จอมบงการเทพยุทธ์ - บทที่ 226 การโจมตีที่ไม่มีอยู่ในพิภพนี้!

บทที่ 226 การโจมตีที่ไม่มีอยู่ในพิภพนี้!

ฝ่ามือที่ขาวดั่งหยกเปรียบเสมือนม่านที่ปกคลุมท้องฟ้าค่อยๆกดทับลงที่หอกโบราณที่กล่าวกันว่าอยู่เป็นนิรันดร์และเคยสังหารราชันเซียนนิรันดร์ของแดนนิรันดร์มาแล้ว

เขาไม่มีความสั่นกลัวเลยแม้แต่น้อยเขาสามารถสกัดกั้นหอกอันน่าตกใจของอันหรานได้!

“เจ้าได้รับแต้มตกใจ +*** จากราชันอมตะอันหราน!”

“เจ้าได้รับแต้มตกใจ +*** จากราชันเฉียน!”

“เจ้าได้รับแต้มตกใจ +*** จากราชันอมตะเฉียนถัว!!”

“เจ้าได้รับแต้มตกใจ +*** จากราชันอมตะคุนหวัง!”

แต้มตกใจจํานวนมหาศาลเพิ่มขึ้นอย่างดุเดือด

แค่มองดูที่หน้าจอระบบก็เพียงพอแล้วที่จะทําให้ฉินมู่รู้ถึงความตกใจของราชันอมตะแห่ง

แดนทมิฬ

อันที่จริงพลังการต่อสู้ของอันหรานแม้จะอยู่ในกลุ่มราชันอมตะแห่งแดนทมิฬก็ถือว่าอยู่ในอันดับต้นๆ อันหรานที่โจมตีอย่างเต็มที่และยังเป็นราชันอมตะแม้ว่าจะมีความมั่นใจที่จะหยุดอันหรานได้ เขาจะไม่ทํามันด้วยวิธีที่ง่ายดายเกินไป

ราวกับว่าการโจมตีของอันหรานในสายตาของสิ่งมีชีวิตที่มีชื่อว่าผู้โดดเดี่ยวนี้มีความอ่อนแอมากจนสามารถโต้ตอบได้ง่ายๆ

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์นี้เป็นไปตามที่ฉินมู่คาดคิดไว้

ในตอนแรกตอนที่แสดงความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของเขาเขาได้กําหนดให้มีตัวตนที่มีเขตแดนราชันเซียนนิรันดร์

แม้ว่าอันหรานจะแข็งแกร่งแต่ในบรรดาตัวตนของแดนนิรันดร์นั้นอย่างมากที่สุดเขาก็ถือได้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์เท่านั้นและยังอยู่ห่างไกลจากการเป็นนิรันดร์เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้โดดเดี่ยว

แต่ทว่า อันหรานไม่ได้รู้เรื่องนี้

ในตอนนี้เขามองเข้าไปในส่วนลึกของแม่น้ำแห่งกาลเวลาที่ทอดยาวและมีความตกใจที่ไม่สามารถควบคุมได้และความหมายที่น่าเหลือเชื่อ

“เป็นไปไม่ได้…..”

อันหรานพึมพําา ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนั้นเกินความเข้าใจของอันหราน!

หอกศึกสําริดสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงพุ่งไปข้างหน้าราวกับต้องการจะทะลวงไปยังฝ่ามือของผู้โดดเดี่ยว

ในฐานะยุทธภัณฑ์โบราณของราชันบรรพบุรุษมันเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณมานานแล้วเมื่อครั้งที่พบกับทวยเทพก็สังหารทวยเทพ เมื่อครั้งที่พบกับอสูรก็สังหารอสูรได้สําเร็จและตั้งแต่เมื่อใดกันที่มันถูกสกัดกั้นได้ง่ายดายเช่นนี้

แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะพยายามอย่างหนักเพียงใดมันก็ไม่สามารถทะลวงไปข้างหน้าได้อีกทันทีหลังจากนั้นผู้โดดเดี่ยวก็หันฝ่ามือและคว้าหอกศึกโบราณนี้ไว้ในมือของเขา!

“มาแล้วก็จะไปช่างไร้มารยาทเสียจริง”

ผู้โดดเดี่ยวกระซิบ เพิกเฉยต่อแรงสั่นสะเทือนของหอกศึกสําริด เขาหันหลังกลับและขว้างมันกลับไปในทิศทางที่อันหรานอยู่!

“ก่อนข้าไป ข้าจะให้ของขวัญแบบเดียวกันแก่เจ้า”เสียงที่สงบและไม่แยแสของผู้โดดเดี่ยวดังก้องไปทั่วแม่น้ำแห่งกาลเวลา

หอกศึกสําริด ที่เขาขว้างไปนั้นพุ่งกลับไปในทิศทางที่อันหรานอยู่

แต่ทว่า เมื่อเทียบกับการเคลื่อนไหวที่ทําลายพิภพในตอนที่อันหรานโจมตีนั้นหอกศึกสําริดที่พุ่งกลับไปในตอนนี้มันดูสงบเป็นอย่างมาก

ไม่มีแม้แต่กระแสพลังที่ทําลายพิภพเล็ดลอดออกมามันดูธรรมดาและไม่มีพลังแม้แต่น้อยถ้าไม่ใช่เพราะผู้โดดเดี่ยวเป็นผู้ขว้างมันออกไปผู้ซึ่งเพิ่งสกัดกั้นการโจมตีของอันหรานได้

อย่างง่ายดายคิดว่าคงไม่มีผู้ใดสนใจการโจมตีครั้งนี้อย่างแน่นอน

สิ่งที่เขากําลังทําอยู่ตอนนี้ คือจงใจที่จะคืนหอกแห่งการสังหารของราชันบรรพบุรุษไปยังอันหรานอย่างงั้นรึ?

สิ่งมีชีวิตมากมายในแดนทมิฬเห็นฉากนี้และพวกเขาต่างงงงวยและสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสงสัย

แต่ทว่า แตกต่างจากสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในแดนทมิฬตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นอันหรานหรือราชันอมตะอื่นๆหรือแม้แต่ราชันเฉียนก็ตามหลังจากที่เห็นหอกศึกโบราณนี้พุ่งกลับมาใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนแปลงอย่างอดไม่ได้!

อันหรานคารามเป็นครั้งแรกที่ใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความสงบและสีหน้าของเขานั้นเปี่ยมไปด้วยความเคร่งขรึมอย่างยิ่ง

เขาได้ฝึกฝนพลังของตัวเองไปจนถึงระดับสูงสุดสร้างวิถีอันไร้ขอบเขตเชื่อมต่อกับฟ้าดินใช้ความแข็งแกร่งของตัวเองเพื่อป้องกันและดูเหมือนว่าเขาจะป้องกันการโจมตีที่น่าสงสัยนี้…

“การโจมตีที่ดูเหมือนไม่มีพลังนั่นจะทําให้อันหรานกลัวอย่างนั้นรึ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะมีอย่างอื่นอยู่ในนั้น?”

ทางฝั่งแดนนิรันดร์ ราชันเซียนนิรันดร์ที่แท้จริงอดไม่ได้ที่จะถาม

“การโจมตีที่ไร้พลังรึ? ไม่มันเป็นการโจมตีที่ทรงอํานาจอย่างยิ่ง!”

ราชันเฉียนส่ายหน้าเล็กน้อยคําพูดของเขานั้นเปี่ยมไปด้วยความตกใจ

“หอกนี้ น่าสะพรึงกลัวอย่างถึงขีดสุดเลยล่ะ!”

การประเมินของราชันเฉียนทําให้สิ่งมีชีวิตบนแดนนิรันดร์จํานวนมากต่างงงงวย

ด้วยการขว้างด้วยมือเดียวแบบสบายๆนี้ราชันเฉียนจะประเมินไว้สูงได้อย่าง?

การโจมตีครั้งนี้จะน่ากลัวสักแค่ไหนกัน?

“การโจมตีครั้งนี้สาเหตุที่ไม่มีกระแสพลังเล็ดลอดออกมาและดูเหมือนจะสงบมากนั้นเป็นเพราะการโจมตีในครั้งนี้ไม่ได้เป็นของพิภพนี้!

หอกศึกโบราณกับพวกเราในตอนนี้ถูกแยกจากกันหลายพันปี สามารถมองเห็นได้แต่ไม่สามารถสัมผัสได้

“กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ หอกนี้ไม่ได้ปลดปล่อยพลังในพิภพนี้!สิ่งที่มันจะสังหารคืออนาคตหรืออดีตเท่านั้น!

แต่ไม่ว่าจะเป็นอดีตหรืออนาคตตราบใดที่เขาประสบความสําเร็จ และอันทรานยังอยู่ก็จะถูก

กําจัดออกไปจากพิภพนี้!”

ราชันเฉียนพูดด้วยอารมณ์

“นี่คือวิถีสูงสุดแห่งเวลาและพื้นที่แม้แต่ยักษ์ที่มีเขตแดนราชันเซียนนิรันดร์ที่สามารถเหยียบย่ำแม่น้ำแห่งกาลเวลาได้ก็ยากที่จะเข้าใจ

และผู้โดดเดี่ยวนี้ แค่สัมผัสมันเฉยๆก็ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจทุกอย่างแล้ววิถีสูงสุดแห่งเวลาและพื้นที่อยู่แค่เพียงปลายนิ้วสัมผัสซึ่งข้าเองก็ไม่สามารถทําได้!”

การโจมตีที่ไม่มีอยู่ในพิภพนี้งั้นรึ?

แม้แต่ราชันเฉียนก็ยังละอายใจกับตัวเอง?

หลังจากได้ยินคําพูดของราชันเฉียนสิ่งมีชีวิตมากมายที่อยู่ทางฝั่งของแดนนิรันดร์ก็ตกใจ

จนถึงขีดสุดทั้งหมดต่างพูดไม่ออก*

(WIDG≥ สํานวน เงียบกริบน้ำท่วมปากพูดไม่ออกหวานอมขมกลืน)

การโจมตีระดับนี้ มันเกินความเข้าใจของพวกเขาเป็นอย่างมาก

ไม่สังหารในปัจจุบันแต่เป็นการสังหารในอดีตหรืออนาคตในพิภพนี้มีคนแบบนี้จริงๆงั้นหรือ?

มันอยู่เหนือจินตนาการของผู้คนโดยสิ้นเชิง!