จอมบงการเทพยุทธ์ - บทที่ 171 อนุสรณ์ฟื้นคืน จอมยุทธ์ระดับสุดยอดกําลังมา การเผชิญหน้ากับจอมจักรพรรดิโบร

บทที่ 171 อนุสรณ์ฟื้นคืน จอมยุทธ์ระดับสุดยอดกําลังมา การเผชิญหน้ากับจอมจักรพรรดิโบร

อนุสรณ์นั้นสูงตระหง่าน สง่างามและน่าเกรงขาม ไม่รู้ว่าสูงและกว้างไกลเพียงใด แม้กระทั่งร่องรอยพลังยุทธ์ระดับสุดยอดของจอมจักรพรรดิในหมู่จอมจักรพรรดิเมื่อหลายล้านปีก่อนก็ยังปรากฏขึ้น พลังของดวงสุริยะกําลังแผ่ซ่านและผู้คนหลายร้อยล้านคนล้วนบูชา นั่นเป็นอนุสรณ์

หยกของจอมจักรพรรดิไท่หลาง

ร่างจําแลง กระจกโบราณ การต่อสู้นองเลือดทั่วทุกสารทิศ กําราบความโกลาหลอันมืดมิดที่ไม่มีใครรู้จักในพิภพ นั่นคืออนุสรณ์ที่เป็นของจอมจักรพรรดิฟ้าว่าง

บัวเขียวแกว่งไปมา ทําให้ท้องฟ้าสีครามเป็นนิรันดร์ ร่างหนึ่งยืนขึ้นมองดูทุกอย่างจากระยะไกล เป็นอนุสรณ์ของจอมจักรพรรดิชิง อีกร่างหนึ่งที่ยืนอยู่ใต้ความโกลาหล มองดูพิภพนับพัน

ราวกับมีเพียงเขาเท่านั้นที่สูงส่งซึ่งเป็นอนุสรณ์ของจอมจักรพรรดิสวรรค์แห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์……

อนุสรณ์แต่ละอันล้วนแสดงถึงประวัติศาสตร์อันรุ่งโรจน์

แม้กระทั่งปัจจุบัน ก็ยังพบร่องรอยของจอมจักรพรรดิในหมู่จอมจักรพรรดิมากมายที่ไม่เคยพบในพิภพมาก่อน

“ตราประทับบนอนุสรณ์ ไม่ได้ถูกทิ้งไว้โดยจอมจักรพรรดิในหมู่จอมจักรพรรดิเมื่อหลายล้านปี แต่ตัวตนอันไร้ใครเทียบเหล่านี้ในอดีต และเส้นทางที่ยากลําบากที่พวกเขาก้าวผ่านไป และร่องรอยของพวกเขาที่ได้ทิ้งไว้ที่นี่ถูกจารึกไว้โดยฟ้าดิน”

หยุนรั่วซีกระซิบเบาๆ เมื่อมองไปที่อนุสรณ์หยกที่เปล่งประกายแสงนั้น นางจึงเข้าใจทุกอย่าง “เมื่อหลายล้านปีก่อน มีประวัติศาสตร์อันรุ่งโรจน์และรุ่งเรืองเช่นนี้จริงๆ งั้นรึ? จํานวนจอมจักรพรรดิในหมู่จอมจักรพรรดิที่ถือกําเนิดขึ้นมานั้นมีจํานวนมากกว่าตอนนี้อย่างมาก และมีจอมจักรพรรดิเผ่าพันธุ์มนุษย์มากมายซึ่งเหนือกว่าเผ่าพันธุ์อื่นๆ มาก”

ตัวนหยุนเชิงพึมพําากับตัวเอง

ในบรรดาจอมจักรพรรดิในหมู่จอมจักรพรรดิที่จารึกไว้บนอนุสรณ์นี้ เห็นได้ชัดว่าจอมจักรพรรดิโบราณแห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์มีจํานวนมากกว่าเผ่าพันธุ์อื่นๆ และเป็นจํานวนที่ยอดเยี่ยมและเจริญรุ่งเรืองที่สุดอย่างเห็นได้ชัด

หากนี่เป็นเรื่องจริง ความรุ่งโรจน์ของเผ่าพันธุ์มนุษย์เมื่อหลายล้านปีก่อนนั้นเกินจินตนาการของเผ่าพันธุ์มนุษย์ในปัจจุบันอย่างแน่นอน!

“เมื่อหลายล้านปีก่อน เผ่าพันธุ์มนุษย์นั้นยอดเยี่ยมขนาดนี้เลยสินะ!” องค์ชายหยวนพึมพํา น้ําเสียงของเขาเปี่ยมไปด้วยความสงสัยและไม่เชื่อ

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อหลายล้านปีก่อน ความรุ่งโรจน์และเกียรติยศในอดีตก็ถูกฝังมานานแล้ว และปัจจุบันคือพิภพของเผ่าพันธุ์หมื่นเซียน ความรุ่งโรจน์ของเผ่าพันธุ์มนุษย์นั้นได้ผ่านไปเนิ่นนานแล้ว”

อัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ของเผ่าพันธุ์หมื่นเซียนกล่าวอย่างเฉยเมย และก้าวไปข้างหน้าทันทีโดยต้องการข้ามอนุสรณ์โบราณเหล่านี้และเข้าไปที่ด้านหลังของด่านภูเขาที่ยิ่งใหญ่

นี่คือราชันผู้กําแหงที่แท้จริงของเผ่าพันธุ์หมื่นเซียน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่สายเลือดของจักรพรรดิโบราณ แต่พวกเขาก็เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์และความแข็งแกร่งของพวกเขาเอง และพวกเขาสามารถขับเคี่ยวไปบนเส้นทางจักรพรรดิสําหรับทุกเผ่าพันธุ์จนสิ้นสุดได้

แต่ทว่า เมื่อเขาก้าวเข้าไปในป่าอนุสรณ์และกําลังจะข้ามดินแดนของพื้นที่นี้ อนุสรณ์ที่อยู่ข้างๆ เขาก็เปล่งประกายแสงออกมาทันที
วาบ!

นั่นคืออนุสรณ์โบราณของจอมจักรพรรดิฟ้าว่าง และตอนนี้มันได้เปล่งประกายแสงออกมา!

ทันใดนั้น ก็มีการเปลี่ยนแปลงที่ทุกคนไม่สามารถจินตนาการได้

มีร่างจําแลงที่ออกมาจากอนุสรณ์ และยากที่จะเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา แต่เมื่อเดินออกมาจากเงามืด ก็เห็นว่ามีกระจกโบราณอยู่เหนือศีรษะของเขาซึ่งชัดเจนมาก ว่านั่นคือกระจกฟ้าว่าง!

และตัวตนของเจ้าของร่างจําแลงนี้ ก็เปิดเผยออกมาแล้วและมันก็ชัดเจนเช่นกัน

จอมจักรพรรดิฟ้าว่าง!

จอมจักรพรรดิฟ้าว่างที่ออกมาจากอนุสรณ์นี้ ร่างกายของเขาไม่ได้เคลื่อนไหว แต่กระจกฟ้าว่างที่อยู่เหนือศีรษะของเขาสั่นไหวเปล่งแสงที่ลุกโชติช่วงไปบนท้องฟ้า และพุ่งไปยังราชันผู้กําแหงที่ไม่มีใครเทียบได้แห่งเผ่าพันธุ์หมื่นเซียน!

กระจกส่องแสงระยิบระยับ มีแนวโน้มว่าจะคงอยู่นิรันดร์ และความเร็วของแสงที่เร็วเกินไปนั้นก็เจาะเข้าที่หน้าอกของราชันผู้กําแหงที่ไม่มีใครเทียบได้โดยตรง ทําให้เขากระเด็นกลับหัวกลับหางออกไป และมีเลือดสาดกระเซ็นอยู่บนท้องฟ้า

และร่างของจอมจักรพรรดิฟ้าว่างหลังจากขับไล่ราชันผู้กําแหงนี้ออกไป ก็สงบลงอีกครั้งและร่างก็หายไปและกลับสู่อนุสรณ์ “จอมจักรพรรดิฟ้าว่างฟื้นคืนแล้ว!”

ฝูงชนต่างตกตะลึงกับพลังอันศักดิ์สิทธิ์ของจอมจักรพรรดิฟ้าว่าง

“ไม่ นั่นไม่ใช่จอมจักรพรรดิฟ้าว่างที่แท้จริง เป็นเพียงร่องรอยวิถีที่จอมจักรพรรดิฟ้าว่างทิ้งไว้ในฟ้าดิน ซึ่งได้รับการจารึกและประทับไว้โดยฟ้าดินและตอนนี้ก็ปรากฏให้เห็น และเขตแดนของเขาก็มีความคล้ายคลึงกับพวกเราไม่ได้เหนือกว่าพวกเรามากเกินไป

หลังจากตกตะลึงไปชั่วขณะ ราชันผู้กําแหงก็สงบลงและทําความเข้าใจความจริงนี้ ถ้าจอมจักรพรรดิฟ้าว่างเคลื่อนไหวจริงๆ คงไม่ต้องพูดถึงการกําราบราชันผู้กําแหงผู้นั้น แต่เกรงว่าทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนี้จะถูกโจมตีจนเป็นเถ้าถ่านโดยผลพวงของกระจกฟ้าว่างนั้นอย่างแน่นอน

ตอนนี้ ราชันผู้กําแหงที่ไม่มีใครเทียบได้ของเผ่าพันธุ์โบราณได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็คุกคามชีวิตของเขาอย่างหาที่เปรียบมิได้

“บางที นี่อาจจะเป็นการทดสอบก่อนที่จะเข้าสู่ด่านสุดท้ายของเส้นทางจักรวรรดิ หลังจากผ่านการทดสอบของอดีตจอมจักรพรรดิและร่องรอยของจักรพรรดิเหล่านี้เท่านั้นที่เราสามารถเข้าสู่เส้นทางจักรพรรดิและขับเคี่ยวเพื่อชิงเส้นทางที่ถูกต้องสุดท้ายได้”

อนุสรณ์โบราณตั้งตระหง่านอยู่ที่นี่ บางทีมันอาจจะไม่ได้แสดงความรุ่งโรจน์ของจอม จักรพรรดิในหมู่จอมจักรพรรดิเมื่อหลายล้านปีก่อน แต่มันอาจจะเป็นบททดสอบ

เฉพาะผู้ที่ผ่านการทดสอบ เพื่อที่จะสามารถเข้าสู่เส้นทางที่ถูกต้อง และหลังจากนั้นก็ก้าวไปตามเส้นทางสุดท้ายสู่การเป็นจักรพรรดิ!

“จะได้ดวลกับจอมจักรพรรดิแห่งเผ่าพันธุ์โบราณหรือไม่? ข้าโหยหาโอกาสเช่นนี้เหลือเกิน!”

รูปลักษณ์ที่สง่าขององค์ชายหยวนนั้นไม่ได้ถูกราชันผู้กําแหงที่ไม่มีใครเทียบได้ของเผ่าพันธุ์

หมื่นเซียนแตะต้องแต่อย่างใด และเขาก็กระตือรือร้นที่จะพยายามขับเคี่ยวกับจอมจักรพรรดิในหมู่จอมจักรพรรดิเมื่อล้านปีก่อน

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจอมจักรพรรดิในหมู่จอมจักรพรรดิเมื่อหลายล้านปีก่อนจะแข็งแกร่งกว่าจอมยุทธ์ระดับสุดยอดโบราณ โดยเฉพาะจอมจักรพรรดิอู๋จื่อและจอมจักรพรรดิอื่นๆ ของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ที่อาจจะกล่าวเกินจริงในประวัติศาสตร์

และตอนนี้ เขาต้องการที่จะทําลายตํานานนี้ ถ้าเขาสามารถชนะการดวลกับอดีตจอมจักรพรรดิในตํานานได้ ตำนานเหล่านี้ของอดีตจอมจักรพรรดิแห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์ก็จะถูกทําลายลงตาม

ธรรมชาติ!

“สังหาร!”

องค์ชายหยวนคํารามด้วยความโกรธ ร่างกายทั้งหมดของเขาพลุ่งพล่านไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์จากนั้นเขาก็พุ่งไปข้างหน้า

และทิศทางที่เขากําลังเข้าใกล้ ก็คืออนุสรณ์โบราณที่มีร่องรอยของจอมจักรพรรดิอู๋จื่อ องค์ชายหยวนมีความมั่นใจมาก นอกจากนี้ก็ยังมีความแข็งแกร่งมาก เขาต้องเลือกคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเพื่อพิสูจน์วิถีของตัวเองและทําลายตํานาน!

“บูม!”

เมื่อองค์ชายหยวนเข้าใกล้อนุสรณ์ที่มีร่องรอยของจอมจักรพรรดิอู๋จื่อจารึกไว้ อนุสรณ์โบราณก็เปล่งประกายแสงแห่งความโกลาหล และสลายไป จากนั้นร่างที่พร่ามัวก็ฉายลงบนอนุสรณ์อีกครั้ง

นั่นคือจอมจักรพรรดิอู๋จื่อ ในตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของจอมจักรพรรดิอู๋จื่อ แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงกระแสพลังสูงสุดและการปลดเปลื้องนั้น

จอมจักรพรรดิอู๋จื่อนั้นแข็งแกร่งมาก เมื่อเขาขึ้นมาและตบฝ่ามือลงไปนั้นรุนแรงมาก!

ฝ่ามือฟาดลง ความว่างเปล่าก็พังทลาย กระแสพลังราวกับสายรุ้ง และพลังของฝ่ามือก็ไร้ขอบเขตเกรงว่ามันจะถึงขีดสุดแล้ว

โดยการเผชิญหน้ากับจอมจักรพรรดิอู๋จื่อ และได้ต่อสู้กับเขาอย่างแท้จริงเท่านั้น จึงจะรู้ว่าตนเองกําลังเผชิญกับอะไร

และ ณ เวลานี้องค์ชายหยวนก็สัมผัสได้ถึงความลึกล้ําอย่างไม่ต้องสงสัย ในตอนนี้ เขาตระหนักได้ว่าเขาคิดผิด และมันก็เป็นเรื่องที่อุกอาจเกินไป

ร่างจําแลงของจอมจักรพรรดิอู๋จื่อนั้น ถึงแม้ว่าจะทําลายไม่ได้ อยู่เป็นนิรันดร์ และมีท่าทางที่ทําให้เขารับรู้ว่าไร้เทียมทานสําหรับเขา

และการโจมตีของเขา วิถีของเขานั้นทรงพลังมากจนถึงจุดที่ทําให้คู่ต่อสู้ทั้งหมดของเขาสิ้นหวัง

แม้ว่าฝ่ามือนั้นจะยังมาไม่ถึงร่าง แต่ทว่าในหัวใจขององค์ชายหยวนก็อดไม่ได้ที่รู้สึกถึงความรู้สึกที่ไม่อาจต้านทานได้ ซึ่งไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาเลย

องค์ชายหยวนระงับความกลัวในใจและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจัดการกับคู่ต่อสู้ข้างหน้า แต่ผลลัพธ์สุดท้ายนั้นก็ชัดเจน

จอมจักรพรรดิอู๋จื่อตบลงด้วยฝ่ามือเดียว ไม่ว่าเขาจะใช้วิธีการและการป้องกันแบบใด ทั้งหมดนั้นก็ไม่เพียงพอ องค์ชายหยวนกําลังตกตะลึงกับฝ่ามือที่มาถึงตัว และจากนั้นเลือดก็กระเซ็นขึ้นไปบนท้องฟ้า!