จอมนางข้ามพิภพ - บทที่ 825 เจ้าไม่คู่ควรรู้ว่าข้าเป็นใคร

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 825 เจ้าไม่คู่ควรรู้ว่าข้าเป็นใคร

“ทุกๆหลายปีเจ้าทะเลจะเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ และเย็นชาใส่เซียวหรูซื่อมากขึ้นเรื่อยๆ รังเกียจเสียด้วยซ้ำ ต่อมาเขายังเคยถามข้า แต่ข้าไม่กล้าพูด ได้แต่หาข้ออ้างบอกปัดไปเรื่อย

ทุกครั้งที่เจ้าทะเลครุ่นคิดจะปวดหัวอย่างมาก แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น เขากลับยิ่งอยากจำให้ได้ มีครั้งหนึ่งข้าเห็นเขาปวดจนกระอักเลือดออกมา จากนั้นเจ้าทะเลก็ให้คนลอบสืบอย่างลับๆ

ข้าเห็นเจ้าทะเลเป็นอย่างนั้นก็อดเห็นใจไม่ได้ ข้าไม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมดนี้ให้กับเซียวหรูซื่อ เพราะอย่างไรซะ ตอนนั้นกู้เยว่หลัวก็น่าสงสารยิ่งนัก

และหลังจากเซียวหรูซื่อกลายเป็นฮูหยินเจ้าทะเล ภายนอกสง่างามใจกว้าง ลับหลังกลับโหดเหี้ยมอำมหิต คอยฆ่าคนที่เป็นศัตรูกับตน ทำทุกอย่างโดยไม่เลือกวิธีการเลย

คนรับใช้ข้างกายนางล้วนโดนใส่กู่กันหมด เพื่อให้ควบคุมทุกคนได้ดียิ่งขึ้น ข้าเองก็ไม่เว้น

ต่อมาภายใต้ความช่วยเหลือของนักพรตแห่งเกาะเทียนหลง ในที่สุดเจ้าทะเลก็คิดออกทุกอย่าง เจ้าทะเลเสียใจยิ่งนัก

เขารักกู้เยว่หลัวลึกซึ้งปานนั้น หากต่อมากลับเป็นคนที่ทำร้ายนางลึกซึ้งที่สุด เจ้าทะเลเกลียดตนเองยิ่งนัก เขารู้สึกว่าเมื่อก่อนตนช่างโง่งมยิ่งนัก

เจ้าทะเลแอบส่งคนสนิทไปสืบทุกการกระทำของเซียวหรูซื่อที่มีต่อกู้เยว่หลัวในตอนนั้น ถึงพบความจริงของเรื่องตอนนั้น

ได้รู้ว่าตอนแรกเขาและกู้เยว่หลัวโดนเซียวหรูซื่อวางแผนเล่นงาน ทำให้พวกเขาเข้าใจผิด เคียดแค้น จนกระทั่งลงมือทำร้ายกัน เซียวหรูซื่อยังส่งคนไปฆ่าล้างเผ่าเลือดอีก—

วินาทีนั้นเจ้าทะเลเดือดดาลทะลุฟ้า เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าเซียวหรูซื่อจะชั่วร้ายขนาดนี้ และจุดจบของเขากับกู้เยว่หลัวก็เป็นเพราะนาง

แต่เขากลับแต่งงานกับคนที่ทำร้ายเยว่หลัว และยังมีลูกกับนาง เจ้าทะเลรู้สึกผิด โทษตัวเอง เคียดแค้นเสียใจ เลยทำให้หนอนกู่รักในกายกำเริบเลย

ตอนนั้นเจ้าทะเลเจ็บปวดไปทั้งร่าง อยู่ไม่สู้ตาย ข้าเองเห็นเจ้าทะเลน่าสงสาร เลยพาเขาไปหลังเขา กลัวว่าเซียวหรูซื่อจะพบว่าเขารู้ทุกเรื่องแล้ว

จากนั้นเจ้าทะเลส่งคนไปฆ่าล้างตระกูลเซียว ทำลายกู่พิษทั้งหมดของตระกูลเซียว และกำจัดอำนาจของเซียวหรูซื่อในเขตทะเลนิรนามทั้งหมด

นี่เป็นความพยายามหลายปีของเซียวหรูซื่อ พอนางรู้ก็แค้นเจ้าทะเลนัก ไปถกเถียงต่อหน้ากับเจ้าทะเลทันที

วันนั้นเจ้าทะเลและเซียวหรูซื่อแตกหักกันอย่างเป็นทางการ เจ้าทะเลทำลายวรยุทธ์ของเซียวหรูซื่อ และยังตัดเส้นเอ็นข้อมือข้อเท้านาง แถมยังแทงกระบี่ไปที่หน้าอกนางหลางที—

ตอนนั้นเซียวหรูซื่อนอนจมกองเลือด นอนหายใจรวยริน เกือบจะตายแล้ว คุณหนูใหญ่พาหนานเสวียนไปอ้อนวอนเจ้าทะเล

เจ้าทะเลมีหรือจะยอมปล่อยนาง เขาชักกระบี่ขึ้นจะฆ่าเซียวหรูซื่อเลย คุณหนูใหญ่เองที่เสี่ยงชีวิตเข้าไปขวางรับกระบี่แทนเซียวหรูซื่อเอาไว้

แผ่นหลังคุณหนูใหญ่เลือดเจิงนอง วินาทีนั้นเจ้าทะเลถึงได้สติขึ้นมา ถึงเซียวหรูซื่อจะมีโทษทัณฑ์มหันต์นัก แต่ลูกๆกลับเป็นผู้บริสุทธิ์

และเป็นเพราะแวบเดียวที่เจ้าทะเลใจอ่อน ทำให้เซียวหรูซื่อสบโอกาส ปลุกกู่รักในกายขึ้น จากนั้นเจ้าทะเลก็โดนทรมานจนอยู่ไม่สู้ตาย

เซียวหรูซื่อใช้ชีวิตของเจ้าทะเลมาข่มขู่ พลางจับนักพรตของเกาะเทียนหลงขังเอาไว้ และยังคนที่ติดตามเจ้าทะเลทั้งหมดมา หวังจะกำจัดให้สิ้นซากไปด้วยกัน

นางให้คนขังเจ้าทะเลไว้หลังเขา วางยาพิษร้ายกับเขาอีก เพื่อทรมานเขา

เซียวหรูซื่อยังเชิญผู้มีฝีมือมาวางค่ายกลไว้ที่หลังเขา ทำเป็นเขตหวงห้าม ห้ามผู้ใดเข้าใกล้โดยเด็ดขาด และยังบอกกับทุกคนว่า เจ้าทะเลไปท่องเที่ยวแล้ว

เพียงแต่ทุกๆสามถึงห้าวัน จะให้คนนำอาหารไปหลังเขา ก็แค่โยนทิ้งไว้นอกถ้ำ ให้เจ้าทะเลหาทางเอาตัวรอดเอาเอง”

เซียวหลันพูดสิ่งที่ตนรู้ออกมาทั้งหมด

ทำเอาหยุนถิงเดือดดาลเคียดแค้นนัก ยังดีที่เจ้าทะเลยังมีศีลธรรมอยู่บ้าง รู้จักเรียกร้องความยุติธรรมคืนให้ท่านแม่ เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้เขาโดนเซียวหรูซื่อวางพิษกู่ ดังนั้นเลยโดนนางย้อนรอยเอาได้ง่ายดายเพียงนี้

“โซ่เหล็กที่ร้อยรัดเซียวหรูซื่อไว้ กุญแจมันอยู่ที่ไหน?” หยุนถิงถามเสียงเย็น

“ปิ่นผีเสื้อบนหัวข้านี้คือกุญแจ!” เซียวหลันตอบ

หยุนถิงยกมือขึ้นหยิบปิ่นนางลงมา และหมุนตัวเดินเข้าห้องลับไป

“เจ้าจะช่วยเซียวหรูซื่อรึ?” เซียวหลันถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น

หากให้คนรู้ว่านางกักขังเซียวหรูซื่อ ทุกคนไม่จับนางสับเป็นหมื่นๆชิ้นรึ

“นางทำร้ายท่านแม่ข้าแสนสาหัสนัก ได้รับความทุกข์ทรมานต่างๆจนตายอย่างอนาถ ข้าจะคืนความทุกข์ทรมานของท่านแม่คืนให้กับนางเป็นหมื่นเท่าเลย!” หยุนถิงกัดฟันบอก

ในห้องลับ วินาทีที่เซียวหรูซื่อเห็นหยุนถิง นางตะลึงอึ้งบื้อไปเลย

ใบหน้านี้ต่อให้แหลกเป็นผุยผง เซียวหรูซื่อก็จำได้ นางคือกู้เยว่หลัว นางยังมีชีวิตอยู่ เป็นไปได้อย่างไรกัน ไม่มีทางเป็นนางได้

เซียวหรูซื่อร้องอื้อๆราวกับอยากพูดอะไร แต่ส่งเสียงไม่ออก ได้แต่เบิกตาคู่นั้นกว้างขึ้น มองหยุนถิงอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเองเลย ราวกับกำลังถามว่าตนเป็นใคร?

หยุนถิงมองนางอย่างเย็นชาพลางว่า “เจ้าไม่ได้ดูผิด ข้าคือกู้เยว่หลัว วันนี้ข้ามาล้างแค้นเจ้า เจ้ากักขังเจ้าทะเลหลายปี หากเขารู้ว่าข้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้าลองเดาดูสิว่าเขาจะทำอย่างไร?”

เซียวหรูซื่อส่ายหัวสุดชีวิต อยากจะห้ามปราม แต่นางทำได้เพียงร้องอื้อๆ สีหน้านั้นทั้งร้อนรนและทรมาน

“ฆ่าเจ้ามันสบายเจ้าเกินไป ข้าจะให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตาย!” หยุนถิงยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน เดินเข้ามาแกะโซ่เหล็กบนข้อมือข้อเท้านางออก

เซียวหรูซื่ออยากหนี แต่ร่างกายโดนมัดไว้หลายปี พึ่งจะโดนปล่อยออก แต่ก็ล้มลงกับพื้น ขยับตัวไม่ได้เลย

หยุนถิงพานางออกไป เซียวหลันเห็นคนที่ออกมาแล้วหายใจติดขัด

นางรู้ดีว่า บนโลกนี้ไม่มีใครที่เกลียดเซียวหรูซื่อมากไปกว่ากู้เยว่หลัวแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นนางเป็นลูกสาวของกู้เยว่หลัว

หยุนถิงพาตัวเซียวหรูซื่อออกไป และไม่ได้ไปเรือนหน้า แต่กลับไปที่ทะเล จวินหย่วนโยวคอยอยู่เคียงข้างนางตลอด

รอจนเซียวหรูซื่อฟื้นขึ้นมา รู้สึกหนาวเหน็บแทบไม่ไหว นางสะท้านเยือก พลางมองไปรอบด้าน และชะงักค้างไปเลย

“ที่นี่คือทะเล ตอนนั้นกู้เยว่หลัวโดนเจ้าเล่นงานจนตกจากทะเลตรงนี้กระมัง!” หยุนถิงพูดด้วยสายตาเย็นเยียบ

ในดวงตาที่เบิกกว้างของเซียวหรูซื่อเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและหวาดกลัว อยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก รีบใช้มือเขียนหนังสือที่พื้น แต่หยุนถิงขี้เกียจดู และเตะเซียวหรูซื่อลงทะเลไปเลย

“ตู้ม!” ดังขึ้น เซียวหรูซื่อตกลงไปในทะเลทั้งตัว

ก่อนหน้านี้แผลบนตัวนางยังไม่หายดีเลย ก็มาเจอแผลใหม่อีก ตอนนี้มาแช่ในน้ำทะเล ความเจ็บปวดเสียดแทงกระดูกโผล่ขึ้นมา ทำเอานางซีดเผือดไปทั้งหน้าเลย

นางดิ้นรนไปได้เล็กน้อย คลื่นลูกหนึ่งซัดเข้ามาหานาง คลื่นโหมกระหน่ำปิดเสียงอื้ออาที่ทุกข์ทรมานของนาง

เซียวหรูซื่อโดนเซียวหลันกักขังมาหกปี โดนทรมานจนเหลือแค่หนังหุ้มกระดูกแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายเท่านั้น

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน น้ำทะเลเย็นเสียดกระดูก บวกกับบาดแผลบนตัว เซียวหรูซื่อไม่มีเรี่ยวแรงช่วยตัวเองเลย ก็โดนคลื่นซัดม้วนตัวไปอย่างนั้น ความรู้สึกใกล้จะสิ้นลมโผเข้าหาอย่างแรง

ความหวาดกลัวที่จะจมน้ำตายสาดซัดเข้ามาในใจเซียวหรูซื่อฉับพลัน นางดิ้นรน ดิ้นพล่านอย่างสุดชีวิต แต่ก็สำลักน้ำทะเลเข้าไปหลายคำ สติเริ่มรางเลือน ร่างกายจมลงไปในน้ำทะเลมากขึ้นเรื่อยๆ

นางยังไม่อยากตาย นางยังไม่ได้เจอกับรั่วอีและหนานเสวียน นางยังอยากแก้แค้นเซียวหลัน—-

ในตอนที่เซียวหรูซื่อคิดว่าตนใกล้จะจมน้ำตายแล้ว หยุนถิงก็ให้จวินหย่วนโยวลากเซียวหรูซื่อขึ้นมา

เซียวหรูซื่อที่โผล่ขึ้นเหนือน้ำรีบหายใจหอบคำโตเข้าปอด แผ่หลาร่างบนโขดหิน เมื่อครู่นางคิดว่าตนคงจะตายแล้วจริงๆ

เซียวหรูซื่อรีบขอร้องอ้อนวอน แต่นางพูดไม่ได้ ได้แต่ใช้มือทำท่าทางไม่หยุด กระทั่งคุกเข่าลงให้หยุนถิงเลยทีเดียว

เพียงแต่หยุนถิงไม่สนใจ นางโดนหยุนถิงเตะลงทะเลไปอีกครั้ง