จอมศาสตราพลิกดารา - บทที่ 503 ด่านปราการ

พายุหิมะที่มาเร็วกว่ากําหนดพัดหอบไปทั่วทั้งเขตเทือกเขาฉีหลิน

ฤดูนี้มีพายุหิมะลงเห็นได้ชัดว่าผิดปกตินัก

ยอดเขาฉีเหลียนสะสมหิมะไว้ตลอดปี ไร่นาแทบจะทั้งแถบระเบียง เหอซี[1]ล้วนอาศัยหิมะที่ยอดเขาละลายมาทําการเพาะปลูก ถึงได้เป็น ยุ้งฉางในแถบพื้นที่ราบยาวกานซู่ เป็นคลังเสบียงของประเทศ แต่พายุ หิมะพัดกวาดไปทั่วทั้งภูเขาในฤดูนี้หาได้ยากนัก ต่อให้เป็นเกษตรกรที่ อายุเกินหกเจ็ดสิบปีทั้งหลายก็ไม่เคยเห็นมาก่อน

แต่ว่า ที่น่าแปลกประหลาดก็คือ ออกจากเขตภูเขา ข้างนอกกลับ แค่ฟ้ามืดครึ้มเท่านั้น บริเวณที่ผู้คนแออัดกลับสัมผัสไม่ได้ถึงการโจมตี จากพายุหิมะ

ดีที่เพราะเขาฉีเหลียนส่วนมากเป็นหินผาและดินแดง ภูมิประเทศ ลาดชัน ต้นไม้น้อย ไม่เหมาะแก่การอยู่อาศัย และก็ไม่เหมาะแก่การทํา ปศุสัตว์เช่นกัน โดยพื้นฐานแล้วเป็นพื้นที่ไร้คนอาศัย ดังนั้นพายุหิมะ แปลกประหลาดที่มาโดยไม่ทันตั้งตัวนี่ไม่ได้ทําให้คนตายมากเท่าใด

อุณหภูมิดิ่งวูบลงไปถึงลบยี่สิบ สามสิบองศา

“หึๆ เป็นหิมะที่ดีจริงๆ”

ชายรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตามีหนวดเคราสวมชุดยาวสีน�าตาลบางๆ ยืนอยู่บนยอดเขา

เขาจมูกงุ้มดุจเหยี่ยว เบ้าตาลึก เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เอกลักษณ์อย่าง คนจีน แต่เป็นคนตะวันออกกลาง ยืนอยู่บนยอดเขาหนานซานที่อยู่ เหนือระดับน�าทะเลห้าพันกว่าเมตร มองไปยังท้องฟ้าที่กําลังก่อพายุฟ้า คะนองไม่หยุด แล้วมองไปยังลมหิมะเวิ้งว้างไร้ขอบเขตรอบๆ ใบหน้าก็ ฉายแววยินดี

เขายืนอยู่บนยอดเขาหนานซานแบบนี้ ข้างหน้าข้างหลังล้วนเป็น หน้าผาสูงลิบ หากไม่ระวังตกลงไปได้แหลกละเอียดเป็นชิ้นๆ แน่นอน แต่ลมในภูเขาจะกรรโชกแรงเพียงใด ก็แค่ทําให้เสื้อบางๆ ของเขาขยับ ไหวเท่านั้น กลับไม่อาจโยกไหวร่างเงาของเขาได้แม้แต่น้อย

เหยี่ยวปากดําตาสีเหลืองทองอําพันหายากตัวหนึ่งจับบนไหล่ของ เขา

เหยี่ยวตัวนี้ขนาดตัวไม่ใหญ่ กางปีกออกแล้วก็ไม่เกินหนึ่งเมตร ขน ขาวสะอาดดุจหิมะ แก้วตาสีอําพัน ปีกเหมือนทําจากเหล็ก ปากเหมือน เหล็กเทพ สง่างามเป็นอย่างยิ่ง สายตาประเมินรอบๆ อย่างระวังภัย

เหมือนว่าความเคลื่อนไหวทุกอย่างในพายุหิมะยากจะหนีจากการจับ ตามองของมันไม่ได้

ทันใดนั้น เหยี่ยวตัวนี้ก็สยายปีกออก ปีกทั้งสองกรีดลมหิมะ ประหนึ่งสายอัสนีสีเงินบินร่อนกลางอากาศ

เสียงเหยี่ยวดังลอยมา

“ในที่สุดนายก็มาเสียที?” ชายร่างโตมองไปทางทิศเหนือ

ท่ามกลางสายลมและหิมะไกลลิบ จุดสีดําจุดหนึ่งปรากฏขึ้น เสียง แหบแห้งดังผ่านลมหิมะ “ของเตรียมเรียบร้อยรึยัง?”

ชายจมูกงุ้มเตะกล่องเหล็กสีเงินข้างเท้าปลิว มันพุ่งไปยังจุดดํา กลางอากาศเหมือนดาวตก

จุดดํานั่นเป็นคนคนหนึ่ง ทั้งร่างคลุมอยู่ในชุดคลุมตัวกว้าง มอง ใบหน้าไม่ชัด แต่สามารถปรากฏตัวในอากาศที่มีทั้งลมและหิมะบน ภูเขาลาดชันแบบนี้ได้ เห็นได้ชัดว่าเป็นยอดฝีมือชั้นยอด เสียงที่พูด ออกมาจงใจทําให้แหบแห้ง ปิดซ่อนใบหน้าที่แท้จริง

เขายื่นมือออกไปรับกล่องเอาไว้ก่อนจะเปิดออกดู คลื่นพลังงาน อ่อนๆ กลุ่มหนึ่งแผ่ออกมา ทั้งยังมีประกายแสงจางๆ กันลมหิมะเอาไว้ เขาพยักหน้าอย่างพอใจ “ไม่เลว ของดีมาก”

คนตะวันออกกลางตัวโตที่อยู่ไกลโพ้นเอ่ยปาก พูดเป็นภาษาจีน เอ่ยขึ้นว่า “ข้อมูลที่ฉันต้องการล่ะ?”

จุดดําหยิบแฟลชไดร์ฟโลหะอันหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ แล้วโยน ออกไป มันพุ่งผ่านอากาศเหมือนกระสุนปืน “รหัสผ่านนายรู้อยู่แล้ว ข้อมูลทั้งหมดอยู่ในนั้นแล้ว”

คนตะวันออกกลางรับเอาไว้เบาๆ “ดี ไม่ใช่การร่วมมือกันครั้งแล้ว นายก็ไม่น่าจะหลอกฉัน”

จุดดําหิ้วกล่องดํา พูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ขอเตือนนายนะ มาถึง ในเขตประเทศจีนแล้ว ฆ่าทหารจีนให้น้อยๆ หน่อย มิฉะนั้น ถ้าฝ่าย ทหารโกรธ ลุกขึ้นมาสืบเสาะ ผลที่จะเกิดขึ้นสาหัสนัก พวกเราคนจีนมี ประโยคหนึ่งกล่าวไว้ว่า ใครผู้ใดรุกล�าเราชาวจีน ต่อให้อยู่แสนไกลก็ จะต้องกําราบจนยอมศิโรราบ นายน่าจะเคยได้ยิน”

คนตะวันออกกลางคนนั้นได้ยินก็หัวเราะดูถูก “บนโลกนี้ ท้ายที่สุด แล้วก็พูดด้วยความสามารถ พวกนายคนจีนรู้จักแต่สู้ภายในกันเอง เละเทะไปหมด มิฉะนั้น นายจะทรยศขายข่าวร่วมมือกับฉันได้ อย่างไร?”

จุดดําแค่นเสียงเย็นแล้วแปลงเป็นเงาสีดํา สุดท้ายก็หายไปในพายุ หิมะไกลโพ้นประดุจดาวตก

คนตะวันออกกลางมองเงาแผ่นหลังจุดดํา หัวเราะเหยียดหยาม

เขาผิวปาก เหยี่ยวที่บินซ่อนตัวในหิมะบินกลับมามาที่ไหล่ของเขา จากนั้นร่างก็กระโดดขึ้นกลางอากาศ ประดุจวิหคบิน กระโดดไม่กี่ครั้งก็ ถึงยอดเขาอีกยอดหนึ่งห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร

ยอดเขาลูกนี้สูงกว่ายอดเขาหนานซาน แต่ไม่ค่อยชัน ภูมิประเทศ ของยอดเขาก็ค่อนข้างกว้างขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นจึงมีป้อมปราการของ ฝ่ายทหารตั้งอยู่

ป้อมปราการเป็นเขตพื้นที่เขตหนึ่ง มีตึกเล็กๆ สามสี่ตึก

ตอนนี้พื้นที่ส่วนใหญ่ของป้อมปราการทับถมไปด้วยหิมะ ด้านนอก ลานมีป้ายหินป้ายหนึ่ง ข้างบนมีตัวเลขอยู่สี่ตัว——

9527

นี่คือป้อมปราการเขตตะวันตกหมายเลข 9527

คนชาวตะวันออกกลางมาถึงหน้าป้อมปราการอย่างชํานาญ เดิน ตรงเข้ายังชั้นสองของตึกหนึ่งในนั้น

ในห้องค่อนข้างทึบ เครื่องปั่ นไฟหยุดทํางานไปแล้ว ในห้องมี อุปกรณ์กลไกทางการทหารต่างๆ กลางห้องมีกองไฟกองหนึ่งกําลังลุก โหม ทั่วทั้งห้องอบอุ่นสบาย

กลิ่นคาวเลือดบาดจมูกลอยอวลในห้อง

บนพื้นเย็นชืดข้างกองไฟมีร่างอยู่หกร่างสวมชุดทหารอยู่ แต่ไร้ซึ่ง ชีวิตไปแล้ว ก่อนตายได้เกิดการต่อสู้ขึ้น แต่เห็นได้ชัดว่าไม่มีประโยชน์ อะไร กระทั่งว่าปืนยังไม่ได้ยิง

เสียงครางเสียงหนึ่งดังขึ้น

ข้างกองไฟอีกด้านหนึ่ง เสาไม้ที่ปักอยู่บนพื้นโคลนมีทหารหนุ่มคน หนึ่งมัดเอาไว้อยู่ ยังไม่ตาย ยังคงเหลือลมหายใจอีกเฮือกหนึ่ง แต่หน้า ด้านซ้ายเละไปแล้ว เสื้อถูกถลกออก ที่หน้าอกเต็มไปด้วยร่องรอยของ สัตว์ปีกดุร้ายฉีกทึ้ง น่าตกใจเป็นอย่างมาก

“หึๆ ยังไม่ตายอีก ชะตาแข็งจริงๆ” ชาวตะวันออกกลางพูด ภาษาจีนกลางได้ มองทหารหนุ่มแวบหนึ่ง รู้สึกนับถือหน่อยๆ “ไอ้หนู ขอร้องฉันสิ แล้วฉันจะให้แกตายสบายๆ”

“แก…ไม่ตายดีแน่…” ทหารหนุ่มอ่อนแรงเป็นที่สุด แต่สายตาดื้อ ดึง เต็มไปด้วยความเคียดแค้น “กองกําลังแห่งสาธารณรัฐประชาชนจีน …ไม่มีทาง…ปล่อยแก…แก…แกไม่มีทางได้ออกไปจากประเทศแน่”

คนตะวันออกกลางหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “แม้แต่สวรรค์ยังช่วยฉัน พายุหิมะถล่มแบบนี้ รอกองทัพของพวกแกตั้งสติไหวตัวขึ้นมา ฉันก็เอา ของที่อยากได้หนีไปแล้ว”

เหยี่ยวปีกขาวตาสีอําพันตัวนั้นกางปีกถลาร่อนไปที่ไหล่ของทหาร ตัวน้อย อ้าปากจิกเนื้อที่หน้าอกของเขา ทั้งยังใช้จงอยแหลมคมทึ้งเนื้อ ก้อนโตลงมา

ร่างของทหารน้อยแข็งเกร็งทันที อดทนต่อความเจ็บปวดมหาศาล หายใจรุนแรง เหงื่อเย็นชื้นไหลทะลักปานน�าพุ แต่กลับไม่ร้องครวญ คราง ฝืนอดทนเอาไว้

“ฮ่าๆ น่าสนใจ”

ในตาของคนตะวันออกกลางมีรอยหยอกล้อ

ความแข็งแกร่งของทหารจีนกลับทําให้เขารู้สึกประหลาดใจ

แต่นี่ก็ทําให้เขาเกิดความสนุกอยากทรมานขึ้นอีกนิด

เขายกมือ พลังแหลมคมกลุ่มหนึ่งตัดเชือกบนร่างของทหารน้อย ขาด จากนั้นก็ให้เหยี่ยวปีกขาวตาสีอําพัน ไปทรมานจิกทึ้งกินอาหาร ฉีกทึ้งเนื้อบนร่างกายของทหารน้อยเหมือนล่าสัตว์

ทหารน้อยอายุยังไม่ถึงยี่สิบ พยายามต่อสู้เต็มที่ คิดจะฆ่าเหยี่ยวตัว นี้ทิ้ง แม้จะทําได้แค่ทึ้งขนเหยี่ยวมาได้ไม่กี่อันก็ตาม

แต่เหยี่ยวตาสีอําพันแรงเยอะมาก เป็นสัตว์มีจิตวิญญาณ ขนาดลูก วัวยังล่าได้ สาอะไรกับทหารน้อยที่ลมหายใจรวยริน จะไปต้านทานมัน ได้อย่างไร ไม่นาน เนื้อหนังบนร่างกายก็ไม่เหลือชิ้นดี

“เหอะๆ…”

คนตะวันออกกลางหัวเราะอย่างสนุกสนาน หยิบเนื้อแห้งออกมา พลางนั่งลงข้างกองไฟ เหมือนกําลังดูการแสดงที่เยี่ยมยอดที่สุดในโลก อยู่ เพลิดเพลินเป็นอย่างยิ่ง

ไม่นานความรู้สึกนึกคิดของทหารน้อยก็เริ่มเลือนราง

เนื้อหนังบนร่างถูกเหยี่ยวฉีกทึ้งไม่หยุด ตาข้างหนึ่งถูกจิกบอด แต่ ความเจ็บปวดเหมือนสัมผัสไม่ได้แล้ว

ระหว่างมึนๆ งงๆ เขานอนอยู่บนพื้นเย็นเยียบ ในครรลองสายตาที่ แดงฉานก็เหมือนมองเห็นแม่ที่กําลังตรากตรําอยู่ที่ราบสูงดินเหลืองอยู่ ไกลๆ กําลังยิ้มให้ตน เหมือนมองเห็นเด็กสาวมัดผมแกละคนนั้นบอกกับ ตนว่า ‘รอพี่กลับมานะ’ ตอนที่ตนออกจากบ้านเกิดมาเป็นทหารเมื่อ ตอนอายุสิบแปดปีนั้น เหมือนเห็นน้องสาวที่อยู่ที่โรงเรียนกําลังเขียน จดหมายส่งข่าวมาบอกว่าตนสอบได้ร้อยคะแนนเต็มอีกแล้ว…

“แม่ฮะ ผมขอโทษ ลูกกลับไปไม่ได้แล้ว”

ใบหน้าแหลกเละฉายรอยยิ้ม

เขาไม่เสียใจ เขาไม่ได้ทําให้หัวหน้าห้อง หัวหน้าแถวและสหายร่วม รบอับอาย เขาไม่ได้ร�าไห้ ไม่ได้อ้อนวอนร้องขอ ยืนหยัดจนวินาที สุดท้าย

เจ็บ เจ็บมากๆ และก็หวาดกลัวด้วยเช่นกัน

แต่ถึงอย่างไรก็ไม่น่าอาย

สหายร่วมรบที่หลับใหลอยู่ใต้ดินนิจนิรันดร์ เสี่ยวตงกวามาแล้ว

น�าตาของเขาไหลริน แย้มยิ้ม

“ฉันคือทหารรักษาการณ์ของประเทศจีน…” เขาใช้พลังเฮือก สุดท้ายของชีวิตคําราม พลันหมุนตัวคิดจะสู้ตายครั้งสุดท้าย

ในตอนนี้เอง ประตูห้องพลันเปิดออก

พายุหิมะไหลทะลักเข้ามาจากข้างนอก

สิ่งที่ซัดสาดเข้ามาพร้อมกับลมและหิมะยังมีแสงสว่างจากข้างนอก

ในเส้นแสงที่เหมือนกับลําแสงหลั่งไหลเข้ามา มีเงาร่างหนึ่งเดิน ย้อมแสงเข้ามา มองเห็นหน้าไม่ชัด แต่สูงมาก ร่างเหยียดตรง ทหาร

น้อยมองใบหน้าของร่างนี้ไม่ชัด แต่กลับเห็นเท้าของเขา เขาสวม รองเท้ากีฬายี่ห้อหลี่หนิง ข้างบนนั้นมีเขียนคําว่าประเทศจีน

จากนั้นเขาก็เหมือนมองเห็นรางๆ ว่าข้างหลังเงาร่างนั้นยังมีอีกคน หนึ่งตามมา สวมชุดทหารสีน�าเงิน สวมหมวกเบเร่ต์ผู้หญิง บนหมวกมี ตราสัญลักษณ์ดาวแดงห้าดวง และ ‘แปดหนึ่ง’ สีทองสองตัวอักษร เจิด จ้าประหนึ่งคบไฟท่ามกลางความมืดมิด

“เป็นสหายร่วมรบ!” ในใจของทหารน้อยเกิดความคิดนี้ขึ้นมาก็สลบไป

……

‘อูฐทราย’ หนึ่งในยอดฝีมือผู้ก่อการร้ายตะวันออก ชื่อจริงอาหรู่ฟู เกิดที่หมู่บ้านเล็กๆ ในทะเลทรายที่ไม่มีใครรู้จัก หลังจากนั้นก็เข้ามาใน ค่ายฝึกผู้ก่อการร้าย ได้เรียนวิชาฆ่าคน ฆ่าคนมานับไม่ถ้วน กลายเป็น หนึ่งในสี่ยอดฝีมือลัทธินอกรีต

หลังจากฟ้าดินเปลี่ยนแปลง พลังของเขายิ่งพัฒนาไปไม่หยุดอย่าง ไม่น่าเชื่อ สังหารจนได้ชื่อโหดเหี้ยมไปในตะวันออกกลาง ไม่มีใครกล้า ล่วงเกิน

ตอนประตูเปิดออก ในใจของยอดฝีมือชาวตะวันออกกลางคนนี้ก็ พลันเกิดความรู้สึกอันตรายที่ยากจะบรรยายขึ้น

ด้วยพลังของเขา ต่อให้เป็นพายุหิมะลูกใหญ่ขนาดไหน แค่มีคน เข้ามาในระยะยี่สิบเมตรก็จะสามารถรับรู้ได้อย่างแน่นอน แต่นี่กลับมี คนเข้ามาแล้วถึงจะรู้สึก ก่อนหน้านี้ไม่มีสัมผัสใดๆ นี่เป็นเรื่องที่เป็นไป ไม่ได้

เขาดีดตัวขึ้นมาตามสัญชาตญาณ

ยกมือขึ้น

ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ

มีดสั้นวาววับหลายสิบทางบินออกไป รวดเร็วปานสายฟ้า ด้วย ความสามารถของเขาในระยะห่างแบบนี้ ต่อให้เป็นแผ่นเหล็กหนาสิบ มิลลิเมตรก็สามารถแทงทะลุได้

แต่กลับเห็นคนที่อยู่ตรงข้ามคนนั้นแต่ปัดมือไปง่ายๆ มีดสั้นพวกนี้ ก็ลอยกลับมาด้วยความเร็วที่เร็วยิ่งกว่า แทงทะลุแขนขาทั้งสี่ของเขา ทันที

อาหรู่ฟูเคยผ่านการฝึกฝนมา มีภูมิต้านทานต่อความเจ็บปวดตั้ง นานแล้ว ถูกแรงเฉื่อยของมีดสั้นซัดกระเด็นไปกระแทกกับกล่อง จากนั้นก็ควบคุมความสมดุลลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ตั้งท่าป้องกัน “มาช้าไป” เสียงผู้ชายเสียงหนึ่งดังขึ้น “ยังช่วยได้ไหม?” เสียงผู้หญิงใสกังวาน “คนนี้ยังช่วยได้” เสียงผู้ชายตอบ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเชื่อมั่นในพลังของตัวเองมากเข้ามาในห้อง ไม่ ลงมือฆ่าเขาในทันที แต่กลับไปช่วยคน มุมปากของอาหรู่ฟู่ปรากฏรอยยิ้มเย็น คนจีนโง่เง่า คิดว่าแบบนี้ก็จะล้มฉันได้อย่างนั้นรึ? เขาพลิกสถานการณ์กลับสังหารศัตรูในสถานการณ์จนตรอกมาไม่ รู้ต่อเท่าไหร่ กําลังจะลงมืออีกครั้งก็พลันรู้สึกว่ามีพลังน่าครั่นคร้ามกลุ่ม หนึ่งโจมตีมา ลางสังหรณ์ของผู้แข็งแกร่งบอกเขาว่า หากตนทําการ เคลื่อนไหวใดๆ ก็จะถูกพลังกดดันกลุ่มนี้บดขยี้ในเสี้ยวพริบตา เหงื่อเย็นชื้นหยดหนึ่งไหลย้อยมาตามจอนผม

…………………………………

[1] ระเบียงเหอซีเป็นพื้นที่ราบแคบๆ กินพื้นที่ประมาณ 900 กิโลเมตร ทางทิศใต้ขนาบด้วยภูเขาฉีเหลียน และ ขนาบด้วยภูเขาแผง คอม้า ภูเขาเหอหลี และภูเขาหัวมังกรทางทิศเหนือ เป็นยุทธศาสตร์ สําคัญที่เชื่อมระหว่างดินแดนส่วนกลางของประเทศจีนกับดินแดน ตะวันตก