จอมนางข้ามพิภพ - บทที่813 โชคดีที่ตอนนั้นข้าพบเจ้า

จอมนางข้ามพิภพ บทที่813 โชคดีที่ตอนนั้นข้าพบเจ้า

หยุนถิงมองดูอักษรตัวใหญ่บนกระดาษขาวด้วยความตกตะลึง

“เจ้าคือเซียวหรูซื่อ เป็นไปได้อย่างไร? ฮูหยินเจ้าทะเลด้านนอกนั้นไม่ใช่ฮูหยินเจ้าทะเลหรือ ทำไมเจ้าถึง？” หลิงเฟิงถามด้วยความงุนงง

“ฮือฮือ—–” คนคนนั้นพยายามอยากจะพูดอะไร แต่ปากกลับเปล่งเสียงอะไรไม่ออกมา พูดไม่ชัดเจนเลย

หยุนถิงมองดูท่าทางที่ตื่นเต้นและบ้าคลั่งของนาง และถามอย่างหยั่งเชิง “เจ้าคือเซียวหรูซื่อตัวจริง ฮูหยินเจ้าทะเลที่ด้านนอกนั้นเป็นของปลอมหรือ？”

คนคนนั้นพยักหน้าอย่างแรง ทีนี้หยุนถิงกับหลิงเฟิงต่างก็ตกตะลึงกันหมด

“คุณพระช่วย นางหลอกให้ทุกคนหลงเชื่อหมดได้อย่างไรกัน นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้เพียงในระยะสั่นเลยทีเดียว?” หลิงเฟิงทำหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ

หยุนถิงเปิดปากนางทันที และพบว่าลิ้นของนางถูกคนตัดออกแล้ว

“ฮูหยินเจ้าทะเลตัดลิ้นเจ้าแล้วขังเจ้าไว้ในที่นี้ ก็เพราะว่ากลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่านางเป็นตัวปลอม？” หยุนถิงถาม

คนคนนั้นพยักหน้าอย่างเร็ว

“หากเป็นเช่นนี้ ฮูหยินเจ้าทะเลที่อยู่ด้านนอกนี้ก็คือเพื่อนของเจ้า？”

คนคนนั้นพยักหน้าอย่างแรง จากนั้นก็ส่ายหัวต่อ

“บอกเกี่ยวกับเรื่องที่เจ้าถูกขังไว้ในที่นี้ออกมา บางทีพวกข้าอาจช่วยให้เจ้าได้หลุดพ้นจากความมืดแล้วเห็นแสงสว่างอีกครั้งก็ได้!” หยุนถิงยื่นพู่กันและกระดาษให้

คนคนนั้นรับมา และเริ่มเขียนอย่างรวดเร็ว เพียงแต่ว่านางยังไม่ทันได้เริ่มเขียน หยุนถิงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอก

“แย่แล้ว มีคนมาแล้ว ห้ามบอกว่าพวกข้าเคยมาที่นี่เด็ดขาด!” หยุนถิงหยิบพู่กันออกจากมือของคนคนนั้นทันที และพาหลิงเฟิงออกไปในทันที

เมื่อพวกเขาไปถึงหน้าประตูของห้องลับ ประตูก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก วินาทีนั้นหยุนถิงไม่มีเวลามาคิดอะไรมาก ดึงหลิงเฟิงแล้วรีบซ่อนตัวทันที

เซียวหรูซื่อที่ถูกมัดเอาไว้นั้น เห็นฉากนี้พอดี คนทั้งคนก็แข็งทื่อ

คนเป็นๆทั้งสองคน กลับหายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นนี้ มันช่างแปลกประหลาดยิ่งนัก

ในเวลาเดียวกัน ประตูก็เปิดออก ฮูหยินเจ้าทะเลเดินเข้ามาจากด้านนอก

เมื่อเห็นคนที่ถูกคุมขังอยู่ข้างใน ฮูหยินเจ้าทะเลจึงค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หนานเสวียนนี้สารเลวที่สุด ไม่เคยเป็นสนใจตัวเองมาก่อนเลย จู่ๆก็เอาขนมมาให้ ฮูหยินเจ้าทะเลมักรู้สึกว่าผิดปกติ ดังนั้นหลังจากที่หนานเสวียนจากไป ก็รีบมาในห้องลับทันทีเลย

แต่ดูเหมือนว่านางจะคิดมากไปแล้ว ทว่าทำไมจู่ๆหนานเสวียนถึงได้เปลี่ยนไป ทำให้นางสับสนยิ่งนัก

ดูเหมือนว่าต้องสืบเขาดูดีๆสักหน่อยแล้ว

เซียวหรูซื่อที่ถูกขังไว้เห็นผู้ที่มา ก็โกรธยิ่งนัก พยายามดิ้นรนโซ่ อยากจะสับฮูหยินเจ้าทะเลให้เป็นชิ้นๆ

“โธ่ เจ้าเห็นข้ายังตื่นเต้นมากเช่นนี้ ต่อให้เจ้าอยากฆ่าข้าทิ้งข้าก็ช่วยไม่ได้ เจ้าเป็นคนทำตัวเอง วันนี้ลูกชายเจ้าเอาขนมมาให้ข้า บอกว่าอยากแสดงความกตัญญูต่อข้า” ฮูหยินเจ้าทะเลกล่าว

เซียวหรูซื่อได้ยินลูกชาย ก็ยิ่งดิ้นรนแรงกว่าเดิม ทำเอาโซ่ส่งเสียงดังเคร้งเคร้ง

นางคร่ำครวญอะไรอยู่ในปาก แต่กลับส่งเสียงอะไรไม่ออก ดูออกว่านางโกรธมาก

“ข้านะชอบเห็นสภาพที่กระหืดกระหอบนี้ของเจ้ามากที่สุด ตอนนี้ข้ามาแทนฐานะของเจ้า กลายเป็นแม่ของลูกชายและลูกสาวเจ้า และเป็นฮูหยินเจ้าทะเลแห่งเขตทะเลนิรนามนี้ เจ้าเกลียดข้ายิ่งนักใช่หรือไม่?

เกลียดเลย เกลียดไปเลย ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเจ้าเอง ใครให้ตอนนั้นเจ้าเอาข้าหมั้นให้กับอูเหอ ทำให้ข้าถูกตบตี ด่าว่าและถูกทารุณไปวันๆ ตายทั้งเป็น หากไม่ใช่เป็นเพราะเจ้าข้าจะทำแบบนี้ได้อย่างไรกัน

ทั้งหมดนี้เกิดจากเจ้า ความทรมานที่ข้าได้รับนี้ จะคืนสิบเท่า ร้อยเท้าให้เจ้า ตอนนี้เจ้าเสวยสุขในที่นี้เช่นนี้ คงพอใจมากเลยสินะ

อีกห้าวัน ก็คือวันเกิดของข้า ออไม่สิ ความเป็นจริงแล้วมันเป็นวันเกิดของเจ้าต่างหาก คนทั่วทั้งเขตทะเลนิรนามต่างก็มากันหมด

ถึงตอนนั้นข้าจะเลือกคู่หมั้นที่ดีให้กับรั่วยีและรั่วฉิง แม้พวกนางจะเคารพนบนอบข้าก็ตาม แต่จะยังไงก็เป็นลูกสาวเจ้า ตัดหญ้าแต่ไม่ตัดราก ลมวสันต์เป่าฟื้นคืน” (ตัดหญ้าแต่ไม่ตัดราก ลมวสันต์เป่าฟื้นคืนหมายถึงการจัดการปัญหาจากต้นตอและแก้ไขอย่างรอบด้าน มิฉะนั้น เมื่อเวลาผ่านไประยะหนึ่งก็จะกลายเป็นปัญหาขึ้นมาอีก)

สีหน้าของเซียวหรูซื่อซีดขาว จ้องมองฮูหยินเจ้าทะเลอย่างโกรธเกรี้ยวผ่านผมที่สกปรก และพึมพำบางอย่าง ดูเหมือนโกรธและตื่นเต้นมาก

“เจ้าร้องอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ โชคดีที่ตอนนั้นข้าวางยาให้เจ้าเป็นใบ้ไป ตอนนี้เห็นสภาพนี้ของเจ้าแล้ว ข้านะรู้สึกสะใจยิ่งนัก ต้องคิดดูแล้วว่าจะจัดการกับหนานเสวียนอย่างไร เขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้า แถมยังเป็นผู้สืบถอดของเขตทะเลนิรนามในอนาคต”

ข้านำหนอนกู่ไว้ในร่างกายของเขา ห้าปีแล้ว คิดว่าหนอนกู่นั้นก็คงเติบโตสำเร็จแล้ว ดังนั้นเจ้าก็ถือสะว่าทนดูลูกชายและลูกสาวเจ้าเจ็บปวดจนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อ และตายทั้งเป็นเถอะ! ”

ฮูหยินเจ้าทะเลหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมา เห็นท่าทางที่อยากจะฆ่าตัวเองนั้นของเซียวหรูซื่อ นางเอาเฆี่ยนที่อยู่ด้านข้างมาแล้วตีฮูหยินเจ้าทะเลอย่างแรง

ในห้องลับขนาดใหญ่ เหลือเพียงเสียงเฆี่ยนและเสียงฮือฮือที่คัดค้านของเซียวหรูซื่อ

ผ่านไปนาน ฮูหยินเจ้าทะเลตีจนเหนื่อยแล้ว จึงค่อยจากไป

นางพึ่งออกไป หยุนถิงก็พาหลิงเฟิงออกมาจากมิติในทันที รีบเอาพู่กันและกระดาษมาให้เซียวหรูซื่อเขียนเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมด

มองดูกระดาษสีขาวยาวกว่าสิบเมตรนั้น ต่อให้หลิงเฟิงที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งก็ยังเคียดแค้นต่อฮูหยินเจ้าทะเลยิ่งนัก

“ฮูหยินเจ้าทะเลนี้โหดเหี้ยมยิ่งนัก กลับเนรคุณและมาแทนที่คนอื่น!”

หยุนถิงมองมา “นี่เป็นความลับที่ใหญ่โตมโหฬาร ข้าต้องวางแผนอย่างรอบคอบ ต้องลำบากเจ้าอยู่ที่นี้อีกสักพัก รอทุกอย่างจัดการเสร้จข้าจะมารับเจ้าออกไป!”

เซียวหรูซื่อพยักหน้าอย่างแรง หยุนถิงกับหลิงเฟิงก็จากไปทันที

หลังจากออกจากห้องลับ ห้องของเซียวหรูซื่อก็ว่างเปล่า คาดว่านางคงออกไปอีกแล้ว หยุนถิงกับหลิงเฟิงหลบผู้เฝ้าพิทักษ์แล้วจากไปในลานนั้นโดยเร็ว

“หลิงเฟิงเจ้าไปหาซื่อจื่อ ข้ากลับไปข้างกายวี่หนานเสวียน สืบคนที่ชื่อว่าอูเหอนั้น!” หลังจากหยุนถิงพูดจบ ก็หันหลังและจากไป

หลิงเฟิงรีบทำตามคำสั่งทันที และรีบไปหาคน

เมื่อหลิงเฟิงกลับมาที่เรือนตะวันตก ก็บังเอิญเห็นคุณหนูใหญ่ของเมืองเทียนหลงวี่รั่วยีอยู่ในห้องของซื่อจื่อพอดี

“จิ่วฟ่าง ทำไมร่างกายของเจ้าถึงได้รับบาดแผลภายในที่ร้ายแรงเช่นนี้ โชคดีที่ตอนนั้นข้าพบเจ้าพอดี และรักษาให้เจ้าได้ทันเวลา มิฉะนั้นเจ้าคงไม่มีชีวิตรอดอย่างแน่นอน? วี่รั่วยีกล่าว

ไม่เพียงแต่แสดงความห่วงใยของตัวเอง แถมยังกล่าวออกมาว่าตัวเองเป็นคนช่วยเขาไว้

จวินหย่วนโยวที่ปลอมตัวเป็นจิ่วฟ่าง ชำเลืองมองนาง “ขอบคุณคุณหนูใหญ่ที่ช่วยชีวิตข้า ก่อนหน้านี้อาจารย์ให้ข้าออกไปปฏิบัติภารกิจ ถูกแอบโจรตีจนได้รับบาดเจ็บ และไม่หายดีสักที!”

“ที่แท้เยี่ยงนี้เอง วันนี้ข้าได้นำยารักษาบาดแผลภายในมาให้เจ้า ทานวันละหนึ่งเม็ด หลังอาหาร ร่างกายก็จะฟื้นตัวภายในไม่กี่วันอย่างแน่นอน!” วี่รั่วยีพูดและยื่นขวดยามาให้

จวินหย่วนโยวชำเลืองมอง เดิมทีไม่อยากรับ แต่กลัวจะถูกสงสัย จึงทำได้เพียงยื่นมือไปรับ

“ขอบคุณคุณหนูใหญ่!”

“ระหว่างเจ้ากับข้า ไม่จำเป็นต้องเกรงใจอะไรกัน!” วี่รั่วยียื่นมาให้

ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ จวินหย่วนโยวเอื้อมมือไปรับก็สัมผัสโดนนิ้วของวี่รั่วยีพอดี

แม้ว่าจะเป็นเพียงชั่วขณะ จวินหย่วนโยวก็รับมาแล้ว แต่วี่รั่วยีก็ยังรู้สึกถึงความเย็นชาของมือเขา ราวกับเป็นน้ำแข็งหมื่นปี สัมผัสโดนนิ้วของนางก็ยังรู้สึกหนาว

ความรู้สึกนี้ อธิบายไม่ถูกและตื่นเต้น แก้มของวี่รั่วยีแดงในทันที

“คุณหนูใหญ่เกรงใจเกินไปแล้ว ข้ายังต้องไปดูศิษย์อื่น หากคุณหนูใหญ่ไม่มีเรื่องอะไร งั้นข้าก็ขออภัยที่ต้องขอตัวไปก่อน!” จวินหย่วนโยวพูดส่งแขนอย่างอ้อมค้อม

“เอาล่ะ เจ้าไปยุ่งเรื่องของเจ้าเถอะ ข้าก็ควรไปพบท่านแม่แล้ว!” วี่รั่วยีลุกขึ้นและออกไปกับสาวใช้

หลิงเฟิงเดินเข้ามาทันที และรายงานทุกอย่างที่ได้ยินในห้องลับให้จวินหย่วนโยวฟัง ฟังจนจวินหย่วนโยวขมวดคิ้วที่หล่อเหลา

เขาคิดไม่ถึงว่า ฮูหยินเจ้าทะเลนี้จะเป็นตัวปลอม?

ไม่รู้ว่าเจ้าทะเลรู้เรื่องนี้หรือไม่