จักรพรรดิเซียนหวนคืน (仙帝归来) - บทที่ 256 ที่สุดของความโกรธ

บทที่ 256 ที่สุดของความโกรธ

จักรพรรดิยาทรยศและสังหารหวู่ปู้ซืออย่างโหดเหี้ยมทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

“ยวีเฉิง แกฆ่าเพื่อนฉัน ฉันจะฆ่าแก…” เมื่อเห็นเพื่อนรักตัวเองถูกฆ่าตาย ดวงตาของหยานอี้แดงก้ำเขาพยายามวิ่งเข้าไปอัดไอ้คนทรยศ แต่เขาบาดเจ็บสาหัสเกินไป ร่างกายแทบจะหลุดเป็นชิ้นๆ ได้แต่กระอักเลือดออกมา

คนของสำนักภูผาทมิฬ คนของสำนักเทียนหวู่จง และคนอื่นๆ ต่างก็ตะโกนด้วยความโกรธแค้นราวกับว่าต้องการกินเลือดกินเนื้อจักรพรรดิยา

“ยวีเฉิง ไอ้หน้าตัวเมีย ถ้าเหลยเป้าคนนี้ไม่ได้ฆ่าแก ฉันก็ไม่ใช่คนแล้ว!” เขาคำรามออกมา

ดวงตาของจิ่วโยวเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ปืนสีเงินถูกใช้ราวกับหอกฟาดฟันกลายเป็นระลอกคลื่นสีเงินขนาดใหญ่เกือบจะสังหารจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิระดับ 2 ลงได้ บังคับให้พวกเขาต้องถอยหลังเพื่อหลีกทางให้กับเธอ

“หยุดยัยเด็กนั้นเดี๋ยวนี้!” ชายชราที่ถือดาบสั้นโกรธมาก ชายชราจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิระดับ 2 ทั้งสองคนจึงรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ หมายจะสังหารจิ่วโยว

จอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิกว่า 10 คนรีบพุ่งเข้าใส่จิ่วโยวพร้อมจิตสังหาร

แต่อยู่ดีๆ หวู่ปู้ซือที่สมควรตายไปแล้วก็กระโดดขึ้นมาพร้อมเสียงดัง ‘ปัว!’ ผงสีขาวระเบิดขึ้นบนท้องฟ้าและปกคลุมจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดินับสิบหรืออาจมากกว่านั้น

ฉากนี้เกิดขึ้นฉับพลันเกินไป ผู้คนมากกว่าหนึ่งโหลแตกตื่นระวังการเคลื่อนไหวของตัวเอง ผงสีขาวนั้นมีผลทันที จอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิกว่า 10 คน สูดมันเข้าไปทำให้ดวงตาของพวกเขากลายเป็นสีดำและเท้าของพวกเขาสั่นเทา

ใบหน้าเล็กๆ ของจิ่วโยวนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็หันหลังหลังกลับไปยิงพวกมันอย่างไม่ลังเล

ปัง!

ปลายอันคมกริบของปืนสีเงินยิงกระสุนออกไป ทะลุคอของจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิทั้งสองของประตูวิญญาณสลาย ร่างทั้งสองสั่นอย่างรุนแรงก่อนที่หัวจะระเบิดกลายเป็นละอองเลือด

ตู้ม!

คริสตัลจำนวนมากระเบิดออกราวกับรู้เวลา กระแทกหัวจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิอย่างแรงจนระเบิด เกิดเป็นฝนเลือด

วิ้ง! วิ้ง!

ปืนสีเงินในมือของจิ่วโยวแพร่ความเย็นยะเยือกออกมา ระลอกคลื่นที่เงินขนาดใหญ่ระเบิดเป็นวงกว้าง เห็นเหวี่ยงปืนตัดหัวทั้งสองของศัตรูกระเด็นขึ้นสูงถึง 2 เมตร

จักรพรรดิยาโยนขวดยาคริสตัลออกไประเบิดใส่หัวของจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิอีกครั้ง

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในเวลาไม่ถึง 5 วินาที ทุกคนตกตะลึงมาก

“จักรพรรดิยา ไอ้แก่…” ชายชราที่ถือดาบสั้นระเบิดด้วยความโกรธออกมา ชายชราเหวี่ยงดาบกลายเป็นรัศมีดาบอันรุนแรงพุ่งไปทางจักรพรรดิยา

สีหน้าของจักรพรรดิยาเปลี่ยนไปทันที จอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิระดับ 2 โกรธจัดจนใช้อาวุธที่เป็นสมบัติลึกลับ เขาไม่อาจหยุดมันได้อย่างแน่นอนและไม่มีทางที่จะหลบพ้นเลย

ในจังหวะที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายแบบนี้จิ่วโยวก็ยอมทิ้งโอกาสในการฆ่าศัตรูหันไปช่วยพวกพ้องของตนแทน เธอพุ่งไปบังเขาใช้ข้อดีเรื่องความยาวของปืน แทงเข้าไปที่รัศมีดาบจนมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ชายชราที่ขโมยกระบองของเหลยเป้าไปฟาดโบกกระบองในมือไปมา สร้างลมพายุที่รุนแรงกำจัดผงขาวบนท้องฟ้า

“จงตื่น!” เขาคำรามออกมาเสียงดังสนั่นจนทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน

จอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิที่เหลืออยู่ก็ได้สติทันทีและเห็นศพสหายที่อยู่ข้างๆ

ใบหน้าของชายชราทั้งสองที่เป็นจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิระดับ 2 บิดเบี้ยว ในตอนแรกพวกเขามากันทั้งหมด 15 คน โดยมีเป้าหมายคือจัดการกับกลุ่มสำนักภูผาทมิฬกลุ่มเล็กๆ แต่ตอนนี้พวกเขากลับเสียมือดีไปแล้วกว่าครึ่ง

“จักรพรรดิยา ถ้าฉันจัดการแกได้ ฉันจับแกเผาเป็นเชื้อเพลิงในตะเกียงทรมานแกไปเป็นพันๆ ปี!” ชายชราที่ถือดาบสั้นจ้องเขม็งไปยังจักรพรรดิยา ถ้าไม่ใช่เพราะมันคนนี้พวกเขาคงไม่เสียหายมากขนาดนี้

“นี้แกยังคู่ควรเป็นจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิอยู่ไหมเนี่ย? หลอกง่ายจริงๆ!” จักรพรรดิยาดูถูกอีกฝ่าย

“ดี ดีมาก…แกเป็นที่รู้จักในฐานะจักรพรรดิยา ฉันละสงสัยจริงๆ ว่าแกสามารถทำยาเสียใจ*ได้หรือเปล่า?” เมื่อพูดจบ เขาก็ซัดพลังสายฟ้าใส่จักรพรรดิยาทันที (ผู้คนเมื่อทำความผิดจะได้แต่นึกเสียใจ แต่ในโลกนี้ไหนเลยจะมียาแก้อาการเสียใจ ยาเสียใจหมายถึงยาที่แก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดมันเป็นยาที่ไม่มีอยู่จริง)

จิ่วโยวสบถออกมาอย่างเย็นชา ปืนของเธอสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ทั้งสองเผชิญหน้ากับพริบตาเดียวก็สู้กันหลายร้อยกระบวนท่า จนพื้นดินแตกร้าว อย่างน่าหวาดกลัว

“นังหนู แกคิดว่าจะแกช่วยคนได้สักกี่คนกัน?” ชายชราที่ถือกระบองของเหลยเป้าเอ่ยขึ้น เขายกกระบองขึ้นมาโจมตีไปยังเหลยเป้า

เหลยเป้าบาดเจ็บสาหัสไม่อาจขัดขืนและถึงแม้เขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิระดับ 2 หากไม่มีจิ่วโยวเขาก็คงโดนจัดการไปแล้วด้วยอาวุธของตัวเอง

“ตาย!” จิ่วโยวพุ่งตัวเข้าใส่ชายชราทันที ปืนของเธอเปร่งประกายแสงสีเงินและยิงไปทางด้านหลังของชายชรา

ชายชรารู้สึกเย็นวาบที่หลัง เมื่อเขาหันหลังกลับกระบองก็ถูกยิงร่วงลงไปที่พื้นจนเกิดเสียงดัง พื้นดินยุบลงจากความหนักแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของผู้ใช้มัน!

ฉึก!

เลือดสาดกระเซ็น ไหล่ของจิ่วโยวถูกฟันด้วยรัศมีดาบของชายชราที่ลอบโจมตี บาดแผลมีความลึกกว่า 10 เซน ทำให้ร่างเล็กๆกระเด็นไปไกล

ยังไงสุดท้ายแล้ว จิ่วโยวก็ไม่ใช่จอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิระดับ 2 แม้พลังการต่อสู้ของเธอจะถือว่าเทียบเท่าแต่ถ้าไม่มีปืนสีเงินเธอคงสู้อีกฝ่ายไม่ได้ขนาดนี้ เธอที่หันเหความสนใจไปช่วยเหลยเป้า ทำให้ชายชรามีโอกาสลอบโจมตี หากเธอไม่ใช่สัตว์อสูร รัศมีดาบนี้คงตัดแขนเธอขาดไปแล้ว

ชายชราที่เป็นฝ่ายได้เปรียบหันไปยังจักนพรรดิแห่งยาทันที “บอกแล้วใช่ไหมว่าฉันจะกลั่นแกเป็นน้ำมันตะเกียงและเผาเป็นพันๆ ปี!”

เพียงพริบตา รัศมีดาบก็พุ่งไปทางจักรพรรดิยาอย่างโหดร้าย

“อะไรกัน…”

ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวเหมือนผีร้องไห้ก็ดังขึ้น

ชายชราผู้ซึ่งกำลังจะฆ่าจักรพรรดิยาหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นทันที ห่วงโซ่สีม่วงพุ่งทะยานอยู่เต็มท้องฟ้าและทำลายรัศมีดาบของเขา

มือไม้ของเขาเย็นไปหมด รัศมีดาบสีดำถูกทำลายเป็นเสี่ยงๆ ด้วยโซ่สีม่วง!

ตู้ม!

แรงระเบิดมหาศาลก่อให้เกิดพายุขนาดใหญ่ พื้นดินถูกยกขึ้นท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยโซ่สีม่วง พลังที่รุนแรงตรงเข้าใส่ชายชราและดาบในมือของเขาเกือบจะหลุดออกจากมือ

ร่างหนึ่งเดินผ่านท่ามกลางดินที่กระจัดกระจายพร้อมจิตสังหาร เขายกมือขึ้นคว้าชายชราที่กำลังกระเด็นออกไป และเหวี่ยงหมัดใส่อย่างโหดเหี้ยม!

แก็ง!

ชายแก้เอาดาบมารับไว้ แต่หมัดสีม่วงนั้นมีแข็งแกร่งทรงพลังเกินกว่าที่เขาจะรับมือได้ ดาบของเขาถูกทุบและระเบิดด้วยพายุสีม่วง

อัก!

เลือดสดๆ กระอักออกมาจากปากของชายชรา ดาบของเขากระเด็นไปไกล กระแทกเข้ากับกำแพงจนตัวฝังอยู่ในนั้น

เป็นฉู่ชวิ๋น! เขาพุ่งไปยังชายชราด้วยความโกรธ หากเขามาช้ากว่านี้เพียงก้าวเดียว ผลที่ตามมานั้นเรียกได้ว่าเป็นหายนะอย่างแท้จริง

ฉั่ว!

ดาบสั้นถูกดูดเข้ามาที่มือของเขา เขากลายเป็นลำแสงพุ่งเข้าใส่จอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิที่เหลืออยู่ของประตูวิญญาณสลาย

เหล่าจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิคำรามและพุ่งทะยานเข้าใส่ฉู่ชวิ๋นเช่นกัน

ฉู่ชวิ๋นเดินเข้าไปหากลุ่มจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิแล้วกวัดแว่งดาบ ปล่อยรัศมีดาบสีดำทั้งแนวตั้งและแนวนอนที่ดุร้ายออกมา

ฉั่วะ!

หัวของจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิคนหนึ่งกระเด็นไปกลางอากาศก่อนที่จะระเบิดเป็นฝนเลือด

ฉั่ว!

จอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิอีกคนถูกรัศมีดาบฟาดมาที่เอว เขากรีดร้องอย่างทรมานใกล้ตายเต็มทน

ฉั่ว! ฉั่ว!

ไม่นาน รัศมีดาบสีดำมากมายก็ฟันใส่ศีรษะนับไม่ถ้วน หัวคนมากมายลอยไปบนฟ้าแล้วระเบิดอย่างสวยงาม บางตัวก็กลิ้งไปมาอยู่บนพื้น ทำให้พื้นดินเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด

ไม่นาน จอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิที่เหลืออยู่ก็ถูกกำจัดโดยฉู่ชวิ๋นด้วยความโกรธแค้น

เขายืนอยู่กลางอากาศราวกับจอมมารตัวจริง

วิญญาณของชายชราที่เป็นจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิระดับ 2 ที่กำลังจะสังหารเหลยเป้าหลุดลอยไปจากร่างแล้ว ฉู่ชวิ๋นน่ากลัวเกินไปแล้ว

ฉู่ชวิ๋นเพียงวางฝ่ามือไว้บนอากาศ หน้าอกของชายชราก็ทรุดลงในทันที

“ถ้ามาช้ากว่านี้พวกเราคงต้องบอกข่าวร้ายกับท่านแล้วนะ” จักรพรรดิยายิ้มแห้งๆ

ฉู่ชวิ๋นเองก็กังวลมาก เขาหันไปมองชายชราที่ตอนนี้กำลังก้มหน้ามองหน้าอกตัวเองที่ยุบตัวลง ฉู่ชวิ๋นมองอย่างเย็นชาและเหวี่ยงดาบออกไปอย่างไม่แยแส

“เรา…” เขาไม่ทันได้พูดอะไรออกมา หัวของเขาก็ถูกตัดขาดโดยคมดาบที่มองไม่เห็นเสียแล้ว เลือดพุ่งขึ้นไปบนฟ้าราวกับน้ำพุยามค่ำคืน

ตู้ม!

แผ่นดินทรุดตัวลงและชายชราจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิระดับ 2 ที่ฝังอยู่ในกำแพงก็รีบวิ่งออกไป สภาพเขาตอนนี้เละเทะ เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด น่าสมเพชเป็นอย่างมาก

แต่ก่อนที่เขาจะได้ไปไหนไกล ร่างหนึ่งก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขา

“ฉู่….”

เช่นเดียวกับชายชราคนก่อนหน้า เขาพูดได้เพียงคำเดียวเท่านั้น และก็ถูกแทงเข้าที่หัวใจด้วยดาบสั้นของตัวเอง จากนั้นดาบก็ระเบิดออก ทำให้หัวใจของเขาแตกสลาย

ฉึก!

เลือดพุ่งสูงขึ้นหลายเมตร ชายชราถูกฆ่าด้วยดาบตัวเอง!

ฉู่ชวิ๋นสังหารชายชราโดยที่ไม่รู้สึกอะไร เขาไม่ให้โอกาสศัตรูได้พูดพล่ามอะไรไร้สาระทั้งสิ้น มีแต่ต้องฆ่าทิ้งทันที!

ในเวลานี้ขอบฟ้าเป็นสีเทา กลิ่นเลือดที่รุนแรงก็ถูกขับไล่ออกจากสายลม ตอนเช้าเหลือเพียงซากศพ

ฉู่ชวิ๋นเดินเข้าไปหาจิ่วโยวที่บาดเจ็บ รอยคมดาบลึกจนมองเห็นกระดูก น้อยๆ ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บของเด็กคนนี้จะร้ายแรงเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

“ขอโทษนะที่ฉันมาช้า” ฉู่ชวิ๋นพูดอย่างสำนึกผิด

หลังจากที่จิ่วโยวเห็นฉู่ชวิ๋นขอโทษ เธอก็มองเขาเหมือนแมวที่จ้องมองเจ้าของ ใบหน้าอันงดงามของเธอย่นลงเล็กน้อยอย่างน่าสงสาร

ฉู่ชวิ๋นรักษาบาดแผลของจิ่วโยวด้วยลมปราณจำแลง และเอาผลกีวี่ทองคำให้เธอกิน

เมื่อเห็นผลไม้ทองคำ ใบหน้าของจิ่วโยวก็ดูสดใสขึ้นมาทันที เธอรับมันไปโดยไม่พูดอะไร และกัดกินทันที

ด้วยความช่วยเหลือของลมปราณจำแลงและผลกีวี่ อาการบาดเจ็บของจิ่วโยวก็ดีขึ้นอย่างรวดเร้ว

“จักรพรรดิยา ไอ้สารเลว อ๊ากก….” เหลยเป้าร้องโหยหวน แขนของเขาหักทั้งท่อน จักรพรรดิยากำลังช่วยเหลือเขาอยู่

“หุบปาก!” ทักษะการแพทย์ของจักรพรรดิยาไม่ธรรมดาจริงๆ เขาสามารถแยกกระดูกที่หักออกจากผิวหนังได้

“มันเจ็บนะเว้ย แกไม่ให้ฉันตะโกน 2 รอบแล้วนะ มันเสียสมาธิมากนักรึไง ในสมัยโบราณเจ้าแม่กวนอิมตัดกระดูกเพื่อรักษาพิษ ยังต้องร้องออกมา แต่แกไม่ให้ฉันส่งเสียง แกบ้าไปแล้ว ตอนนี้ฉันเหลยเป้า ขอสาปแช่งจักรพรรดิยา อ๊ากกก….” เขาบ่นอย่างไม่พอใจ วิชาต่อกระดูกนั้นเจ็บปวดพอๆ กับการถอนพิษเลย

“ตั้งใจ แกตั้งใจแน่ๆ!” เหลยเป้าพูดไม่หยุดและวุ่นวายอยู่ตลอดเวลา

“จักรพรรดิยา แกมันมีความสามารถในการแสดงจริงๆ ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าแกทรยศซะแล้ว ทำไมไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้? ว่าแต่ จักรพรรดิยา เลือดมันไม่ออกมามากไปหน่อยหรือไง แกรักษาคนเก่งแน่นะ? อ๊ากก….”

จักรพรรดิยารู้สึกรังเกียจและรำคาญ จนอดไม่ได้ที่จะลงน้ำหนักมือมากขึ้น

“สำหรับสิ่งมีชีวิตที่เรียบง่ายเซลล์เดียวอย่างนายมีร่างกายที่แข็งแกร่งมาก แต่สมองไม่ดี ถ้าฉันบอกนายตั้งแต่เนิ่นๆ แผนก็พังหมดสิ” จักรพรรดิยากล่าวด้วยความดูถูก

ฉู่ชวิ๋นเดินไปดูเหลยเป้าที่ยังสามารถสาปแช่งผู้คนอยู่ได้ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ท่านเจ้าวัง!” เมื่อเห็นหน้าฉู่ชวิ๋น เหลยเป้าก็หันมาคุยด้วยทันที

ฉู่ชวิ๋นยื่นผลกีวี่มาให้พร้อมกับพูดว่า “เอาไปสิ”

ดวงตาของเหลยเป้าวูบวาบด้วยความร้อนแรง และส่งเสียงกรีดร้องที่น่าเหลือเชื่อ “นี่…สำหรับผม?”

ไม่น่าแปลกใจที่ปฏิกิริยาของเขาจะเป็นแบบนี้ นี่เป็นผลกีวี่ทองคำมันไม่ใช่ผลไม้ลูกใหญ่ธรรมดาๆ มันเป็นสมบัติที่หายากมาก

“ถ้าไม่อยากกินฉันจะเอาไปให้คนอื่นแทนก็ได้นะ” ฉู่ชวิ๋นหยอกเล่น

เหลยเป้าคว้ามันมาทันทีพร้อมรอยยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณครับ! ขอบคุณมาก!”

การติดตามฉู่ชวิ๋นเป็นเรื่องที่ดีมาก ทั้งสมบัติทั้งผลไม้วิเศษ ใบหน้าของเหลยเป้าเต็มไปด้วยความสุข

หยานอี้เองก็ได้รับบาดเจ็บหนักไม่แพ้กัน ฉู่ชวิ๋นช่วยเขาด้วยลมปราณจำแลงและให้ผลกีวี่ ทำให้บาดแผลบรรเทาลงไปมาก

ปฏิกิริยาของหยานอี้นั้นยิ่งกว่าเหลยเป้า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและร่างกายสั่นเทา

หวู่ปู้ซือเองก็อิจฉาจนปากของเขาน้ำลายไหล เขาเองก็อยากได้ผลไม้บ้าง จึงเริ่มเสียใจที่ตัวเองไม่ได้บาดเจ็บอะไรเลย

ฉู่ชวิ๋นเห็นแบบนั้นก็หันมาส่งยิ้มมาให้ “ท่านเจ้าสำนักหวู่ คราวก่อนช่วยปกป้องครอบครัวของผม ครั้งนี้ก็ช่วยจิ่วโยว ผมจะลืมท่านไปได้ยังไง”

พูดจบฉู่ชวิ๋นก็หยิบผลไม้ขึ้นมาแล้วยื่นมันให้กับเขา “ผลกีวี่นี่มีประโยชน์ต่อการฝึกฝนมากเลยนะครับ”

หวู่ปู้ซือตกใจมาก เขาลูบมือเบาๆ ก่อนที่จะรับผลไม้มาและสังเกตุมันอย่างสนอกสนใจก่อนกล่าวขอบคุณออกไป

ฉู่ชวิ๋นส่ายหัวเบาๆ เมื่อเทียบกับความรู้สึกที่อีกฝ่ายช่วยคุ้มกันพ่อแม่ของเขากับหลงอ๋าวเมื่อ 15 ปีก่อนผลกีวี่นี้ก็เทียบอะไรไม่ได้เลย

ในขณะที่อากาศรอบๆ บิดเบี้ยวและวิญญาณที่อยู่ในอากาศก็มารวมตัวกัน

ทุกคนมองหยานอี้โดยไม่รู้ตัวร่างของเขามีแสงสีขาวรอบตัวเขา รัศมีในอากาศพุ่งเข้าหาเขาและจากนั้นเขาก็ถูกดูดกลืนด้วยม่านลมปราณรอบตัว

หยานอี้กำลังทะลวงขั้นพลัง!

ฉู่ชวิ๋นสร้างเขตแดนคุ้มกันให้หยานอี้อย่างรวดเร็ว แถมสร้างแบบพิเศษให้ดูดซับลมปราณทั้งหมดภายในรัศมี 50 ลี้ ตั้งแต่ยอดภูเขายันตีนภูเขา!