จอมนางข้ามพิภพ - บทที่ 827 ยังไงก็เป็นความสุขชั่วชีวิตของเจ้า

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 827 ยังไงก็เป็นความสุขชั่วชีวิตของเจ้า

เซียวหรูซื่อรู้ดีว่า นางไม่มีทางยอมปล่อยตนไปแน่ นางนอนแผ่หลาบนพื้นราวปลาตาย เป็นกรรมของตนจริงๆ

นางทำอย่างนั้นกับกู้เยว่หลัวตอนนั้น บัดนี้ทายาทของนางมาล้างแค้นตน และทรมานตนจนอยู่ไม่สู้ตาย เวรกรรมมันมีจริง

หยุนถิงเห็นสีหน้าปลงตกของนาง นี่มันพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น อยากตายมันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก

ไม่นาน งูหนอนหนูมดมากมายพากันคืบคลานเข้ามาหมด หยุนถิงถอยไปยืนอีกด้าน มองอย่างเย็นชา

“อื้ออื้อ อื้ออื้อ—“ เซียวหรูซื่อตกใจสีหน้าซีดเผือด ร้องเสียงดังออกมา อยากจะหนีไปให้ไกล แต่นางขยับไม่ได้เลย

นางดิ้นรนอย่างสุดชีวิต สายตาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและหวาดกลัว พอเห็นงูหนอนหนูมดเหล่านั้นปีนบนร่างตนเอง แล้วโดนแผลตนเข้าพอดี ทำเอาเซียวหรูซื่อเจ็บจนสะท้านเยือก

นางร้องโหยหวน แต่ก็ทำได้แค่ส่งเสียงอื้ออื้อ เจ็บจนร่างนางสั่นกระตุก เสียงโหยหวนอื้ออื้อนั่นทำให้คนที่ได้ยินขนหัวลุกไปตามๆกัน

หยุนถิงมองนางด้วยสีหน้าเย็นชา ไร้ซึ่งอารมณ์

“ถิงเอ๋อร์ เซียวหลันได้รับอิสระแล้ว จะให้ข้าทำอะไรหรือไม่?” จวินหย่วนโยวเอ่ยถาม

“ไม่ต้อง จะว่าไปข้าต้องขอบคุณเซียวหลันนะที่ทรมานเซียวหรูซื่อมาหกปี คืนนี้พวกเรากลับเมืองฉือกันก่อน งานเลี้ยงวันเกิดเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฐานะของเซียวหลันทำให้ทุกคนสงสัยกันไปหมด ไม่ต้องให้พวกเราทำอะไร พวกมันก็จะเป็นหมากัดกันเอง!” หยุนถิงวิเคราะห์

“ได้ ฟังถิงเอ๋อร์นะ!” จวินหย่วนโยวรีบไปหาเรือมาทันที จากนั้นก็พาหยุนถิงและเซียวหรูซื่อจากไป

อีกด้านหนึ่ง หลังจากเซียวหลันขยับตัวได้ รีบให้คนไปปิดห้องลับที่กักขังเซียวหรูซื่อไว้ทันที ยังให้คนแอบโยนวี่รั่วฉิงทิ้งไปในทะเลหลังเขา

ในเมื่อนางมาเห็นตนกักขังเซียวหรูซื่อไว้แล้ว ก็ย่อมไม่อาจเก็บนางไว้ได้อีก

เซียวหลันให้คนแอบสืบร่องรอยของหยุนถิงอย่างลับๆ แต่จั๋วยีหาทั่วทั้งภูเขาแล้วก็ไม่พบ มันทำให้เซียวหลันยิ่งตกตะลึงและหวาดหวั่นมากขึ้น

นางแอบมาที่เกาะเทียนหลงอย่างเงียบเชียบ หลบหลีกการสืบค้นและหูตามากมายขนาดนั้น ไม่โดนตนจับได้ และตอนนี้ยังพาเซียวหรูซื่อหายไปอย่างไร้ร่องรอยอีก มันทำให้เซียวหลันสูดลมหายใจสะท้านเยือกเลยทีเดียว

ในเวลาเดียวกันนางก็แอบดีใจที่ตอนนั้นตนมิได้ทำอะไรกู้เยว่หลัว ไม่อย่างนั้นหยุนถิงจะฆ่าตนนั้นง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือเสียอีก

หากนางจะเปิดโปงตนเอง ส่งเซียวหรูซื่อไปห้องโถงใหญ่ก็ได้แล้ว แต่สตรีนางนั้นไม่ได้ทำ แสดงว่านางจงใจต่อกรกับเซียวหรูซื่อเท่านั้น

เซียวหลันรีบไปคุกหลวงทันที อูเหอมองดูคนที่เข้ามาอย่างเดือดดาลเคียดแค้น

“เซียวหลัน สตรีสารเลวอย่างเจ้า กล้าปลอมเป็นฮูหยินเจ้าทะเล หลบซ่อนมานานหลายปีขนาดนี้ เสียแรงที่ข้าฝังเสื้อผ้าเจ้าต่างศพ วางป้ายวิญญาณของเจ้าไว้ในศาลบรรพชนของตระกูลอู!” อูเหอด่ากราด

“ถุย ข้าอยากได้หลุมฝังศพของตระกูลเจ้ารึ เจ้าคิดว่าข้าอยากอยู่ในศาลบรรพชนของตระกูลอูเจ้ารึ การที่ข้าเป็นอย่างนี้ก็เพราะเจ้าทั้งนั้น

ตอนนั้นที่ตระกูลอูเกิดเรื่องไม่ใช่เพราะข้าเสียหน่อย พี่ชายเจ้าโดนคนร้ายลอบฆ่า เกี่ยวอะไรกับข้า แต่เจ้ากลับระบายความโกรธทั้งหมดลงมาที่ตัวข้า

แผลเก่สข้ายังไม่ทันหาย แผลใหม่ก็มาอีก เจ้าทำแส้ขาดไปเส้นแล้วเส้นเล่า โดนเจ้าเปลี่ยนวิธีทรมาน เหยียดหยาม ลบหลู่ต่างๆนานา

แต่เซียวหรูซื่อกลับเกลี้ยกล่อมข้าให้ดีต่อเจ้า ให้ข้าเข้าใจเจ้า ข้าเข้าใจเจ้า แล้วใครเข้าใจข้า ใครสนใจว่าข้าจะเป็นจะตาย

ดังนั้นข้าเลยวางยาพิษเซียวหรูซื่อ ให้นางสลบไสลไม่ได้สติ จะว่าไปต้องขอบคุณเจ้าทะเลนะ หากไม่ใช่เพราะเขาทำลายวรยุทธ์เซียวหรูซื่อ ตัดเส้นเอ็นข้อมือข้อเท้านาง ข้าก็คงไม่ราบรื่นขนาดนี้

ข้าติดตามเซียวหรูซื่อมาหลายปี ชีวิตความเป็นอยู่ความเคยชินงานอดิเรกของนาง ต่อให้แค่สายตาและการกระทำเพียงนิด ข้าก็รู้ได้อย่างละเอียดทั้งสิ้น

ดังนั้นหลายปีมานี้เลยไม่มีใครจับได้เลย ตอนนี้เจ้ารู้ความลับนี้แล้ว ตอนนั้นเจ้าทำยังไงกับข้า ตอนนี้ข้าจะคืนมันให้กับเจ้าเป็นสิบเท่าร้อยเท่าเลย!” เซียวหลันบอกอย่างเดือดดาล

อูเหอเป็นฝันร้ายของนางในชาตินี้ นางจะต้องทำลายเขากับมือตัวเอง

“สตรีสารเลวอย่างเจ้านี่ ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!” อูเหอตะคอกดังอย่างเดือดดาล พุ่งเข้าหาเซียวหลันทันที

เพียงแต่มือยังไม่ทันโดนตัวเซียวหลัน อูเหอก็รู้สึกแค่เพียงเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วร่าง เหมือนอยู่ในกองไฟเลย เจ็บปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยว

“น่าตายนัก เจ้าทำอะไรกับข้ากัน?” อูเหอบอกอย่างกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน เขาเจ็บจนกลิ้งเกลือกไปมาบนพื้น

“เจ้าคิดจริงๆรึว่า ข้าวมื้อนั้นที่ข้าให้เจ้าในงานวันเกิดทุกปีของข้าเป็นการให้ความสำคัญกับเจ้างั้นสิ ข้าให้คนใส่กู่พิษลงในอาหาร เพื่อทรมานเจ้า ตอนนี้พิษกู่ในร่างเจ้ามีอายุหกปีแล้ว

ต่อให้เจ้าจะไม่ได้กินข้าวในปีนี้ แต่กู่พิษในกายเจ้าก็มีอายุห้าปีแล้ว พวกมันชอนไชเข้ากระดูกเจ้าไปนานแล้ว” เซียวหลันแค่นเสียงเย็น

อูเหอเจ็บจนอยากตาย รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวไม่หยุดในร่างกายตน เขายื่นมือไปคว้า เส้นเลือดสีแดงแต่ละเส้นนั้นดูแล้วน่าตกใจนัก

แต่ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด ยิ่งเขาคว้าก็ยิ่งเจ็บ สุดท้ายเจ็บจนกระอักเลือดและเป็นลมสลบไปเลย

เซียวหลันเห็นภาพนี้แล้วสาแก่ใจนัก หมุนตัวจากไปทันที

นางพึ่งเดินออกไปก็เจอเข้ากับวี่รั่วยีพอดี

“ท่านแม่ ท่านเห็นน้องหญิงรองหรือไม่ ข้าไม่เห็นนางเลยตั้งแต่งานเลี้ยงเมื่อวานแล้ว?” วี่รั่วยีเดินเข้ามาถาม

เซียวหลันยิ้มบางบอก “ยัยหนูฉิงเอ๋อร์น่ะซุกซนที่สุด ชอบวิ่งไปทั่ว บางทีอาจจะซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งแล้วไปเที่ยวเตร่อีกน่ะล่ะ”

“ท่านแม่พูดถูกแล้ว ก่อนหน้านี้ท่านแม่ถามว่าข้ามีคนที่ชอบหรือไม่ มิทราบว่าท่านแม่คิดว่าจิ่วฟ่างเป็นอย่างไรบ้าง?” วี่รั่วยีบอก

“จิ่วฟ่าง เขาเป็นศิษย์คนสำคัญของผู้อาวุโสอวี๋ ไม่ต้องสงสัยเรื่องความสามารถอยู่แล้ว เพียงแต่เขาดูเย็นชายิ่งนัก ท่าทางไม่สุงสิงกับผู้ใด

หากเจ้าพอใจเจ้า ลองคบหาดูกับเขาก่อนก็ได้ ยังไงก็เป็นเรื่องชั่วชีวิตของเจ้า แม่หวังว่าเจ้าจะมีความสุข!” เซียวหลันบอกอย่างเอาใจใส่

“ขอบคุณท่านแม่ ข้าจะจำไว้” วี่รั่วยีพูดกับเซียวหลันอีกหลายคำ ก่อนจะจากไป

เซียวหลันมองตามแผ่นหลังนาง สายตาหม่นหมองลง

ยังนึกว่าวี่รั่วยีจะเลือกบุคคลล้ำเลิศอะไรที่ไหน แค่เด็กกำพร้า ไม่มีตระกูลไม่มีฐานะอย่างจิ่วฟ่าง หากนางแต่งงานกับจิ่วฟ่างจริงๆ ตนก็ไม่ต้องกังวลว่าจะมีหอกข้างแคร่แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นผู้อาวุโสอวี๋และถิงหยุนหายสาบสูญ ฉินเจี่ยเป็นฆาตกร ดังนั้นจิ่วฟ่างเป็นเพียงผู้เดียวที่มีสิทธิ์สืบทอดเรือนอวี๋

ถึงเวลานั้นจะได้หลอกใช้จิ่วฟ่างมาควบคุมเรือนอวี๋เสียเลย ทุกอย่างก็จะยังอยู่ในเงื้อมมือตนเองอยู่ดี

เซียวหลันกำลังจะดีใจ พลันนึกถึงถิงหยุนขึ้นมา นางตะลึงอึ้งไปเลย

ตอนนั้นนางไม่ได้สนใจศิษย์คนนี้มากนัก ตอนนี้ดูแล้วรูปร่างนางเล็กบอบบาง ดูหน้าไม่ชัด ร่างนั้นคล้ายคลึงกับลูกสาวของกู้เยว่หลัวมากเลย

เซียวหลันรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าใส่ทันที หากนางคือถิงหยุนจริงๆ มิเท่ากับว่านางมาลอยหน้าลอยตาภายใต้สายตาตนงั้นรึ ยังทำห้องลับตนระเบิดอีก นางต้องเป็นคนฆ่าผู้อาวุโสอวี๋แน่

พอครุ่นคิดอย่างละเอียดแล้วมันน่ากลัวยิ่งนัก เซียวหลันโกรธจนสั่นไปทั้งตัว นางจะให้คนไปสืบหาตัวหยุนถิงทันที แต่พอคิดได้ว่า เซียวหรูซื่อยังอยู่ในมือนาง หากตนทำให้นางไม่พอใจ และนางประกาศเรื่องที่ตนกักขังเซียวหรูซื่อออกมาต่อหน้าทุกคน ผลลัพธ์มันช่างน่าสยดสยองนัก

“น่าตายนัก!” เซียวหลันสบถด่ากราดอย่างเคียดแค้น มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำหมัดแน่น จนเล็บจิกเข้าในเนื้อเจ็บไปหมด แต่นางไม่กล้ากระโตกกระตาก

นางไม่เคยโดนเล่นงานเช่นนี้มาก่อน ชั่วร้ายยิ่งนัก นางโกรธจนสลบลงไปดื้อๆเลย