จอมนางข้ามพิภพ - บทที่860 โปรดให้ข้าพบหน้านางเป็นครั้งสุดท้าย

จอมนางข้ามพิภพ บทที่860 โปรดให้ข้าพบหน้านางเป็นครั้งสุดท้าย

จั๋วยีอุ้มวี่รั่วยีจากไป เฝ้าพิทักษ์ในหลังเขาเห็นคุณหนูใหญ่กลายเป็นสพาภเช่นนี้ ต่างก็ตกใจกลัว จะกล้าขัดหวางสักที่ไหนกัน รีบไปรายงานกับฮูหยินเจ้าทะเลทันที

เมื่อเซียวหลันได้ยินว่าวี่รั่วยีได้รับบาดเจ็บ ก็ตกตะลึงเช่นกัน จึงไปดูด้วยตนเอง

พื้นที่ต้องห้ามในหลังเขา ได้รับการคุ้มกันโดยเหล่าลูกศิษย์โดยเฉพาะ มีคนกล้าลงมือกับวี่รั่วยีต่อหน้าต่อตานาง บังอาจยิ่งนัก

เมื่อเห็นวี่รั่วยีตัวเต็มไปด้วยคราบเลือด หน้าก็เสียโฉม และนอนอยู่บนเตียงหายใจแขม่วๆ เซียวหลันก็ตกตะลึงยิ่งนัก

“ยีเอ๋อร์ ทำไมเจ้าถึงบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ใครเป็นคนทำ โหดร้ายเยี่ยงนี้？” เซียวหลันถาม

วี่รั่วยีมองนางอย่างเย็นชา “ท่านให้หยุนถิงไปหลังเขา วางยาให้ข้า และทำให้ข้าบาดเจ็บเช่นนี้ แต่ตอนนี้ท่านกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้？”

สีหน้าของเซียวหลันเย็นชาลง “หยุนถิง หยุนถิงอะไรกัน ข้าจะให้คนไปทำร้ายเจ้าได้อย่างไร เจ้าเป็นลูกสาวข้านะ”

“เชอะ ลูกสาว ข้าเป็นลูกสาวท่านจริงหรือ？” วี่รั่วยีทำเสียงเชอะ

ใจของเซียวหลันรู้สึกไม่ดี หรือว่านางก็รู้ตัวตนที่แท้จริงของตัวเองแล้ว เป็นไปไม่ได้ นอกจากหยุนถิงคนอื่นไม่รู้ หรือว่าหยุนถิงเป็นคนบอกนาง

ช่วงนี้ เซียวหลันให้คนไปสืบข่าวของลูกสาวกู้เยว่หลัว และบวกกับก่อนหน้านี้วี่รั่วยีบอกว่าจิ่วฟ่างก็คือจวินหย่วนโยว ดังนั้นเซียวหลันจึงให้คนหาภาพวาดของจวินหย่วนโยวและคนรอบข้างของเขามา จึงยืนยันตัวตนของหยุนถิงได้

เซียวหลันกลัวว่าหยุนถิงจะเปิดโปงตัวเอง ดังนั้นช่วงนี้จึงได้ทำการวางแผนเตรียมกันมาโดยตลอด แต่คิดไม่ถึงว่านางกลับไปที่หลังเขา

แต่ในขณะนี้ ต่อหน้าจั๋วยีและคนรับใช้ เซียวหลันก็ไม่มีทางยอมรับอยู่แล้ว

“ยีเอ๋อร์ ข้าเป็นลูกสาวที่ข้าตั้งท้องมาสิบเดือนแล้วคลอดออกมา ข้ารู้ว่าเจ้าเสียโฉมและบาดเจ็บแบบนี้ ในชั่วขณะมันยากที่จะรับได้ จึงได้พูดเรื่องไร้สาระเช่นนี้ออกมา

แม่เข้าใจ ข้าไม่โทษเจ้า เรื่องนี้เป็นความประมาทเลินเล่อของแม่เอง ต่อให้ใช้กำลังทั้งหมดของเกาะเทียนหลง ข้าก็จะล้างแค้นให้เจ้าให้ได้

สิ่งที่เร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือรักษาใบหน้าเจ้า ไปเชิญหมอเร็ว ให้เขาใช้สมุนไพรที่ดีที่สุดรักษาใบหน้าและร่างกายของยีเอ๋อร์ และให้นางกลับฟื้นฟูมาเป็นเหมือนปกติ! ” เซียวหลันกล่าวอย่างเป็นทุกข์

“ขอรับ!” คนรับใช้รีบไปทำทันที

วี่รั่วยีเห็นนางพูดเช่นนี้ ก็ไม่ได้จับจุดผิดของนางเอาไว้ไม่ปล่อย สิ่งที่เร่งด่วนที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่หักหน้ากับเซียวหลัน แต่ต้องรักษาร่างกายและโฉมหน้าของตัวเองก่อน

ในเมื่อหยุนถิงปลอมตัวเข้าหลังเขา แน่นอนว่าก็ต้องหลอกทุกคนได้หมด ไม่แน่เซียวหลันอาจไม่รู้ก็ได้

“จั๋วยี เจ้าไปสืบด้วยตนเอง หากหยุนถิงเป็นคนทำจริง ต่อให้ใช้กำลังทั้งสองของเกาะเทียนหลงก็ต้องช่วยยีเอ๋อร์ล้างแค้น!” น้ำเสียงการสั่งการของเซียวหลัน อย่างไม่ต้องสงสัย

ที่นี่ นางมีเหตุผลที่ออกมือสักที

“ขอรับ!” จั๋วยีรับคำสั่ง

“คุณหนูใหญ่ ทำไมเจ้าถึงบาดเจ็บมากเช่นนี้ เป็นความผิดของบ่าวเอง เป็นบ่าวที่ไร้ประโยชน์ไม่สามารถปกป้องท่านได้ คุณหนูใหญ่ท่านคงเจ็บมาสินะ!” สาวใช้หรงเอ๋อร์รีบวิ่งมาและร้องไห้ทันที

ในสายตาของทุกคน ต่างก็คิดว่านางเป็นสาวรับใช้ที่จงรักภักดี ต่างก็ชื่นชมนางยิ่งนัก

เซียวหลันชำเลืองมองหรงเอ๋อร์ “เจ้าคือคนสนิทที่ไว้เนื้อเชื่อใจของยีเอ๋อร์ จากนี้ไปเจ้าดูแลยีเอ๋อร์ ต้องระวังดีๆ!”

“เจ้าค่ะ!”

หรงเอ๋อร์เฝ้าดูเซียวหลันพาฝูงชนจากไป ชำเหลือบมองใบหน้าที่เสียโฉมของวี่รั่วยีที่อยู่บนเตียง ในตามีร่องรอยของความได้ใจแวบผ่านไป

หลังเซียวหลันจากไป ระหว่างทางก็พบวี่อู๋เสีย “อู๋เสีย ช่วงนี้ไม่เห็นเจ้าเลย？”

วี่อู๋เสียคำนับด้วยความเคารพ “คำนับฮูหยิน ปกติข้าก็มักเล่นตลกไปทั่ว ช่วงนี้จับจิ้งหรีดได้สองสามตัวที่หลังเขา ข้าจึงให้พวกมันสู้กันสู้สู้——-”

“เอาล่ะ ข้ายังมีเรื่องอื่น เจ้าควรทำไรก็ไปทำซะ” เซียวหลันพูดอย่างหมดความอดทน หันหลังกลับและจากไป

นางแค่อยากจะจัดการเรื่องของหยุนถิงให้เสร็จโดยเร็วที่สุด เพราะหล่อนรู้ตัวเองที่แท้จริงของตัวเอง หากถูกนางเปิดโปงเช่นนั้นต่อไปตัวเองจะควบคุมทั่วทั้งเกาะเทียนหลงอย่างไร ดังนั้นเซียวหลันไม่มีเวลามาพูดไร้สาระกับวี่อู๋เสีย

“ทูลลาฮูหยิน!” วี่อู๋เสียทำความเคารพ จากนั้นหันกลับและตรงไปที่ลานบ้านของเจว๋กู่

แต่ก็พบว่าเขาไม่อยู่ในลาน หลังถามคนรับใช้แล้วจึงค่อยรู้ว่าเขาไปที่ชายหาด จากนั้นวี่อู๋เสียก็ไปที่ชายหาด

แต่เมื่อพบเจว๋กู่ วี่อู๋เสียก็ตกตะลึงยิ่งนัก “โอ้พระเจ้า เจ้าไม่ได้เป็นคนปลอมตัวสินะ ทำไมถึงได้กลายเป็นสภาพเช่นนี้ไปได้？”

เขาในขณะนี้ เบ้าตาจมลง คนทั้งคนเหมือนกำลังจะตาย

เจว๋กู่มองไปที่ทิศทางที่ออกทะเล มองดูทะเลที่ไม่มีที่กว้างขวางไร้จุดสิ้นสุด และไอด้วยความเจ็บปวดสองสามครั้ง

เขารู้สึกเพียงว่าอวัยวะภายในเหมือนถูกมีดบาด เจ็บยิ่งนัก เจว๋กู่เอามือปิดปากโดยไม่รู้ตัว ฝ่ามือเปียกและเหนียว เมื่อดูมันกลับเป็นเลือด

ช่วงนี้ร่างกายของเขาแย่ลงเรื่อยๆ ทุกคืนก็ต้องทนกับความทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด นอนไม่หลับทั้งคืน เขาในตอนนี้จะไปมีความเย็นชาหล่อเหลาเหมือนปกติสักที่ไหนกันอีกละ

วี่อู๋เสียเหลือบไปเห็นเลือดบนฝ่ามือของเขาพอดี ร่างกายแข็งทื่อ “เจว๋กู่ทำไมเจ้าถึงไอเป็นเลือด ตรงไหนไม่สบาย ข้าพาเจ้าไปรักษาเดี๋ยวนี้？”

“ไม่ต้องแล้ว ไม่มีใครสามารถรักษาข้าได้ ที่นั่นเป็นทิศทางของแคว้นต้าเยียน ข้าอยากให้เจ้าพาข้าไปหาหยุนถิงที่แคว้นต้าเยียน” เสียงที่อ่อนแอของเจว๋กู่ดังขึ้น

“หาหยุนถิง เจ้าหานางทำไม ยังถูกนางหลอกไม่พอหรือไง หรือว่าเจ้าอยากล้างแค้น ไม่ใช่ข้าว่าเจ้านะ สภาพเช่นนี้ของเจ้านะหรือไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางสักนิดเลย!” วี่อู๋เสียกล่าว

เจว๋กู่ถอนหายใจ “ข้าไม่ได้อยากไปแก้แค้น แต่แค่อยากพบหน้าคนคนนั้นอีกครั้งสุดทั้ง”

“คนคนนั้นคือใคร？” วี่อู๋เสียสับสน

ทำไมเขาถึงไม่รู้ เจว๋กู่ยังมีคนที่ใส่ใจอยู่

เจว๋กู่เงยหน้าขึ้นอย่างอ่อนแรง มองดูวี่อู๋เสียที่เป็นห่วงตัวเอง แม้ว่าตั้งแต่เขาก็ไม่ชอบวี่อู๋เสีย รู้สึกว่าเขาเยาะเย้ยถากถางสังคม เป็นคนอันธพาล

แม้ว่าเขาจะหยิ่งยโส แต่กลับเป็นคนที่ไม่มีกลอุบาย หากตัวเองนำเรื่องที่ฮูหยินเจ้าทะเลเป็นเซียวหลันปลอมตัวนั้นบอกเขา วี่อู๋เสียคงต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ ทั้งชีวิตนี้ข้าไม่เคยขอเจ้า นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าขอเจ้า เจ้ายอมช่วยข้าหรือไม่？” เจว๋กู่ไออีกสองสามครั้ง โดยมีเลือดไหลที่มุมปาก

ทำเอาวี่อู๋เสียรู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่ง “แม้ว่าตั้งแต่เด็กข้าก็ไม่ชอบเจ้า แต่เจ้าเก่งกว่าข้าทุกด้าน แต่เห็นสภาพนี้ของเจ้า ข้าไม่เพียงแต่ไม่มีความสุข กลับรู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อย

ได้ ข้าตอบตกลง พวกข้าไปตอนนี้เลย แต่เจ้าต้องบอกข้าก่อนว่าร่างกายเจ้าเป็นอะไรกันแน่ ข้าจะต้องหาวิธีช่วยเจ้าได้แน่

หากเจ้าตายไป ต่อไปข้าจะโต้เถียง ทะเลาะกับใคร ดังนั้นเจว๋กู่เจ้าอย่าตายละ มิฉะนั้นข้าจะทำลายกระดูกและกระจายเถ้าถ่าน”

พูดคำที่โหดเหี้ยมอยู่ชัดๆ แต่ดวงตาของวี่อู๋เสียกลับแดง เขาหันหลังและเช็ดน้ำตาบนมุมตา

ฝีมือการต่อสู้ของเจว๋กู่งั้นทั่วทั้งเขตทะเลนิรนามก็ไม่มีคนที่สามารถสู้กับเขาได้สักกี่คน สี่แคว้นก็ยิ่งยากที่จะมีคู่ต่อสู้ อีกฝ่ายคงต้องเป็นศัตรูที่รับมือได้ยากมากแน่เลย วี่อู๋เสียรู้ว่าตัวเองคงไม่ใช่คู่ต้องสู่ของคนเหล่านั้น

“ขอบคุณ!” มุมปากของเจว๋กู่มีรอยยิ้ม

ก่อนตายได้พบหน้านางสักครั้ง เขาเองตายก็ไม่เสียดายแล้ว

วี่อู๋เสียไม่ได้เก็บข้าวของเลย พาเจว๋กู่ขึ้นเรือลำหนึ่งออกเรือและตรงไปที่แคว้นต้าเยียนทันที?