จอมนางข้ามพิภพ - บทที่ 873 ไม่ต้องสนใจข้า รีบไปเลย

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 873 ไม่ต้องสนใจข้า รีบไปเลย

“ผู้อาวุโสทั้งสองไม่ได้เด็ดขาด เซียวหลันกักขังหน่วงเหนี่ยวเราไว้ในลานสามวัน เมื่อคืนก็ส่งองครักษ์กล้าตายมาลอบสังหารเราอีก ดังนั้นนางตั้งใจแน่วแน่ว่าจะฆ่าเราแล้ว

ถ้าหากให้นางรู้ว่า พวกท่านรู้ความจริงเรื่องที่นางปลอมตัวเป็นท่านแม่ จะต้องฆ่าพวกท่านปิดปากอย่างแน่นอน” วี่รั่วชิงกล่าวเกลี้ยกล่อม

สีหน้าของผู้อาวุโสใหญ่ตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย “ตอนนั้นฮูหยินมีพระคุณที่ช่วยชีวิตข้า ข้าจะไม่ยอมให้คนรับใช้อย่างเซียวหลันใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ มาแทนที่ฮูหยินเด็ดขาด”

“ผู้อาวุโสใหญ่กล่าวถูกต้องแล้ว สาวใช้อย่างเซียวหลันถึงกับทรมานฮูหยินอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ หลักแห่งสวรรค์ไม่อนุญาต ข้าจะไปแจ้งต่อผู้อาวุโสคนอื่นๆเดี๋ยวนี้” ขณะที่ผู้อาวุโสสามพูด ก็ลุกขึ้นเดินไปข้างนอก หยิบขวดเครื่องเคลือบออกมาจากแขนเสื้อโรยไปกลางอากาศ

ผงสีขาวปรากฏขึ้นมา กลิ่นหอมจางๆผสมอยู่ในอากาศ ชั่วครู่หนึ่งบนพื้นก็มีแมลงสีดำกลุ่มหนึ่งปรากฏขึ้นและคลานมาทางผู้อาวุโสสาม

“ผู้อาวุโสสามแมลงของท่านทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย” วี่หนานเสวียนหลบไปอยู่ด้านหลังของวี่รั่วชิงโดยสัญชาตญาณ

“นี่คือหนอนกู่ที่ข้าเลี้ยงเอาไว้ แต่ว่าหนอนกู่นี่ไม่มีพิษ ใช้เพื่อตามหาคนและนำทางเท่านั้น ข้าจะส่งหนอนกู่พวกนี้ไปแจ้งให้ผู้อาวุโสคนอื่นๆเดี๋ยวนี้แหละ” ผู้อาวุโสสามอธิบาย

“ช่างดีจริงๆ ผู้อาวุโสสามมีวิธีจริงๆด้วย” วี่หนานเสวียนกล่าวด้วยความตื่นเต้น

จากนั้นหนอนพวกนั้นก็คลานไปทั่วทิศทุกทาง ด้วยความเร็วที่เร็วมาก พริบตาเดียวก็หายลับตาไป

“ถ้าอย่างไรพวกเจ้าสามคนไปพักกับข้าก่อนดีไหม ตอนนี้พวกเจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัส แดนต้องห้ามหลังเขานี่ไม่มีอาหารและน้ำดื่ม ไม่สามารถพักฟื้นได้เลย” ผู้อาวุโสใหญ่เสนอแนะ

“ข้าไม่อยากอยู่ในถ้ำสับปะรังเคนี่ตั้งนานแล้ว ผู้อาวุโสใหญ่ท่านไม่รู้หรอกว่า เมื่อครู่นี้ท่านพ่อปรากฏตัวแล้ว หลายปีมานี้ ตั้งแต่ข้าเกิดก็ไม่เคยเห็นท่านพ่อมาก่อนเลย

เดิมทียังคาดหวังให้เขาช่วยท่านแม่ ต่อกรกับเซียวหลัน เขากลับบอกว่าท่านแม่สมควรได้รับมันแล้ว และปฏิเสธไม่ยอมรับเรา ท่านว่าบนโลกนี้ทำไมถึงได้มีพ่อที่ใจร้ายเช่นนี้ เขาไม่คู่ควรจะเป็นพ่อของเราเลยด้วยซ้ำ” วี่หนานเสวียนบ่น

ใบหน้าของผู้อาวุโสใหญ่เต็มไปด้วยความตกตะลึง “หนานเสวียน เจ้าหมายถึงได้พบเจ้าทะเล เขาสบายดีไหม?”

“เจ้าทะเลปรากฏตัวขึ้นจริงหรือ เขายอมพบพวกเจ้าแล้วหรือ?” ใบหน้าของผู้อาวุโสสามก็เต็มไปด้วยความตกตะลึงเช่นกัน

วี่หนานเสวียนกล่าวคำพูดเมื่อครู่ของเจ้าทะเลออกมาอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง ผู้อาวุโสใหญ่ขมวดคิ้วขึ้นมา ผู้อาวุโสสามก็ไม่มีความตื่นเต้นเมื่อครู่นี้แล้ว

“นี่ดูเหมือนการกระทำของเจ้าทะเลจริงๆ อย่างไรเสียตอนนั้นฮูหยินก็ทำเรื่องเช่นนั้นออกมา” ผู้อาวุโสสามทอดถอนใจ

“เรื่องอะไร แม่ข้าทำเรื่องอะไรหรือ?” วี่รั่วยีถามถึงประเด็นสำคัญทันที

“ไม่มีอะไร ล้วนเป็นเรื่องอดีตเก่าก่อน วันนี้พวกเจ้าสามคนต้องตามข้าไปจากที่นี่ หากอยู่ที่นี่ต่อไป ข้าเกรงว่าพวกเจ้าจะมีอันตรายถึงชีวิต” น้ำเสียงของผู้อาวุโสใหญ่แข็งกร้าว ไม่อนุญาตให้มีข้อกังขา

“ ผู้อาวุโสใหญ่ ท่านพูดให้ชัดเจน ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” วี่หนานเสวียนงุนงง

“ไม่มีอะไร เรื่องนี้รอให้ฮูหยินเล่าให้พวกเจ้าฟังทีหลัง เอาเป็นว่าหากพวกเจ้าอยากรอดชีวิต อยู่ให้ห่างจากเจ้าทะเล” ผู้อาวุโสใหญ่ลุกขึ้นก็เดินออกไปข้างนอก

ผู้อาวุโสสามก็ไม่ได้พูดอะไรมากอีก พวกเขาล้วนเป็นคนเก่าคนแก่ของเกาะเทียนหลง กล่าวได้ว่าเฝ้าดูการเติบโตของเซียวหรูซื่อก็ว่าได้ ย่อมรู้การกระทำของเซียวหรูซื่อในตอนนั้นอย่างชัดเจนอยู่แล้ว

“เราออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า” วี่รั่วชิงเอ่ยปาก ดึงวี่หนานเสวียนกับวี่รั่วยีก็จากไป

ผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสามประคองพวกเขาสามพี่น้อง ก็ออกไปจากหลังเขา

ลูกศิษย์ที่สอดแนมพวกเขาในที่ลับตลอดเห็นพวกเขาออกมาจากหลังเขา ก็รีบกลับไปรายงานทันที

เซียวหลันได้ยินว่าผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสามเข้ามายุ่ง สีหน้าเย็นชาเคร่งขรึมลงมาทันที “น่าชิงชังนัก ตาแก่สองคนนี้ถึงกับกล้าเข้ามายุ่งกับเรื่องของข้า มีชีวิตอยู่จนเอียนแล้วหรือ

ว่านซินเจ้าพากำลังคนไปกำจัดแมลงสีดำพวกนั้นให้หมด ส่งคนไปสอดแนมพวกเขาอย่างลับๆ ไม่ต้องขัดขวาง รอให้พวกเขากลับไปถึงลานของผู้อาวุโสใหญ่ก็จับตัวเอาไว้ให้หมด ครั้งนี้หากทำพลาดอีก เจ้าก็ยกศีรษะมาพบเลย!”

“เจ้าค่ะ!” ว่านซินไปจัดการทันที

เมื่อคืนนางจงใจไม่ส่งเสียงขัดขวาง มองดูคนพวกนั้นสังหารองครักษ์กล้าตายและช่วยพวกรั่วชิง ตอนนี้ย่อมต้องทำคุณไถ่โทษเป็นธรรมดา

สามพี่น้องวี่รั่วยีไปที่ลานของผู้อาวุโสใหญ่อย่างราบรื่นมาก ผู้อาวุโสใหญ่ให้พวกเขากินยาโอสถที่ใช้รักษาบาดแผล จัดการทำแผล จากนั้นก็ให้คนเตรียมอาหาร และเสื้อผ้าสะอาด

วี่หนานเสวียนและคนอื่นๆใส่ยา เปลี่ยนเสื้อผ้า กิ่นอิ่มและดื่มจนพอใจ ถึงได้รู้สึกโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง

“เจ้าสาม เหตุใดแมลงของเจ้ายังไม่มีข่าวอีก?” ผู้อาวุโสใหญ่ถาม

“ในเวลาปกติค่อนข้างเร็วอยู่นะ รออีกหน่อยแล้วกัน บางทีพวกมันอาจจะอยู่ระหว่างทางกลับมาก็ได้” ผู้อาวุโสสามปลอบโยน ในใจก็งุนงงอย่างยิ่งเช่นกัน

เขาย่อมไม่รู้อยู่แล้วว่า แมลงของเขาถูกว่านซินกำจัดไปหมดนานแล้ว

วี่รั่วยีทั้งสามคนเดิมทีก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว บวกกับเป็นหวัดเพราะอากาศหนาวและลมเย็น หมดสติที่หลังเขาไปหนึ่งคืน ร่างกายอ่อนล้าไปนานแล้ว เวลานี้อยู่ในเรือนของผู้อาวุโสใหญ่ ทั้งสามคนนอนหลับสนิทด้วยความสบายใจอย่างมาก

ผู้อาวุโสใหญ่เห็นพวกเขาเป็นเช่นนี้ รู้สึกเอ็นดูสงสารมาก สั่งไม่ให้ใครไปรบกวนพวกเขา

ตอนกลางดึก คนชุดดำสิบกว่าคนปรากฏตัวขึ้นมา ในมือถือถังน้ำมันเอาไว้ และเทน้ำมันไปที่ประตูหน้าต่างเรือนของผู้อาวุโสใหญ่ แถมยังใช้ฟืนแห้งกั้นประตูและหน้าต่างเอาไว้ จากนั้นก็จุดไฟเผา

เปลวไฟโหมกระหน่ำลุกไหม้ทันที อาศัยลมยามค่ำคืน ไฟก็ไหม้รุนแรงอย่างมาก

ผู้อาวุโสใหญ่ที่ได้กลิ่นก็รีบวิ่งออกมาทันที เมื่อเห็นเปลวไฟโหมกระหน่ำลุกไหม้เรือนหลัก ก็ตกใจแทบแย่ รีบเรียกคนมาดับไฟทันที

แต่เขาเรียกอยู่นาน ก็ไม่มีใครมาเลย เขาไม่รู้ว่าลูกศิษย์ของตัวเองถูกฆ่าปิดปากไปนานแล้ว

ทีนี้ผู้อาวุโสใหญ่ตื่นตระหนกขึ้นมาแล้ว เขาไม่มีทางเลือกนอกจากพุ่งเข้าไปด้วยตัวเอง

วี่รั่วชิงที่อยู่ในเรือนก็ตื่นขึ้นมาเพราะสำลักควันที่หนาทึบ เมื่อเห็นแสงไฟด้านนอกเรือน ตกใจแทบแย่ รีบปลุกวี่หนานเสวียนกับวี่รั่วยีทันที

วี่หนานเสวียนตื่นมาก็สะดุ้งตกใจ “พี่ใหญ่ พี่รองทำไมจู่ๆถึงเกิดไฟไหม้ได้ เราคงจะไม่ถูกไฟคลอกตายที่นี่ใช่ไหม?”

“อย่าพูดเหลวไหล เราจะต้องหนีออกไปได้แน่นอน” วี่รั่วชิงคิดหาวิธีทันที

เสียง “ปัง!” ดังขึ้นมา ประตูห้องถูกคนเปิดออกจากด้านนอก ผู้อาวุโสใหญ่คลุมผ้านวมเปียกเอาไว้บนร่างกายพุ่งเข้ามา

“เร็ว รีบออกไปเร็ว!”

เมื่อวี่รั่วชิงสามคนได้ยิน ก็รีบวิ่งไปทางหน้าประตูทันที แต่เปลวไฟรุนแรงเกินไป ขื่นคานท่อนหนึ่งร่วงทับไปทางวี่หนานเสวียนพอดี

“อ๊าก!” วี่หนานเสวียนกรีดร้องออกมา ลืมที่จะตอบสนองกลับมาแล้วด้วยซ้ำ

“คุณชายน้อย!” ผู้อาวุโสใหญ่พุ่งเข้าไปผลักวี่หนานเสวียนออกไปโดยไม่แม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำ ขื่นคานท่อนนั้นกระแทกอยู่บนร่างกายของเขาโดยตรง ทำให้เขาล้มและกระอักเลือดออกมา

“ไม่ ผู้อาวุโสใหญ่ ผู้อาวุโสใหญ่!” วี่หนานเสวียนอยากจะไปช่วยเขา แต่เมื่อครู่นี้ผู้อาวุโสใหญ่คลุมผ้านวมเปียกผืนนั้นให้กับวี่หนานเสวียนแล้ว เวลานี้บนร่างกายของเขามีไฟลุกไหม้ขึ้นมาแล้ว

“ผู้อาวุโสใหญ่ รีบช่วยผู้อาวุโสใหญ่เร็วเข้า!” วี่รั่วชิงก็ตื่นตระหนกเช่นกัน ต้องการจะลงมือ แต่ไฟโหมแรงเกินไป ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

“คุณชายน้อยไม่ต้องสนใจข้า รีบไปเร็วเข้า อย่าลืมล้างแค้นให้ฮูหยิน เร็วเข้า!” ผู้อาวุโสใหญ่กล่าวอย่างอ่อนแรง ไฟลุกท่วมไปทั้งร่างกายแล้ว

“หนานเสวียน รั่วชิงรีบไปเร็วเข้า จะไม่ทันการแล้ว!” วี่รั่วยีตะโกนเสียงดัง อดทนต่อความเจ็บปวดและดึงทั้งสองคนจากไป

วี่หนานเสวียนต้องการจะดิ้นให้หลุด “ไม่ ข้าจะช่วยผู้อาวุโสใหญ่ ข้าจะช่วยเขา”

ทันใดนั้นก็มีขื่นคานอีกหนึ่งท่อนกระแทกลงมา ตกลงมาตรงหน้าของวี่หนานเสวียนพอดี วี่รั่วยีไม่มีเวลาสนใจความเจ็บปวด ดึงเขาจากไปโดยตรง

เขาเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวของตระกูลวี่ จะปล่อยให้เป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด

วี่หนานเสวียนมองดูผู้อาวุโสใหญ่ล้มตัวอยู่ในทะเลเพลิง ทั่วทั้งร่างกายเต็มไปด้วยไฟ ตายไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน