จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 136

ตอนที่ 136 – ไดอารี่แปลก ๆ

กู่เสี่ยวเล่อหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้โต้เถียงกับเธอ และปีนขึ้นไปบนเครื่องบินอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าซากเครื่องบินจะตั้งอยู่บนต้นไม้ แต่แสงจันทร์บางส่วนอาจส่องเข้ามาจากด้านบน แต่โดยรวมแล้วค่อนข้างสลัว

โชคดีที่มีไฟฉุกเฉินที่เผาน้ํามันก๊าดบนเครื่องบินลํานี้ซึ่งสามารถใช้ได้ แต่สิ่งนี้เป็นสมบัติ โดยปกติ หลินเจียวและคนอื่น ๆ จะปวดเบาตอนกลางคืนและกู่เสี่ยวเล่อไม่สามารถทนได้ที่จะปล่อยให้พวกเธอใช้

แต่ครั้งนี้เขาเปิดไฟฉุกเฉินเป็นครั้งแรก …

ทันทีที่แสงไฟปรากฏบนเครื่องบิน สาวทั้งสามคนด้านล่างก็สังเกตเห็นทันที หลังจากที่ทําธุระส่วนตัวเสร็จ พวกเธอก็ใส่ชุดและปืนขึ้นไปบนเครื่องบินทันทีด้วยความรําคาญและเริ่มถามคําถาม

“กู่เสี่ยวเล่อ คุณไม่ได้บอกว่าไฟฉุกเฉินนี้พวกเราทุกคนไม่สามารถใช้งานได้หรือไม่?”

“ใช่ พี่เสี่ยวเล่อเมื่อคืนฉันไปทําธุระและคุณจะไม่ปล่อยให้ไฟฉุกเฉินนี้สว่างขึ้นเพราะว่าแค่กลัวความมืด วันนี้คุณเปิดเครื่องบนเครื่องบินทําไม?”

เมื่อต้องเผชิญกับคําถามของพวกเขา กู่เสี่ยวเล่อก็ยื่นมือออกมาเขย่าไดอารี่แล้วพูดว่า : “เห็นมั้ย ผมไม่ได้เปิดไฟฉุกเฉินโดยไม่มีเหตุผล ดูสิว่านี่คืออะไร?”

” สมุดบันทึก?”

“ยังเขียนเป็นภาษาอังกฤษอยู่ไหม?”

“คุณได้สมุดบันทึกนี้มาจากไหน?”

แต่เดิม กู่เสี่ยวเล่อกล่าวว่าเขาเพิ่งเดินไปตามกระแสน้ําไปที่ปลายน้ําและพบทะเลสาบและศพ

ประสบการณ์นี้ทําให้สาวทั้งสามงงเล็กน้อย ไม่ได้คาดหวังว่าพวกเธอจะอาบน้ํานานกว่าหนึ่งชั่วโมง กู่เสี่ยวเล่อทําหลายสิ่งหลายอย่าง

”เห็นมั้ย ผู้หญิงอย่างคุณ สามารถกินและดื่มได้ในหนึ่งวัน จะเหลือแค่ความสวย การแต่งตัวหรืออะไร? เหมือนกับพวกเราสิ่งมีชีวิตเพศชายที่ต้องวางแผนอนาคตของทั้งทีมตลอดทั้งวัน เฮ้อ มันเหนื่อยจริงๆ! “ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ กู่เสี่ยวเล่อยังคงแสร้งทําเป็นส่ายหัวและค่อนข้างมีความสุข

หนิงเล่ยขมวดคิ้วและทําเสียงขึ้นจมูก : ” คุณไม่ค่อยเลยนะ! ไม่ใช่แค่หยิบไดอารี่แล้วทําให้คุณเหนื่อยขนาดนั้นเหรอ?”

แต่หญิงสาวตัวน้อยหลินเจียวอยากรู้อยากเห็นมาก : “ พี่เสี่ยวเล่อ บันทึกอะไรในไดอารี่นี้กันแน่? เครื่องบินทิ้งระเบิดที่พันเอก วินเซนต์นั่งมาทําภารกิจคืออะไร?

คําถามเหล่านี้ทําให้กู่เสี่ยวเล่อไม่สามารถตอบได้ เพราะเขายังไม่เข้าใจหลาย ๆ อย่างหลังจากดูมาเป็นเวลานาน ดังนั้นเขาจึงพูดเรื่องไร้สาระเป็นนานและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ฉันขอบอกว่าคุณไม่เข้าใจ? หรือคุณกําลังพูดถึงอะไร? เพียงแค่นํามันมาและแสดงให้ฉันเห็น!” หนิงเล่ยพูดโดยไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

การเคลื่อนไหวนี้อยู่ในมือของกู่เสี่ยวเล่อ เขายิ้มและส่งสมุดบันทึกในมืออย่างรวดเร็วและพูดด้วยรอยยิ้ม : เพิ่งรู้ว่าคุณหนิงมีความรู้ภาษาจีนและภาษาตะวันตกเป็นอย่างดีการแปลไดอารี่จะต้องไม่มีปัญหา!”

หนิงเล่ยไม่อยากคุยกับเขา หยิบไดอารี่มาดูอย่างระมัดระวังพร้อมกับแสงไฟฉุกเฉิน แต่ยิ่งดูเธอขมวดคิ้วมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งยนชิดแน่นราวกับว่าเธอเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถเข้าใจได้

“ เป็นยังไงบ้าง พี่เสี่ยวเล่อ ไดอารี่นี้บอกว่าอะไร?” ในที่สุดหลินเจียวก็อดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้ง

“อืม…” หนิงเล่ยส่ายหัวเบา ๆ ปิดไดอารี่และพูดว่า : “ ยี่สิบหรือสามสิบหน้าแรกของไดอารี่นี้ล้วนบันทึกถึงสิ่งที่เขาคิดถึงภรรยาและลูกสาวทุกวัน และโดยพื้นฐานแล้วมันก็ไร้ประโยชน์ อย่างไรก็ตาม จากกลางไปหลัง เขาบันทึกภารกิจทางทหารบางส่วนของเขาในเครื่องบินทิ้งระเบิด B25 ที่เราอยู่ในขณะนี้ เขาควรจะเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงในสถานที่ ครั้งนี้พวกเขามาที่พื้นที่ท้องทะเลแห่งนี้เพื่อปฏิบัติภารกิจพิเศษทางทหาร แต่สิ่งที่ไดอารี่พูดกลับคลุมเครือราวกับว่าเขาไม่ชัดเจนในบางเรื่อง …”

เมื่อพูดถึงส่วนนี้ หนิงเล่ยก็หยุดกะทันหัน หันกลับมาและมองไปที่กู่เสี่ยวเล่อและถามว่า : “ คุณบอกว่าไม่มีความลับพิเศษในเกาะนี้ใช่มั้ย?”

คําถามของหนิงเล่ยทําให้กู่เสี่ยวเล่อตะลึง “ความลับพิเศษ แม้ว่าเกาะนี้จะรกร้าง แต่อย่างน้อยเมื่อพิจารณาจากทุกสิ่งที่เราค้นพบจนถึงตอนนี้ เรายังไม่เห็นความลับพิเศษใด ๆ ?” กู่เสียวเล่อเกาหัวของเขาและพูด

“ แต่สองสามหน้าสุดท้ายของไดอารี่นี้เขียนโดยพันเอกวินเซนต์ก่อนที่เขาจะออกเดินทางบนเรือบรรทุกเครื่องบิน เขาบอกว่า ฉันไม่รู้ว่าภารกิจของเราในครั้งนี้จะสําเร็จหรือไม่ และการกระทําของเราจะเกิดผลเช่นไร ฉันหวังแค่ว่าสงครามนี้จะจบลงในไม่ช้า และฉันจะสามารถกลับไปหาแมรี่และมิเชลได้ทันที สองคนนี้เป็นชื่อของภรรยาและลูกสาวของเขา แค่ฉันไม่เข้าใจสองประโยคข้างหน้า ว่ากันว่าเขาได้รับการเลื่อนยศเป็นพันเอก เขาไม่ควรมีภาระทางจิตใจที่ใหญ่โตในการปฏิบัติภารกิจ! ทําไมมันดูแปลก ๆ “ หนิงเล่ยขมวดคิ้วและวิเคราะห์สิ่งที่เธออ่านในไดอารี่

“ ก็…. ที่คุณพูดเข้าท่า แต่ถ้าถามผมตอนนี้ ผมให้คําตอบคุณไม่ได้! บางที วันหนึ่งถ้าเราสามารถเข้าไปในพื้นที่ใจกลางของเกาะจริงๆ เราจะเข้าใจเนื้อหาของประโยคเหล่านี้ใช่มั้ย? แต่ตอนนี้ สิ่งที่เราต้องการมากที่สุดคือเติมพลังและใช้ชีวิตเพื่อพรุ่งนี้! ”

เมื่อกู่เสี่ยวเล่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็ปิดไฟฉุกเฉินในมือ

ด้วยเสียง “พรึบ” ห้องโดยสารของซากเครื่องบินจมดิ่งสู่ความมืดอีกครั้ง

“จิน ฉันจะไปนอน!” กู่เสี่ยวเล่อทักทายลิงตัวน้อยจากนั้นก็กระโดดลงไปในถุงนอน

สําหรับผู้หญิงทั้งสามคน แม้ว่าพวกเธอต้องการที่จะศึกษาเนื้อหาในไดอารี่ต่อไปเนื่องจากกู่เสี่ยวเล่อได้พูดไปแล้ว พวกเธอทั้งหมดก็เข้านอนอย่างเชื่อฟัง

ในไม่ช้าทั้งสี่คนรวมทั้งลิงน้อยจินก็หลับไปและแม้แต่โบตั๋นแมวสีขาวตัวใหญ่ก็หลับไปบนซากเครื่องบินในขณะนี้ วันนี้เหนื่อยเกินไปสําหรับพวกเขา ….

ในขณะนี้ เรือโจรสลัดขนาดกลางของอีแร้งทมิฬเพิ่งกลับจากน่านน้ําทะเลแห่งอื่นไปยังชายหาดของเกาะ

คราวนี้อีแร้งทมิฬกลับมาที่ฐานและนําโจรสลัดกลับมาเกือบ 30 คนและในครั้งนี้ก็นํา โดโก อาร์เจนติโนมาห้าตัว คราวนี้โจรสลัดเหล่านี้ติดตั้งจรวดสวมไหล่ RPG สี่ชุด!

อาจกล่าวได้ว่า เขามีไพ่ที่ดีที่สุดในมือตอนนี้สําหรับผู้รอดชีวิตเหล่านี้ อีแร้งทมิฬถือได้ว่าเป็นการนองเลือด

ตอนนี้ ในความคิดของเขา มันไม่สําคัญว่าผู้รอดชีวิตชายและหญิงเหล่านี้จะตายหรือมีชีวิตอยู่!

โดยพื้นฐานแล้ว เขาจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดในท้ายที่สุด และเขาก็ไม่ลังเลเพราะความอัปยศที่เขาต้องทนทุกข์สามารถล้างออกได้ด้วยเลือดเท่านั้น

แต่ผู้เคราะห์ร้ายทั้งสอง เหลาชางและฉินเหว่ยยังไม่หมดลมหายใจ อาจเป็นเพราะอีแร้งทมิฬยังคงหวังว่าตัวประกันทั้งสองจะดึงดูดกู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ

ดังนั้นพวกเขาจึงยังคงถูกขังอยู่กลางชายหาดในกรงไม้และพวกเขาต้องเผชิญกับสายลมและแสงแดด สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือขาทั้งสองข้างของพวกเขาถูกทุบจนแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ตอนนี้ไม่ขอพูดถึงการใช้กรงไม้เพื่อขังพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะถูกปล่อยออกไป พวกเขาก็จะไม่สามารถคลานไปได้ไกล

อีแร้งทมิฬค่อยๆ เดินเข้ามาหาพวกเขาทั้งสอง มองดูริมฝีปากที่แตกและแห้งของพวกเขา ทักทายชายทั้งสอง

โจรสลัดเข้ามาพร้อมถุงน้ําและเทน้ําใสลงไป แม้ว่าจิตใจของเขาจะเบลอเล็กน้อย แต่สัญชาตญาณในการเอาตัวรอดของเขายังคงทําให้เหลาชางและฉินเหว่ยต้องทํางานอย่างหนักเพื่อเปิดปากของพวกเขา หวังว่าจะได้ดื่มน้ํามากขึ้น ..