จอมมารแค่อยากเป็นคนดี [反派少爷只想过佛系生活] - บทที่ 78 ดาร์ก เดม่อนเล่นกับโชคชะตา

บทที่ 78 ดาร์ก เดม่อนเล่นกับโชคชะตา

เวอร์เธอร์มองภาพตรงหน้าอย่างตื่นเต้น เขาไม่คิดว่าเต่าแดงตัวน้อยจะยืนหยัดต่อสู้กับโทรลล์ได้

แต่หลังจากสามวินาทีนั้นเอง

โทรลล์ก็กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

ภายใต้สายตาของทั้งสาม จู่ ๆ มันก็ยกเท้าขึ้นมาจับไว้ และเริ่มกระโดดกระโหย่งกระเหย่งราวกับเป็นกระต่าย

→ ดูจากเหงื่อเย็นเยียบที่ไหลออกมาและเสียงกรีดร้องบาดหู โทรลล์ดูเจ็บปวดมากจริง ๆ!

→ แถมยังมีจุดกลม ๆ สีแดงเลือดตรงกลางฝ่าเท้าขวาด้วย!

แต่ชัคคารุผู้ซึ่งถูกโทรลล์เหยียบเข้าไป กลับมุดออกมาจากเปลือกราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“โฮก!”

หลังจากทำตัวอับอายขี้ขายหน้าแล้ว ดวงตาของโทรลล์ก็ค่อย ๆ เอ่อล้นไปด้วยสีแดงราวกับโลหิต เส้นเลือดสีน้ำเงินซึ่งหนาและยาวพลันปูดขึ้นที่ดวงตาทั้งสองข้าง และสายตาของมันที่จ้องมองไปยังชัคคารุก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป

โดยไม่รอคำสั่งของเวอร์เธอร์ โทรลล์ยกแขนที่ยาวมากของมันขึ้นและกำหมัดใหญ่สองข้างอย่างดุดัน จากนั้นก็กระโดดขึ้นกลางอากาศ แล้วง้างหมัดกระแทกลงมาเต็มสูบ

ตู้ม!

ชัคคารุกระเด้งกระดอนขึ้นลงเหมือนลูกยางบอลทันที

ตอนที่การโจมตีมาถึง มันหดตัวเข้าไปในกระดองอย่างรวดเร็ว ทำให้แทบไม่มีรอยขีดข่วนบนกระดองเต่าสีแดงเลย

สองเพื่อนซี้ไม่เคยเห็นความรุนแรงระดับนี้มาก่อน

โรเบิร์ตตกตะลึงจนลืมหน้าที่ผู้ตัดสินไปอย่างสิ้นเชิง

เวอร์เธอร์ยังดีกว่าเล็กน้อย แต่ก็ยังตกใจเกินกว่าจะพูด

เขารู้แค่ว่านี่คือโทรลล์ของเขา!

โทรลล์ที่ทรงพลัง เชื่อถือได้ และอยู่ยงคงกระพัน!

ปัง! ปัง! ปัง!

โทรลล์ไม่หยุดมือ มันทุบชัคคารุซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

มีเพียงดาร์กที่อยู่ข้างหน้าเท่านั้น ที่เห็นว่าใต้ล่างฝ่ามือของมันแดงเถือกและบวมอย่างผิดปกติแล้ว

แต่ไม่เหมือนกับตอนที่ส่งเสียงกรีดร้อง โทรลล์ในตอนนี้ดูเหมือนจะเข้าสู่สถานะคลุ้มคลั่งแล้ว?

เห็นได้ชัดว่ามันสูญเสียความรู้สึกเจ็บปวดไป ถึงได้โจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยเปล่าประโยชน์แบบนี้

ใช่แล้ว

ในสายตาของเวอร์เธอร์ โทรลล์นั้นกล้าหาญและไร้เทียมทาน แต่ในสายตาของดาร์ก มันช่างโง่เขลามาก

เห็นได้ชัดว่าชัคคารุนั้นตัวเล็กและมีน้ำหนักเบามาก อีกอย่าง พลังโจมตีของมันคือศูนย์ แค่หยิบขึ้นมาแล้วขว้างทิ้งไปจะไม่ง่ายกว่าเหรอ?

ทำไมถึงต้องทุบเอา?

แต่ท้ายที่สุดแล้ว โทรลล์ก็ขึ้นชื่อเรื่องความโง่เขลา ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่เข้าใจกันได้

ดาร์กมองศึกตรงหน้าอย่างสงบนิ่ง

เขาเรียนรู้จากตำราเรียนว่า พลังโจมตีและพลังป้องกันที่แสดงบนการ์ดวิญญาณสามารถใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงได้ แต่มันก็เป็นเพียงข้อมูลอ้างอิงเท่านั้น

สปิริตแต่ละประเภทมีพลังโจมตีและพลังป้องกันที่แตกต่างกันตามสถานการณ์ของตัวมันเอง

เช่นเดียวกับชัคคารุ มันมีเพียงกระดองแข็งซึ่งค่าพลังป้องกันสูงสุดถึงสองพันสองร้อยหน่วย แต่ร่างกายภายในของมันกลับค่อนข้างบอบบาง

และต่อให้เป็นกระดอง ก็ไม่ใช่ทุกส่วนที่จะมีพลังป้องกันสองพันสองร้อยหน่วยได้

จอมเวทผู้ทรงพลังทุกคนล้วนเข้าใจสปิริตของตัวเองเป็นอย่างดี และนั่นทำให้พวกเขาสามารถดึงจุดที่แข็งแกร่งออกมาใช้ในการต่อสู้ได้ดี

มาตอนนี้ ภายใต้การทุบของโทรลล์ พลังป้องกันของชัคคารุก็ค่อย ๆ เผยออกมาทีละนิด

และหลังจากการทุบตีอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหนึ่งนาที

ชัคคารุก็ยังคงปลอดภัย

แต่แทนที่จะท้อแท้ โทรลล์กลับโกรธมากขึ้น

“พอแล้ว โทรลล์! ใช้มือของนายจับมันไว้!”

เวอร์เธอร์ซึ่งจมอยู่ในความปีติยินดี ในที่สุดก็สงบลงหลังจากผ่านไปหนึ่งนาทีเต็ม

เด็กชายรีบออกคำสั่งที่ดีที่สุดที่เขานึกออกมาได้

เมื่อได้ยินคำสั่ง โทรลล์ก็แข็งทื่ออยู่ที่เดิมเป็นเวลาครึ่งวินาที จากนั้นมันก็กางฝ่ามือที่บวมแดงออก แล้วตบลงไป!

“แบ่งพลัง”

ในที่สุดเสียงของดาร์กก็ดังขึ้น

ชัคคารุน้อยซึ่งถูกทุบตีอยู่ฝ่ายเดียวมานานกว่าหนึ่งนาที พลันเลิกดวงตาอันเรียวรีของมันขึ้น

ตอนที่ฝ่ามือของโทรลล์เกือบจะถึงตัวของเจ้าเต่าน้อย ความแข็งแกร่งของทั้งสองฝ่ายก็ถูกแบ่งออกเท่า ๆ กัน

หลังจากนั้น ชัคคารุก็ยกขาขึ้นและป้องกันการตบของโทรลล์ได้สำเร็จ!

ฉากนี้ทำเอารอบข้างหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

โทรลล์หอบหายใจอย่างหนัก ใบหน้าของมันเริ่มน่าเกลียด

“โทรลล์ ดาบสอง—”

เมื่อเห็นว่าโทรลล์ไม่สามารถทำอะไรกับชัคคารุได้จริง ๆ เวอร์เธอร์จึงสั่งให้มันใช้ท่าไม้ตาย [ดาบสองคม] ทันที

แต่คราวนี้ โทรลล์หันกลับมาจ้องมองเจ้านายอย่างดุเดือดด้วยดวงตาสีแดงเลือดทันที และกลิ่นอายที่ดุร้ายของมันก็ควบคุมไม่ได้อีกต่อไป

เวอร์เธอร์รู้สึกเย็นเยียบไปทั้งหัวใจ และคำสั่งเขาก็ถูกขัดจังหวะโดยฝ่ายตรงข้าม

ดาร์กถามขึ้นอย่างแผ่วเบา “กาวด์ โทรลล์ของนายมีสกิลอย่างคลุ้มคลั่งไหม?”

“คลุ้มคลั่งเหรอ? ไม่มีหรอก มันเป็นแค่การ์ดสีฟ้า—”

เวอร์เธอร์ยกมือขึ้น แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

การ์ดวิญญาณ [โทรลล์] ซึ่งเดิมเปล่งแสงสีน้ำเงิน ตอนนี้กลับถูกห่อหุ้มด้วยรัศมีสีม่วง!

และในบรรดาข้อมูลที่เขาได้รับหลังจากใส่พลังเวทมนตร์เข้าไป ก็ทำให้เห็นมันว่ามีสกิล ‘คลุ้มคลั่ง’!

“ไม่นะ!”

หัวใจของเวอร์เธอร์เดินช้าลงไปครึ่งจังหวะ

จากนั้น…โทรลล์พลันเข้าสู่สถานะคลุ้มคลั่งอย่างสมบูรณ์!

“โฮก–!!!”

มันกางแขนออกด้วยใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัว และปากก็อ้าออกกว้างเผยให้เห็นเขี้ยวที่แหลมคม

แต่แล้วจู่ ๆ มันก็หันไปมองโรเบิร์ตที่ยืนอยู่ข้างสนาม

บางทีอาจเป็นธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตที่หวาดกลัวผู้แข็งแกร่ง แต่ชอบรังแกผู้อ่อนแอ

แม้แต่โทรลล์ที่ตกอยู่ในสถานะ [คลุ้มคลั่ง] อย่างสมบูรณ์ก็ยังมองออกว่าโรเบิร์ตเป็นผู้อ่อนแอที่สุดในที่นี้

โรเบิร์ตอาจไม่คิดว่า ตนที่ยืนอยู่ข้างสนามในฐานะผู้ตัดสินจะกลายเป็นเป้าหมายของมัน

เด็กชายแสดงสีหน้าหวาดกลัวและล้วงเอา [สัตว์อสูรมายา: ปราสาท] ออกมาจากซองการ์ดในที่สุด ทว่าริมฝีปากของเขายังคงสั่น ทำให้ไม่สามารถใช้คาถาอัญเชิญแบบปกติได้

และโทรลล์ก็ไม่ยอมให้เวลาโรเบิร์ตเพิ่ม

เงาดำขนาดใหญ่พลันเข้ามาบดบังวิสัยทัศน์ของโรเบิร์ต รูม่านตาของเด็กชายขยายออกอย่างรวดเร็ว เขามัวแต่ตกตะลึงกับกลิ่นอายอันดุร้ายของโทรลล์หลังจากที่มันตกอยู่ในสถานะคลุ้มคลั่ง และลืมแม้กระทั่งว่าต้องหนีไปเสียด้วยซ้ำ

“วะ… เวอร์เธอร์…”

เขาถอยกรูดไปชิดกำแพง เกือบจะร้องไห้ออกมา

“ไม่ต้องกลัว โรเบิร์ต ฉันจะเก็บมันกลับไปเดี๋ยวนี้!”

เวอร์เธอร์รีบโบกการ์ดวิญญาณ [โทรลล์] พยายามดึงโทรลล์กลับเข้าไปในการ์ด

แต่คำสั่งของเขาไม่ได้รับการตอบสนอง

โทรลล์เอื้อมมือออกไปและคว้าโรเบิร์ตเอาไว้ในมือ

แต่เมื่อกำลังจะขว้างโรเบิร์ตออกไป มันกลับหยุดนิ่งเสียดื้อ ๆ

ชัคคารุน้อยใช้ขาเล็ก ๆ ยกเท้าของโทรลเหมือนยกรถขึ้นด้วยแม่แรง

ร่างของโทรลล์เริ่มไม่สมดุล มันเอนตัวไปข้างหน้า ก่อนหัวของมันจะพุ่งชนเข้ากับกำแพง

โรเบิร์ตพบว่านิ้วที่จับเขาหลวมลงแล้ว จึงดิ้นหลุดออกอย่างรวดเร็ว

ดาร์กมองดูโทรลล์ด้วยความสนใจ และพลันฉุกคิดว่านี่อาจเป็นฉากที่ทำให้ตัวเอกทั้งสามคนกลายเป็นเพื่อนกันในตอนแรกของ <ภาพยนตร์แนวโรงเรียนเวทมนตร์>

และตัวเขาเองก็เข้ามาแทนที่บทบาทของเอ็มม่าในกรณีนี้

แต่ดาร์กส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

นี่เป็นโลกปกติ และมันไม่น่าจะมีสิ่งที่เรียกว่า ‘สคริปต์’ อยู่ โชคชะตาควรถูกขีดเขียนด้วยน้ำมือของพวกเขาเอง

เหตุการณ์นี้อาจเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเสียมากกว่า

ด้วยสกิล ‘ลูกหลอก’ ชัคคารุตัวน้อยจึงได้กลายเป็นชัคคารุตัวใหญ่ที่มีพลังโจมตีสองพันสองร้อยหน่วยทันที จากนั้นมันก็จับเท้าของโทรลล์ไว้