จ้าวแห่งเกาะ - ตอนที่ 173

ตอนที่ 173 – ความโกรธของคุณหนิง

กู่เสี่ยวเล่อผู้หลับง่ายที่สุด ตื่นก่อนเป็นคนแรก เขาลุกขึ้นนั่งจากพื้นและวิ่งไปยังส่วนที่รักของซากเครื่องบิน และมองไปยังทิศทางของแหล่งกําเนิดเสียง …

น่าเสียดาย ยกเว้นป่าอันกว้างใหญ่ที่เป็นสีดําสนิทยังมองไม่เห็นแสงสว่างใดๆ

“มันคืออะไร?”

“เป็นเสียงเดียวกันกับครั้งที่แล้วเหรอพี่เสี่ยวเล่อ!”

“ฉันกลัวแทบตาย มีผีสิงอยู่ในส่วนลึกของป่าหรือเปล่า? นั่นคือเสียงของผี?”

หนิงเลย, หลินเจียว และเสี่ยวลี่ก็ลุกขึ้นทีละคน กลับมาที่ด้านหลังของเสี่ยวเล่อเพื่อมองไปรอบ ๆ และถาม แม้แต่เสี่ยวลี่ก็กระซิบถามว่ามันมีผีสิงหรือไม่?

“อืม มันควรจะเหมือนกับครั้งที่แล้ว ส่วนมันคืออะไร ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร! แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่ามันไม่ใช่ผี!”

กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า : ” โอเค เสียงแปลก ๆ นี่เป็นเรื่องปกติที่มักจะดังแบบนี้ อย่าเดา พรุ่งนี้หนิงเล่ยกับผมจะเข้าไปในป่าลึกเพื่อหาคําตอบ! ตอนนี้ทุกคนนอนได้แล้ว!”

หญิงสาวจึงบ่นพึมพําและกลับไปที่ที่นอนของตัวเอง พลางพึมพําคาดเดาเกี่ยวกับเสียงแปลกๆนี้

“พี่เสี่ยวเล่ย ครั้งที่แล้วที่คุณบอกว่าเสียงนี้ควรจะทําโดยเครื่องจักรอะไร แต่จะมีเครื่องจักรขนาดใหญ่อะไรได้บ้างบนเกาะร้างนี้?” หลินเจียวถามพร้อมกับตาโตกะพริบ

“อืม สิ่งนี้สามารถหยุดฉันไม่ให้ถามได้ ธรรมดาไม่มีเครื่องจักรขนาดใหญ่บนเกาะนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้ว่าจะ มีพลังของมันคืออะไร ไม่มีแม้แต่เงาร่าง พลังงานกลใดที่ยังคงวิ่งอยู่ มันคือการเผาไหม้น้ํามันหรือใช้ไฟฟ้า? ฉันคิดไปเองไม่ได้…” หนิงเล่ยกางมือออกและเธอก็ไม่มีคําตอบสําหรับคําถามของทารกที่อยากรู้อยากเห็น

แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นคําพูดของหนึ่งเลยที่ว่า เธอไม่มีแม้แต่เงาร่าง ทําให้เสียวลี่ที่กําลังฟังอยู่เกิดความกลัว

เธอพูดด้วยใบหน้าซีดเซียวเล็กน้อย : “พวกคุณคุณคิดว่าเป็นโจรสลัดที่คุณฆ่าหรือไม่? เหลาชาง ฉินเหว่ย ผู้ที่ถูกโจรสลัดฆ่าผีอย่างพวกเขาที่เร่ร่อนอยู่บนเกาะ ทุกคืนพวกเขากรีดร้องด้วยกัน …”

เธอไม่พูดก็ไม่เป็นไร แต่พอเธอพูดออกมาทั้งหมดในครั้งเดียวทําให้บรรยากาศในซากเครื่องบินแปลก ๆ

แม้แต่หลินเจียวที่ดูถูกเสี่ยวลี่มาโดยตลอด ก็ไม่มีอารมณ์ที่จะสนุกไปกับเธอ แต่พูดอย่างประหม่า : “ไม่ เป็นไปไม่ได้ใช่มั้ย? ผอยู่ที่ไหนในโลกนี้ ? “

หลินรุ่ยที่อยู่ด้านข้างยังพูดอย่างสบายใจ : “อม ชีวิตปัจจุบันของเราก็ยากพอสมควรคุณยังคงกลัวตัวเอง อย่างน่าสงสัยที่นี่ทําไมต้องกังวล! ” “

แต่หลินเจียวนอนตะแคงลําตัวมองไปที่หนิงเลย ซึ่งนอนอยู่ข้างๆ เธอโดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ แล้วถามว่า : ” พี่เสี่ยวเล่ยคุณไม่กลัวมันเหรอ?”

“เธอไม่กลัว เธอเป็นผู้ศรัทธาและไม่เชื่อเรื่องผีและเทพเจ้าเหล่านี้!”

“ผมพูดถูกไหม คุณหนิง? “กู่เสี่ยวเล่อกล่าวสําหรับหนิงเลย

หนิงเล่ยกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด : “ถูกต้อง! เราทุกคนจะไปสวรรค์หรือนรกเมื่อเราตาย พระเจ้าจะไม่ปล่อยให้วิญญาณที่สับสนหลงไปในโลก! “

“สวรรค์? ฉันไม่รู้ว่าสวรรค์อยู่ที่ไหน ฉันรู้แค่ว่าผู้ชายชอบบอกฉันเสมอ และพวกเขาก็ชอบความรู้สึกเหมือน ได้ขึ้นสวรรค์ไปกับฉัน! “เสี่ยวลี่เหลือบมองไปที่หนิงเลยอย่างไม่พอใจเล็กน้อยและกล่าว

” ผมอยากไป ผมขอขับที่นี่ด้วยได้ไหม? ” “กู่เสี่ยวเล่อชื่นชมเสี่ยวลี่ ผู้หญิงคนนี้จริงๆ

หลังจากพักผ่อนมาทั้งคืน กู่เสี่ยวเล่อและค่ายของพวกเขาก็มีชีวิตชีวาขึ้นในตอนเช้า

เพราะวันนี้ กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเลยกําลังจะไปที่ส่วนลึกของเกาะร้างเพื่อสํารวจน้ําจืดและอาหารตามที่พวกเขาวางแผนไว้

ดังนั้นพี่สาวหลินจึงทําอาหารเช้เร็วมาก แม้ว่าจะเป็นเพียงอาหารกระป๋องธรรมดา ๆ และเนื้อหมีย่าง แต่ก็เป็นอาหารที่ดีที่สุดที่พวกเขาสามารถทําได้

กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเลยบอกกล่าวในมื้ออาหาร และจัดเรียงสิ่งที่พวกเขานําไปด้วย

นอกจากลูกดอกและปืนกลมือทอมสันสองกระบอก เช่นเดียวกับมีดพกและมีดยุทธวิธีที่ ภู่เสียวเล่อไม่เคย ลืมพกไปกับเขา ส่วนที่เหลือ มีเพียงอาหารกระป๋องสองกระป๋องเนื้อแห้งบางส่วน และกระติกน้ําทหารขวดสุด ท้ายในค่าย,

หลังจากเตรียมการทั้งหมดแล้ว กู่เสี่ยวเล่อยังคงอธิบายสั้น ๆ สองสามคําให้กับพี่น้องตระกูลหลิน

อันที่จริงมันไม่มีอะไรมากไปกว่าการชักชวนให้พวกเธอเข้ากับเสี่ยวลี่คนนั้นและไม่ต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงพาหนิง เล่ยและอีกสองตัวไปยังส่วนลึกของเกาะตามเส้นทางที่พวกเขาเคยสํารวจมาก่อน

หลังจากผ่านไปทั้งวันทั้งคืน น้ําทะเลที่เกิดจากสึนามิบนเกาะได้ระเหยไปเกือบหมดแล้ว แต่พื้นดินส่วนใหญ่ยังคงเป็นโคลนอย่างผิดปกติ

และตามที่กู่เสี่ยวเล่อได้คาดการณ์ไว้ล่วงหน้า แทบจะไม่มีร่องรอยของนกและสัตว์ร้ายในป่าไม่รู้ว่าพวกมัน ทั้งหมดถูกคลื่นสึนามิพัดพาไปหรือไม่ หรือพวกมันทั้งหมดหนีไปส่วนที่ลึกกว่าของเกาะ

สภาพอากาศในวันนี้ยากที่จะเย็นสบาย และแสงแดดที่ร้อนแรงจะส่องเข้ามาในป่า ในไม่ช้าหมอกสีขาวก็ลอยขึ้น

เสี่ยวเล่อและหนึ่งเลยที่เดินเข้าไปนั้น ไม่เพียงแต่จะอบอ้าวเล็กน้อยเท่านั้น แต่ยังได้สัมผัสกับบรรยากาศของแดนเซียนอีกด้วย

ยิ่งเกาะอยู่ลึกเท่าไหร่ เส้นทางก็ยิ่งขรุขระและยากขึ้น สถานที่หลายแห่งมีเถาวัลย์พันกันยุ่งและสามารถพึ่งพาเสี่ยวเล่อเพื่อเปิดทางด้วยมีดพร้าเท่านั้น หลังจากนั้นไม่นาน กู่เสี่ยวเล่อก็เริ่มเห็นเหงื่อบนหน้าผากของเขา ..

“ทําไมคุณไม่เปลี่ยนกันล่ะ ฉันจะเปิดทางข้างหน้าให้? “หนิงเลยที่เดินอยู่ข้างหลังกู่เสี่ยวเล่อกล่าวด้วยเสียงกระซิบ

“ฮะ? วันนี้สงสัยเป็นวันที่ดวงอาทิตย์ขึ้นมาจากทางทิศตะวันตก!”

แม้ว่าเขาจะรู้สึกแปลก ๆ แต่กู่เสียวเล่อก็มีความสุขมากที่หนึ่งเลยรู้สึกเห็นใจคนอื่น ดังนั้นเขาจึงส่งมีดในมือให้หนิงเลย

“ควับ ควับ ควับ … ” แม้ว่าหนิงเลยจะดูผอมสูง แต่เขาก็ไม่คาดคิดว่ากําลังมือของเธอจะไม่เล็ก และเถา วัลย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับมีดก็ร่วงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย …

“ว้าว คุณหนิงบอกไม่ได้ว่าคุณยังค่อนข้างกระฉับกระเฉง! “กู่เสี่ยวเล่อชมในครั้งนี้ แต่ไม่มีองค์ประกอบของการเยาะเย้ยอยู่ในนั้น

“จริงเหรอ? คุณคงไม่รู้ว่าฉันออกกําลังกายมาตลอด?” หนิงเลยไม่ได้หันกลับไปมองเพียงแค่ตัดเถาวัลย์ต่อ หน้าเธอต่อไป แต่ดูเหมือนว่าเธอจะตัดหนักขึ้นเรื่อย ๆ !

ดูเหมือนว่าเถาวัลย์เหล่านี้มีความเกลียดชังจะฆ่าพ่อของเธอ …

“ไม่ใช่เหรอ? คุณดูแปลกมาก! จากสองสามวันนี้ ผมคิดว่าคุณดูแปลก ๆ ไป!” กู่เสี่ยวเล่อถามด้วยท่าทาง งงงวย

“มันไม่มีอะไร! เมื่อเร็ว ๆ นี้อากาศไม่ดี และฉันรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย!” หนิงเลยยังคงไม่หันกลับมามอง และยังคงโบกมีดในมืออย่างแรงเพื่อฟันเถาวัลย์

“หยุด หยุด หยุด! ถ้าคุณตัดแบบนี้ ผมคิดว่าเราคงต้องรออีกนานกว่าจะออกไปได้ไกล คุณคงจะหมดแรง ก่อน!” กู่เสี่ยวเล่อยื่นมือออกไปเพื่อจับหนึ่งเลยที่อยู่ตรงหน้า

“คุณ … ” หนึ่งเลยที่ถูกกู่เสี่ยวเล่อจับอยู่หันกลับมาและยกมีดขึ้นในมืออย่างโกรธ และจ้องไปที่กู่เสี่ยวเล่อ…

“ไม่? คุณไม่ได้วางแผนที่จะฆ่าผมในป่าใช่ไหม ? “กู่เสี่ยวเล่อตกใจเมื่อมองไปที่มีดในมือของหนิงเลย ถามด้วยความประหลาดใจ

“ฆ่าคุณหรือ? แค่ฆ่าคุณซะ! เพื่อที่คุณจะไม่สามารถทนต่อการล่อลวงของจิ้งจอกทะลึ่งตัวนั้น ได้ไปเล่นในสนามรบกับคนอื่น ๆ !” หนิงเล่ยหน้าแดงและพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

“เล่นในสนามรบ เล่นในสนามรบอะไร” กู่เสี่ยวเล่อตะลึง และทันใดนั้นก็นึกถึงความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นเมื่อ เธอไปกับเสี่ยวลี่และหลินเจียวออกไปปัสสาวะในคืนนั้นก่อนเกิดสึนามิ …

“คุณจะไม่คิดว่าผมมีความสัมพันธ์ที่ผิดปกติกับเสี่ยวในคืนนั้นใช่ไหม?” กู่เสี่ยวเล่อกล่าวอย่างคิดอะไรขึ้นมาได้ในทันที

“ไม่ใช่เหรอ? คุณไม่กล้ายอมรับได้อย่างไร?” ใบหน้าของหนิงเล่ยเย็นชาราวกับน้ําแข็ง

“เฮอะ! อย่าฟังเรื่องไร้สาระของหลินเจียว ไม่อยากจะบอก ด้วยร่างกายที่แข็งแรงของผม แม้ว่าจะมีบาง อย่างเกิดขึ้นกับเสี่ยวในป่าในคืนนั้นจริงๆ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกลับมาเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม?” กู่เสี่ยวเล่อรู้สึกว่าเธอ ได้กระทําการดูถูกอย่างสุดซึ่ง …

“ชิ! ใครจะไปรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ? บางที่คุณอาจจะเป็นเหมือนที่เสี่ยวเจียวบอกว่าคุณเป็นมือปืนที่รวดเร็วจริงๆ!” หนิงเล่ยผงะ แต่เธอก็ยังไม่เชื่อข้ออ้างของกู่เสี่ยวเล่อ.

“ผม … ” กู่เสี่ยวเล่อโกรธมากจนหยุดพูด และยังมีใจที่จะปล่อยให้หญิงสาวคนนี้ได้ลองใช้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาทันที!