จอมนางข้ามพิภพ - บทที่818 ท่านพี่ปกป้องข้าไม่ได้หรือ

จอมนางข้ามพิภพ บทที่818 ท่านพี่ปกป้องข้าไม่ได้หรือ

“เป็นเพราะร่างกายเจ้าถูกหนอนกู่ดูดกินแรงเกินไป จึงทำให้ร่างกายอ่อนแอ หากไม่กำจัดหนอนกู่ในร่างกายของเจ้าทิ้งโดยเร็ว มากที่สุดหนึ่งเดือน เจ้าก็จะตายอย่างอนาถ!” หยุนถิงตอบ

อูเหอตกใจกลัวจนหน้าซีด “เจ้ารู้วิธีแก้พิษกู่หรือไม่？”

“ข้ารู้เพียงนิดเดียว จับชีพจรยังพอได้ แก้พิษกู่ไม่เป็น ยิ่งกว่านั้นพิษกู่ในร่างกายเจ้ามีเวลาห้า หกปีแล้ว ต้องให้คนที่วางหนอนกู่ถอนด้วยตนเอง มิฉะนั้นจะต้องตายอย่างแน่นอน!”

อูเหอโกรธจนหน้ามืดครึ้ม และเส้นเลือดบนหน้าผากก็เต็น “เซียวหลันไอ้บ้านี้ ร้ายกาจถึงขึ้นวางหนอนกู่ให้ข้า ข้าไม่มีวันปล่อยนางไปอย่างแน่นอน!”

“ตอนนี้ทั้งเมืองเทียนหลง และแม้แต่เขตทะเลนิรนามก็อยู่ภายใต้อำนาจของนางแล้ว เจ้าอย่ารีบไปส่งตาย คำพูดของข้าสิ้นสุดลงเท่านี้ เจ้าระวังตัวไว้ด้วยละ” หยุนถิงหันกลับและจากไป

ภายใต้ความมืดมิด หยุนถิงไม่ได้กลับไปที่ลานของตัวเอง แต่ตรงไปที่ลานของวี่รั่วฉิงกับเจว๋กู่

นางจงใจทิ้งลูกศรธนูขนาดเล็กไว้หนึ่ง ไม่รอคนในห้องทำการตอบสนองใดๆ นางก็รีบจากไป

วี่รั่วฉิงที่กำลังนอนหลับอยู่ในห้อง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว เห็นลูกศรธนูขนาดเล็ก เปิดจดหมายที่อยู่บนนั้น ก็รู้สึกตะลึงงัน

ท่านแม่เป็นคนอื่นมาปลอมตัว ไม่แปลกเลยที่ก่อนหน้านี้ก็มักรู้สึกว่าท่านแม่ผิดปกติ แต่จะว่าผิดปกติตรงไหน นางก็พูดไม่ถูก

ที่แท้ นางไม่ใช่ท่านแม่ด้วยซ้ำ มือที่ถือกระดาษของวี่รั่วฉิงเปลี่ยนเป็นสีขาว นางรีบวิ่งออกจากห้อง แต่ในลานกลับไม่มีเงาของคนแล้ว

เป็นใครกันแน่ ทำไมถึงบอกสิ่งเหล่านี้กับตัวเอง ท่านแม่ที่แท้จริงอยู่ที่ใดกัน?

นางนอนไม่หลับในทันที เมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านไปในช่วงหลายปีนี้ นางก็รู้สึกหวาดกลัวในภายหลัง ไม่ว่าแม่ปลอมคนนี้จะมีจุดประสงค์อะไรก็ตาม นางก็ต้องหาแม่ตัวจริงเจอให้ได้

ทางฝั่งของเจว๋กู่ เขาไม่ได้นอนเลย ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ช่วงหลายปีมานี้ในตอนกลางดึกร่างกายของเขามักรู้สึกเจ็บปวดจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป แม้แต่เส้นเอ็นก็ชักขึ้นมา

เมื่อรู้สึกถึงความอันตรายในอากาศ ดวงตาของเจว๋กู่เข้มงวด และหลบทันที และเมื่อได้ยินเสียงติ่ง เขาก็รีบวิ่งออกไปทันที

เห็นเพียงเงาดำที่เดินออกไป เจว๋กู่อยากออกไปไล่ แต่ร่างกายเจ็บปวดมากจนไม่สามารถไปไล่ได้ ดังนั้นเจว๋กู่จึงปล่อยมันไป

เมื่อเขากลับถึงห้อง ก็เห็นลูกศรธนูขนาดเล็กนั้น หลังจากเปิดอ่านสีหน้าก็ซีดขาวลงกว่าเดิม

ฮูหยินเจ้าทะเลเป็นคนอื่นมาปลอมตัว แถมยังวางหนอนกู่ให้ตัวเอง เส้นเลือดที่หน้าผากเจว๋กู่เต้นเล็กน้อย

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ช่วงนี้สุขภาพของเขาแย่ลงไปทุกวัน ก่อนหน้านี้ไม่เคยสงสัย แต่เมื่อเห็นกระดาษนี้ก็เข้าใจในทันที

ไอ้เซียวหลันบ้านี้กล้าปลอมตัวเป็นฮูหยินเจ้าทะเล แถมยังเอาทุกอย่างของฮูหยินเจ้าทะเลไปครอบครอง ยังอยากจะกำจัดตัวเองทิ้ง

เจว๋กู่รู้สึกขุ่นเคืองใจอย่างมาก และหลังจากนั่งอยู่ในห้องมืดเป็นเวลานาน กระดาษนั้นก็ถูกเขาใช้กำลังภายในเผาจนเป็นเถ้าถ่านโดยตรง

และหยุนถิงที่จากไปอย่างเงียบๆ ก็ตรงไปที่ชายทะเลที่หลังเขา

จวินหย่วนโยวได้รับข่าวแต่เช้าแล้ว และกำลังรออยู่ที่นั่น เมื่อเห็นหยุนถิงมา ใจที่ตึงเครียดของจวินหย่วนโยวจึงค่อยโล่งลง

หยุนถิงรีบนำเรือดำน้ำที่สร้างขึ้นในเร็วๆนี้ออกจากมิติทันที ซึ่งใช้สำหรับการเดินที่ใต้ทะเลโดยเฉพาะ คนสองคนขึ้นเรือ หยุนถิงก็เร่งเรือทันที จมลงไปในใต้ทะเลและตรงไปที่เมืองฉือ

นี่เป็นครั้งแรกที่จวินหย่วนโยวได้เห็นเรือที่สามารถเล่นอยู่ในใต้น้ำได้ สายตาที่มองดูหยุนถิงก็นับถือยิ่งขึ้น

นาง มักสามารถทำให้ตัวเองคาดไม่ถึงอยู่เสมอ

“ถิงเอ๋อร์ เจออันตรายหรือไม่? ทำไมถึงนานขนาดนี้？” จวินหย่วนโยวถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่า เดิมทีข้าอยากให้อูเหอรู้จักใบหน้าที่แท้จริงของเซียวหลัน แต่หลังจากคิดไปคิดมาก็ไปที่ห้องของวี่รั่วฉิงกับเจว๋กู่ และทิ้งกระดาษให้พวกเขา

ทั้งสองล้วงเป็นคนที่มีใจ แน่นอนว่าก็ย่อมไม่ยอมให้แม่ของตัวเองถูกคนปลอมแปลง ดังนั้นไม่ต้องให้พวกข้าออกมือ พวกเขาก็จะช่วยพวกข้าเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเซียวหลัน เช่นนี้พวกเขาก็เพียงแค่นั่งดูละครก็ได้แล้ว” หยุนถิงอธิบาย

จวินหย่วนโยวเอื้อมมือออกไปและกอดหยุนถิงจากด้านหลัง “ถิงเอ๋อร์ของข้าเก่งที่สุดเลย”

“แน่นอนอยู่แล้ว ได้ข้ามาเป็นภรรยาเนี่ยท่านก็แอบดีใจไปเถอะ” หยุนถิงพูดอย่างได้ใจ

จวินหย่วนโยวดมกลิ่นสดชื่นจางๆ บนร่างกายของนาง ใจดวงที่อยู่ในอกนั้นก็เต้นเร็วขึ้น

ก่อนหน้านี้อยู่บนเกาะ มีผู้คนมากมายจ้องมองอยู่ ไม่ต้องพูดถึงอยู่กันสองต่อสองเลย แม้แต่จะพูดอะไรก็ต้องระวังไม่ให้ใครมาเห็นเข้า ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงยับยั้งมาโดยตลอด

ใต้ทะเลในขณะนี้ มีเพียงพวกเขาสองคน ตัวของจวินหย่วนโยวร้อนแรงยิ่งนัก และอุณหภูมิร่างกายก็สูงขึ้นตามไปด้วย

“ถิงเอ๋อร์ หากไม่สนอันนี้ มันจะเป็นอย่างไร？” เสียงของจวินหย่วนโยวแหบแห้งเล็กน้อย

“ไม่สนมัน ก็ลอยอยู่ใต้ทะเลเอง ก็ไม่มีอันตราย หากเหนื่อยแล้วก็สามารถตั้งค่าให้มันขับเคลื่อนไปเองได้ เพียงแค่กำหนดระยะทางและเส้นทางให้เรียบร้อยก็พอ” หยุนถิงฟังความผิดปกติของจวินหย่วนโยวไม่ออก

“งั้นเจ้าสอนข้าตั้งค่า!”

“ได้!” หยุนถิงสอนสิ่งจำเป็นในการดำเนินการให้จวินหย่วนโยวทันที

จวินหย่วนโยวฟังอย่างตั้งใจ และเรียนรู้มันเป็นในช่วงเวลาสั้น ๆ “สิ่งนี้ก็มีเพียงถิงเอ๋อร์คนเดียวเท่านั้นที่สร้างออกมาได้ ของเช่นนี้จะถูกผู้ที่คิดไม่ดีพบเข้าไม่ได้เด็ดขาด มิฉะนั้นจะนำพาความอันตรายแก่ชีวิตให้กับตัวเองได้”

“หากมีคนอยากฆ่าข้า ท่านพี่ปกป้องไม่ไหวหรือ？” หยุนถิงจงใจแกล้งเขา

“ก็ต้องปกป้องไหวอยู่แล้ว ข้าจะปกป้องด้วยชีวิตของตัวเอง!” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างมีเผด็จการและเอาใจ

หยุนถิงรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก “ข้าก็เช่นกัน”

“ในเมื่อตั้งค่าเสร็จแล้ว พวกข้าก็ควรทำเรื่องสำคัญแล้ว!” เสียงที่ดึงดูดใจและน่าฟังของจวินหย่วนโยวดังมาจากเหนือหัวของหยุนถิง

ทันใดนั้น แก้มของหยุนถิงก็แดงระเรื่อ และมองดูจวินหย่วนโยวอย่างเขินอาย “ท่านพี่ ยังมีเรื่องสำคัญอีกนะ”

“นี่นั่นแหละเรื่องสำคัญที่สุดของพวกข้า” จวินหย่วนโยวดึงหยุนถิงเข้ามาในอ้อมแขน ก้มหัวลงและจูบที่หน้าผากนาง

จากหน้าผากถึงปลายจมูก ในที่สุดมันก็หยุดลงที่ริมฝีปากบางที่แดงของหยุนถิง

สัมผัสได้ถึงริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของนาง ราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิในเดือนมีนาคม ที่ยั่วยวนใจของจวินหย่วนโยว

ล้อมเมืองและยึดสระน้ำ เรียกเอาอย่างเผด็จการ ร่างของทั้งสองคนพัวพันกัน——-

เมื่อเรือมาถึงเมืองฉือ จวินหย่วนโยวจจึงค่อยจบศึกนี้ลง หยุนถิงเหนื่อยจนแทบเป็นลมไป หากไม่ใช่เป็นเพราะยังมีเรื่องสำคัญต้องบอกกับซวนอ๋อง หยุนถิงคงนอนหลับไปโดยตรงแล้ว

โม่เหลิ่งเหยียนพาหมิงจิ่วซางรอต้องรับที่ชายหาด จากนั้นก็เห็นจวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงลงมาจากสิ่งที่แปลกประหลาด

“แหม พวกเจ้าสองสามีภรรยาก็หวานเกินไปแล้ว กลางดึกขนาดนี้แล้วยังมากระตุ้นพวกข้าอีก! นี่มันคืออะไร ไม่เห็นเรือของพวกเจ้ามาเลย และจู่ๆ ก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำ” หมิงจิ่วซางมองสังเกตด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“รีบวางข้าลงเร็ว!” หยุนถิงจ้องจวินหย่วนโยวอย่างตำหนิ

ผู้ชายคนนี้คงเป็นสัตว์ร้ายอย่างแน่นอน ตลอดทั้งทางไม่หยุดยั้งเลยทีเดียว

“ได้!” จวินหย่วนโยวิยิ้ม และวางนางลงอย่างอ่อนโยน และประคองหยุนถิงไว้อย่างเอาอกเอาใจ ท่าทางนั้นประจบสอพลอยิ่งนัก

โม่เหลิ่งเหยียนเพียงแค่ชำเลืองมองจวินหย่วนโยวอย่างเฉยชา จากนั้นก็มองไปที่หยุนถิง “เจ้าบอกว่ามีเรื่องสำคัญ คือเรื่องใด？”

“ช่วงนี้ข้าวิจัยอาวุธใหม่ออกมา ก็คือเรือดำน้ำลำนี้ ซึ่งสามารถเดินใต้ทะเลได้ และตั้งตำแหน่งได้ และเก็บอาหารและอาวุธได้

หากอนาคตเปิดศึกกับเมืองเทียนหลง ใช้สิ่งนี้คงฆ่าพวกเขาได้ในวินาทีอย่างแน่นอน เรียกคนของท่านมาข้าจะสอนวิธีการใช้ให้พวกเจ้า “หยุนถิงกล่าวโดยไม่ขี้เหนียวสักนิดเลย

“ได้!” โม่เหลิ่งเหยียนตกลงโดยไม่ต้องคิด

ขอแค่เป็นสิ่งที่หยุนถิงสร้างออกมา มันต้องเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมากแน่นอน

“เจ้ายอดเยี่ยมยิ่งนัก!” หมิงจิ่วซางเรียกทุกคนที่ซุ่มโจมตีอยู่ในหอดวงจันทร์มา