จำนนรักชายาตัวร้าย - ตอนที่ 125-1 ใช้เหยื่อล่อ รอคอยให้มันมาติดกับ
ยิ่งซย่าจื่ออวี้กดลงไปแรงเท่าไหร่ หนานกงจื่อหลิงก็ยิ่งดิ้นรนรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น จนทำให้ซย่าจื่ออวี้เป็นฝ่ายเหน็ดเหนื่อยเสียเอง ซย่าจื่ออวี้หอบหายใจเข้าออกระรัว และในตอนที่นางกำลังพยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกนั่นเองหนานกงจื่อหลิงก็รวบรวมเรี่ยวแรงผลักนางออกไปได้ในที่สุด
“อ๊าก”
หนานกงจื่อหลิงผุดลุกขึ้นนั่ง หอบหายใจอย่างรุนแรง จวบจนกระทั่งนางเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างชัดเจนแล้ว ก็ถึงกับตะลึงงัน
“ท่านแม่ นี่ท่านแม่…ต้องการจะฆ่าข้าอย่างนั้นหรือ?” หนานกงจื่อหลิงเอ่ยออกมาริมฝีปากสั่นระริก น้ำตาล้นปริ่มที่ดวงตาทั้งสองข้าง
“ท่านแม่เกลียดข้า ถึงขนาดอยากจะให้ข้าตายเชียวหรือคะ?”
สิ้นเสียงที่นางเอ่ยออกมา หยาดน้ำตาเม็ดโตก็ไหลรินออกมาจากดวงตาของหนานกงจื่อหลิง
แม้จะรู้ดีว่ามารดาลำเอียงรักพี่ชายมากกว่าตนเอง แต่หนานกงจื่อหลิงก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่ามารดาจะลงมือทำร้ายนางอย่างเ**้ยมโหดได้ลงคอ จนกระทั่งเมื่อครู่ ที่นางเกือบจะถูกซย่าจื่ออวี้ฆ่าตายคามือนั่น!
“หลิงเอ๋อร์…”
ฆ่าคนไม่สำเร็จ ลูกสาวยังตื่นมาพบเข้าเสียอีก ยิ่งทำให้ซย่าจื่ออวี้ลนลานอย่างหนัก แต่ว่า ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางฆ่าคน ดังนั้นเพียงไม่นานซย่าจื่ออวี้ก็สงบสติอารมณ์ลงได้
“หลิงเอ๋อร์ เจ้ายกหัวใจของเจ้าให้พี่รอง ถือเป็นการสร้างกุศลครั้งใหญ่!”
กล่าวจบ ซย่าจื่ออวี้ก็ยกเก้าอี้ขึ้นมาฟาดไปที่ศีรษะของหนานกงจื่อหลิงอย่างแรง
“ปึก——”
สิ้นเสียงนั้น หนานกงจื่อก็หลิงล้มลงบนเตียง
เมื่อครู่หนานกงจื่อหลิงเพิ่งจะกระอักเลือดเนื่องจากกินยาคายความลับเข้าไปแล้วถูกบีบคั้นอย่างหนักหน่วง ร่างกายของนางจึงยังไม่ฟื้นฟูดี อีกทั้งตอนนี้ที่กำลังตกอยู่ในภาวะโกรธเคือง จึงไม่ทันได้สังเกตการขยับเขยื้อนเล็กๆน้อยๆของซย่าจื่ออวี้นั้น
“ท่านแม่…”
ศีรษะของหนานกงจื่อหลิงเกิดบาดแผลขนาดใหญ่ เลือดสดๆไหลออกมาจนโชกชุ่ม ฉับพลันผ้าปูที่นอนจึงกลายเป็นสีเลือดภายในพริบตา
นี่เป็นครั้งแรกที่หนานกงจื่อหลิงรู้สึกได้ว่าแสงเทียนแห่งชีวิตกำลังจะดับมอดไปอย่างช้าๆ และนางกลับไม่สามารถช่วยเหลืออะไรตัวเองได้เลย
“แม่——”
ริมฝีปากแห้งผากของหนานกงจื่อหลิงขยับเปิดออก เปล่งเสียงอันสั่นเทาออกมา ดวงตากลมโตของนางจ้องมองไปที่ซย่าจื่ออวี้อย่างคาดไม่ถึง หญิงตรงหน้าคือมารดาบังเกิดเกล้าของนางเอง!
เพราะอะไรกัน เพราะอะไร…เพื่อพี่รองแล้ว ท่านแม่ถึงกับลงมือเ**้ยมโหดเช่นนี้กับนางได้ลงคอเชียวหรือ?
เลือดๆไหลจากบาดแผลที่ศีรษะรดลงมาบนใบหน้าของหนานกงจื่อหลิง จนดวงตาของนางพร่าเลือนมากขึ้นทุกขณะ
ภาพสุดท้ายที่หนานกงจื่อหลิงเห็นก็คือซย่าจื่ออวี้หยิบมีดปลายแหลมสีเงินเล่มหนึ่งออกมา สีเงินวาววับของมันกระทบกับแสงเทียน ปลายมีดคมกริบ หากแทงเข้าไปในร่างกายคงจะเจ็บปวดมากทีเดียว
ไม่นะ ท่านแม่!
หลิงเอ๋อร์หลัวเจ็บ กลัวมากด้วย!
หนานกงจื่อหลิงอ้าปากพะงาบๆ ทว่ากลับเปล่งเสียงไม่ออก
“หลิงเอ๋อร์ อย่าโทษแม่เลยนะ!”
มือของซย่าจื่ออวี้สั่นระริกอย่างบ้าคลั่ง คนที่นางฆ่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงอนุภรรยาของเล่นของสามีเท่านั้น ไม่ได้สลักสำคัญอะไร
แต่สาวน้อยที่อยู่ตรงหน้านี้ คือลูกในไส้ที่นางอุ้มทองมาสิบเดือนแล้วคลอดเขาออกมา เมื่อต้องลงมือกับลูกแล้ว ซย่าจื่ออวี้ก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย
“เจ้าอย่าโกรธอย่าเกลียดแม่เลย!”
ชั่วครู่ใหญ่กว่าที่ซย่าจื่ออวี้จะสงบใจลงได้
ซย่าจื่ออวี้ผ่อนลมหายใจออกยาว แล้วลากหนานกงจื่อหลิงขึ้นไปไว้บนเตียง จากนั้นจึงแหวกเสื้อบริเวณหน้าอกของนางออก สองมือกุมที่ด้ามมีดแน่นแล้วปักลงไปที่หน้าอกตรงหัวใจของบุตรสาวสุดแรง
“อั๊ก!”
หนานกงจื่อหลิงกระเลือดออกมาราดรดเต็มใบหน้าของซย่าจื่ออวี้ แต่ซย่าจื่ออวี้ไม่มีเวลาที่สนใจจะมาเช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อนใบหน้าตนเองออกไป นางกดมีดซ้ำเข้าไปอย่างแรง
ฉึก!
เสียงเส้นชีพจรขาดสะบั้นดังชัดเจน
แต่ทว่าซย่าจื่ออวี้กลับไม่ยอมเลิกรา ในขณะที่นางยังคงออกแรงกดต่อไปนั้น เสียงร้องอันร้อนรนของใครบางคนก็ดังแว่วเข้ามา
“ท่านแม่ ท่านทำอะไร!”
เดิมทีหนานกงเช่อคิดจะเข้ามาดูว่าหนานกงจื่อหลิงเป็นอย่างไรบ้าง นึกไม่ถึงว่าภาพที่ได้มาเห็นจะเป็นเช่นนี้
ท่านแม่ฆ่าน้องสาว!
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
ใบหน้าของหนานกงจื่อหลิงโชกไปด้วยเลือด
หนานกงเช่อก้าวฉับๆเข้าไปแย่งเอาอาวุธในมือของซย่าจื่ออวี้ออกมา
“ท่านเป็นบ้าไปแล้วหรือ!”
น้ำเสียงของหนานกงเช่อเจือเอาไว้ด้วยความแค้นเคือง ไม่แม้กระทั่งจะเรียกนางว่า ‘แม่’
“เช่อเอ๋อร์ เจ้าฟังแม่นะลูก! ตอนนี้ยังตามหาเจ้าปีศาจน้อยไม่พบ แม่ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว มีเพียงใช้หัวใจของหลิงเอ๋อร์เปลี่ยนให้กับเจ้า! เช่อเอ๋อร์ เจ้าจะต้องไม่เป็นอะไร!”
เห็นใบหน้ารังเกียจเดียดฉันท์ของบุตรชาย ซย่าจื่ออวี้จึงรีบอธิบายทันที
“ข้าไม่ต้องการ!”
แม้หนานกงเช่อจะอยากให้เจ้าปีศาจน้อยตาย ถึงขนาดที่ว่าเคยโกรธเคืองที่หนานกงจื่อหลิงเอาแต่ปกป้องเจ้าปีศาจน้อยนั่นอยู่ร่ำไป แต่เขาก็ไม่ต้องการให้หนานกงจื่อหลิงเป็นอะไร! เพราอย่างไรเสียหนานกงจื่อหลิงก็เป็นน้องสาวของเขา อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ป่วยจนต้องเปลี่ยนหัวใจจริงๆเสียหน่อย เพียงแต่เรื่องนี้เขายังบอกซย่าจื่ออวี้ในตอนนี้ไม่ได้เท่านั้นเอง!
“เช่อเอ๋อร์ ครั้งนี้เจ้าจะต้องฟังแม่!”
ตอนนี้ ซย่าจื่ออวี้กลายเป็นปีศาจไปเสียแล้ว
“หากนางไม่ตาย เจ้าก็ต้องตาย! และแม่จะไม่ยอมให้เจ้าต้องตาย! ส่งมีดมาให้แม่!”
ซย่าจื่ออวี้แย่งมีดในมือของหนานกงเช่อ ทว่ากลับถูกหนานกงเช่อผลักจนกระเด็นออกไป
“ท่านแม่ นางคือน้องสาวของข้า!”
หนานกงจื่อหลิงที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือด เลือดกำลังไหลออกมาจากบาดแผลที่ศีรษะและทรวงอกไม่หยุด รอยเลือดสีแดงฉานไหลมารวมกันราวกับดอกไม้สีแดงที่กำลังบานสะพรั่งท่ามกลางเตียงนอนสีอ่อนก็ไม่ปาน
“ใครก็ได้ ไปเชิญนายท่านและผู้เฒ่าหยวนมาที! ยิ่งเร็วยิ่งดี!”
หนานกงเช่อรีบสั่งการให้คนไปเชิญหนานกงอ๋าวและตี้อู่หยวนมาทันที ขณะเดียวกันเขาก็คอยระแวดระวังซย่าจื่ออวี้โดยตลอด
“ข้าจะไม่ยอมให้ท่านทำร้ายน้องสาวเด็ดขาด!”
“เช่อเอ๋อร์ เพราะอะไรเจ้าถึงไม่เข้าใจความหวังดีของแม่!”
ในขณะที่แม่ลูกกำลังถกเถียงติดพันกันอยู่นั้น หนานกงอ๋าวก็เดินเข้ามาโดยมีตี้อู่หยวนติดตามมาที่ด้านหลัง
เมื่อเข้ามาเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า หนานกงอ๋าวก็มีสีหน้าดุร้ายทันที
ควักหัวใจ?
ฉากนี้มันช่างคุ้นตาเหลือเกิน!
‘ซย่าจื่ออวี้นี่เจ้าจะทำอะไร? ฆ่าลูกสาวเพื่อเอาหัวใจเปลี่ยนให้กับลูกชาย? หญิงผู้นี้กู่ไม่กลับแล้วจริงๆ!’
หนานกงอ๋าวสีน้าดุร้ายเสียจนทำให้ซย่าจื่ออวี้ตกใจหวาดกลัว มิกล้าเข้าไปแย่งมีดอีก
“ผู้เฒ่าหยวน ท่านรีบมาช่วยน้องสาวของข้าเร็วเข้า!”
หนานกงเช่อละล่ำละลักลากตี้อู่หยวนไปที่ข้างเตียง
ตี้อู่หยวนตรวจดูม่านตาของหนานกงจื่อหลิง แล้วจึงตรวจดูบาดแผลที่ศีรษะและหน้าหน้าอก ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“สายไปเสียแล้ว——”
“หมายความว่าอย่างไร?” หนานกงอ๋าวและหนานกงเช่อตะลึงงัน
“คุณหนูใหญ่ตายแล้ว”
“เป็นไปไม่ได้!” หนานกงเช่อร้องขึ้นด้วยความตกใจ
เมื่อวานน้องสาวยังดีๆอยู่เลย แล้วจะมาจากไปเช่นนี้ได้อย่างไร ฉับพลันหนานกงเช่อรับไม่ได้กับความจริงนี้
“นางตายแล้วจริงๆ” ตี้อู่หยวนทอดถอนใจยาว
“ท่านคือผู้เฒ่าแห่งตันขวามิใช่หรือ? วิชาแพทย์ของตันขวายอดเยี่ยมนัก? แล้วเหตุใดท่านถึงช่วยน้องสาวของข้าไม่ได้?” หนานกงเช่อบ้าคลั่งขึ้นมา
“คุณชายใหญ่ เส้นชีพจรของคุณหนูถูกตัดจนขาด ต่อให้เทวดาอยู่ที่นี่ ก็ช่วยคุณหนูไม่ได้”
ตี้อู่หยวนชี้ไปที่บริเวณหน้าอกของหนานกงจื่อหลิงแล้วเอ่ยขึ้น
“หักห้ามใจเสียเถิด”
“นังชั้นต่ำ”
แต่หนานกงอ๋าวเสียใจเสียยิ่งกว่าหนานกงเช่อมากนัก เขาฟาดฝ่ามือใส่ซย่าจื่ออวี้จนนางกระเด็นออกไป
“ท่านพี่…”
ซย่าจื่ออวี้ยังมิทันได้เอ่ยต่อ หนานกงอ๋าวก็มาอยู่ที่ตรงเบื้องหน้าของนาง ใช้สองมือบีบคอของนางเอาไว้
“นังคนชั้นต่ำ เจ้าฆ่าลูกชายของข้า ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้า นี่แม้กระทั่งหลิงเอ๋อร์เจ้ายังฆ่าได้ นังแพศยาชั่วช้าสามานย์ จิตใจโหดเ**้ยมยิ่งนัก! ข้าจะหย่ากับเจ้า!”
“ท่าน…พี่…”
แรงบีบแน่นที่คอทำให้ซย่าจื่ออวี้หายใจไม่ออกจนพูดไม่เป็นภาษา นางอ้าปากพะงาบๆอย่างคนที่พยายามจะหายใจอย่างเต็มที่
วินาทีนั้น ในที่สุดซย่าจื่ออวี้ก็ได้ลิ้มรสชาติในขณะที่หนานกงจื่อหลิงถูกนางใช้หมอนกดจนเกือบขาดใจตายว่าเป็นอย่างไร
ที่แท้การที่หายใจไม่ออกจนจวนเจียนจะขาดใจมันทรมานเช่นนี้นี่เอง!
เมื่อครู่หลิงเอ๋อร์รู้สึกเช่นนี้เองนะหรือ…
หยาดน้ำตาไหลออกมาเป็นสายจากปลายหางตาของซย่าจื่ออวี้ จนนางต้องเหลือบมองไปที่บุตรชายสุดที่รักอย่างขอความช่วยเหลือ
“เช่อเอ๋อร์ ช่วยแม่ด้วย!”
หนานกงเช่อมองดูซย่าจื่ออวี้ด้วยสายตาเย็นชา น้องสาวของเขาตายแล้ว แต่ฆาตกรยังมีชีวิตอยู่ น่าอดสูยิ่งนัก!
“เช่อเอ๋อร์”
แม้กระทั่งลูกชายในไส้ยังไม่สนใจตนเอง ฉับพลันซย่าจื่ออวี้ก็เริ่มร้อนรนขึ้นมา
“ท่านพี่ ข้าผิดไปแล้ว!”
ขาทั้งสองข้างของซย่าจื่ออวี้ดิ้นรนไปมา มือทั้งสองข้างจับมือของหนานกงเช่อที่บีบคอนางเอาไว้ขณะเดียวกันก็พยายามแกะมันออก
YOU MAY ALSO LIKE
