอยหลังไปสองก้าวโดยสัญชาตญาณ “ศิษย์พี่จิ่วฟ่างไม่รบกวนคุณหนูใหญ่แล้ว ที่อาจารย์มียาอยู่!”

เขาย่อมไม่ไว้วางใจ ส่งซื่อจื่อให้กับคุณหนูใหญ่แห่งเกาะเทียนหลงเป็นธรรมดา

“ลูกศิษย์อย่างเจ้าทำไมไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเช่นนี้ ทักษะทางการแพทย์ของคุณหนูใหญ่เราดีที่สุดในเกาะเทียนหลง มีคนมากมายอยากจะขอให้คุณหนูใหญ่ช่วยรักษา คุณหนูใหญ่ยังไม่อยากจะสนใจ แต่เจ้าถึงกับกล้าปฏิเสธ!” สาวใช้กล่าวด้วยความโมโห

“คุณหนูใหญ่โปรดอย่าได้โกรธไป ศิษย์มาที่เกาะเทียนหลงแห่งนี้เป็นครั้งแรก ไม่รู้มารยาท หากมีสิ่งใดที่ทำผิดไป ขอคุณหนูใหญ่โปรดลงโทษด้วย

ศิษย์แค่รู้สึกว่าคุณหนูใหญ่มีฐานะสูงส่ง ไม่สมควรที่จะเสียเวลาและยาโอสถให้กับพวกเราเหล่าลูกศิษย์ผู้ต่ำต้อย!” หลงยีกล่าวด้วยความเคารพนบนอบ

“หรงเอ๋อร์ห้ามเสียมารยาท จิ่วฟ่างคือหนึ่งในสามลูกศิษย์ใหญ่ของผู้อาวุโสอวี๋ กับข้าก็ถือว่าคุ้นเคยกันดี หากเจ้าพาเขากลับไปรักษา เกรงว่าอาจจะเสียชีวิตระหว่างทางได้ อาการบาดเจ็บภายในของเขาสาหัสไม่น้อย!” วี่รั่วยีกล่าวอย่างราบเรียบ

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ ไหนเลยที่หลงยียังจะกล้าปฏิเสธอีก “เช่นนั้นก็รบกวนคุณหนูใหญ่ด้วย!”

“ลานของข้าอยู่ใกล้ๆแถวนี้นี่แหละ พาเขาไปเถอะ!” วี่รั่วยีหันหลังก็กำลังจะจากไป

“คุณหนูใหญ่ ท่านไม่ไปดูทางนั้นแล้วหรือ การเคลื่อนไหวเมื่อครู่ทำให้พื้นดินทั่วทั้งเกาะสั่นสะเทือน จะต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่นอน!” สาวใช้หรงเอ๋อร์กล่าวเตือนสติ

“ชีวิตของจิ่วฟ่างตกอยู่ในอันตราย ช่วยคนก่อนดีกว่า ทางด้านนั้นท่านแม่ย่อมจะจัดการดูแลเอง ไปกันเถอะ!” วี่รั่วยีเดินกลับไปทันที

หลงยีรีบแบกจวินหย่วนโยวติดตามไปทันที จากที่นี่กลับไปที่เรือนตะวันตกค่อนข้างไกลจริงๆ หากเกิดเรื่องขึ้นกับซื่อจื่อ กลับไปแล้วยังมีประโยชน์อะไรอีก ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าสุขภาพของซื่อจื่อ

วี่รั่วยีกลับไปถึงลาน ก็รักษาจวินหย่วนโยวที่ปลอมตัวเป็นจิ่วฟ่างทันที ทันทีที่จับชีพจรสีหน้าของนางก็ตึงเครียดขึ้นมา

“ทำไมจิ่วฟ่างถึงได้รับบาดเจ็บภายในสาหัสขนาดนี้ แต่ว่าถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บภายในสาหัส แต่เขาก็น่าจะกินยาโอสถแล้ว เพียงแต่ว่าร่างกายยังอ่อนแอมากและยังไม่ฟื้นตัว!” วี่รั่วยีรีบไปเอายาโอสถบนชั้นวางทันที

“เรียนคุณหนูใหญ่ ศิษย์พี่จิ่วฟ่างน่าจะได้รับบาดเจ็บตอนที่อาจารย์ให้ออกไปปฏิบัติภารกิจ และอาจารย์ก็เป็นคนช่วยดูแลพักฟื้นร่างกายของศิษย์พี่จิ่วฟ่างเช่นกัน รายละเอียดเป็นอย่างไรศิษย์ก็ไม่ทราบชัดเจน!” หลงยีได้แต่หาข้ออ้างเท่านั้น

“ผู้อาวุโสอวี๋คนนี้ช่างใจร้ายจริงๆ!” วี่รั่วยีรีบป้อนยาโอสถให้กับจิ่วฟ่างทันที

เพียงแต่ว่าตอนที่มือสัมผัสใบหน้าของจิ่วฟ่าง วี่รั่วยีขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

ทักษะการแปลงโฉมนี่ลึกล้ำจริงๆ สามารถหลอกคนทั่วไปได้ แต่สำหรับยอดฝีมือทางการแพทย์อย่างวี่รั่วยี ยิ่งไปกว่านั้นยังอยู่ในระยะที่ใกล้เช่นนี้ ดังนั้นมองแว๊บเดียวนางก็ดูออกแล้ว

แต่ว่าวี่รั่วยีไม่ได้เปิดโปงทันที “หรงเอ๋อร์เจ้าพาเขาไปที่ศาลาแปดเซียนหลังเขา เอาหญ้าจูเจียวที่อยู่บนยอดศาลาลงมา ข้าต้องการใส่มันเข้าไปในยา!”

“เจ้าค่ะ!” หรงเอ๋อร์รับคำสั่ง “เจ้าตามข้ามาเถอะ!”

“แต่ว่าศิษย์พี่จิ่วฟ่าง——” หลงยีย่อมไม่วางใจเป็นธรรมดา

“อยากจะช่วยเขา ก็รีบไปเอามา มิเช่นนั้นชีวิตของเขาจะตกอยู่ในอันตราย!” วี่รั่วยีกล่าวออกมาอย่างเย็นชา

“เช่นนั้นก็ลำบากคุณหนูใหญ่แล้ว!” หลงยีรีบตามไปทันที

คุณหนูใหญ่กล่าวเช่นนี้แล้ว หากเขาไม่ไปย่อมไม่มีเหตุผลรองรับ

มองดูหรงเอ๋อร์พาหลงยีจากไปแล้ว วี่รั่วยีก็ยื่นมือไปจับด้านข้างแก้มของจวินหย่วนโยวทันที ถอดหน้ากากหนังมนุษย์บนใบหน้าของเขาออกอย่างระมัดระวัง

เมื่อเห็นใบหน้าที่แท้จริงของจวินหย่วนโยว คนทั้งคนของวี่รั่วยีแข็งทื่อไป

นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเขา!

ถึงแม้นางจะอยู่ห่างไกลถึงเขตทะเลนิรนาม แต่กลับรู้ทุกอย่างในสี่แคว้นเป็นอย่างดี

ทุกเดือนเซียวหรูซื่อจะสั่งให้สายลับที่อยู่ในสี่แคว้นกลับมารายงานสิ่งที่เกิดขึ้นในสี่แคว้น วี่รั่วยีและพี่น้องทั้งสามล้วนต้องจำเอาไว้ให้ขึ้นใจ เช่นนี้หากในอนาคตวันไหนที่เขตทะเลนิรนามกับสี่แคว้นเปิดศึกกัน หรือไม่ก็ต้องการผนวกทั้งสี่แคว้นเข้าด้วยกัน ก็จะไม่ถึงกับไม่มีการเตรียมตัวใดๆเลย

และจวินหย่วนโยวเป็นหนึ่งในบุคคลผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในสี่แคว้น

ในตอนแรกที่วี่รั่วยีได้ยินเรื่องจวินหย่วนโยว เพียงแค่รู้สึกเห็นอกเห็นใจเขาเท่านั้น ต่อมาได้ยินว่าอิทธิพลของเขาแผ่ขยายไปทั้งสี่แคว้น แม้แต่ฮ่องเต้ต้าเยียนก็ยังยำเกรงเขา วี่รั่วยีอดที่จะรู้สึกนับถือเขาไม่ได้

ดังนั้นเมื่อสามปีก่อน วี่รั่วยีแอบออกไปจากเขตทะเลนิรนาม จับพลัดจับผลูถูกจวินหย่วนโยวช่วยเอาไว้ในฐานะเด็กกำพร้า หลังจากกลับมาวี่รั่วยีกลับได้ยินว่าจวินหย่วนโยวแต่งงานกับหยุนถิงแล้ว

คิดไม่ถึงว่าสามปีให้หลัง นางยังมีโอกาสได้พบจวินหย่วนโยว

เพียงแต่ว่าเหตุใดเขาถึงปรากฏตัวที่นี่ แถมยังปลอมตัวเป็นจิ่วฟ่างอีก ลูกศิษย์คนเมื่อครู่นี้เป็นห่วงเขาเช่นนี้ รู้ว่าเขาไม่ใช่จิ่วฟ่างหรือไม่กันแน่?

วี่รั่วยีมีคำถามนับไม่ถ้วนในใจ สุดท้ายก็สวมหน้ากากหนังมนุษย์ใบนั้นกลับเข้าไปให้จวินหย่วนโยวใหม่อีกครั้ง หน้ากากที่เบาบางราวกับของจริงเช่นนี้ หาได้ยากจริงๆ

ไม่นานนัก หลงยีก็ติดตามหรงเอ๋อร์กลับมา รีบยื่นยาสมุนไพรเข้ามาทันที “คุณหนูใหญ่!”

“ให้ข้าเถอะ!” วี่รั่วยีรับยาสมุนไพรนั่นมา บดเป็นผงผสมน้ำแล้วก็ให้จวินหย่วนโยวดื่มทันที

“เขาบาดเจ็บสาหัส เจ้าอยู่ดูแลเขาที่นี่ รอให้เขาตื่นค่อยพาเขาจากไป ทางด้านผู้อาวุโสอวี๋ข้าจะส่งคนไปแจ้งให้เอง” วี่รั่วยีเอ่ยปาก

“ขอบคุณคุณหนูใหญ่มาก!” หลงยีกล่าวขอบคุณ

“ข้ายังมีธุระ เจ้าอยู่ที่นี่ไปเถอะ” ขณะที่พูด วี่รั่วยีก็พาหรงเอ๋อร์ออกไป

ทางด้านนี้ ฮูหยินเจ้าทะเลเซียวหรูซื่อมองดูเจว๋กู่ เห็นเขาหมดสติ ผิวหนังทั่วทั้งร่างกายถูกแช่จนซีดขาว ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

ด้วยฝีมือของเจว๋กู่ทั่วทั้งเกาะเทียนหลงก็มีไม่กี่คนที่เป็นคู่ต่อสู้ของเขา เหตุใดถึงได้บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ แถมยังหมดสติอีก?

“ทำทุกวิถีทาง ช่วยให้เขาตื่นมาให้ได้!”เซียวหรูซื่อกล่าวอย่างเย็นชา

“ขอรับ ฮูหยิน!”

เสียงตู้มๆๆดังขึ้นมาสองสามเสียง ทั่วทั้งพื้นดินล้วนสั่นสะเทือนตามไปด้วยเซียวหรูซื่อเกือบจะล้มลง คนสนิทที่อยู่ด้านข้างยื่นมือไปประคองนางเอาไว้

“ฮูหยิน ท่านระวังตัวหน่อย!”

เสียงระเบิดหยุดลงเซียวหรูซื่อถึงยืนได้มั่นคง “ทำไมถึงได้มีความเคลื่อนไหวที่ดังเช่นนี้ เด็กๆ รีบไปดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น?”

ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆในใจของเซียวหรูซื่อก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาเล็กน้อย และมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอย่างมาก