จอมนางข้ามพิภพ - บทที่ 876 ลูกๆของข้า

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 876 ลูกๆของข้า

ไม่นานนัก ก็มีเสียงกรอบแกรบดังมา หนอนกู่นับไม่ถ้วนคลานออกมาจากทุกทิศทั่วทาง ล้อมรอบผู้อาวุโสสองและคนอื่นๆเอาไว้

ทุกคนตกใจจนสีหน้าซีดขาว บนพื้นเต็มไปด้วยหนอนกู่หลากหลายชนิด มองดูก็ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

“ลูกๆของข้า กัดพวกเขาให้ตาย อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว!” เซียวหลันกล่าวอย่างบ้าคลั่ง

ในคืนมืดมิด ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยเลือด อนาถเกินกว่าจะทนดูได้ น้ำเสียงบ้าคลั่ง คนทั้งคนราวกับผีร้ายจากขุมนรก แค่เห็นก็ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวในใจ

สิ้นเสียง หนอนกู่ก็คลานไปทางลูกศิษย์ทันที ทุกคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ไหนเลยจะยังมีแก่ใจต่อสู้อีก พวกเขาตกใจกลัวแทบตาย พากันหลบหนีออกไป แม้แต่องครักษ์กล้าตายพวกนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ถอยหลังออกไปโดยสัญชาตญาณ

ความเร็วของหนอนกู่รวดเร็วมาก แค่พริบตาเดียวก็คลานไปถึงตัวของคนเหล่านั้น เสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชต่างๆนานา เสียงร้องไห้โหยหวนดังไปทั่วทั้งลานในชั่วพริบตา

มีคนวิ่งหนีไม่ระวังล้มลงไปกับพื้น หนอนกู่ที่อยู่บริเวณโดยรอบก็คลานเข้ามาทันที หนาแน่นเต็มไปหมด บนร่างกายของคนผู้นั้นล้วนเต็มไปด้วยหนอนกู่ แค่พริบตาเดียวสีหน้าของคนผู้นั้นก็ซีดเซียวม่วงดำ เจ็บปวดทรมานแสนสาหัส ทำไม่ได้แม้แต่จะส่งเสียงออกมา ก็สิ้นลมไป

ทุกคนเห็นภาพฉากนี้ก็ตกใจแทบแย่กันหมด รีบหนีเอาชีวิตรอดทันที บ้างก็ปีนต้นไม้หนี บ้างก็หนีขึ้นไปทางบนหลังคา——

แต่หนอนกู่เหล่านั้นปีนต้นไม้ ปีนกำแพงด้วยความเร็วที่เร็วมาก พวกเขาไม่มีที่ให้หนีได้เลย เกาะเทียนหลงในนาทีนี้เรียกได้ว่าเป็นนรกบนดินเลยทีเดียว

เซียวหลันเห็นภาพฉากนี้ ก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “นี่เป็นความผิดของพวกเจ้าเอง ภักดีต่อข้าไม่ดีหรือ เซียวหรูซื่อมีอะไรดี ในเมื่อพวกจ้ารู้ความลับของข้าแล้ว เช่นนั้นก็อย่ามาโทษข้า พรุ่งนี้ตำแหน่งของพวกเจ้าย่อมมีคนใหม่มาแทนที่ ดังนั้นไปลงนรกให้หมดเถอะ!”

“คนที่สมควรตายคือเจ้าต่างหาก!” เสียงคำรามด้วยความโกรธ เต็มไปด้วยพลัง ดังกึกก้องไปทั่วทั้งลาน

ทุกคนตกตะลึง มองไปทางต้นเสียง เซียวหลันเองก็ตกใจจนตัวสั่น

วี่หานเชียนสวมชุดคลุมสีดำ ลอยลงมาจากท้องฟ้า รัศมีพลังรอบตัวแข็งแกร่ง ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดสนิทเสริมให้เขาดูลึกลับและเย็นชายิ่งขึ้น ราวกับเป็นผู้กอบกู้ที่ลงมาในลาน

“เจ้าทะเล เจ้าทะเล เจ้าทะเลช่วยเราด้วย!” ผู้อาวุโสสองเป็นคนแรกที่จำเจ้าทะเลได้ ตื่นเต้นอย่างยิ่ง รีบตะโกนออกมาทันที

เมื่อคนอื่นๆได้ยิน ก็ตะโกนขอความช่วยเหลือทันที

วี่หานเชียนชำเลืองไปทางหนอนกู่ยั้วเยี้ยเหล่านั้น สายตาเย็นชาและเหยียดหยาม ฝ่ามืดฟาดไปทางพื้นทันที

เสียง “ตู้ม!” ดังขึ้นมา หนอนกู่เหล่านั้นถูกลมฝ่ามือของเจ้าทะเลทำลายไปจนหมด เศษซากกระเซ็นไปทั่วทุกที่

“เจ้า เจ้าทะเล ท่านออกมาได้อย่างไร?” เซียวหลันตกใจจนสีหน้าซีดขาว นางกุมใบหน้าของตนเองเอาไว้โดยสัญชาตญาณ

หลายปีมานี้เจ้าทะเลไม่เคยออกจากหลังเขามาก่อน ไม่ว่าตนเองจะกำจัดผู้ที่เห็นต่าง กำจัดอิทธิพลของเซียวหรูซื่ออย่างไร ถึงแม้จะมีสายลับอยู่ทั้งสี่แคว้น หรือไม่จะวางยาพิษลูกศิษย์ของเกาะเทียนหลง เจ้าทะเลก็ไม่เคยมาสนใจ

ดังนั้นครั้งนี้ เซียวหลันถึงได้ไม่เกรงกลัวเช่นนี้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า ครั้งนี้เจ้าทะเลจะออกมา ทำลายหนอนกู่ที่ตัวเองเลี้ยงดูมาอย่างยากลำบากมาหลายปีในฝ่ามือเดียวเช่นนี้

“เจ้าจะสร้างปัญหาบ่อนทำลายอย่างไร ข้าไม่สนใจ แต่เจ้าทำร้ายลูกศิษย์ของเกาะเทียนหลง ข้าไม่อนุญาตเด็ดขาด!” น้ำเสียงที่แข็งกร้าวแสดงอำนาจของวี่หานเชียน โหดเหี้ยมไร้ความปรานี แฝงไปด้วยการบีบบังคับ ทำให้คนสั่นสะท้าน

ลูกศิษย์ทุกคนซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง พากันคุกเข่าอยู่กับพื้น “คำนับเจ้าทะเล เจ้าทะเลนางไม่ใช่เซียวหรูซื่อ แต่เป็นเซียวหลันปลอมตัวมา หลายปีมานี้นางวางพิษหนอนกู่ทุกคนมาโดยตลอด คืนนี้ยังฆ่าคุณชายน้อย คุณหนูใหญ่ ตอนนี้ยังคิดจะฆ่าพวกเราอีก ขอเจ้าทะเลโปรดออกหน้าแทนเราด้วยเถิด!”

ลูกศิษย์คนอื่นๆต่างก็มองเห็นความหวัง เจ้าทะเลมาแล้ว พวกเขาก็ไม่ต้องหวาดกลัวอีก

รวมไปถึงองครักษ์กล้าตายของเซียวหลัน ในนาทีที่เห็นเจ้าทะเล ก็พากันตกใจแทบแย่เช่นกัน ไม่กล้าลงมืออีก

มีเพียงวี่รั่วชิง ที่ไม่ได้มีความตื่นเต้นเหมือนคนอื่น ตรงกันข้ามสายตากลับดูเฉยเมยเล็กน้อย

ตอนนั้นท่านแม่ทำเรื่องชั่วช้ามากมายขนาดนั้น ผิดต่อท่านพ่อ แต่หนานเสวียนกับพี่ใหญ่ถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม เขาไม่สนใจไยดี แต่กลับออกมาเพราะคนนอกพวกนี้ ช่างน่าขันจริงๆ

เซียวหลันตกใจจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว ไม่กล้าปิดบังต่อไปอีก “เจ้าทะเล ตอนนั้นเซียวหรูซื่อวางแผนทำร้ายท่านกับกู้เยว่หลัวเช่นนั้น ฆ่าคนในเผ่าของกู้เยว่หลัว ให้ท่านกับกู้เยว่หลัวเข้าใจผิดกันตลอดชีวิต ตอนนี้นางมีจุดจบเช่นนี้ล้วนเป็นสิ่งที่นางควรจะได้รับแล้ว

ข้าก็ถูกนางกดขี่และประทุษร้ายเหมือนกัน ถูกอูเหอทรมานมาหลายปี ดังนั้นถึงได้ตอบโต้ นี่ข้ากำลังล้างแค้นให้ท่านกับกู้เยว่หลัวอยู่นะ ข้าคิดว่าถ้าหากกู้เยว่หลัวได้รับรู้ จะต้องนอนตายตาหลับแน่นอน!”

สีหน้าของวี่หานเชียนเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็งทันที เส้นเลือดบนหน้าผากปูดขึ้นมา ความมืดมิดที่อยู่ด้านหลังยิ่งเสริมให้เขาดูอันตรายมากขึ้น

“ชื่อของเยว่หลัว เจ้าไม่คู่ควรเอ่ยถึง บุญคุณความแค้นระหว่างเจ้ากับเซียวหรูซื่อ ข้าไม่อยากฟัง และไม่อยากจะสนใจ คนเหล่านี้ล้วนเป็นลูกศิษย์ของเกาะเทียนหลง ผู้อาวุโสสองกับผู้อาวุโสทุกท่านยิ่งเป็นคนที่ร่วมก่อตั้งเกาะเทียนหลงพร้อมกับข้าในตอนนั้น ข้าไม่อนุญาตให้ใครทำร้ายพวกเจ้าเด็ดขาด!” วี่หานเชียนกล่าวอย่างแสดงอำนาจ

ผู้อาวุโสสองซาบซึ้งใจจนเบ้าตาแดงก่ำ “หาได้ยากที่เจ้าทะเลยังจำเหตุการณ์ในตอนนั้นได้ ขอเจ้าทะเลโปรดล้างแค้นให้ผู้อาวุโสใหญ่ด้วย ผู้อาวุโสใหญ่ถูกเซียวหลันเผาตายทั้งเป็น พวกเราล้วนเห็นมันกับตา!”

“ขอเจ้าทะเลโปรดล้างแค้นให้กับผู้อาวุโสใหญ่ด้วย!” ผู้อาวุโสทุกคนรวมไปถึงลูกศิษย์ทุกคนกล่าววิงวอน

ดวงตาคมกริบของวี่หานเชียนมองไปทางเซียวหลันอย่างดุร้าย “เจ้าเป็นคนเผาผู้อาวุโสใหญ่จนตายหรือ?”

เซียวหลันรู้สึกเพียงว่ารัศมีพลังของเจ้าทะเลแข็งแกร่งมากเกินไป ความกดดันที่มองไม่เห็นแบบนั้นทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก นางจะยอมรับไม่ได้เด็ดขาด มิเช่นนั้นเจ้าทะเลจะต้องฆ่าตัวเองอย่างแน่นอน

“เจ้าทะเลท่านฟังข้าอธิบายก่อน ข้าเพียงแต่——-” เซียวหลันยังไม่ทันได้พูดจบ รู้สึกเพียงเจตนาสังหารจู่โจมมาตรงหน้า นางหลบออกไปโดยสัญชาตญาณ

แต่ไหนเลยที่นางจะเป็นคู่ต่อสู้ของวี่หานเชียน คนทั้งคนถูกตัดแขนไปข้างหนึ่ง เซียวหลันเจ็บจนร้องครวญครางอยู่กับพื้น

“อ๊ากก เจ็บจังเลย แขนของข้า เจ้าทะเลท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร?”

วี่หานเชียนมองไปทางนางอย่างดูหมิ่น สายตาเฉยเมยและห่างเหิน “เจ้าทำร้ายลูกศิษย์ข้า ตัดแขนของเจ้าถือว่าถูกไปจริงๆ!” กล่าวจบ ก็จู่โจมไปอีกหนึ่งฝ่ามือ

ฝ่ามือนี้ ทำให้เซียวหลันกระเด็นออกไปไกลสิบกว่าเมตรโดยตรง ชนกับต้นไม้ที่หนาเท่าต้นขา แม้แต่ต้นไม้ก็ถูกชนจนหัก คนกับต้นไม้ล้วนลอยกระเด็นออกไป

ทุกคนมองด้วยความสาแก่ใจอย่างยิ่ง รวมไปถึงหยุนถิงที่ซ่อนตัวชมการแสดงอยู่ในที่ลับก็ยังอดชื่นชมไม่ได้

“เจ้าทะเลคนนี้ไม่พูดเยอะลงมือโดยตรง ถูกจริตข้าจริงๆ”

จวินหย่วนโยวที่อยู่ด้านข้าง มองไปทางนางด้วยสายตาลึกซึ้ง ในใจบ่นออกมาประโยคหนึ่งนั่นคือพ่อเจ้า นิสัยย่อมคล้ายกับเจ้าเป็นธรรมดา

แต่ว่าเขาไม่กล้าพูดออกมาโดยตรงหรอก กลัวว่าถิงเอ๋อร์จะโกรธ เพียงแต่ชมการแสดงพร้อมกับนางเงียบๆ

“ดูเหมือนว่า ไม่ต้องให้เราลงมือแล้ว” จวินหย่วนโยวกล่าวออกมาอย่างราบเรียบ

“นั่นน่ะสิ เสียแรงที่ก่อนหน้านี้ข้าจะจัดเตรียมองครักษ์กล้าตายกับมือสังหารไว้มากมายขนาดนั้น แต่แล้วก็ไม่ได้ใช้งานเลย น่าเสียดายจริงๆ” หยุนถิงทอดถอนใจ

“ไม่หรอก ให้พวกเขาคุ้นเคยกับภูมิประเทศของเกาะเทียนหลงได้พอดี เช่นนี้จะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการควบคุมเขตทะเลนิรนามในอนาคต” จวินหย่วนโยวปลอบโยน

“อืม ท่านพี่กล่าวถูกต้องแล้ว”

ไม่ไกลออกไป เซียวหลันล้มลงไปกับพื้น อวัยวะภายในราวกับแตกเป็นเสี่ยงๆ เจ็บปวดแสนสาหัส ตรงหน้าอกมีเลือดที่ควบคุมไม่อยู่ปะทุขึ้นมา กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

นางรู้ว่า คืนนี้เจ้าทะเลไม่มีทางปล่อยตัวเองไปแน่ แต่นางยังไม่อยากตาย

“เจ้าทะเล หรือว่าท่านไม่อยากรู้คำสั่งเสียของกู้เยว่หลัวในตอนนั้น คำพูดสุดท้ายก่อนที่นางจะตาย?”