จอมนางข้ามพิภพ - บทที่868 ข้าจะไม่มีวันไว้ชีวิตนาง

จอมนางข้ามพิภพ บทที่868 ข้าจะไม่มีวันไว้ชีวิตนาง

“นางกักขังแม่เจ้า และแม่ของเจ้าก็คือศัตรูที่ฆ่าแม่ของข้า และสังหารตระกูลฝ่ายแม่ข้า ทำไมข้าต้องช่วยเจ้าด้วย？” หยุนถิงถามกลับ

ประโยคเดียว ทำเอาวี่รั่วฉิงไม่รู้จะตอบกลับอะไรดี

ใช่ แม่ของตัวเองทำเรื่องแบบนั้นกับแม่ของนาง คำขอนี้ของตัวเองเกินไปมากจริง

วี่รั่วฉิงไม่ใช่คนโง่ นางรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว ต่อให้นางร้องไห้ร้องขอหยุนถิง นางก็ไม่มีวันปล่อยแม่ตัวเองไป และยิ่งไม่มีวันให้ตัวเองไปพบท่านแม่

หากตัวเองเป็นหยุนถิง ก็คงไม่ตอบตกลงเหมือนกัน เพราะมันคือแค้นในการสังหารตระกูลฝ่ายแม่

ปกติวี่รั่วฉิงเป็นคนอิสระตามอำเภอใจ แต่ในช่วงเวลาที่สำคัญสมองของนางก็ปลอดโปร่งดี ดังนั้นวี่รั่วฉิงจึงไม่ได้พัวพัน

“ข้าขอโทษ ข้าละเมิดไปแล้ว ขอบคุณที่เจ้าช่วยข้าไว้ พระคุณที่ช่วยชีวิตนี้ข้าจะตอบแทนในภายหลัง ลาก่อน” วี่รั่วฉิงพูดจบ ลุกขึ้นและจากไป

หยุนถิงไม่ได้ขัดขวาง และยิ่งไม่ได้พูดอะไร มองดูวี่รั่วฉิงจากไป

“ซื่อจื่อเฟย ให้ข้าส่งคนไปจับตาดูนางไว้หรือไม่？” หลงเอ้อถามด้วยเสียงที่เบา

“ไม่ต้อง นางไม่มีอะไรต้องกลัว”

“หากนางต้องการจะจากไป ให้คนเอาเรือลำหนึ่งให้นาง ใช้นางสำรวจทางได้พอดีเลย” จวินหย่วนโยวกล่าว

“ขอรับ!”

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเตรียมการอยู่กับคนทางนี้ตลอด วันที่สองฮวาเชียนจั่นก็มาแล้ว

“น้องถิง เจ้าหาข้ามีเรื่องใดหรือ？” ฮวาเชียนจั่นยิ้มถาม สวมเสื้อคลุมสีแดงสด ถือพัดพับเอาไว้

หยุนถิงกลอกตาใส่เขา “เรียกข้าน้องถิงอีก ความร่วมมือของพวกข้าก็จะถูกยกเลิก”

เมื่อฮวาเชียนจั่นได้ยินเช่นนี้ ก็ไม่กล้ายิ้มทันที ช่วงนี้เพราะมีอาหารที่หยุนถิงเอามา เขาอาจกล่าวได้ว่ามีเงินเข้าเป็นจำนวนมากในทุกวันเลย

เพราะชาวเรือต้องการมันมากๆ ส่วนคนที่ไม่ออกเรือก็ไม่เคยเห็นของกินเช่นนี้มาก่อน ต่างก็อยากชิมดู พอชิมดูแล้วก็รู้สึกว่าอร่อย ก็ยิ่งต้องซื้อเยอะขึ้นหน่อย

“ซื่อจื่อเฟยพูดถูก ต่อไปข้าสัญญาว่าจะไม่มาตีสนิทกับเจ้าอีก ครั้งนี้เจ้าเรียกข้ามามีเรื่องใดหรือ?” ฮวาเชียนจั่นถามประเด็นสำคัญทันที

“ให้เวลาเจ้าสามวัน อีกสามวันนำศิษย์ทั้งหมดบนเกาะเทียนหลงที่ไม่เกี่ยวข้องออกมา ห้ามให้เซียวหลันรู้ อีกสามวันข้าจะโจมตีเกาะเทียนหลง ไม่อยากทำร้ายโดนคนที่ไม่เกี่ยวข้อง” หยุนถิงทำเสียงเชอะ

เดิมทีฮวาเชียนจั่นที่ยิ้มแย้มอยู่นั้นก็หยุดยิ้มในทันที “เจ้าล้อข้าเล่นหรือเปล่า？”

“เจ้าว่าล่ะ?” สีหน้าของหยุนถิงเย็นชา ไร้ความอบอุ่นใดๆ

“ทำ ทำไม เกาะเทียนหลงขวางทางเจ้าหรือ？” ฮวาเชียนจั่นพูดตะกุกตะกัก

เมื่อก่อนเขารู้สึกเพียงว่ากองกำลังของหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวนั้นแข็งแกร่งมาก แต่ไม่ได้น่ากลัวเลย แต่เสียงที่ดังก้องในกลางดึกในเมื่อไม่นานมานี้ก็ทำให้เขาตื่นตระหนกเช่นกัน เมื่อเขาตื่นมาดูในวันรุ่งขึ้น ฮูหยินเจ้าทะเลถูกระเบิดจนพังไปหมด วินาทีนั้นฮวาเชียนจั่นจึงค่อยตระหนักได้ว่า ห้ามดูถูกหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว และยิ่งห้ามไปยั่วยุ

“เพราะเซียวหลันอยากฆ่าข้า ส่งคนมาวางยาพิษให้ข้า ลอบสังหาร อยากทำร้ายลูกข้า ดังนั้นข้าจึงไม่คิดที่จะไว้ชีวิตนาง” หยุนถิงทำเสียงเชอะ

ฮวาเชียนจั่นขมวดคิ้ว “ได้ ข้าตอบตกลงเจ้า ข้าจะกลับไปพาคนออกไปเดี๋ยวนี้เลย”

หยุนถิงไม่รั้งเขาไว้ เฝ้าดูเขาจากไป ดวงตาแสนสวยของหยุนถิงมืดมิดราวและลึกล้ำ

“ถิงเอ๋อร์ พวกข้ากลับจวนซื่อจื่อก่อน” จวินหย่วนโยวพูด

“อืม”

ทันทีที่ทั้งสองพึ่งกลับมาถึงจวนซื่อจื่อ ม่อเซิงก็มาราายงาน “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย วี่รั่วฉิงเฝ้าจับตามองอยู่ที่รอบๆจวนเจ้าเมืองเป็นเวลาสามวัน เห็นว่าไม่มีโอกาส เมื่อครู่นางแอบขึ้นเรือของฮวาเชียนจั่น ตามเขาจากไปแล้วขอรับ”

มุมปากของจวินหย่วนโยวเผยความเยาะเย้ย “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น พวกข้าก็ควรลงมือแล้ว”

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวพาคนมุ่งหน้าไปยังอีกฝั่งของเกาะ นั่งเรือใต้ทะเลแล้วตรงไปยังเกาะเทียนหลง

เกาะเทียนหลง

เซียวหลันส่งนักยอดฝีมือออกไปมากมาย แต่กลับไม่มีข่าวอะไรตอบกลับมาเลย ในใจของเซียวหลันมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี และสั่งให้เกาะเพิ่มการป้องกันที่แข็งแกร่งขึ้นทันที

ส่วนฮวาเชียนจั่นในอีกสามวันต่อมาก็ถึงที่เกาะเทียนหลง และตรงไปที่หลังเขา เพราะเรื่องใหญ่เช่นโจรตีเกาะเทียนหลงเช่นนี้ ไปรายงานให้เจ้าทะเลจะดีกว่า

วี่รั่วฉิงรอจนกระทั่งคนบนเรือลงไปหมด จึงค่อยแอบลงมา พึ่งขึ้นเกาะก็ถูกคนที่มีหน้าที่ดูแลเกาะพบเห็นเข้า

“คุณหนูรอง ท่านไม่เป็นไร ท่านยังมีชีวิตอยู่？” เฉินซานพูดอย่างตื่นเต้น

วี่รั่วฉิงขมวดคิ้ว ทำไมเขาถึงพูดเช่นนี้ หรือว่าเขาเป็นคนที่เซียวหลันส่งมา?

วี่รั่วฉิงกำลังคิดว่าจะตีเขาให้หมดสติไปหรือไม่ จากนั้นเฉินซานก็พูดทันทีว่า “คุณหนูรอง อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ทำร้ายท่าน ตอนนั้นหากไม่ใช่เป็นเพราะคุณหนูรองช่วยข้าอ้อนวอนขอความเมตตา ข้าคงถูกฮูหยินตีตายไปนานแล้ว คุณหนูรองตามข้ามา” พูดแล้วเดินไปที่คลังเรือข้าง ๆ

จากนั้นวี่รั่วฉิงจึงค่อยนึกได้ว่า ตอนนั้นเฉินซานดื่มสุราเมาแล้วทำให้สินค้าหลายอย่างตกลงไปในทะเล ฮูหยินจะประหารเขา เป็นตัวเองที่ขอความเมตตาช่วยเขาเอาไว้ เพียงแต่ว่าทั้งชีวิตนี้เขาสามารถอยู่ได้แต่ในท่าเรือนี้และเฝ้าดูแลเรือ

“คุณหนูรองไม่ต้องกังวล ที่นี่ไม่มีคนอื่น คืนนั้นท่านถูกโยนลงทะเล บังเอิญข้าเข้าอยู่เวรตอนกลางคืนพอดี ตอนนั้นข้าตกใจมาก แต่คนเหล่านั้นล้วนเป็นคนของฮูหยิน ข้าไม่กล้าออกมา ดังนั้นจึงแอบซ่อนตัวไว้

หลังจากที่พวกเขาจากไป ข้าตามหาท่านไปนานมาก กระทั่งกระโดดลงทะเลก็ไม่พบท่าน ด้วยเหตุนี้ ข้ารู้สึกโทษตัวเองยิ่งนัก เป็นเพราะความขี้ขลาดของข้าเองที่ทำให้ท่านต้องฆ่า โชคดีที่ท่านไม่เป็นไร ไม่อย่างนั้นข้าคงโทษตัวเองไปทั้งชีวิตแน่เลย เหตุใดฮูหยินถึงคิดร้ายต่อท่าน? ” เฉินซานถามด้วยความสับสน

วี่รั่วฉิงมองดูรอบๆพบว่าไม่มีคน “เพราะนางไม่ใช่แม่ของข้า เป็นเซียวหลันปลอมตัว ถูกข้าพบเข้า ดังนั้นนางจึงอยากฆ่าข้าปิดปาก เฉินซานขอบคุณทุกสิ่งที่เจ้าทำเพื่อข้า แต่ว่าตอนนี้ข้าต้องกลับไปบอกพี่ใหญ่กับน้องสามก่อน เอาเสื้อของเจ้าให้ข้ายืมชุดหนึ่งได้หรือไม่”

เฉินซานตกตะลึงยิ่งนัก แต่ในเมื่อคุณหนูรองพูดเช่นนั้นแล้ว เขาจึงเชื่อ เพราะแม่คนไหนจะทำร้ายลูกตัวเองล่ะ

“ขอแค่สามารถช่วยท่านได้ ให้ทำอะไรข้าก็ยอม” เฉินซานพูดและไปที่คลังเรือข้างๆ ทันที หยิบเสื้อผ้าของตัวเองชุดหนึ่งแล้วเดินออกไปเฝ้าอยู่ด้านนอก

วี่รั่วฉิงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แม้ว่ากางเกงและเสื้อผ้าจะใหญ่ไปหน่อย แต่นางก็ใช้เข็มขัดผูกมันเอาไว้

เมื่อเฉินซานเห็นนางออกมา ก็พูดทันทีว่า “คุณหนูรอง ท่านต้องการอะไร เพียงแค่คำหนึ่งคำของท่านเท่านั้นก็พอ”

“ขอบคุณ ข้าแอบปลอมตัวเข้าไปดูสถานการณ์ก่อน รอข้าต้องการจะบอกเจ้า เรื่องนี้เจ้าห้ามบอกกับใครเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นข้ากลัวเจ้าจะโดยฆ่าปิดปาก” วี่รั่วฉิงกำชับ

“ขอรับ!”

วี่รั่วฉิงเห็นข้างๆมีคนที่กำลังขนของอยู่ นางจึงรีบเข้าไป และตามเข้าไปในเกาะ

นางไปที่ลานของวี่รั่วยีโดยตรง ระหว่างทางผ่านลานของคนรับใช้ นางก็ถือโอกาสหยิบชุดของสาวรับใช้มาชุดหนึ่งแล้วเปลี่ยนให้ตัวเองทันที เพราะเสื้อผ้าของเฉินซานไม่พอดีตัว

วี่รั่วฉิงเติบโตอยู่ที่นี่ตั้งแต่ หลบหนีจากผู้เฝ้าพิทักษ์และลาดตระเวนเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย และตรงไปที่ลานของวี่รั่วยี ระหว่างทางกลับพบกับวี่หนานเสวียนที่ออกมาเดินเล่น

“หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้าเดินเร็วขนาดนี้ทำไม เห็นข้าแล้วยังไม่ทำความเคารพ ไร้มารยาทยิ่งนัก!” วี่หนานเสวียนพูดอย่างโกรธเคือง

วี่รั่วฉิงที่เดินไปแล้วตกตะลึง หยุดเดิน หันหัวมองดูรอบๆไม่มีใคร หันหลังมาแล้วตบหน้าผากของวี่หนานเสวียนทันที

“เจ้าหนู ไร้สาระยิ่งนัก ยังกล้าบอกกับข้าว่าไร้มารยาท”

“พี่รอง เป็นเจ้าได้อย่างไร ทำไมเจ้าถึงใส่ชุดสาวรับใช้ ข้าดูไม่ออกเลย” วี่หนานเสวียนถามด้วยท่าทางที่สับสน