จอมบงการเทพยุทธ์ - บทที่ 23 แดนร้างทางตะวันออก ความยากลำบากของเผ่าพันธุ์มนุษย์

หลังการตัดสินใจ ฉินมู่ออกเดินทางทันที เขาออกจากเมืองหิมะน้ำแข็งอย่างเด็ดเดี่ยวและง่ายดาย

ไม่กี่วันต่อมา เขาก็ได้เดินอยู่บนพื้นดินของแดนร้างตะวันออก

มองความเปลี่ยนแปลงในโลกนี้ด้วยสายตาที่เย็นชา ในขณะที่กำลังคิดหาวิธีว่าจะจัดสร้างเขตแดนลับแห่งถัดไปอย่างไรดี

แดนร้างทางตะวันออกนั้นกว้างใหญ่และไร้ขอบเขต

อย่างไรก็ตาม สถานที่ส่วนใหญ่ที่ฉินมู่ได้เดินทางไปในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานั้น มักจะเป็นฉากที่รกร้าง

ดินแดนไร้ขอบเขต ว่างเปล่าอย่างยิ่งและยากที่จะหาสัญญาณแห่งชีวิต มันรกร้างและเงียบงัน

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉินมู่มีความเข้าใจเกี่ยวกับสถานการณ์ของแดนร้างตะวันออกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

กล่าวได้ว่า มันยากเกินกว่าที่เผ่าพันธุ์มนุษย์จะมีชีวิตอยู่ได้

บนแผ่นดินนี้ เผ่าพันธุ์มนุษย์มีจำนวนมากที่สุด แม้แต่พื้นที่ที่ครอบครองก็กว้างขวางที่สุดเช่นกัน

ในทางตรงกันข้าม ดินแดนที่เผ่าพันธุ์โบราณครอบครองนั้นน้อยกว่ามาก

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าดินแดนที่ถูกครอบครองโดยเผ่าพันธุ์มนุษย์และเผ่าพันธุ์โบราณจะแตกต่างกันอย่างมาก แต่ช่องว่างระหว่างดินแดนที่ครอบครองก็แตกต่างกันมากเช่นกัน

เผ่าพันธุ์หมื่นเซียน ครอบครองสถานที่ซึ่งเปี่ยมไปด้วยพลังทางจิตวิญญาณและงดงาม

แต่ดินแดนที่เผ่าพันธุ์มนุษย์ตั้งอยู่นั้น สถานที่ส่วนใหญ่เป็นพื้นที่รกร้างและพลังฟ้าดินก็เบาบางมาก

เมื่อเทียบกับดินแดนที่ถูกครอบครองโดยเผ่าพันธุ์หมื่นเซียนแล้ว มันช่างแตกต่างกันราวนรกกับสวรรค์

ไม่มีกระแสพลัง จะฝึกยุทธ์ได้อย่างไร❓

เผ่าพันธุ์มนุษย์มีประชากรจำนวนมาก แต่มีไม่มากนักที่เกิดมาแข็งแกร่งซึ่งอาจเกี่ยวข้องกับการขาดทรัพยากรในการฝึกยุทธ์ที่แท้จริง

มันเป็นเรื่องยากแม้กระทั่งหญิงฉลาดที่จะปรุงอาหารโดยไม่มีข้าว

ไร้กระแสพลัง ดินแดนที่ปราศจากสมบัติที่เอื้อต่อการฝึกยุทธ์ ผู้แข็งแกร่งจะสามารถเกิดขึ้นมาได้อย่างไร❓

แทน​ที่​จะ​พูด​ว่า​ดินแดน​ที่​เผ่า​พันธุ์​มนุษย์​ครอบครอง​อยู่​นั้น​กว้าง​ใหญ่ จะเป็น​การ​ดี​กว่า​ถ้าจะ​บอก​ว่า​ดินแดน​เหล่า​นี้เผ่า​พันธุ์หมื่นเซียนไม่สนใจใยดี

พวกเขาครอบครองดินแดนมหาสมบัติ และโยนดินแดนที่ไม่มีค่าควรแก่การชายตามองให้แก่เผ่าพันธุ์มนุษย์

“ให้เวลาข้าหน่อย สิ่งเหล่านี้จะต้องเปลี่ยนแปลง”

ฉินมู่กระซิบเบาๆ

เขาเดินไปจนสุดทางและในที่สุดก็หยุดอยู่ในเมืองเล็กๆ ของเผ่าพันธุ์มนุษย์

เมืองนี้ทรุดโทรม ขาดชีวิตชีวา สิ่งที่แปลกที่สุดคือผู้อาศัยอยู่ในเมืองเล็กๆ แห่งนี้นั้นมีแต่คนชราและอ่อนแอ กับเด็กที่กำลังหัดพูด

เผ่าพันธุ์มนุษย์ที่โตเป็นผู้ใหญ่ ยากที่จะพบเห็น

ฉินมู่เดินผ่านเมืองอย่างเงียบๆ แต่เขาสูงและสง่างาม ทั้งยังมีกระแสพลังที่ไม่ธรรมดา เขาดูไม่ได้ดูเหมือนคนธรรมดาตั้งแต่แรกเห็น ดังนั้นเขาจึงทําให้ผู้คนในเมืองตกใจ

ชายชราที่มีไม้ค้ำ ดูเหมือนว่าผู้รับผิดชอบเมืองเล็กๆ แห่งนี้ ก้าวอย่างสั่นสะท้านมาที่ฉินมู่ท่ามกลางการจ้องมองของผู้คน

“นายท่าน เจ้ามาที่เมืองผิงหยางของเรา มีอะไรงั้นรึ❓”

ชายชราถามด้วยเสียงสั่นเครือ มีความกลัวเจืออยู่ในน้ำเสียงของเขา

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่เดินเล่นผ่านมาเท่านั้น”

ฉินมู่ตอบอย่างไม่ลังเล

“โอ้ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร…”

เมื่อได้ยินคำตอบของฉินมู่ ชายชราก็ดูเหมือนจะโล่งใจ

แต่แล้ว ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรได้บางอย่าง และหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เอ่ยเตือนเบาๆ

“ถ้าเจ้าไม่มีอะไร ทางที่ดีควรรีบออกไปจากที่นี่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา”

“โอ้❓ ข้าแค่เดินเตร็ดเตร่ไปมา จะเกิดอะไรขึ้นงั้นรึ❓”

ฉินมู่อยากรู้อยากเห็น และพูดด้วยความสนใจอย่างมาก

ตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาเข้ามาในเมือง เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

คนหนุ่มสาวและคนแข็งแรงในเมืองนี้หายไปไหนหมดงั้นรึ❓ ทำไมจึงเห็นเฉพาะคนแก่ อ่อนแอ ป่วยและพิการ❓

ชายชราลังเล ราวกับว่าเขาไม่รู้ว่าควรตอบฉินมู่ดีหรือไม่

แต่ในฝูงชนด้านข้าง เด็กน้อยวัยสิบขวบก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักว่า

“ตำหนักไร้ความหวัง พวกเขาต้องการให้ผู้คนขุดเหมืองต้นกำเนิดให้ เพื่อที่พวกเขาจะได้แสดงความกตัญญูแก่วิญญาณชั่วร้ายที่น่าสะพรึงกลัว ดังนั้นผู้ใหญ่ในเมืองใกล้เคียงหลายแห่งจึงถูกจับไปเป็นทาส”

“ผู้ฝึกยุทธ์ของตำหนักไร้ความหวังกล่าวว่า ถ้าใครกล้าที่จะไม่เชื่อฟัง เขาจะฆ่าพวกเราทั้งหมด”

“พ่อแม่ของข้าก็อยู่ที่นั่นด้วย ยังไม่กลับมาเลย”

“เมื่อข้าโตขึ้น ข้าจะต้องฆ่าคนเลวพวกนี้ให้ได้❗️”

“หูจื่อ หยุดพูด❗️”

ชายชราหน้าซีดเผือด เขาหยุดเด็กคนนั้นอย่างรวดเร็ว และไม่ต้องการให้อีกฝ่ายพูดอะไรมากกว่านี้

ทาสเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่แข็งแรง ถูกพาไปขุดเหมืองต้นกำเนิดเพื่อเป็นเกียรติแก่สิ่งมีชีวิตเผ่าพันธุ์โบราณงั้นรึ❓

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ความโกรธก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของฉินมู่

แม้ว่าเขาจะเคยได้ยินเรื่องนี้เกิดขึ้นในเผ่าพันธุ์มนุษย์มาก่อน แต่ตอนนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นมันจริงๆ

“นายท่าน เจ้าควรไปจากที่นี่โดยเร็ว ดูจากความพิเศษของเจ้า เจ้าคงจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์”

“ผู้ฝึกยุทธ์ของตำหนักไร้ความหวังนั้นดุร้ายมาก แม้แต่ผู้ฝึกยุทธ์เผ่ามนุษย์ก็ไม่สามารถรอดพ้นไปได้ ข้ากลัวว่าเจ้าจะถูกพันธนาการแล้วถูกดึงไปเป็นแรงงานทาสด้วย”

ชายชรากล่าวอย่างเศร้าสร้อยว่า

“ในเมืองผิงหยาง เดิมทีมีผู้ฝึกยุทธ์เผ่ามนุษย์อยู่หลายคน”

“แต่เมื่อเผชิญกับตำหนักไร้ความหวังที่ทรงอำนาจ ถ้าหากว่าพวกนั้นพบเห็น ต่อให้ผู้ฝึกยุทธ์เผ่ามนุษย์ขัดขืน พวกเขาก็จะถูกพันธนาการเพื่อยับยั้งพลังยุทธ์และถูกลากไปเป็นแรงงานทาสคอยขุดเหมือง”

“ว่ากันว่า ตำหนักไร้ความหวังชอบคนงานเหมืองที่เป็นผู้ฝึกยุทธ์เป็นพิเศษ เพราะพวกเขามีพลังร่างกายมาก และความสามารถในการขุดและให้ผลผลิตก็มีค่าเท่ากับมนุษย์หลายร้อยคน”

บูม

ขณะที่ชายชราเกลี้ยกล่อมฉินมู่ นอกเมืองก็มีเสียงกีบเท้าเหล็กดังขึ้นจนแผ่นดินสั่นสะเทือน

“จบแล้ว ไปไม่ได้แล้ว พวกเขามาแล้ว”

เมื่อได้ยินเสียงกีบเท้าเหล็ก ใบหน้าของชายชราก็ซีดเผือดและพูดอย่างเศร้าสร้อย

เผ่าพันธุ์มนุษย์คนอื่นๆ ในเมือง พวกเขาทั้งหมดดูสิ้นหวัง

บูม

กีบเท้าเหล็กเหยาะย่างเข้ามา ควันลอยขึ้นและและนักรบหลายสิบคนก็ขับขี่เข้ามาจากนอกเมือง

พวกเขามีจํานวนไม่มากนัก แต่ละคนล้วนขี่บนสัตว์ป่า สวมเสื้อเกราะเกล็ดปลาที่หนาทึบ สัตว์ร้ายส่งเสียงคำราม และเปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร

นี่คือกลุ่มผู้ฝึกยุทธ์ผู้ทรงอำนาจ ร่างกายของพวกเขาถูกปกคลุมไปด้วยเลือดและมือของพวกเขาก็เปื้อนไปด้วยเลือดเป็นจำนวนมาก

เมื่อเผชิญกับลมหายใจที่ทรงอำนาจและกระหายเลือดนี้ มนุษย์ในเมืองบางคนถึงกับนั่งลงไปบนพื้นดินเพราะพวกเขาไม่สามารถต้านทานได้

“เจ้านายในวังมีคำสั่ง เหมืองต้นกำเนิดจำเป็นต้องมีคนขุดเพิ่ม เจ้าและคนอื่นๆตามข้ามา จะไม่มีใครถอยหลัง ใครที่หลบหนีจะถูกสังหาร❗️”

ตรงกลาง ชายวัยกลางคนในชุดเกราะเหล็กซึ่งดูเหมือนจะอายุสี่สิบกว่า ขี่อยู่บนหลังสัตว์ร้ายควบเข้ามาและพูดอย่างเฉยเมย

อะไรนะ❓ ทุกคนจะต้องไปขุดงั้นรึ❓

ในเมือง ทุกคนดูสิ้นหวัง

การขุดแร่เป็นอันตรายอย่างยิ่ง แม้แต่คนที่อายุน้อยและแข็งแกร่งก็ยังต้องทนทุกข์กับการบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก และจะมีการแทนที่กลุ่มคนงานเหมืองเป็นระยะๆ

คนอย่างพวกเขา ทั้งคนแก่ คนอ่อนแอ คนป่วย และคนพิการ กลัวว่าผู้บาดเจ็บจะมีเพิ่มขึ้นอีก และน้อยคนนักที่จะรอด

“ไม่เว้นแม้กระทั่งคนแก่ คนอ่อนแอ คนป่วย และพิการงั้นรึ❓ หึ ช่างเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่ไร้ค่าจริงๆ”

ฉินมู่ส่ายหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็มีความโกรธขึ้นในอกของเขา

ภายใต้การกดขี่ของเผ่าพันธุ์หมื่นเซียน การอยู่รอดของเผ่าพันธุ์มนุษย์นั้นยากมาก

อย่างไรก็ตาม ในกรณีนี้ ก็ยังมีคนเช่นนี้ในเผ่าพันธุ์มนุษย์จริงๆ

สัตว์ร้ายเหล่านี้ช่างเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่ไร้ค่าจริงๆ