จอมบงการเทพยุทธ์ - บทที่ 68 การจุติของจอมราชันไร้ที่เปรียบวิถีสูงสุด !

“ผู้ใดกัน!?”

ร่างในชุดสีขาวทําให้ทุกคนต้องตกตะลึง

เพียงแค่ใช้นิ้วเพียงหนึ่งนิ้วราชันศักดิ์สิทธิ์ก็ถึงกับบาดเจ็บสาหัส ร่างที่ปรากฏตัวออกมานี้แข็งแกร่งมากเพียงใดกัน?

กระทั่งหญิงสาวทั้งสอง เย่หลิงเสวี่ยและหยุนรั่วซีที่สิ้นหวังไปเมื่อก่อนหน้าก็หันกลับไปมองร่างในชุดสีขาวที่อยู่เบื้องหน้าดวงตาที่งดงามของพวกนางสั่นสะท้าน

“ได้รับแต้มตกใจ 124,331 เทพโบราณ

“ได้รับแต้มตกใจ 98,881 จ้าวหวูเก่อ”

“ได้รับแต้มตกใจ 4,558 เย่หลิงเสวี่ย”

“ได้รับแต้มตกใจ 4,151หยุนรั่วซี”

“ได้รับแต้มตกใจ…”

เมื่อฟังเสียงเตือนแต้มตกใจที่เขาได้รับจากระบบ ฉันม่ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

ร่างที่อยู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมาและสร้างความเสียหายแก่ราชันศักดิ์สิทธิ์นั้นแน่นอนว่าต้องเป็นเขาเอง

เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้เผยใบหน้าที่แท้จริงออกมา กระทั่งกลิ่นอายก็ถูกเปลี่ยนแปลงราวกับเป็นคนละคนกัน

และนี่เป็นผลจากคัมภีร์ไร้เงาเร้นฟ้าดิน ไม่เพียงแต่มันจะช่วยปิดบังกลิ่นอายแต่ยังได้รับความสามารถในการ“บิดเบือนฟ้าดิน” เพื่อเปลี่ยนรูปลักษณ์และกระแสพลังอีกด้วย

ร่างในชุดสีขาวราวกับหิมะนั้นเป็นตัวตนหนึ่งที่ฉันม่เลือกมาด้วยตนเอง

จอมราชันไร้ที่เปรียบผู้อยู่ในเขตแดนจอมราชัน

“ช่างเป็นกระแสพลังที่ทรงอํานาจจริงๆ ประดุจเทพเจ้าที่ดํารงตนอยู่เหนือธุลีใดๆ”

“ผู้อาวุโสผู้นี้คือใครกัน ทําไมจึงปรากฏตัวขึ้นมาปกป้องกายาจักรพรรดิและเทพธิดาแห่งสวรรค์

“ไม่น่าเชื่อ มีมนุษย์ที่แข็งแกร่งอยู่จริงๆ!”

ฉันม่ปรากฏตัวขึ้นอย่างทันทีทันใดและช่วยเย่หลิงเสวี่ยและหยุนรั่วซีเอาไว้ ทําให้เหล่าจอมยุทธในเมืองศักดิ์สิทธิ์ต่างตกตะลึง

พวกเขาคิดว่าหยุนรั่วซีและเย่หลิงเสวี่ยไม่รอดแน่แล้ว

ราชันศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกนิ้วของฉันม่เข้าไปก็กระอักเลือดและกลิ้งกระเด็นร่วงลงไปกับพื้นดวงตาของมันเปี่ยมไปด้วยความเหลือเชื่อเมื่อมองมายังฉินมู่

“แข็งแกร่งกว่าราชันศักดิ์สิทธิ์เสียอีก ช่างแข็งแกร่งอะไรเช่นนี้…”

ผู้ที่ปรากฏตัวออกมานั้นแข็งแกร่งเกินไป เพียงแค่นิ้วๆ เดียว พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงความไร้อำนาจจะต้านทาน

“ท่านคือผู้ใดกัน แล้วทําไมท่านจึงออกตัวปกป้องเด็กน้อยสองคนที่ท่านไม่เคยรู้จัก?”

ผู้แข็งแกร่งระดับราชันศักดิ์สิทธิ์อีกคนที่เข้ามาโจมตีไม่ได้ใจเย็นเช่นคราก่อนอีกต่อไป และถามออกมาด้วยความไม่สบายใจเล็กน้อย

“สายเลือดกายาจักรพรรดิ เพื่อการต่อสู้อันนองเลือด พวกเขามีบุญคุณอย่างมหาศาลต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์!”

“ทั้งสองคนนั้นเป็นความหวังและเมล็ดพันธุ์แห่งอนาคตของเผ่าพันธุ์มนุษย์ในฐานะมนุษย์ที่ไม่แม้แต่จะสนับสนุนคนรุ่นใหม่ แต่ยังคิดจะทําลายเผ่าพันธุ์ของตนจักต้องถูกลงโทษ!”

คําพูดของฉันมู่นั้นเย็นชาราวกับสายฟ้า มันฉีกกระชากช่องว่างมิติอย่างน่าอัศจรรย์

“ฮ่าๆ ท่านผู้อาวุโสเข้าใจผิดไปเสียแล้ว ทุกอย่างเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดพวกข้าทั้งหกจะจากไปตามที่ท่านได้กล่าว…”

เขาก้าวถอยหลังช้าๆ ต้องการที่จะออกไปจากสถานที่นี้ หลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ

“ใครให้เจ้าไป?”

ฉันม่กล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะยกมือที่ขาวราวกับหยกขึ้นมาและผลักเข้าไปที่ราชันศักดิ์สิทธิ์

ฉันมู่ในชุดสีขาวราวกับหิมะ ผิวเนียนประดุจหยก สีหน้าของเขานั้นนิ่งสงบ แต่เมื่อโจมตีออกไปราวกับเทพสูงสุดได้สถิตลงมายังโลกมนุษย์

ทุกหนแห่งเบื้องหน้าที่เขาผลักฝ่ามือไป ทุกสิ่งอย่างแห้งเหี่ยวและแตกสลาย อากาศปริแตกราวกับทนรับแรงไม่ได้

ราชันศักดิ์สิทธิ์กรีดร้องดังลั่น ผมทุกเส้นบนร่างของเขาลุกตั้ง สัมผัสได้ถึงอันตรายอันใหญ่หลวงหาใดเทียบได้

เขพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเร่งพลังปราณในร่างขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง เขาเรียกใช้กฎแห่งฟ้าดินและกระทั่งเรียกใช่โล่โบราณระดับราชันศักดิ์สิทธิ์พยายามจะป้องกันอย่างเต็มที่

อย่างไรก็ตาม เมื่ออยู่เบื้องหน้าการโจมตีของฉันมู่แล้ว การป้องกันของราชันศักดิ์สิทธิ์นั้นดูเปราะบางยิ่ง

โล่โบราณแตกสลายเมื่อโดนเข้ากับฝ่ามือของฉันม่ ป้องกันไม่ได้แม้แต่น้อย

ฝ่ามือที่ขาวเนียนดั่งหยก แต่ทรงพลังเช่นเดียวกับอาวุธศักดิ์สิทธิ์ใดๆ ในโลกนี้ใช้เวลาเพียงชั่วพริบตาในการทําลายล้างทุกสิ่งจนสิ้นและทะลวงผ่านทุกการป้องกันและประทับลงที่หน้าอกของราชันศักดิ์สิทธิ์ตุบ

เสียงกระแทกทึบดังขึ้น ก่อนที่ชะตาของเขาจะเดินตามราชันศักดิ์สิทธิ์คนก่อนเขากระอักเลือดออกมาและปลิวออกไปอย่างน่าสมเพช

“หนี!”

“ถอย!”

หลังจากที่ได้เห็นภาพตรงหน้าด้วยตาของตน ทั้งหกคนที่เหลือต่างก็หวาดกลัวสุดขีดและเริ่มวิ่งหนีออกไปไม่คิดชีวิต

กระทั่งราชันศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองยังถูกอีกฝ่ายใช้เพียงฝ่ามือกระแทกเข้าจนพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย

พวกเขาไม่สามารถเทียบได้กับอีกฝ่ายอย่างแน่นอน

ทั้งหกที่อยู่ในเขตแดนผู้ทรงอํานาจต่างกระจายกันออกไปคนละทิศคนละทางอย่างไม่คิดชีวิตพวกเขาต้องการจะหนีไปจากที่แห่งนี้ให้ไวที่สุดเท่าที่จะทําได้

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของฉันมู่ยังคงเย็นชา เสื้อของเขาไม่เปื้อนฝุ่นแม้แต่น้อย สีหน้าของเขาไม่แสดงออกใดๆ ทั้งสิ้น

และในท้ายที่สุด เขาก็ขยับตัว ร่างของเขากระพริบ พลังศักดิ์สิทธิ์นั้นยิ่งใหญ่ดูราวกับมังกรที่ท่องทะยานไปทั่วทั้งโลก และในชั่วพริบตาเขาก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าผู้ทรงอํานาจ

เมื่อเขาจิ้มเข้าที่ผู้ทรงอํานาจผู้นี้ เขาไม่แม้แต่จะมอง ก่อนที่ร่างของเขาจะกระพริบอีกครั้งและปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าผู้ทรงอํานาจอีกคน

ทันใดนั้นเอง ทุกสิ่งก็เป็นเช่นครั้งก่อน ฉันม่กระพริบและไปโผล่ขึ้นตรงหน้าผู้ทรงอํานาจทั้งหกทีละคนๆและในท้ายที่สุดเขาก็กลับมาตรงจุดเดิมผมสีดําปลิวไหวเล็กน้อยชุดสีขาวไม่เปื้อนกระทั่งฝัน

และในตอนนั้นเอง หนึ่งในผู้ทรงอานาจทั้งหกที่กาลังหลบหนีก็ร่วงลงมาในดวงตาเปี่ยมไปด้วยความเหลือเชื่อ

ฟูว –

ดอกไม้สีเลือดอันแสนงดงามเบ่งบานขึ้นตรงหว่างคิ้วของพวกเขาที่ละคนมันช่างดูน่าหลงใหลและน่าตื่นตะลึง

เมื่อครู่นี้ ฉันม่ได้เจาะทะลวงหัวของพวกเขาด้วยนิ้วมือของตน!

ร่างไร้วิญญาณของผู้ทรงอํานาจทั้งหกร่วงลงมาจากท้องฟ้าราวกับซาลาเปา

ในตอนนั้นเอง ฟ้าดินเงียบสงัด!

เฉินมู่ก้าวไปข้างหน้าและเดินเข้าไปหาราชันศักดิ์สิทธิ์สองคนที่กําลังบาดเจ็บสาหัสกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

เขานั้นดูยิ่งใหญ่ไร้เทียมทาน ราวกับเทพผู้ยิ่งใหญ่มองดูผงธุลี อยู่เหนือทุกสิ่งมิมีผู้ใดเทียบ

“นายท่าน ข้าจะบอกทุกสิ่งที่ท่านต้องการรู้!”

ภายในแววตาของราชันศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว

พวกเขากลัว และร้องขอชีวิตกับฉัน

แต่ฉันม่หยุดฝีเท้าและไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย เขาชี้นิ้วออกไป พลังศักดิ์สิทธิ์พวยพุ่งออกมาและเปลี่ยนให้ราชันศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองสลายกลายเป็นขี้เถ้าไปโดยสมบูรณ์

ภายในชั่วพริบตา ราชันศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองและผู้ทรงอํานาจทั้งหกก็ตกตายจนสิ้น

ทุกสิ่งเกิดขึ้นเร็วมากน่าเหลือเชื่อ ไม่มีเวลาให้คนจะได้ตอบสนองเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเหล่าจอมยุทธในเมืองกลับมาได้สติ เหล่าผู้แข็งแกร่งที่คิดจะสังหารเย่หลิงเสวี่ยและหยุนรั่วซีก็ได้ตกตายจนสิ้น

และฉันมู่ในชุดสีขาวได้ยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งสังหารนี้ เสื้อสีขาวของเขาไม่มีแม้กระทั่งร่องรอยใดๆ

เปรียบเสมือนหยกไร้ตําหนิวิถีที่เหนือชั้น