จักรพรรดิเซียนหวนคืน (仙帝归来) - บทที่ 404 ไม่เห็นจะน่ากลัว
บทที่ 404 ไม่เห็นจะน่ากลัว
หลี่คุนดูดกลืนเลือดเข้าไป
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้บรรดาผู้อาวุโสและลูกศิษย์ของประตูวิญญาณสลายถึงกับขนลุกเกรียว
ดวงตาของฉู่ชวิ๋นเต็มไปด้วยความสมเพช พลังลมปราณสีม่วงพุ่งออกมาจากฝ่ามือซัดเข้าใส่หลี่คุนที่ยังดูดกลืนเลือดไม่เสร็จ
หลี่คุนร้องคำราม อาการบาดเจ็บของมันยังไม่ทันได้รับการเยียวยาให้หายดีก็ถูกขัดจังหวะกลางคัน ทำให้มันโกรธแค้นมาก
“ฉู่ชวิ๋น แกต้องตาย!” หลี่คุนมีไอโลหิตห่อหุ้มร่างกาย พลังลมปราณพุ่งออกมากลายเป็นหัวกระโหลกผีอ้าปากใส่ฉู่ชวิ๋น
ในขณะเดียวกันนี้ มันก็หันหน้าไปสะบัดมือยิงพลังลมปราณใส่ลูกศิษย์ของประตูวิญญาณสลาย ที่ยังอยู่ในบริเวณนั้นอีกหลายคน
ผลั่ก…!
เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังระงม ลูกศิษย์ของประตูวิญญาณสลายหลายสิบคนถูกหลี่คุนซัดพลังลมปราณเข้าใส่ ร่างแหลกสลายกลายเป็นม่านหมอกเลือด
หลี่คุนยิ้มกริ่ม ใบหน้าของมันเหมือนปีศาจร้าย มันเริ่มต้นดูดกลืนเลือดอย่างหิวกระหายอีกครั้ง
ตู้ม!
ฉู่ชวิ๋นซัดลมปราณออกไปทำลายหัวกะโหลกผี ก่อนจะจ้องมองหลี่คุนด้วยแววตาเย็นชา
หลี่คุนกลืนกินเลือดทั้งหมดอย่างหิวโหย กระดูกมือและขาที่แตกหักของมันสมานตัวเรียบร้อย บาดแผลบนร่างกายก็ได้รับการรักษาหมดสิ้น
“ฉู่ชวิ๋น ดูเหมือนแกจะฆ่าฉันไม่ได้สินะ?” หลี่คุนระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความบ้าคลั่ง
ฉู่ชวิ๋นมองมันด้วยสีหน้าเรียบเฉย หลี่คุนสังหารลูกศิษย์ของตัวเองถึงสองครั้งซ้อน นับว่าโหดเหี้ยมอำมหิตผิดมนุษย์จริง ๆ
“แม้แต่ศิษย์ของตัวเองก็ยังฆ่าได้ลงคอ แกมันชั่วร้ายเกินไปแล้ว”
หลี่คุนยิ้มกว้าง “ในเมื่อพวกมันเลือกที่จะติดตามฉัน ก็เท่ากับว่าพวกมันมอบชีวิตให้ฉันแล้ว ฉันจะทำอะไรก็ได้”
สีหน้าของบรรดาผู้อาวุโสและลูกศิษย์ที่เหลืออยู่ของประตูวิญญาณสลายแปรเปลี่ยนไป พวกมันรู้สึกเย็นเยือกจับขั้วหัวใจ ความเกลียดชังเริ่มปรากฏขึ้นในแววตาที่จ้องมองหลี่คุน
“นายท่านครับ เราสาบานตนว่าจะติดตามท่าน เพื่อยกระดับประตูวิญญาณสลายของพวกเรา ลูกศิษย์เหล่านั้นที่นายท่านฆ่าตาย ภักดีต่อนายท่านเป็นอย่างยิ่ง แล้วนายท่านทำแบบนี้กับพวกเขาแบบนี้ได้ยังไง?”
หลี่คุนพลันหันหน้ามาหาคนพูดทันที “ถ้าฉันตาย ใครจะปกป้องคนที่เหลืออยู่? อีกไม่ช้าก็เร็ว เดี๋ยวพวกมันก็ต้องโดนไอ้ฉู่ชวิ๋นฆ่าตายอยู่แล้ว ให้พวกมันตายแล้วเป็นผลดีกับฉันยังไงก็ดีกว่า มีแต่วิธีนี้เท่านั้น ฉันถึงจะสามารถปกป้องพวกแกที่เหลืออยู่ได้ยังไงล่ะ”
“พวกเรายอมตายด้วยน้ำมือของฉู่ชวิ๋น ดีกว่าถูกเจ้าสำนักตัวเองฆ่าตายแบบนี้” ผู้อาวุโสคนนั้นคำรามด้วยความโกรธแค้น
“นี่แกกล้าตั้งคำถามกับการตัดสินใจของฉันงั้นเหรอ?” หลี่คุนมีตะคอกอย่างโกรธแค้น มันย่างสามขุมเข้าไปหาผู้อาวุโสผู้ตั้งคำถาม แลัวยกมือขึ้นซัดพลังลมปราณใส่อีกฝ่ายจนเกิดระเบิดเสียงดังกังวาน ผู้อาวุโสคนนั้นเสียชีวิตอย่างน่าอนาถ ร่างกายขาดครึ่งท่อน อวัยวะต่าง ๆ กระจัดกระจาย
“ในเมื่อสาบานตนว่าจะติดตามฉันแล้ว พวกแกก็ไม่ควรตั้งคำถามต่อการตัดสินใจของฉัน” หลี่คุนยิ้มด้วยความเย็นชา “ใครที่ตั้งคำถามต่อการตัดสินใจของฉัน เท่ากับมันผู้นั้นเป็นผู้ทรยศและมันจะต้องตาย!”
“พวกแกมัวยืนทำอะไรกันอยู่? ไปฆ่าพวกมันเดี๋ยวนี้” หลี่คุนแผดเสียงตะโกนเหมือนคนเสียสติ
ผู้อาวุโสของประตูวิญญาณสลายตกอยู่ในสถานะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ตระหนักดีว่าการบุกเข้าไปโจมตีพวกของหลงอี้ ไม่ต่างจากการกระโดดลงหลุมศพชัด ๆ
“ฉู่ชวิ๋น แกรู้หรือเปล่าว่าถ้าไม่ใช่ขั้นเซียนก็ไม่มีทางฆ่าฉันได้หรอกนะ?” หลี่คุนจ้องมองฉู่ชวิ๋นด้วยความเย้ยหยันและพูดต่อ “วันนี้แหละเป็นวันตายของแก!”
ฉู่ชวิ๋นไม่ตอบคำใด แต่รวบรวมพลังลมปราณมาห้อมล้อมรอบกาย เขากำมือเป็นหมัดแล้วต่อยออกไปทันที
“ฉู่ชวิ๋น วันนี้ฉันจะทำให้คนทั้งโลกได้เห็นว่าแกต้องตายด้วยน้ำมือของฉัน คนนี้” หลี่คุนหัวเราะเยาะใส่ฉู่ชวิ๋นเสียงดังสนั่น
ฉู่ชวิ๋นไม่พูดไม่จนชกหมัดออกไปรัว ๆ แสงจากพลังลมปราณเป็นประกายเหมือนกับสายรุ้ง แต่มีพลังรุนแรงเพียงพอที่จะถล่มภูเขาสลายแม่น้ำ
พลัน ร่างกายของหลี่คุนมีเกราะโลหิตขึ้นมากำบังเอาไว้ เกราะโลหิตเป็นสีแดงเลือด ในอากาศมีแต่กลิ่นเลือดคาวคลุ้ง
ตู้ม…!
พื้นดินระเบิดตัวออก คลื่นแรงระเบิดแผ่กระจายในวงกว้าง
หลี่คุนคำรามในลำคอ พลังลมปราณของฉู่ชวิ๋นน่ากลัวมากเกินไป จนมันตกตะลึงลนลาน เพียงแค่ต่อยออกมาสามหมัด พลังลมปราณของมันก็สูญสลายหายไปในทันที
ผลั่ก…!
พลังลมปราณจากหมัดของฉู่ชวิ๋นกระแทกเข้าใส่ม่านพลังโลหิตของหลี่คุน เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น แล้วเกราะโลหิตก็เกิดรอยแตกร้าวพร้อมที่จะแตกสลายตัวได้ตลอดเวลา
แต่อย่างไรก็ตาม สุดท้ายแล้วมันก็ยังทนรับแรงกระแทกเอาไว้ได้ ม่านพลังเกราะโลหิตเกิดรอยแตกร้าวเหมือนใยแมงมุมก็จริง แต่ก็ยังไม่ได้สลายตัวลงไป
“ไอ้ฉู่ชวิ๋น แก…!”
เสียงของหลี่คุนขาดหายไปกลางคัน สีหน้าของมันแปรเปลี่ยนไป เนื่องจากในขณะนี้ฉู่ชวิ๋นขยับเท้าก้าวมายืนอยู่ตรงหน้า แล้วพลังลมปราณจากกำปั้นของอีกฝ่าย ก็พุ่งเข้ามาให้มันเห็นต่อหน้าต่อตาในระยะประชิด
ผลั่ก…กร๊อบ…
บังเกิดเสียงกระดูกแตกหัก หลี่คุนส่งเสียงร้องโหยหวน ใบหน้าของมันถูกกำปั้นของฉู่ชวิ๋นอัดกระแทกเข้ามาเต็มแรง ริมฝีปากบิดเบี้ยวผิดรูปทรง
“ไอ้บัดซบ ฉู่ชวิ๋น” หลี่คุนคำรามด้วยความโกรธแค้น แต่น้ำเสียงเจือปนด้วยความหวาดกลัวอยู่หลายส่วน หลี่คุนไม่คิดเลยว่ามันดูดกลืนเลือดเข้าไปมากมายขนาดนี้ ก็ยังไม่ใช่คู่มือของฉู่ชวิ๋นอยู่ดี
“วิชาโลหิตคืนวิญญาณ ไม่เห็นจะน่ากลัว แกก็แค่กระสอบทรายเท่านั้น!”
ฉู่ชวิ๋นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ขยับเท้าก้าวออกมาข้างหน้า วินาทีต่อมาก็มายืนอยู่ข้างกายหลี่คุน ฉู่ชวิ๋นกระทืบเท้าลงไปบนหน้าอกของหลี่คุน จนได้ยินเสียงกระดูกแตกหัก แล้วกระดูกหน้าอกของหลี่คุนก็ยุบตัวลงไป
หลี่คุนร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด กระอักเลือดออกมาจากปากคำใหญ่
กร๊อบ!
กระดูกขาขวาที่เพิ่งจะสมานตัวของมัน ถูกฉู่ชวิ๋นกระทืบลงไปจนแตกหักอีกครั้ง
เสียงกระดูกแตกหักยังคงมีให้ได้ยินอย่างต่อเนื่อง ฉู่ชวิ๋นกระทืบมือและเท้าของหลี่คุนจนกระดูกแตกแหลกละเอียด
“นายท่าน” ผู้อาวุโสหลินคำรามกึกก้อง จากนั้นจึงกระโดดเข้าหาฉู่ชวิ๋น พร้อมกับต่อยกำปั้นออกไป
ฉู่ชวิ๋นยกมือขึ้นยิงพลังลมปราณสวนกลับ ร่างของผู้อาวุโสหลินลอยกระเด็น ที่ไหล่ได้รับบาดเจ็บสาหัส
“บัดซบ…”
ผู้อาวุโสหลินกัดฟันกรอดและลุกขึ้นมาอีกครั้ง
ตู้ม!
ฉู่ชวิ๋นหันกลับไปยิงพลังลมปราณใส่อีกครั้ง พื้นดินสั่นสะเทือน ผู้อาวุโสหลินถูกพลังลมปราณกดกระแทกลงไป ร่างกายครึ่งท่อนจมหายลงไปใต้พื้นดิน
“นายท่าน”
ร่างกายของผู้อาวุโสหลินเต็มไปด้วยบาดแผล สีหน้าของมันเศร้าหมอง พยายามใช้สองมือพาร่างของตัวเองขึ้นจากพื้นดินคลานเข้าไปหาหลี่คุน
ช่างเป็นคนที่โง่เง่าสิ้นดี
ฉู่ชวิ๋นถอนหายใจ ตอนแรกเขาตั้งใจจะฆ่าผู้อาวุโสหลิน แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายหนึ่งภักดีต่อผู้เป็นเจ้านายขนาดนี้ เขาก็รู้สึกว่าทำไม่ลง
“ฉู่ชวิ๋น ขอให้ฉันมีเวลาได้สั่งเสียท่านเจ้าสำนักสักหน่อย เดี๋ยวฉันจะลงมือฆ่าตัวตายเอง” ผู้อาวุโสหลินพูดออกมาด้วยความยากลำบาก
ฉู่ชวิ๋นพยักหน้าแผ่วเบา อย่างน้อยชายชราคนนี้ก็เป็นคนที่น่าเคารพอย่างแสนเศร้า หากผู้อาวุโสหลินได้พบกับเจ้านายที่เหมาะสม วาสนาคงไปได้ไกลมากกว่านี้ แต่น่าเสียดายที่มันเลือกติดตามคนชั่วช้าอย่างหลี่คุน จึงต้องมีจุดจบของชีวิตน่าอนาถเช่นนี้เอง
ฉู่ชวิ๋นถอยหลังกลับไป ผู้อาวุโสหลินคลานเข้าไปอยู่ข้างกายของหลี่คุน
“นายท่าน เป็นยังไงบ้างครับ?”
ดวงตาของหลี่คุนขุ่นมัวด้วยความเคียดแค้น คำรามตอบกลับมาว่า “ฆ่ามัน ฆ่าพวกมันให้หมด”
ผู้อาวุโสหลินตอบกลับด้วยความเศร้า “นายท่านครับ ผมสาบานตัวว่าจะติดตามนายท่าน ตัวผมนั้นตายได้ แต่นายท่านตายไม่ได้เด็ดขาด”
มันขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของหลี่คุนว่า “นายท่านครับ ได้โปรดหลบหนีเอาชีวิตรอด นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ผมทำให้นายท่านได้”
ฟู่!
เลือดสาดกระจาย ผู้อาวุโสหลินใช้ดาบปาดเส้นเลือดใหญ่ที่ลำคอของตนเอง เลือดสีแดงสดสาดกระจายเต็มใบหน้าหลี่คุน
ดวงตาของหลี่คุนเบิกโต ปากของมันอ้ากว้าง แต่สุดท้ายหลี่คุนก็ก้มหน้าลงไปกัดลำคอของผู้อาวุโสหลิน เริ่มต้นดูดกลืนเลือดอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง
สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง
“นายท่านครับ นั่นมันผู้อาวุโสหลินนะ นายท่านทำได้ยังไง?” ผู้อาวุโสของประตูวิญญาณสลายที่เหลืออยู่ อดร้องตะโกนออกมาด้วยความโกรธแค้นไม่ได้
แต่ดูเหมือนว่าหลี่คุนจะเสียสติไปโดยสมบูรณ์แล้ว มันทำเพียงแค่ดูดกลืนเลือดต่อไปและต่อไป
“หลี่คุน แกกล้าทำกับพวกเราแบบนี้ได้ยังไง?” ผู้อาวุโสอีกคนหนึ่งตะโกนออกมาด้วยความเคียดแค้น
“แกมันไม่ใช่มนุษย์ แกมันเป็นปีศาจ ผู้อาวุโสหลินภักดีต่อแกขนาดนั้น แต่แกกลับสามารถกินเลือดเขาได้ลงคอ”
“สัตว์นรก นี่ฉันหลงติดตามปีศาจร้ายอย่างแกได้ยังไง”
ดวงตาของผู้เป็นเจ้าประตูวิญญาณสลายเป็นสีแดงก่ำลุกโชน หลี่คุนแทบจะทนไม่ไหวแล้วในขณะที่ดูดกินเลือดของผู้อาวุโสหลิน
ในประตูวิญญาณสลายมีศิษย์อยู่ประมาณ 100 คน หลี่คุนยกมือหนึ่งครั้งก็ฆ่าคนหนึ่งครั้ง ไม่ได้ทำเหมือนพวกมันเป็นมนุษย์เลยแม้แต่น้อย
ฉู่ชวิ๋นมองดูเหตุการณ์อย่างใจเย็น เขามีความเคารพต่อคนที่ซื่อสัตย์อย่างผู้อาวุโสหลิน แต่ก็ยังอดรู้สึกสงสารในความโง่งมแบบนี้ไม่ได้
เขาเลือกที่จะสละชีวิตเพื่อช่วยเหลือหลี่คุนโดยไม่ลังเล แม้แต่ฉู่ชวิ๋นก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะใจเด็ดได้ถึงขนาดนี้
ผู้อาวุโสหลินเป็นจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิระดับ 8 เลือดจึงอุดมไปด้วยพลังงานมากกว่าศิษย์ธรรมดาหลายสิบคนรวมกันเสียอีก
บาดแผลของหลี่คุนสมานตัวอย่างเชื่องช้า แต่ร่างกายของผู้อาวุโสหลินเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว เส้นผมหลุดร่วง ดวงตาที่เคยมีชีวิตชีวาก็ขุ่นมัวมากขึ้นเรื่อย ๆ
ไม่นานนัก หลี่คุนก็ดูดกินเลือดของผู้อาวุโสหลินหมดตัว
อาการบาดเจ็บของหลี่คุนหายดีเป็นปลิดทิ้ง พลังลมปราณของมันกลับมาแข็งแกร่งอีกครั้ง แต่ลมหายใจของผู้อาวุโสหลินได้ขาดหายไปแล้ว
ตู้ม!
พื้นดินระเบิดตัว เศษดินกระจัดกระจาย หลี่คุนหมุนตัวตีลังกาขึ้นกลางอากาศ ถอยไปตั้งหลักอยู่ห่างไกลจากฉู่ชวิ๋น
“ฮ่าฮ่า…” มันหัวเราะเยาะใส่ฉู่ชวิ๋น “ฉู่ชวิ๋น ฉันบอกแล้วไง แกฆ่าฉันไม่ได้หรอก ถ้าไม่ใช่ขั้นเซียน ก็ไม่มีใครจะเอาชนะฉันได้ทั้งนั้น”
ดวงตาของฉู่ชวิ๋นยังคงเย็นชา ขณะที่ตอบกลับไป “ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะเลือกหลบหนีไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ เพราะคงไม่มีใครยอมสละชีวิตมาช่วยเหลือแกอีกแล้ว”
หลี่คุนหันไปมองซากศพของผู้อาวุโสหลินด้วยแววตาเฉยชา พูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความเมตตา
“ฉันบอกเอาไว้แล้วไง ในเมื่อเลือกที่จะติดตามฉัน พวกมันก็ต้องพร้อมสละชีวิตของตัวเองเพื่อฉันได้ทุกเมื่อ การสละชีวิตตัวเองเพื่อฉันแบบนี้ ถือเป็นเกียรติสูงสุดของมันแล้ว” หลี่คุนระเบิดเสียงหัวเราะ ไม่มีความเศร้าเสียใจอยู่เลยแม้แต่น้อย
ฉู่ชวิ๋นส่ายศีรษะเล็กน้อย ขี้เกียจจะพูดกับอีกฝ่ายให้ยืดยาวแล้ว “แกพร้อมที่จะตายแล้วหรือยัง?”
“ฉู่ชวิ๋น แกคิดว่าตัวเองจะฆ่าฉันได้หรือไง? เลือดของผู้อาวุโสหลินนอกจากอร่อยแล้ว ยังทำให้ฉันรู้สึกดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน”
ฟึบ!
ฉู่ชวิ๋นปล่อยเส้นไหมสีขาวออกมารัดพันกำปั้นของตนเอง เตรียมพร้อมลงมือขั้นเด็ดขาด
“เข้ามาเลย ฉู่ชวิ๋น ฉันจะทำให้แกได้รู้จักคำว่าไร้เทียมทานที่แท้จริง?” หลี่คุนตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ฉู่ชวิ๋นต่อยหมัดออกไปพร้อมกับพลังลมปราณที่รุนแรง หลี่คุนยิงพลังลมปราณโต้ตอบกลับมา
พลังของทั้งสองฝ่ายปะทะกัน แล้วคลื่นแรงระเบิดก็แผ่กระจายไปทั่วบริเวณ
ผลั่ก…!
ฉู่ชวิ๋นยังคงรัวหมัดไม่หยุดยั้ง กำปั้นของเขาต่อยออกไปด้วยความเร็วไวปานฟ้าแลบ
ม่านพลังเกราะโลหิตที่กำบังร่างกายของหลี่คุนเป็นประกายสว่างไสว เมื่อรับแรงกระแทกจากหมัดของชายหนุ่ม ก็เกิดเป็นเสียงดังตุบตุบดังได้ยินถนัดชัดเจนสองรูหู
“ฉู่ชวิ๋น แกจะทำอะไรฉันได้?” หลี่คุนระเบิดเสียงหัวเราะอย่างเสียสติ ชอบอกชอบใจที่ฉู่ชวิ๋นไม่สามารถทำลายม่านพลังเกราะโลหิตของมันได้
กลอักษร “ฆ่า”
พลังลมปราณรูปทรงตัวอักษรปรากฏขึ้นพุ่งเข้าใส่เกราะกำบังของฝ่ายตรงข้าม ความรุนแรงนั้นไม่ต้องพูดถึง เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น หลี่คุนต้องเซถอยหลังไปหลายก้าว
หลี่คุนคำรามในลำคอ ไอโลหิตแผ่ออกมาจากร่างกายเสริมม่านพลังให้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น ในระหว่างนั้น ตัวของมันยังคงเซถอยหลังอย่างต่อเนื่อง บนพื้นดินปรากฏรอยเท้าฝังเอาไว้เป็นทางชัดเจน
หลี่คุนเบิกตาจ้องมองม่านพลังเกราะโลหิตและยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ “จอมมารฉู่ชวิ๋น คิดหรือว่าแค่นี้จะทำอะไรฉันได้?”
ฉู่ชวิ๋นเลิกคิ้วขึ้นสูงเล็กน้อย มุมปากยกตัวเป็นรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะระเบิดพลังลมปราณออกมา
ตู้ม!
ฉู่ชวิ๋นกระแทกหมัดออกไป หลี่คุนเห็นดังนั้นก็ต่อยหมัดสวนกลับ
ตู้ม!
กำปั้นของทั้งสองฝ่ายปะทะกัน คลื่นพลังระเบิดตัวแตกกระจาย
ทันใดนั้น หลี่คุนส่งเสียงร้องโหยหวน กำปั้นของมันไม่อาจต้านทานพลังของฉู่ชวิ๋นได้เลย ฉู่ชวิ๋นลงมือต่อยหมัดที่สองออกไปทันทีโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้มีเวลาตั้งตัว
ตู้ม!
หมัดนี้ของเขากระแทกเข้าใส่ม่านพลังเกราะโลหิตเข้าอย่างจัง
หลี่คุนถึงกับงงงัน ก่อนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฉู่ชวิ๋น แกทำลายเกราะโลหิตของฉันไม่ได้แล้วแบบนี้แกจะทำอะไรฉันได้?”
“แน่ใจนะ?” ฉู่ชวิ๋นเหยียดยิ้มเล็กน้อย
เปรี้ยง!
พลังลมปราณจำนวนมหาศาลพุ่งออกมาจากกำปั้นของฉู่ชวิ๋น แสงจากลมปราณทำให้ท้องฟ้าสว่างไสว ความรุนแรงนั้นไม่ต่างจากคลื่นยักษ์ในทะเลที่ซัดใส่ชายฝั่งยามเกิดพายุร้าย
เปรี๊ยะ!
รอยแตกร้าวปรากฏขึ้นบนม่านพลังเกราะโลหิต สุดท้ายก็ได้ยินเสียงระเบิดตู้ม หมัดของชายหนุ่มต่อยเข้ามาอีกครั้ง
เปรี้ยง!
หลี่คุนได้แต่ส่งเสียงกรีดร้องออกมาในขณะที่ตัวมันลอยกระเด็นออกไป เลือดเป็นสายสาดกระจายเต็มท้องฟ้า หน้าอกของมันถูกพลังจากหมัดของชายหนุ่มทะลุทะลวงจนกลายเป็นรูกลวงขนาดเท่ากำปั้น
YOU MAY ALSO LIKE
