จอมนางข้ามพิภพ - บทที่ 877 นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะยังมีชีวิตอยู่

จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 877 นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะยังมีชีวิตอยู่

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา สีหน้าของเจ้าทะเลมีความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แต่เพียงแค่ชั่วครู่เดียวก็กลับมาเฉยเมยอีกครั้ง

“เยว่หลัวเสียชีวิตในจวนตระกูลหยุน เจ้ารู้คำสั่งเสียของนางได้อย่างไร อย่าคิดว่าใช้ข้ออ้างเช่นนี้ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป!” เสียงของวี่หานเชียนเย็นชาเยือกเย็น ไม่มีความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย

หยุนถิงที่อยู่ในที่ลับ รู้สึกเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อวี่หานเชียนในใจ เจ้าทะเลคนนี้ก็ไม่ใช่คนโง่ ไม่ได้สูญเสียขอบเขตเพราะเซียวหลันเอ่ยถึงท่านแม่

เพียงแต่ว่าเขาที่มีสติปัญญาเฉลียวฉลาดเช่นนี้ ตอนนั้นกลับถูกเซียวหรูซื่อวางแผนทำร้าย หลอกลวง ช่าง——

เซียวหลันที่อยู่บนพื้นขมวดคิ้วแน่น นางก็คิดไม่ถึงว่าเจ้าทะเลจะมีสติเช่นนี้ แต่นางจะแสดงพิรุธออกมาไม่ได้เด็ดขาด มิเช่นนั้นนางจะตายอย่างไม่ต้องสงสัย

“กู้เยว่หลัวตายที่จวนตระกูลหยุนจริงๆ แต่ตอนที่นางไปจากเกาะเทียนหลง เซียวหรูซื่อให้ข้าลอบสังหารนาง ข้าเป็นปล่อยให้นางจากไปเอง ข้ามีหลักฐาน” เซียวหลันพูดไปก็หยิบถุงเงินออกมาจากแขนเสื้อ

ในนาทีที่เห็นถุงเงิน ดวงตาของวี่หานเชียนมืดมน เลือดทั้งร่างกายแข็งตัวไป

เขาวิ่งเข้ามาในไม่กี่ก้าว เดินมาถึงตรงหน้าของเซียวหลัน

เซียวหลันยื่นถุงเงินมาให้ด้วยความเคารพนบนอบ วี่หานเชียนยื่นมือไปรับมาทันที

ถุงเงินเก่ามาก สีจางลงไปเล็กน้อย ขอบก็สึกหรออย่างรุนแรงมากเช่นกัน แต่วี่หานเชียนจำตะเข็บที่อยู่ด้านบนได้ในแว๊บแรกที่เห็น

นี่คืองานฝีมือของเยว่หลัว ถุงเงินก่อนหน้านี้ของเขากู้เยว่หลัวเป็นคนทำด้วยตัวเองทั้งนั้น

หลายปีมานี้ เขาค้นหาไปทั่วทุกที่ ก็หาของดูต่างหน้าของเยว่หลัวไม่พบ ถึงแม้จะเป็นชิ้นเดียว ก็ไม่มี

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เซียวหรูซื่อทำลายสิ่งของของกู้เยว่หลัวไปหมดแล้ว ไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว ก็เพื่อไม่อยากให้ตัวเองจำมันได้

แต่สุดท้ายวี่หานเชียนก็จำทุกสิ่งทุกอย่างได้ เสียใจในสิ่งที่ทำลงไป เวลานี้เห็นถุงเงินเก่าๆใบนี้ ร่างกายของวี่หานเชียนสั่นสะท้านไปทั้งตัว ตื่นเต้น ประหลาดใจ และประหม่า——

อารมณ์นับไม่ถ้วนปะทุขึ้นมาในใจ ทันใดนั้นเจ็บปวดที่เหมือนกับจะฉีกขาดก็จู่โจมมาที่ศีรษะของเขา สีหน้าซีดขาวในชั่วพริบตา ยื่นมือไปกุมศีรษะเอาไว้โดยสัญชาตญาณ

เซียวหลันเห็นดังนั้น ก็เอ่ยปากต่อไป “เจ้าทะเล ความจริงตอนนั้นคุณหนูกู้รักท่านอย่างสุดซึ้ง นางไม่เคยทรยศท่านเลย ยิ่งไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อท่าน

นางตั้งท้องลูกของท่าน ยังบอกอีกว่าต่อไปหวังว่าหน้าตาของลูกจะเหมือนท่าน นิสัยเหมือนท่าน เช่นนี้ลูกก็จะไม่ถูกรังแก

ข้ายังเห็นนางทำเสื้อผ้าตัวเล็กๆให้ลูก เป็นรองเท้าหัวเสือคู่หนึ่ง แต่ต่อมารองเท้าคู่นั้นก็ถูกเซียวหรูซื่อโยนทิ้งลงไปในเตาถ่านและเผามันต่อหน้าคุณหนูกู้——”

เดิมทีวี่หานเชียนก็ปวดศีรษะอยู่แล้ว ได้ยินนางพูดเช่นนี้ เดิมทีเขาก็ตำหนิตัวเอง เสียใจภายหลัง และรู้สึกผิดต่อกู้เยว่หลัวมากอยู่แล้ว นี่ทำให้วี่หานเชียนปวดศีรษะราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆมากยิ่งขึ้น คนทั้งคนคำรามด้วยความเจ็บปวด สูญเสียสติสัมปชัญญะไปแล้ว

“เยว่หลัว เยว่หลัวขอโทษด้วย ตอนนั้นเป็นเพราะข้าไม่ดีเอง มันเป็นความผิดของข้าเอง ข้าทำร้ายเจ้าเยว่หลัว——-” วี่หานเชียนกล่าวด้วยความตำหนิตัวเอง ดูเหมือนคลุ้มคลั่งเล็กน้อย เริ่มโจมตีอย่างส่งเดช

เซียวหลันรีบอดทนต่อความเจ็บปวดคลานไปอยู่ด้านหนึ่ง ลูกศิษย์คนอื่นๆหลบออกไปไม่ทัน บางคนถูกเจ้าทะเลตบกระเด็นออกไปโดยตรง

ลูกศิษย์ทุกคนต่างก็ตกใจแทบแย่แล้ว พากันหลบหนีออกไป ความสามารถของเจ้าทะเลแข็งแกร่ง ฝ่ามือเดียวก็สามารถตบพวกเขาทุกคนกระเด็นออกไปแล้ว

ใบหน้าของผู้อาวุโสสองก็ยิ่งเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เขาเข้ามาขัดขวาง “เจ้าทะเล ท่านตั้งสติหน่อย คุณหนูกู้ไม่อยู่แล้ว เซียวหลันหลอกท่าน นางแค่ไม่อยากถูกฆ่า ก็เลยหาข้ออ้างเท่านั้น!”

จู่ๆดวงตาทั้งคู่ของวี่หานเชียนที่คลุ้มคลั่งก็แดงก่ำขึ้นมา เอียงศีรษะมองมา สายตาดุร้ายราวกับราชสีห์ อันตรายและไม่คุ้นเคย ราวกับไม่รู้จักผู้อาวุโสสอง

“เจ้าถึงกับกล้าบอกว่าเยว่หลัวไม่อยู่แล้ว รนหาที่ตาย!” ขณะที่พูด ฝ่ามือของวี่หานเชียนก็กำลังจะโจมตีเข้าไป

เข็มเงินเล่มหนึ่งพุ่งเข้ามาในชั่วพริบตา แทงเข้าไปยังจุดฝังเข็มบางแห่งตรงท้ายทอยของเขา

วี่หานเชียนที่เดิมทีกำลังโจมตีอยู่ จู่ๆก็หยุดการเคลื่อนไหว หยุนถิงวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เข็มเงินที่อยู่ในมือแทงเข้าไปร่างกายของวี่หานเชียนอย่างต่อเนื่อง

เดิมทีนางไม่อยากจะสนใจ แต่ก่อนหน้านี้ตอนที่นางปลอมตัวเป็นสาวใช้อยู่ข้างกายวี่หนานเสวียน มีครั้งหนึ่งถูกคนกลั่นแกล้ง บังเอิญผู้อาวุโสสองเดินผ่านพอดี ช่วยนางแก้ไขสถานการณ์

หยุนถิงไม่ชอบติดหนี้บุญคุณคนที่สุด วันนี้ก็ถือว่าตอบแทนบุญคุณนี้ก็แล้วกัน

คนทั้งคนของผู้อาวุโสสองตกตะลึงไป เขามองดูคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างชะงักงัน “กู้ กู้เยว่หลัว นึกไม่ถึงว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่?”

หยุนถิงกำลังจะตอบว่าไม่ใช่ วี่หานเชียนก็มองไปทางหยุนถิงที่อยู่ด้านข้างโดยสัญชาตญาณ ในตอนที่เห็นใบหน้านั้น วี่หานเชียนรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า หัวใจก็หยุดเต้นไป

สีหน้าของเขาตกตะลึง ดีใจ ตื่นเต้น ประหม่า——นัยน์ตาแดงก่ำในชั่วพริบตา

“เยว่หลัวนั่นเจ้าใช่ไหม เจ้ายังมีชีวิตอยู่ช่างดีจริงๆ ในที่สุดเจ้าก็กลับมาหาข้าแล้ว” ขณะที่พูด วี่หานเชียนก็ใช้กำลังภายในสลัดเข็มเงินที่หยุนถิงแทงเข้าไปในจุดฝังเข็มของตัวเองเมื่อครู่นี้ออกไปอย่างแรง จากนั้นก็หันกลับมาจับมือของหยุนถิงเอาไว้ ตื่นเต้นอย่างมาก

เป็นเพราะวี่หานเชียนตื่นเต้นมากเกินไป ดังนั้นจึงใช้แรงมากเกินไป หยุนถิงเจ็บจนขมวดคิ้ว ต้องการจะสะบัดมือของเขาออก แต่กลับไม่สามารถสะบัดออกได้

นาทีต่อมา จวินหย่วนโยวก็ลอยตัวเข้ามาทันที ลมฝ่ามือที่รุนแรงโจมตีไปตรงกลางระหว่างวี่หานเชียนกับหยุนถิง

รู้สึกได้ถึงกระแสอันตรายในอากาศ วี่หานเชียนปล่อยมือที่จับมือของหยุนถิงเอาไว้โดยสัญชาตญาณ คนทั้งคนถอยไปอยู่ด้านหนึ่ง หันกลับมาก็จะโจมตีด้วยฝ่ามือ

“ท่านพี่ระวัง!” หยุนถิงตะโกนเสียงดัง

จวินหย่วนโยวหลบออกไปได้อย่างง่ายดาย ลอยตัวมาอยู่ข้างกายของหยุนถิงแล้ว มือใหญ่คว้าหยุนถิงเข้าไปในอ้อมแขนของตัวเอง ประกาศความเป็นเจ้าของ

คำว่าท่านพี่เมื่อครู่นี้ วี่หานเชียนฟังด้วยความตกใจ และได้สติกลับคืนมาเล็กน้อยแล้ว

“นางไม่ใช่กู้เยว่หลัว นางเป็นซื่อจื่อเฟยของข้า หยุนถิง!” จวินหย่วนโยวประกาศอย่างแสดงอำนาจ

วี่หานเชียนมองไปทางใบหน้าที่คล้ายคลึงกับกู้เยว่หลัวแปดเก้าส่วนนั่น ดูเหมือนกู้เยว่หลัวมากจริงๆ แต่นางยังอ่อนเยาว์มาก ท่าทางเหมือนแค่สิบแปดสิบเก้าเท่านั้น โครงหน้างดงามน่าทึ่ง งามล่มชาติล่มเมือง แตกต่างจากความอ่อนโยนและนุ่มนวลละมุนละไมของกู้เยว่หลัว นัยน์ตาของนางคือความเฉยเมยและห่างเหิน

โดยเฉพาะแววตาของนาง ดูเย็นชาเช่นนั้น เย็นชาจนเสียดแทงกระดูก เย็นชาจนน่าตกใจ

“เจ้าไม่ใช่เยว่หลัว เจ้าคือลูกสาวของเยว่หลัว หยุนถิง!” เสียงของวี่หานเชียนสั่นเทาเล็กน้อย

เมื่อครู่นี้ เขาคิดว่ากู้เยว่หลัวกลับมาแล้วจริงๆ แต่เขาก็รู้ว่านั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

นางจากไปด้วยความเกลียดชังและความสิ้นหวังที่มีต่อตัวเอง นางต้องไม่ให้อภัยตัวเองอย่างแน่นอน

เมื่อคิดเช่นนี้ วี่หานเชียนรู้สึกเศร้าเสียใจอย่างยิ่ง หนอนกู่ที่อยู่ในร่างกายก็ยิ่งเอ็ดตะโรกันอย่างบ้าคลั่ง มือทั้งสองข้างกุมศีรษะเอาไว้แน่น กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด คนทั้งคนล้มกลิ้งลงไปกับพื้น

ถึงแม้หยุนถิงจะโกรธในสิ่งที่เขาทำต่อท่านแม่ในตอนนั้น แต่เมื่อเห็นวี่หานเชียนเจ็บปวดทรมานเช่นนี้ ท้ายที่สุดนางก็ทนดูไม่ได้ รีบหยิบเข็มเงินออกมาอย่างรวดเร็ว แทงเข้าไปในจุดฝังเข็มของวี่หานเชียนอีกครั้ง

“อย่าขยับ ข้ากำลังช่วยเจ้าอยู่ หากเจ้าไม่อยากตาย ก็อย่าขยับ!”

เสียงที่เย็นยะเยือก ไม่มีความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย แต่ลับทำให้วี่หานเชียนที่เดิมทีกำลังทุกข์ทรมานอยู่ไม่กล้าขยับไปเรื่อยอีก

ถึงแม้เขาจะอยู่หลังเขา แต่กลับรู้เหตุการณ์ในสี่แคว้นเป็นอย่างดี วี่อู๋เสียกับฮวาเชียนจั่นมักจะไปเล่าเหตุการณ์ในสี่แคว้นให้เขาฟังบ่อยๆ

ความจริงวี่หานเชียนรู้ตั้งนานแล้วว่าหยุนถิงคือลูกสาวของกู้เยว่หลัว และก็เคยแอบไปเยี่ยมนางที่แคว้นต้าเยียน แต่กลับไม่กล้าทำความรู้จัก อย่างไรเสียเขาก็ผิดต่อกู้เยว่หลัว ยิ่งผิดต่อลูกสาวของพวกเขา

ยิ่งรู้ว่าหยุนถิงเกลียดตัวเองมาก วี่หานเชียนก็ยิ่งไม่มีความกล้าไปเผชิญหน้า แต่เวลานี้ นางถึงกับฝังเข็มให้ตัวเอง นี่ทำให้วี่หานเชียนตกตะลึงอย่างยิ่ง

นางควรจะเกลียดตัวเองมากไม่ใช่หรือ แทบอยากจะให้ตัวเองไม่ได้ตายดีไม่ใช่หรือ?