จำนนรักชายาตัวร้าย - ตอนที่ 113-4 ไอ้โง่ บรรพบุรุษของเจ้ายังตายตาหลับอีกหรือ

เมื่อนึกถึงข่าวที่ซย่าโหวฉิงเทียนส่งมาก่อนหน้านี้ที่ว่า ราชครูแห่งอาณาจักรเสวี่ยก็คือตี้อู่เฉิน อวี้เฟยเยียนก็มีปฏิกิริยาทันที นางจับตัวตี้อู่เฉินเอาไว้ แล้วใช่โซ่เหล็กมัดเขาเอาไว้

 

 

“เทพธิดา นี่มันหมายความว่าอย่างไร”

 

 

เมื่อเห็นว่าอวี้เฟยเยียนไม่พูดพร่ำทำเพลงก็จับตัวเขาเอาไว้เสียแล้ว ตี้อู่เฉินก็ร้อนรนขึ้นมาทันที

 

 

“เทพธิดา ข้าคือตี้อู่เฉินอย่างไรเล่า!”

 

 

ตี้อู่เฉิน

 

 

เป็นเขาจริงๆ !

 

 

นึกไม่ถึงว่าตี้อู่เฉินจะอาจหาญถึงเพียงนี้ กล้ามาถึงที่เชียวหรือ เพียงแต่ว่า เหตุใดตี้อู่เฉินถึงได้เรียกนางว่าเทพธิดา เทพธิดาแห่งเผ่าตันมิใช่ท่านป้ารอง ตี้อู่เยียนเอ๋อร์หรอกหรือ หรือว่าท่านป้ารองอยู่ที่เผ่าตันขวา

 

 

เมื่อคิดถึงตรงนี้ อวี้เฟยเยียนก็ส่ายหน้าเบาๆ

 

 

ชาวตันขวาก่อกรรมทำเข็ญมากมาย ท่านป้ารอคงจะไม่ไปช่วยตันขวาเป็นแน่ เรื่องนี้จะต้องมีความนัยซุกซ่อนอยู่!

 

 

“ท่านมาที่ต้าโจวแห่งนี้ ก็เพื่อสังหารฆาตกรที่ฆ่าตี้อู่หงเยี่ย”

 

 

ในเมื่อตี้อู่เฉินคิดว่านางคือเทพธิดาแห่งเผ่าตันขวา อวี้เฟยเยียนก็จะตลบหลังเขาเสียเลย

 

 

“ใช่!’

 

 

“เทพธิดา ท่านรีบปล่อยเข้าเร็วเข้า! มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากัน! ข้าไม่รู้ว่าอวี้หลัวช่าก็คือท่าน ดังนั้นถึงได้สร้างกาฬโรคหนูนี่ขึ้นมา แต่ข้าไม่มีเจตนาอื่นใด และข้าก็ไม่ได้มาหาเรื่องท่านด้วย!”

 

 

‘เฮอะ!’

 

 

อวี้เฟยเยียนสบถเสียงเย็น!

 

 

ที่แท้ก็เป็นฝีมือของตี้อู่เฉินสร้างเรื่องเอาไว้จริงๆ !

 

 

“ข้าขอถามเจ้า ตามหาฆาตกรเจอแล้วหรือยัง’

 

 

ในขณะที่อวี้เฟยเยียนเอ่ยถาม ตี้อู่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

 

 

อำนาจของเทพธิดาแข็งแกร่งขึ้นทุกวัน!

 

 

หากเป็นเมื่อก่อนเทพธิดามักจะมีหัวรั้นดื้อดึง ไม่มีเค้าของความเป็นเทพธิดาแม้แต่น้อย มาตอนนี้ ไม่เจอกันเพียงไม่นาน เทพธิดากลับเปี่ยมด้วยรัศมีแห่งความศักดิ์สิทธิ์มากขึ้นเป็นกอง

 

 

หรือว่าเทพธิดาสำเร็จขั้นสูงขึ้น

 

 

เห็นทีว่าวันเวลาที่ตันขวาจะได้กลับมารุ่งเรืองอีกครั้งจะอยู่ไม่ไกลเสียแล้ว!

 

 

“ยัง!”

 

 

ตี้อู่เฉินกล่าวตอบพร้อมกับส่ายหน้า

 

 

หากอวี้เฟยเยียนไม่เตือน เขาคงจะลืมภารกิจหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายในการมายังแผ่นดินหลัวอวี่ในครั้งนี้ไปเสียแล้ว

 

 

อวี้หลัวช่าคือเทพธิดา ทำให้ความปรารถนาที่จะได้ดื่มเลือดของตี้อู่เฉินกลายเป็นว่างเปล่า

 

 

ถึงแม้ก่อนหน้านี้เมื่อครั้งที่อยู่ที่เผ่าตันขวา ตี้อู่เฉินก็เคยมีความคิดเช่นนี้มาก่อน นางเป็นถึงเทพธิดาที่สืบสายเลือดบริสุทธิ์ เลือดของนางย่อมจะต้องหอมหวานมากเป็นแน่ อีกทั้งน่าจะมีคุณประโยชน์ถึงกระทั่งว่าทำให้ผู้ที่ดื่มสำเร็จขั้นได้รวดเร็ว แต่ทว่าความปรารถนากับความจริงแตกต่างกันลิบลับ

 

 

เทพธิดาได้รับการคุ้มครองจากหัวหน้าเผ่ามาโดยตลอด ต่อให้เป็นบนแผ่นดินหลัอวี่แห่งนี้ก็ตาม ใครจะรู้ว่าหัวหน้าเผ่าจะไม่ได้ทิ้งยอดฝีมือเอาไว้คุ้มครองนางกันเล่า!

 

 

ดังนั้น ตี้อู่เฉินจึงมิกล้าทำอะไรโดยพลการ

 

 

“เจ้าไม่ไปตามหาฆาตกรที่สังหารตี้อู่หงเยี่ย กลับมาสร้างเรื่องกาฬโรคหนูก่อความวุ่นวายเป็นปฏิปักษ์กับข้า ตี้อู่เฉิน เจ้าช่างบังอาจยิ่งนักนะ! เจ้าใช้อำนาจของใครกัน!”

 

 

ในขณะที่กล่าวนั้น อวี้เฟยเยียนท่าทางสง่างาม มีสง่าราศีเสียยิ่งกว่าหัวหน้าเผ่ามาเองเสียอีก ทำให้ตี้อู่เฉินอดที่จะจิตใจกวัดแกว่งด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาไม่ได้

 

 

หากเทพธิดาล่วงรู้ในสิ่งที่เขาคิดละก็ จะต้องฆ่าเขาเป็นแน่!

 

 

หัวหน้าเผ่าเคยลั่นวาจาเอาไว้ เทพธิดาเสมือนตัวแทนของนาง

 

 

หากว่าเทพธิดาลงมือจริงๆ ที่น่างไกลผู้คนไม่มีใครพบเห็น ไม่มีใครล่วงรู้ ก็ย่อมไม่มีใครแก้แค้นแทนเขา

 

 

ขอเทพธิดาไขความกระจ่างด้วย ข้าน้อยไม่รู้จริงๆ ว่าอวี้หลัวช่าก็คือเทพธิดา

 

 

เผชิญหน้ากับเทพธิดาผู้ ทรงอำนาจอันแข็งแกร่ง เช่นนี้ ตี้อู่เฉินทำตัวราวกับเมล็ดถั่วที่ลื่นไหลก็ไม่ปาน เล่าเรื่องทุกอย่างว่าเขาสงสัยในตัวซย่าโหฉิงเทียนและอวี้หลัวช่าอย่างไรบ้าง ตนเองกลายเป็นราชครูแห่งอาณาจักรเสวี่ยได้อย่างไรกันให้กับอวี้เฟยเยียนได้ฟังจนหมดเปลือก

 

 

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง!

 

 

สกุลหนานกงสอดมือเข้ามายุ่มย่ามจริงๆ!

 

 

พวกเขาช่างน่ารังเกียจที่สุด!

 

 

อวี้เฟยเยียนสีหน้าเยือกเย็น ดวงตาคมกริบ

 

 

“ในเมื่อเจ้าเป็นคนสร้างกาฬโรคหนูนี่ขึ้นมา เช่นนั้นข้าขอถามเจ้า มีวิธีการแก้ไข้หรือไม่”

 

 

อวี้เฟยเยียนกล่าวถาม

 

 

“ไม่มี”

 

 

ตี้อู่เฉินส่ายหน้า

 

 

“นี่เป็นโรคที่ข้าเพิ่งจะคิดค้นขึ้นมา เพื่อที่จะใช้โอกาสนี้ในการทดสอบประสิทธิภาพ เทพธิดา ชีวิตของคนชั้นต่ำพวกนี้ ไม่มีค่าอะไร! ท่านไม่จำเป็นต้องเหน็ดเหนื่อยเปลืองแรงเพื่อพวกมัน!”

 

 

คนชั้นต่ำ

 

 

ได้ยินคำนี้ อวี้เฟยเยียนถึงกับแค่นยิ้มออกมา

 

 

ตี้อู่เฉินมิได้รู้สึกถึงความผิดปกติไปของอวี้เฟยเยียนเลย เขายังคงกล่าวเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมาโดยไม่มีปิดบัง

 

 

“ใช้คนเป็นๆ มาทำการทดลองเห็นผลชัดเจนยิ่งกว่าสัตว์หลายเท่านัก! เทพธิดา ท่านว่ากาฬโรคหนูในครั้งนี้เป็นอย่างไร! เป็นวิธีการที่ยอดเยี่ยมในการทำลายล้างอาณาจักรได้เลยใช่หรือไม่”

 

 

“ข้ามีความคิดว่า ต่อไปหากว่าพวกเราค้นพบอะไรใหม่ๆ ละก็ ให้มามาทดลองที่แผ่นดินหลัวอวี่แห่งนี้ เพราะอย่างไรเสียที่นี่ก็มีแต่พวกคนชั้นต่ำ ชีวิตพวกมันหาได้มีค่าอะไรไม่”

 

 

“ข้ามาในครั้งนี้เพียงแค่อยากที่จะทำงานใหญ่เท่านั้น นึกไม่ถึงว่าจะได้พบกับเทพธิดา”

 

 

“หึ เทพธิดาสมแล้วที่เป็นศิษย์เอกแห่งชนเผ่า สามารถหาวิธีการรับมืออย่างถูกต้องและเป็นระเบียบเรียบร้อยภายในระยะเวลาอันสั้น ช่างน่านับถือจริงๆ!”

 

 

ตี้อู่เฉินกล่าวชมอวี้เฟยเยียนชุดใหญ่ ทว่าเขายิ่งพูดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกหนาวเหน็บมากขึ้นเท่านั้น

 

 

จนกระทั่งเขาเงยหน้าขึ้นมา ก็พบเข้ากับดวงตาคมกริบอันงดงามเยือกเย็นคู่นั้นเข้าให้อย่างจัง

 

 

หนาวเหน็บยิ่งนัก!

 

 

จนตี้อู่เฉินจามออกมาครั้งหนึ่ง

 

 

“เทพธิดา…”

 

 

แอ๊ด!

 

 

ในตอนนั้นเองที่ประตูถูกเปิดออก ซย่าโหวฉิงเทียนยืนอยู่ที่หน้าประตู

 

 

“แมวน้อย เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม “

 

 

ซย่าโหวฉิงเทียนมองเห็นนิมิตจากน้ำในถังที่เขาแช่อยู่ว่าตี้อู่เฉินตามมาถึงหอคืนชีพ ก็ให้รู้สึกเป็นกังวลยิ่งนัก แต่อวี้เฟยเยียนก็มีคำสั่งให้แช่ยาอยู่กว่าครึ่งชั่วยาม ซึ่งเขาก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง

 

 

ดังนั้นซย่าโหวฉิงเทียนจึงสั่งการให้หานจื่อถ่วงเวลาตี้อู่เฉินเอาไว้

 

 

แต่อวี้เฟยเยียนก็ปรากฏตัวออกมาเร็วกว่าที่คาด เล่นเอาซย่าโหวฉิงเทียนถึงกับหัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม

 

 

นานเหลือกว่าที่ครึ่งชั่วยามจะผ่านไป ซย่าโหวฉิงเทียนจึงยังไม่ทันที่จะล้างยาออกจากร่างก็สวมใส่เสื้อผ้าเหาะทะยานตรงมาที่นี่ทันที

 

 

เมื่อเห็นซย่าโหวฉิงเทียนตรงเข้ามาสวมกอดอวี้เฟยเยียน คนทั้งสองแอบอิงใกล้ชิด ตี้อู่เฉินก็ถึงกับตะโกนเสียงดังออกมา

 

 

“คนชั้นต่ำ ปล่อยเทพธิดาเดี๋ยวนี้นะ!”

 

 

ไม่ว่าวรยุทธ์ของซย่าโหวฉิงเทียนจะร้ายกาจเพียงใด ทว่าในสายตาของตี้อู่เฉิน เขาก็ยังคงเป็นเพียงแค่คนต่ำต้อยเท่านั้น กลับบังอาจมาล่วงเกินเทพธิดา คางคกริอ่านจะกินเนื้อห่านฟ้านี่เอง

 

 

“คนชั้นต่ำ”

 

 

ซย่าโหวฉิงเทียนคลายอ้อมกอดแล้วเดินเข้าไปตรงหน้าตี้อู่เฉิน มองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม

 

 

“ไหนเจ้าลองพูดอีกครั้งสิ”

 

 

“เทพธิดา…ช่วยด้วย…”

 

 

ในที่สุดตี้อู่เฉินก็ได้ลิ้มรสเป็นจุดจบที่น่าอนาถในความปากไวของตนเอง

 

 

เขาตัวสั่นงันงก ฟันกระทบกันด้วยความหวาดกลัวอย่างหนัก ทว่าอวี้เฟยเยียนที่ยืนอยู่เบื้องหน้ากลับไม่มีทีท่าว่าจะช่วยเหลือเขาเลยสักนิด

 

 

หรือว่า ทเพธิดาต้องการจะยืมมีดฆ่าคน

 

 

“แมวน้อย เจ้าว่าพี่จะฆ่ามันอย่างไรดี”

 

 

ซย่าโหวฉิงเทียนเอื้อมมือออกมาวางบนศีรษะของตี้อู่เฉิน

 

 

“มันสร้างเรื่องเดือดร้อนให้ผู้อื่นมากมายเพียงนี้ ฟันมันให้ตายในดาบเดียว สบายมันเกินไป!”

 

 

“เทพธิดา เทพธิดา…”

 

 

ตี้อู่เฉินไม่เชื่อหรอกว่าเทพธิดาจะปล่อยให้คนนอกชนเผ่า ทั้งยังเป็นคนชั้นต่ำของหลัวอวี่ให้ฆ่าเขาได้ตามอำเภอใจ!

 

 

“เทพธิดา ท่านปล่อยให้คนนอกสังหารคนในชนเผ่า ท่านจะต้องถูกเทพโอสถลงโทษ!”

 

 

เมื่อแน่ใจแล้วว่าอวี้เฟยเยียนไม่ได้คิดที่จะช่วยเหลือตนเองแน่แล้ว ตี้อู่เฉินจึงร้องตะโกนขึ้น

 

 

“เทพโอสถ”

 

 

ได้ยินดังนั้น ซย่าโหวฉิงเทียนนึงกับหัวเราะออกมา

 

 

“หากคำภาวนาไปถึงเทพโอสถจริง เช่นนั้นสิ่งที่เจ้ากระทำต่อตี้อู่เฮ่ออีก็คงถูกกรรมสนองตั้งนานแล้ว!”

 

 

“อีกอย่าง แมวน้อยของข้ากลายเป็นเทพธิดาแห่งชนเผ่าเต่าตันขวาที่จิตใจสกปรกโสมมของพวกเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน สกปรกแมวน้อยของข้ายิ่งนัก!”