จอมนางข้ามพิภพ - บทที่620 ขอแค่ในใจเขามีข้า

จอมนางข้ามพิภพ บทที่620 ขอแค่ในใจเขามีข้า

สีหน้าของหยุนไห่เทียนตึงเครียด เลือดทั้งกายแข็งทื่อไปหมด ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น

ผู้หญิงสองคนที่อยู่ในไม่ไกลนั้นต่างก็เป็นคนที่เขาใส่ใจมากที่สุด คนหนึ่งเป็นคนที่เขารัก อีกคนเป็นน้องสาวแท้ๆของเขา คนไหนเขาก็ไม่อยากสละ แต่เห็นได้ชัดว่าหลิ่วเฟยบ้าคลั่งไปแล้ว หยุนไห่เทียนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

“ปล่อยหยุนถิง มิฉะนั้นข้าจะให้เจ้าตายอย่างไร้ที่กลบฝังศพ!” เสียงที่เย็นชาและขุ่นเคืองดังขึ้น จวินหย่วนโยวมาพร้อมกับหลิงเฟิงและคนอื่นๆ

หยุนไห่เทียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที มีจวินซื่อจื่ออยู่ ชิงโยวกับหยุนถิงต่างก็ได้รับการช่วยชีวิตแล้วจริงๆ

มิฉะนั้นมีเพียงเขาเอง ไม่รู้เลยว่าควรทำอย่างไรดีจริงๆ

หลิ่วเฟยเห็นจวินหย่วนโยว ก็กลัวจนหน้าซีดลง

นางรู้วิธีการของจวินหย่วนโยว ใครก็ตามที่ล่วงเกินเขาล้วนตายทั้งเป็น แต่นางได้ลักพาตัวหยุนถิงไปแล้ว ไม่มีทางที่จะถอย แม้จะกลัวแต่ก็ได้แต่เพียงทำต่อ

“จวินซื่อจื่อพูดเช่นนี้ไม่กังวลชีวิตของหยุนถิงเลยหรือ ในเมื่อข้ากล้าลักพาตัวหยุนถิงมา ก็ไม่คิดจะมีชีวิตรอดอยู่แล้ว หากจวินซื่อจื่อก้าวมาข้างหน้าอีก ข้าจะผลักหยุนถิงตกจากหน้าผา!” หลิ่วเฟยข่มขู่

เท้าที่ยกขึ้นของจวินหย่วนโยวหยุดทันที สีหน้าเคร่งขรึม จ้องมองหลิ่วเฟยด้วยสายตาที่เฉียบคม”หากเจ้ากล้าทำร้ายหยุนถิงแม้แต่เส้นผมเส้นเดียว ผลที่ตามมาไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะแบกรับไหวได้!”

“ชิ ตอนนี้ตระกูลหลิ่วจบลงแล้ว ข้าก็อยู่จากความตายไม่ไกลแล้ว ข้ามีอะไรควรคำนึกถึง？” หลิ่วเฟยหัวเราะเย้ยหยัน

“ท่านพี่ ไม่ต้องสนข้า!” หยุนถิงพูดทันที”พี่ใหญ่ เจ้าเลือกชิงโยว!”

“ไม่ได้ เจ้ากำลังตั้งครรภ์อยู่จะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด แม่ทัพหยุนเจ้าเลือกหยุนถิงเถอะ ข้าไม่เป็นไร ชาตินี้สามารถทำให้ท่านชอบข้าได้ ข้าตายก็ไม่เสียดาย!” ซูชิงโยวรีบพูด

หยุนไห่เทียนขมวดคิ้ว เขาหันไปมองจวินหย่วนโยวโดยไม่รู้ตัว

“แม่ทัพหยุน ข้านับถึงสาม หากเจ้ายังไม่เลือกอีก เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่ให้โอกาสเจ้าล่ะ!” หลิ่วเฟยหมดความอดทนแล้ว

จวินหย่วนโยวมองดูทิศทางหนึ่งทางด้านหลังของหลิ่วเฟยอย่างเฉียบคม องครักษ์เงามังกรในที่ลับก็รีบซ่อนตัวและถอนออกและแอบไปที่ขอบหน้าผาอย่างเงียบๆ

“หลิ่วเฟย ขอแค่เจ้าปล่อยหยุนถิงไป ข้าสัณญาว่าจะให้ตระกูลหลิ่วของเจ้ากลับมารุ่งโรจน์เหมือนเดิม และเจ้าก็จะยังเป็นฐานะของหลิ่วเฟยเช่นเคย เป็นอย่างไร？” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นทันที

เขาต้องถ่วงเวลาให้องครักษ์เงามังกร ตอนนี้หลิ่วเฟยทำผิดพลาดและได้ปล่อยให้มันเป็นไปตามยถากรรมไปแล้ว ดังนั้นเขาจะใช้วิธีบีบบังคับนางไม่ได้ ทำได้เพียงยอกย้อน มิฉะนั้นไม่ว่าหยุนไห่เทียนจะเลือกใครก็ตาม หลิ่วเฟยก็จะต้องบ้าคลั่งอย่างแน่นอน คนสุดขีดมักจะอยู่เหนือการควบคุม ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงเป็นคนริเริ่มพูดก่อน

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา หลิ่วเฟยก็รู้สึกสะเทือนใจจริงด้วย จากนั้นสีหน้าก็เย็นชาลง

“จวินซื่อจื่อเจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กสามขวบหรือ ฝ่าบาททรงออกคำสั่งแล้วว่า ให้ส่งคนตระกูลหลิ่วทั้งหมดไปที่ชายแดน จะกลับมารุ่งโรจน์เหมือนเดิมได้อย่างไร ฝ่าบาทคงไม่ตบหน้าตัวเองสินะ?” หลิ่วเฟยถามกลับ

“ข้าย่อมมีวิธีเอง ขอแค่เจ้าปล่อยถิงเอ๋อร์ไป ข้าจะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเดี๋ยวนี้เลย ไม่กลับคำพูดอย่างแน่นอน เจ้าสามารถไม่สนความเป็นความตายของตัวเองได้ หรือว่าจะให้คนตระกูลหลิ่วที่เหลือใช้ชีวิตอยู่ในชายแดนไปตลอดชีวิต และไม่มีวันได้พลิกตัวหรือ？” สีหน้าของจวินหย่วนโยวจริงจังมาก

สีหน้าของหลิ่วเฟยตึงเครียด ใบหน้ามีความลังเลเล็กน้อย

หยุนถิงมองไปที่จวินหย่วนโยวทันที ใช้สายตาบอกเขาซื่อจื่อไม่ต้องสนข้า ข้าไม่เป็นไร ช่วยชิงโยวก่อน!

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วไม่ได้ ความปลอดภัยของเจ้าสำคัญที่สุด ข้าต้องช่วยเจ้า

หยุนถิงยืนกราน:ข้าไม่เป็นไร ช่วยชิงโยว เชื่อข้า!

“จวินซื่อจื่อเจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ หากข้าปล่อยหยุนถิงไป เจ้าคงหั่นข้าเป็นชิ้นๆอย่างแน่นอน ทุกคนต่างก็รู้ว่าเจ้าใส่ใจหยุนถิงมากเพียงใด ข้าลักพาตัวนาง เจ้าจะปล่อยข้าไปได้อย่างไร อย่าถ่วงเวลาอีกเลย แม่ทัพหยุนเริ่มได้แล้ว มิฉะนั้นทั้งสองคนเจ้าก็อย่าคิดที่จะช่วย” ดาบสั้นในมือของหลิ่วเฟยแทงเข้าเล็กน้อย

เจ็บจนซูชิงโยวหน้าซีดลง เจ็บจนแทบตาย

“ได้ ข้าเลือก!” หยุนไห่เทียนก็กลัวว่าหลิ่วเฟยจะบ้าคลั่ง แล้วทำร้ายทั้งสองคน

“เจ้าเลือกใคร?”

“ข้า ชิงโยวข้าขอโทษ ข้าจะให้ถิงเอ๋อร์เกิดอะไรขึ้นไม่ได้ ตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์จะเกิดผิดพลาดอะไรไปไม่ได้!” เสียงของหยุนไห่เทียนสั่นสะท้าน

ฟ้ารู้ว่า เขาตัดสินใจนี้ออกมาได้ยากเพียงใด

เขารักซูชิงโยว แต่ให้เขามองดูหยุนถิงเป็นอะไรไป หยุนไห่เทียนก็ทำไม่ลง

สีหน้าที่ตึงเครียดของจวินหย่วนโยวค่อยผ่อนคลายลงเล็กน้อย ต่อว่าหยุนไห่เทียนมีน้ำใจ แท้จริงแล้วต่อให้เขาไม่เลือกหยุนถิง จวินหย่วนโยวก็ไม่โทษเขา เพราะเวลานี้หากเป็นจวินหย่วนโยวเอง เขาก็จะเลือกหยุนถิงอย่างแน่นอน

หยุนถิงก็ตัวแข็งทื่อ นางใช้สายตาบอกให้พี่ใหญ่แล้วว่าให้เลือกชิงโยว ทำไมเขายังจะมาเลือกตัวเองอีก

มุมปากของหลิ่วเฟยมีความเยาะเย้ย”ซูชิงโยวเจ้าได้ยินหรือยัง ในใจของแม่ทัพหยุนแล้ว เจ้ากลับเทียบกับน้องสาวแท้ๆของเขามิได้ นี่หรือที่บอกว่าเขารักเจ้า ข้ารู้สึกว่าเจ้าน่าสงสารยิ่งนัก”

แต่ซูชิงโยวกลับทำสีหน้าไม่แยแสและโล่งใจ”ข้าไม่ได้น่าสงสารสักนิดเลย สามารถทำให้แม่ทัพหยุนชอบข้า ข้าก็พอใจมากแล้ว หยุนถิงกำลังตั้งครรภ์และจะเกิดผิดพลาดอะไรไม่ได้ ข้าเข้าใจการตัดสินใจนี้ของเขายิ่งนัก

การชอบคนคนหนึ่งไม่ต้องเป็นต้องได้ครอบครอง และไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป ขอแค่ในใจของเขามีข้า จำข้าได้ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว”

“เชอะ ทำเป็นพูดดี ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะไม่เศร้าโศก ไม่เสียใจ ไม่ผิดหวัง ไม่แค้นที่เห็นคนรักของตัวเอง ต่อหน้าความเป็นความตายนั้นกลับไม่ได้เลือกตัวเอง？” หลิ่วเฟยพูดประชดประชัน

หยุนไห่เทียนฟังแล้วก็รู้สึกโทษตัวเองและรู้สึกผิดยิ่งนัก”ชิงโยว ข้าขอโทษ”

“แม่ทัพหยุนท่านไม่ต้องขอโทษข้า ข้าเข้าใจ ชีวิตนี้การได้รู้จักกับท่านนั้นถือเป็นความโชคดีที่สุดของข้า” ซูชิงโยวล่าวอำลากับหยุนไห่เทียนทีละคำ

จวินหย่วนโยวเห็นหน้าผาด้านหลังของหลิ่วเฟย หลงยีกับหลงเอ้อค่อยๆ ปีนขึ้นมา จึงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เช่นนี้ หลิ่วเฟยปล่อยถิงเอ๋อร์ซะ!” จวินหย่วนโยวทำเสียงเชอะ

เมื่อหลิ่วเฟยเห็นว่าเป้าหมายของตัวเองสำเร็จ หยุนไห่เทียนไม่ได้เลือกซูชิงโยวจริง ก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างยิ่ง จึงค่อยปล่อยมือที่บีบคอหยุนถิงไว้

เดิมนางก็มิได้มีเจตนาจะเป็นศัตรูกับจวินหย่วนโยวอยู่แล้ว ลักพาตัวหยุนถิงก็เพียงเพื่อให้หยุนไห่เทียนเลือก และหลิ่วเฟยก็มั่นใจว่าหยุนไห่เทียนจะเลือกหยุนถิง ทำเช่นนี้ ก็เพื่อให้ซูชิงโยวเห็นว่า ในใจของหยุนไห่เทียนนั้นนางไม่สำคัญเท่าหยุนถิง ก็เพื่อให้นางเศร้าโศก เสียใจ

หยุนถิงได้อิสระ คนทั้งคนก็ร่วงลงสู่พื้นในทันที

“ถิงเอ๋อร์!” จวินหย่วนโยวตะโกนและรีบวิ่งไปอย่างเร็ว

หลิ่วเฟยตกตะลึง ใช้ดาบสั้นจับซูชิงโยวตัวประกันและซ่อนตัวไปด้านข้างโดยสัญญาณ

ส่วนหลงยีและหลงเอ้อที่แอบปีนขึ้นไปบนหน้าผา ก็พยุงซื่อจื่อเฟยไว้ก่อนก้าวหนึ่ง และอีกคนหนึ่งก็โจมตีไปหาหลิ่วเฟย

จากนั้นหลิ่วเฟยจึงค่อยสังเกตเห็นคนที่อยู่ข้างหลัง”จวินหย่วนโยวเจ้าขี้โกง!” ขณะที่พูดดาบสั้นในมือก็แทงเข้าหาซูชิงโยวอย่างแรง

ซูชิงโยวใช้กำลังทั้งหมดผลักหลิ่วเฟยออกไป หลิ่วเฟยแค้นยิ่งนัก พาลโกรธ ดาบสั้นในมือก็แทงมาอีกครั้ง

หลงเอ้อและหยุนไห่เทียนออกมือพร้อมกัน หลงเอ้อเตะ หยุนไห่เทียนต่อยไปหนึ่งหมัก ทั้งสองตีหลิ่วเฟยบินออกไปไกลกว่าสิบเมตร

หยุนไห่เทียนรีบดึงชิงโยวไว้ทันที”ชิงโยว ข้าขอโทษ ข้าทำคนทำให้เจ้าต้องมารับความทุกข์ยากลำบากเอง”

“ไม่ ท่านทำได้ดีมาก หากเป็นข้า ข้าก็จะเลือกหยุนถิง!” ซูชิงโยวพูดปลอบโยน