จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 149
ตอนที่ 149 – ความเข้าใจผิดของเสี่ยวลี่
ดังนั้นเสียงของการระเบิดจึงส่งผลกระทบมากที่สุดต่อพวกเขาในครั้งนี้ และกู่เสี่ยวเล่อสามารถสัมผัสได้ถึงคลื่นสั่นสะเทือนเล็กน้อยที่มาจากสถานที่ที่มีควันและไฟเริ่มต้นขึ้น
สําหรับผู้หญิงสี่คนที่อยู่ด้านล่าง พวกเธอกลัวไปแล้ว สับสนเละเทะเหมือนโจ๊กในหม้อ ..
ในเวลานี้ พวกเธอไม่มีความคิดที่จะอิจฉาอีกต่อไป และทั้งหมดก็ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ที่พังทลาย
กู่เสี่ยวเล่อยืนอยู่บนเครื่องบินและจ้องไปที่นั่นเป็นเวลานาน และค้นพบว่า แม้ว่าป่าจะถูกยิงด้วยจรวดเหล่านี้ และระเบิด มันจะทําให้ลุกเป็นไฟ แต่โชคดีที่นี่เป็นป่ากึ่งเขตร้อนและพืชพันธุ์บนเกาะร้างแห่งนี้มีปริมาณน้ําสูงมาก
ดังนั้น สถานที่ที่มีควันและไฟจะอยู่ได้ไม่นาน ไฟจะดับลงอย่างช้าๆ และไม่มีแนวโน้มที่จะลุกลามไปยังป่าทั่วทั้งเกาะ
สิ่งนี้ทําให้กู่เสี่ยวเล่อถอนหายใจยาว อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขากังวลมากที่สุดคือ โจรสลัดจะจุดไฟป่าทั้งหมดด้วยความโกรธและต้องการเผาพวกเขาให้ตาย .. อันที่จริง เขาพอเดาได้ ในเวลานี้ ในป่าที่ไหม้เกรียมห่างจากพวกเขาไม่ถึงสิบกิโลเมตร
อีแร้งทมิฬขมวดคิ้วและมองไปที่ต้นไม้ที่เพิ่งถูกเผาไหม้ และยังคงส่ายหัว ความคิดเริ่มต้นของเขาคือการจุดชนวนป่าทั้งหมดบนเกาะร้างให้เสร็จเรียบร้อยด้วยเครื่องยิงจรวดในมือของเขา จากนั้นปล่อยให้คนของเขาเฝ้าดูชายหาดบนเกาะ ตราบใดที่ผู้รอดชีวิตเหล่านี้หนีออกจากป่าที่ถูกไฟไหม้ พวกเขาจะตกอยู่ในกํามือของพวกเขาอย่างแน่นอน และถ้พวกเขาไม่ออกมา พวกเขาจะต้องถูกเผาจนตาย
น่าเสียดายที่คนคํานวณมสู้ฟ้าลิขิต พืชพรรณในป่าบนเกาะนี้มีปริมาณน้ําสูงและเผาไหม้ได้ยากมาก ดังนั้น แม้ว่าจะถูกจุดชนวนด้วยการระเบิดของเครื่องยิงจรวด แต่ในไม่ช้าไฟก็จะดับเองโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเชื้อเพลิง ไม่มีโอกาสลุกลามไปทั้งเกาะ
หลังจากยิงจรวดมากกว่าสิบสองลูกติดต่อกัน อีแร้งทมิฬต้องยอมรับว่าแผนของเขาล้มเหลวอีกครั้ง …
ในท้ายที่สุด เขาโกรธมากและสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชายิงจรวดห้าหรือหกลูกตามอําเภอใจ จากนั้นก็ออกจากป่าด้วยความโกรธ …
และหลังจากประสบปัญหาทั้งหมดนี้ สาว ๆ ทั้งสี่คนในแคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อก็ตกใจกลัว การโจมตีด้วยอาวุธที่ไม่ได้รับการพิสูจน์นี้เป็นเรื่องที่น่ากลัวสําหรับพวกเธอจริงๆ
พวกเธอเกือบทั้งสี่คนหมอบตัวอยู่บนพื้นและไม่กล้าขยับ จนกระทั่งกู่เสี่ยวเล่อปืนลงมาจากซากเครื่องบิน เมื่อเห็นผู้หญิงสี่คนที่มีสไตล์แตกต่างกันหมอบคลานอยู่แทบเท้าของพวกเธอ กู่เสี่ยวเล่อยิ้มและพูดว่า : “นางสนมทั้งหลายลุกขึ้นได้แล้ว!”
“พี่เสี่ยวเล่อ หยุดก่อกวน! โจรสลัดพวกนั้นโจมตีพวกเราด้วยลูกปืนใหญ่ อย่างแรกรีบหาที่ซ่อน!” หลินเจียวซึ่งนอนอยู่บนพื้น โบกมือให้เขาและกล่าวว่า
“ผมคิดว่าคลื่นการโจมตีของพวกมันน่าจะใกล้เคียงกัน ผมไม่เชื่อจริงๆ ว่าพวกเขามีกระสุนมากมายขนาดนี้ที่พวกเขาจะสามารถโจมตีปูพรมไปทั่วในป่าใหญ่ของพวกเราได้! จรวดหรือระเบิดเพียงไม่กี่ลูกพุ่งชนภูเขาและทําให้เสือตกใจ พวกเขาเห็นว่าป่านี้ไม่สามารถจุดไฟได้ด้วยจรวดสองสามลูก และพวกเขาควรจะยอมแพ้แล้ว “
หลังจากฟังคําอธิบายของกู่เสี่ยวเล่อ หนิงเล่ยก็ลุกขึ้นจากพื้นและตามที่คาดไว้ ป่าโดยรอบก็สงบลง แม้แต่เสียงแมลงและนกก็ไม่ได้ยิน อันที่จริงมันเป็นเรื่องปกติหลังจากจรวดระเบิด สัตว์ตัวเล็ก ๆ ก็กลัวและวิ่งหนีไป แม้แต่โบต้นแมวสีขาวตัวใหญ่และจินในแคมป์ของพวกเขาก็ยังซ่อนตัวอยู่ตอนนี้โดยไม่รู้ตัว …
“น้องเสี่ยวเจียว พี่เสี่ยวรุ่ยลุกขึ้นด้วย กู่เสี่ยวเล่อควรจะพูดถูกต้อง การโจมตีของโจรสลัดเหล่านั้นควรหยุดลงแล้ว!” ขณะพูดคุยกัน หนิงเล่ยพยุงพี่น้องตระกูลหลินจากบนพื้น แต่เสี่ยวลี่ที่ยังคงตัวสั่นอยู่บนพื้นก็ไม่สนใจ
ในความเป็นจริง ไม่ใช่ว่าเสี่ยวลี่มีความกล้าหาญน้อยกว่าทั้งสามคน อันที่จริงไม่ว่าใครก็ตามที่เคยผ่านประสบการณ์ของสมาชิกทุกคนในค่ายที่ถูกโจรสลัดจับหรือสังหาร เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พวกเขาจะต้องกลัวพวกโหดเหี้ยมเหล่านั้น!
กู่เสี่ยวเล่อเดินไปและเขย่าตัวเสี่ยวลี่ และพบว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อยู่ในสภาพกึ่งเป็นลมแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะกลัวโจรสลัดพวกนี้จริงๆ .
กู่เสี่ยวเล่อพาเธอไปอยู่ที่ข้างต้นไม้ใหญ่ นั่งลงจากนั้นก็เริ่มปรุงไก่ฟ้าสองตัวและกระต่ายที่สองสาวตระกูลหลินเพิ่งจัดการ .. กว่าครึ่งชั่วโมงต่อมากลิ่นหอมของเหยื่อที่ล่ามาได้ฟังกระจายไปทั่วแคมป์อีกครั้ง ทั้งสามสาวรวมตัวกันอย่างมีความสุขทันทีและเริ่มมื้อค่ําของวันนี้ …
เพียงแค่ว่ากู่เสี่ยวเล่อไม่รีบร้อนที่จะกิน ดูดวงอาทิตย์ค่อยๆ จมลงในภวังค์ …
“กัปตันเสี่ยวเล่อ คุณกําลังคิดอะไรอยู่?” สาวๆ ทั้งสามคนไม่ต้องการปลุกเสี่ยวลี่คนนั้น มีเพียงหลินรุ่ยที่มีนิสัยสงบเท่านั้นที่มองไปที่การแสดงออกของกู่เสี่ยวเล่อและถามอย่างสงสัย
” ไม่มีอะไร ผมคิดว่าเมื่อไหร่แมวสีขาวตัวใหญ่และจินจะกลับมา”
น่าจะเป็นหลังจากได้ยินเสียงเรียกของกู่เสี่ยวเล่อ คํารามตอบ แมวสีขาวตัวใหญ่กระโจนเข้ามาข้างหน้าพวกเขาเบา ๆ นั่งบนหลังของมันคือจีนลิงตัวน้อยที่ส่งเสียงร้องแหลมออกมา ท่าทางเหมือนออกค่าสัง
“เยี่ยม! พวกเจ้าสบายดี!”
“ใช่ โบตั๋น เจ้าหายไปไหน ปล่อยให้พี่สามของเราเป็นห่วง!”
สาวๆ ทั้งสามรีบรวมตัวกันพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่พวกมันพลาดไป และยังคงป้อนเนื้อย่างในมือให้กับแมวสีขาวตัวใหญ่โบตั๋น …
“เฮ้ ตามวิธีการให้อาหารนี้ ผมจะเหนื่อยต่อจากนี้ไป!” กู่เสี่ยวเล่อยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว
จนกระทั่งมีคน,แมวและลิงกินอาหารเย็น เสี่ยวลี่ก็ตื่นขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ และเธอก็พบว่าดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ถูกจับหรือฆ่าโดยโจรสลัด!
หลังจากหายใจเข้ายาว ๆ เธอก็กอดกู่เสี่ยวเล่อและกําลังจะจูบอย่างเร่าร้อนในไม่ช้า ไฟในดวงตาของหญิงสาวทั้งสามที่อยู่ข้างๆ เขาสามารถมองเห็น…
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม อะแฮ่ม เอ่อ .. ฉันอยากขอบอกว่า บางคนโปรดใส่ใจกับสภาพแวดล้อม เรามีคนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอยู่ที่นี่! คุณกอดและกอดมากถึงขนาดจะจูบ! ระวังฉันฟ้องคุณ! “หนิงเล่ยขมวดคิ้วและกล่าวด้วยความไม่พอใจ
” ยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอ เป็นไปไม่ได้! ฉันเคยสอบถามเรื่องนี้มาก่อนแล้ว เสี่ยวเจียวน้องสาวคนสุดท้อง เรียนจบมัธยมปลายและจะไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแล้ว จากมุมมองใด ๆ ก็ไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นผู้เยาว์ หากเป็นในสังคมสมัยก่อน อาจให้กําเนิดลูกสองหรือสามคน! ” เสี่ยวลี่ยิ้มอย่างดูถูกและตอบกลับ!
หนิงเล่ยที่เตรียมพร้อมสําหรับเรื่องนี้ยิ้มเล็กน้อย : “ฉันไม่ได้พูดถึงน้องสาวคนรอง หลินเจียว!”
“ไม่ใช่เธอเหรอ? มีใครอีกบ้าง? ฉันอยากจะบอกนะคุณหนิง ไม่ใช่คุณจะบอกว่าคุณยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอ?”ในขณะที่พูด เสี่ยวลี่จ้องมองไปที่ร่างสูง 36F ของหนิงเล่ยด้วยรอยยิ้ม
“ฮึม! ฉันไม่ได้พูดถึงฉัน! เจ้าตัวน้อยนี่!” หนิงเล่ยตะคอกและชีไปที่ลิงน้อยจนข้างๆ เธอ!
“มันเหรอ? มันไม่ใช่ลิงเหรอ? มีใครบอกว่าถึงยังไม่บรรลุนิติภาวะ?” เสี่ยวลี่โกรธจนแทบจะเอาคางมาชนกัน
“มีแน่นอน และมันยังคงเป็นทารกและเด็กเล็กที่เพิ่งออกจากช่วงเวลากินนมแม่ คุณที่กอดและจูบต่อหน้าเด็กทารกช่างเป็นเรื่องอื้อฉาว ดีแค่ไหน?” หลังจากที่หนิงเล่ยพูดจบ ลิงน้อยก็ปิดตาของมันด้วยอุ้งเท้าอย่างร่วมมือกัน ดูเหมือนท่าทางจะเห็นสิ่งที่ไม่เหมาะสมสําหรับเด็กจริงๆ …
ฉากนี้ทําให้ทุกคนในแคมป์หัวเราะ ยกเว้นเสี่ยวลี่ …
หลังจากหัวเราะเป็นเวลานาน กู่เสี่ยวเล่อโบกมือและพูดว่า : “โอเค โอเค หยุดสร้างปัญหา คืนนี้ผมมีภารกิจที่จะมอบหมายให้คุณ!”
” ตอนกลางคืนยังมีอะไรอีกเหรอ? เป็นไปได้ไหม … “ทันใดนั้นเสี่ยวลี่ก็เข้าใจความหมายของคําพูดของกู่เสี่ยวเล่อ
เธอหน้าแดงและพูดว่า “เสี่ยวเล่อ ฉันรู้ว่าคุณกําลังรีบ แต่มีคนจํานวนมากที่นี่ แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีความเห็น คุณต้องหาที่ที่ไม่มีใครเห็นหรือคุณต้องการ … กัปตันเสี่ยวเล่อโลภเกินไปหรือเปล่า? คุณยังต้องการเล่นกีฬาแบบผู้เล่นหลายคนหรือไม่? “
คำพูดของเธอทําให้เสี่ยวเล่อสับสนอย่างสิ้นเชิง : “ทําไมหาสถานที่ที่ไม่มีใครเห็น กีฬาที่เล่นหลายคน ผมกําลังจะบอกว่าผมจะจัดงานให้คุณ คุณกําลังคิดอะไรอยู่? ผมหมายถึงคืนนี้ ผมวางแผนที่จะโจมตีค่ายโจรสลัดบนชายหาด! ผมอยากถามพวกคุณว่าใครอยากไปกับผมบ้าง! “
“อะไรนะ? เป็นเช่นนั้นจริงหรือ? ไม่ใช่กีฬาแบบผู้เล่นหลายคน แต่ต้องไปที่ชายหาดเพื่อต่อสู้กับโจรสลัด!” เมื่อได้ยินอย่างทันที หัวของเสี่ยวลี่สั่นเหมือนเด็กหญิงตัวน้อย
หลินเจียวยิ้มและพูดขณะกุมท้องของเธอ :” พี่เสี่ยวเล่อ ฉันจะไปกับพี่!”
