จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 170
ตอนที่ 170 – ความวิตกกังวลของกู่เสียวเล่อ
เมื่อหนิงเลยและหลินเจียวเห็นว่าทั้งคู่ปลอดภัยดี พวกเธอก็มีความสุขมากและวิ่งเข้าไปสัมผัสพวกมันด้วยความรักใคร่
“ฮีม ให้ฉันพูดสักเล็กน้อย ทั้งสองนี้ช่างดีเหลือเกิน ไม่มีประตูใดให้คลื่นซัดพัดพามันไป!” กู่เสี่ยวเล่อพูดขณะถือถุงหัวใจหมีสีน้ําตาลตับ,กระเพาะและไต โยนมันไปตรงหน้าแมวสีขาวตัวใหญ่โบตั๋นดมและเคี้ยวอย่างมีความสุขทันที …
หนิงเล่ยหยิบถั่วกระป๋องในกระเป๋าเป้ของเธอออกมา และส่งให้ลิงจินตัวน้อยที่เฝ้าดูใช้อุ้งมือของมันจับไว้
สัตว์เลี้ยงสองตัวที่นี่เริ่มกินอาหาร กู่เสี่ยวเล่อปืนขึ้นไปบนซากเครื่องบินบนต้นไม้และเริ่มคัดแยกเสบียงและอุปกรณ์ที่เหลือ…
หลังจากตรวจสอบแล้ว กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัว ตอนนี้พวกเขายังมีเนื้อกระป๋องน้อยกว่า 20 กระป๋องและถั่วกระป๋อง 10 กระป๋องอยู่ในมือ ยังมีThomsons อยู่บนเครื่องบิน แต่น่าเสียดายที่มีแม็กกาซีนเพียงสองชิ้น
“ดูเหมือนว่าเราต้องช่วยตัวเองสักหน่อย!” หลังจากตรวจสอบเสบียงแล้ว สาว ๆ ทุกคนก็ปีนขึ้นไปบนเครื่องบินและเสี่ยวลี่ก็หยิบที่นอนในแคมป์ทันทีและนอนลง
“เฮ้ พี่เสี่ยวลี่ เตียงนี้เป็นของพี่ฉันและฉันนอนด้วย!” หลินเจียวย่นคิ้วและถามด้วยน้ําเสียงที่ค่อนข้างไม่พอใจ
“โอ้ เสี่ยวเจียว คุณยังเห็นว่าตอนนี้ฉันได้รับบาดเจ็บทั่วร่างกาย ฉันไม่อยากขยับตัวอีกต่อไป คุณสงสารฉันและปล่อยให้ฉันนอนบนเตียงนี้ ได้ใช่ไหม?”
เสี่ยวลี่ใช้กลอุบายเก่าๆ เดิมๆ ของเธออีกครั้ง การแสร้งทําเป็นคนที่น่าสงสาร …
หลินเจียวโกรธมากจนมือของเธอสั่น และเธอไม่รู้จะพูดอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้
หลินรุ่ย พี่สาวของเธอยังคงไม่เต็มใจที่จะทําให้กู่เสี่ยวเล่ออับอาย ดังนั้นเธอจึงยื่นมือออกไปและดึงหญิงชราของเธอและพูดว่า : “ช่างมันเถอะ ลืมไป! นอนที่ไหนก็ได้ไม่ว่านอนที่ไหน? ตอนที่ข้างนอกขึ้นและเปียกเรายังทําได้ เราสามารถมีที่แห้งสําหรับนอนได้ มันเป็นการรักษาเหมือนสวรรค์ หยุดการต่อสู้กันเถอะ! “
หนิงเล่ยพูดอย่างเงียบ ๆ : “ใช่แล้วล่ะค่ะ พื้นที่ภายในเครื่องบินลํานี้ค่อนข้างใหญ่ ฉันจะช่วยคุณหาร่มชูชีพสองตัวและกางพื้นให้ใหญ่และนุ่ม เราทั้งสามคนสามารถนอนและกลิ้งไปมาได้ช่างดีเหลือเกิน!”
กู่เสี่ยวเล่อกล่าวด้วยรอยยิ้มเมื่อเขาได้ยินแบบนี้ “แล้วผมก็จะไปกับคุณด้วยเป็นยังไงบ้าง? ” วิธีการ
กับหญิงสาวทั้งสาม? พวกเธอหันมาและตะโกนในเวลาเดียวกัน : “ตลอดไปไกลแค่ไหน คุณกลิ้งไปไกลแค่ไหน!”
“ฮึ!” กู่เสี่ยวเล่อที่เกาจมูก ส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น หันหลังกลับเพื่อลงจากเครื่องบิน
ซึ่งไม่รู้ว่าเสี่ยวลี่นั่งอยู่ที่ด้านข้างของเตียง พูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ: “กู่เสี่ยวเล่อ ทําไมคุณไม่ไปที่เตียงของฉันและนอนกลิ้งด้วยกัน!”
กู่เสี่ยวเล่อไม่จําเป็นต้องมองย้อนกลับไปก็รู้ว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ทั้งสามคนบนพื้นกําลังมีสายตาที่ฆ่าคน เขากล่าวในสงครามเย็น: “ช่างมัน ลืมมันเถอะ ผมจะลงไปก่อกองไฟและเตรียมรับมือกับเนื้อหมี!”
โดยไม่รอคําตอบจากพวกเธอ เขาก็รีบลงจากเครื่องบิน …
ในเวลานี้ ทั้งเจ้าจินและแมวตัวใหญ่สีขาวโบต้นอยู่บนพื้นกินขนมที่พวกเขาเพิ่งให้เสร็จ
เมื่อกู่เสี่ยวเล่อลงมา ลิงจินตัวน้อยก็กระโดดและกระโดดขึ้นไปที่ไหล่ของเขาทันที และมอบกิ่งพันธุ์บลูเบอร์รี่ป่าให้ด้วยความรัก
“ฮิฮิ เจ้าเพื่อนขนดกตัวน้อยรู้จักรักฉัน ต่างจากผู้หญิงข้างบน รู้จักแต่อิจฉา!” กู่เสี่ยวเล่อยัดบลูเบอรี่รสเปรี้ยวและฝาดเข้าปากแล้วเคี้ยวช้าๆ …
และโบตั๋นแมวสีขาวตัวใหญ่ก็นอนอยู่ข้าง ๆ อย่างสง่างาม เอียงศีรษะ สังเกตว่ากู่เสี่ยวเล่อกําลังยุ่งอยู่กับกองไฟ
ปรากฏว่ากองไฟที่อยู่ในแคมป์ถูกคลื่นซัดหายไปเมื่อวานนี้ กู่เสี่ยวเล่อยุ่งอยู่เป็นเวลานานก่อนที่จะหาพื้นมากพอที่จะสร้างกองไฟอีกครั้ง โชคดีที่เขามีไฟแช็คจํานวนมากที่ยึดมาจากโจรสลัดในกระเป๋าของเขาไม่ขาด แหล่งที่มาของไฟและกองไฟขนาดใหญ่ก็ลุกโชนขึ้นในเวลาไม่นาน
กู่เสี่ยวเล่อพบก้อนหินขนาดใหญ่สองสามก้อน นั่นกองเนื้อที่เพิ่งเอามาจากหมีสีน้ําตาลด้วยมีด และหมักด้วยเกลือ ในที่สุดก็แขวนไว้บนกิ่งไม้สูงเพื่อฝั่งลมให้แห้ง ด้วยวิธีนี้ เนื้อแห้ง อย่างน้อยที่สุดสามารถอบแห้งได้ เก็บไว้ได้นานกว่าหนึ่งเดือน
ส่วนเนื้อสดที่เหลืออีกครึ่งหนึ่ง กู่เสี่ยวเล่อใช้มีดหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ เสียบด้วยกิ่งไม้แล้วย่างให้เหมือนเคบับเนื้อแกะ …
หลังจากนั้นไม่นาน ไขมันที่เสียบเนื้อหมีก็เริ่มละลาย ทันใดนั้นกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของเนื้อก็ลอยเข้ามาในค่าย …
“ว้าว พี่กู่เสี่ยวเล่อ การเคลื่อนไหวของคุณเร็วมาก คุณย่างเนื้อหมีเร็วขนาดนี้เลยหรือ?” หลินเจียวผู้ซึ่งมีจมูกที่ไวมากตะโกนก่อนถึงพื้นดิน ไต่ลงมาจากซากเครื่องบิน เป็นธรรมดาที่มีหนิงเลยและหลินรุ่ยตามมาข้างหลังเธอ
“ทําไมเสี่ยวลี่ไม่ลงมากินข้าวกับพวกคุณ” กู่เสี่ยวเล่อถามอย่างไม่เป็นทางการ
“ทําไม รักเธออย่างสุดซึ้งรึไง? แต่เสียใจ ไม่ต้องกังวล เธอบอกว่าเธอไม่สบาย และต้องการพักผ่อนบนเครื่องบินสักพัก!” หนิงเล่ยตอบ
“โอ้ จินจงขึ้นไปส่งไม้เสียบเหล่านี้ให้ผู้หญิงที่อยู่ด้านบน!” กู่เสี่ยวเล่อหยิบเนื้อหมีมาเสียบไม้สองสามชิ้น ลิงน้อยมีความสนใจในอาหารประเภทนี้อย่างจํากัด ยกเว้นสองชิ้นในตอนแรก ส่วนที่เหลือทั้งหมดถูกป้อนเข้าสู่สัตว์ขี่ของมัน นั่นคือแมวขาวตัวใหญ่
เมื่อได้ยินคําแนะนําของกู่เสี่ยวเล่อ มันก็ส่งเสียงแหลมและสัญญาว่าจะกระโดดขึ้นเครื่องบินพร้อมกับเสียบเนื้อในปากของเขา
แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้ยินเสี่ยวลี่กรีดร้องด้วยความสยดสยองจากบนเครื่องบิน!
หลังจากนั้นฉันก็เห็นลิงตัวน้อยวิ่งจ๊อกกิ้งตลอดทางและกระโดดลงจากเครื่องบิน ยังคงแสยะยิ้มเพื่อแสดงให้กู่เสี่ยวเล่อ…
“หือ? เจ้าหนูตัวเล็กนี้ยังเห็นว่าทุกคนไม่ชอบเสี่ยวลี่คนนี้หรือไม่? ? “กู่เสี่ยวเล่อยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว
อันที่จริง นี่เป็นเพราะเขาเข้าใจผิดเกี่ยวกับลิงจินตัวน้อย ตอนนี้เสี่ยวลี่ตื่นขึ้นมาเพราะเจ้าจินส่งเสียงดังในสภาพง่วงนอน และคิดว่ามันมาที่นี่เพื่อกัดตัวเองอีกครั้ง! เป็นผลให้ตกใจ …
แต่ฉากนี้ทําให้หนิงเลยและพี่น้องหลินรู้สึกตลกมาก พวกเธอหิวมากจนส่งเสียงคร่ําครวญด้วยความหิว และ พวกเขาก็เริ่มกินล้อมรอบกองไฟ โดยไม่ต้องคิดอะไรมากนัก
“พี่เสี่ยวเล่อดูเหมือนว่าคุณจะเป็นช่างฝีมือดีที่สุดในค่ายของเรา! เนื้อหมีเสียบไม้ย่างกลิ่นหอมกรุ่น เนื้อเนียนนุ่มกว่าฝีมือพี่สาวฉันเสียอีก …” หลินเจียวเคี้ยวเนื้อเสียบไม้ในปากของเธอและกล่าวชมอย่างเต็มที่
คราวนี้แม้แต่คุณหนึ่งที่ไม่เคยแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับทักษะการทําอาหารของเสี่ยวเล่ก็ยังต้องพยักหน้ารับคําชมและพูดว่า : “ดีจริงๆ ฉันไม่เคยกินเนื้อหมีมาก่อน แต่การฝึกฝนของคุณไม่ได้เลวร้ายไปกว่างานเลี้ยงอฐย่างที่ดีที่สุดที่ฉันไปมา และอาจจะดีพอ ๆ กับเชฟมิชลิน 3 ดาว! “
“เยี่ยม ฉันรู้สึกเป็นเกียรติจริงๆ ที่ได้รับคําชมจากคุณหนิงนักชิม ! แต่คุณไม่จําเป็นต้องมีความสุขเร็วเกินไป แม้ว่าเราจะปลอดภัยจากซากเครื่องบินในขณะนี้ แต่ผมที่มองดูสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ผมคิดว่าเราอาจมีช่วงเวลาที่ยากลําบากมากด้านล่าง…”
สาว ๆ ทุกคนกินอย่างมีความสุขฟังกัปตันของพวกเขา เมื่อพูดอย่างนั้น ก็หยุดกินสักพัก …
