ฉันนี่แหละจ้าวนรก [我要做阎罗] - บทที่ 319: เขตไล่ล่า D-69 (2)

บทที่ 319: เขตไล่ล่า D-69 (2)

ตุบ หวังเฉิงห่าววิ่งมาถึงที่ชั้น 12 ในที่สุด เด็กหนุ่มหอบอย่างหนักขณะที่มองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง

ตั้งแต่ที่เข้ามาในสำนักฝึกตนแห่งแรก เขาก็ไม่ค่อยได้พูดคุยกับฉินเย่นัก ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ ทั้งสองฝ่ายต่างตัดสินใจที่จะเว้นระยะห่างซึ่งกันและกันเพื่อให้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเมืองชิงซีจะได้ถูกฝังไว้เป็นความลับภายในใจของพวกเขาไปตลอดกาล

แต่เมื่อใดก็ตามที่เขาพบกับเรื่องที่สงสัย เขาก็จะเข้าแอปโม่โม่เพื่อปรึกษาฉินเย่เสมอ และอีกฝ่ายก็จะอธิบายให้เขาฟังอย่างละเอียดด้วยความอดทนอย่างมาก ดังนั้น หวังเฉิงห่าวจึงสามารถถือได้ว่าเป็นหนึ่งในผู้ที่มีความรู้ทางทฤษฎีเกี่ยวกับเหตุการณ์เหนือธรรมชาติมากที่สุดคนหนึ่ง เพราะอย่างไรแล้ว มันก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้มีติวเตอร์ส่วนตัวที่สามารถอธิบายความลึกลับที่ยิ่งใหญ่ของชีวิตให้ฟังได้ในทันที

ดังนั้นหวังเฉิงห่าวจึงหยิบยันต์ออกมาและรวบรวมพลังปราณเอาไว้ พร้อมจะใช้งานมันทันทีที่สังเกตเห็นอะไรผิดปกติ

เขาสามารถบอกได้ว่ามีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้องเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ !

ชุมชนหลานเทียนเป็นอาคารระดับกลาง 13 ชั้นที่ถูกสร้างขึ้นเมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่มีใครอาศัยอยู่ในชั้นที่ 12 เลยสักคน มันอาจจะเคยมีคนอยู่ แต่ตอนนี้พวกเขาก็ย้ายออกไปจนหมดแล้ว

ดังนั้นชั้นที่ 12 จึงเต็มไปด้วยสิ่งสกปรกและความทรุดโทรม ไม่มีใครรู้ว่ามันถูกทิ้งร้างแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผนังเป็นรอยกระดำกระด่างและเต็มไปด้วยคราบสีดำ ในขณะที่กลิ่นเหม็นอับลอยคลุ้งไปในอากาศ ประตูของห้องพักทั้งหมดถูกเปิดออก สายฝนที่ตกกระหน่ำด้านนอกสาดซัดเข้ามาผ่านบานกระจกที่แตก กระทบเข้ากับประตูห้องอย่างแรง แทบจะเหมือนกับ… มีมือที่มองไม่เห็นจำนวนมากกำลังเคาะประตูอยู่อย่างบ้าคลั่ง

ทั่วทั้งชั้นมืดสนิท

แหล่งแสดงสว่างเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ก็คือแสงจากดวงจันทร์ที่ส่องทะลุกลุ่มก้อนเมฆที่หนาทึบ ส่องแสงสีเงินซีดมาที่ผนังทางเดิน ผู้ใดก็ตามที่มาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้จะต้องพบว่าอะดรีนาลีนของพวกเขาพุ่งสูงขึ้นอย่างแน่นอน

เม็ดเหงื่อเย็นกลิ้งลงมาจากหน้าผากของหวังเฉิงห่าว ความคิดที่ว่าตนจะต้องเข้าไปยุ่งกับเหตุการณ์เหนือธรรมชาติอีกครั้งทำให้ความต้องการที่จะช่วยเพื่อมนุษย์ลดน้อยลง เขาสูดหายใจเข้าช้า ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ ติ๊ง… ทันใดนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น เขาหันไปมองที่ลิฟต์ และก็พบว่ามันเพิ่งจะมาถึง

ลิฟต์ตัวนี้ออกตัวมาก่อนเขาแต่กลับมาถึงทีหลังเขา…

นอกจากนี้… เขายังได้กลิ่นคาวเลือดที่รุนแรงออกมาแม้ว่าประตูลิฟต์จะปิดอยู่

“ใจเย็น ๆ… ใจเย็น ๆ สิ !” เขาสูดหายใจเข้าช้า ๆ อีกหลายครั้งเพื่อระงับความกลัวก่อนจะกัดฟันแน่น เดินตรงไปที่ลิฟต์และมองดูประตูลิฟต์ที่เปิดออกช้า ๆ มันดูไม่ต่างอะไรกับรอยแยกไปสู่นรกเลยสักนิด

ครืดดดด… เสียงเบา ๆ ของกลไกที่ดังขึ้นในค่ำคืนที่เงียบสงัดทำให้หูอื้อไปหมด เด็กหนุ่มตัวสั่นเล็กน้อย จากนั้น ทันทีที่มันเปิดออก เขาก็เห็น…

เลือด !

มีเลือดอยู่เต็มไปหมด !

ศีรษะของชายชราถูกวางไว้อยู่ตรงกลางของลิฟต์ ลำตัวของเขาอยู่ที่ไหนก็ไม่อาจทราบได้ ในขณะที่มือและเท้าของเขาถูกวางไว้ตรงมุมทั้งสี่ของลิฟต์ ภาพที่น่าสะพรึงกลัวภายใต้แสงไฟที่ติด ๆ ดับ ๆ ภายในลิฟต์สามารถทำให้ผู้พบเห็นหวาดผวาได้อย่างง่ายดาย !

มันอยู่ที่นี่…

ลมหายใจของหวังเฉิงห่าวเริ่มเบาลง ขนลุกชันไปทั่วร่างขณะที่มองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง เขาสามารถบอกได้ว่าตัวการที่ทำสิ่งนี้ได้อยู่ที่นี่แล้ว !

วิญญาณร้ายพุ่งออกมาจากที่ซ่อนเพื่อหาอาหารทันทีที่ราตรีมาเยือน มันไม่ได้สนใจเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของหวังเฉิงห่าวเลยสักนิด !

อึก… เขากลืนน้ำลายอย่างเป็นกังวล ติ๊ง… ทันใดนั้นเอง ประตูลิฟต์ก็ปิดลงอีกครั้ง และจากนั้นเขาก็ได้เห็น…เงาของชายอีกคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ด้านหลังของเขาในตอนนี้

และชายคนนั้น… ก็กำลังเอามือโอบรอบลำคอของเขาและเตรียมที่จะบีบมันอย่างแรง !

ร่างกายเคลื่อนไหวเร็วกว่าความคิด ภายในหัวของเขาว่างเปล่า มันไม่มีทั้งความกลัวหรือความต้องการที่จะกรีดร้องออกมาสุดเสียง เขารีบหมอบลงและโยนแผ่นยันต์ในมือออกไปด้านหลังทันที

กรี๊ดดดดด !! เสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชดังก้องไปทั่วทางเดิน ราวกับมันมีหลุมดำเปิดออกด้านหลังของเขา สายลมรุนแรงถูกดูดเข้าไป หวังเฉิงห่าวรีบหันหลังกลับและพยายามจะถอยหลังไปแนบกับกำแพง แต่เด็กหนุ่มก็ต้องพบว่าด้านหลังของเขา… ไม่มีอะไรอยู่เลย

ความกลัวที่รุนแรงพุ่งเข้าเกาะกุมหัวใจ ความรู้สึกเย็นยะเยือกไหลลงไปตามกระดูกสันหลัง

เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าคนเราจะพูดอะไรไม่ออกเมื่อเกิดความกลัวอย่างรุนแรง… ริมฝีปากของเขาแห้งสนิท เขาเช็ดเหงื่อบริเวณหน้าผากของตนขณะที่หัวเราะและเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า “พี่ฉิน… เห็นนั่นไหม ? ฉันสู้กับวิญญาณด้วยตัวเอง… ฉันกล้าหาญแล้วก็เข้มแข็งเหมือนพี่แล้ว !”

ทันใดนั้น เด็กหนุ่มก็แน่นิ่งไปก่อนจะหันไปมองยังทิศทางหนึ่งพร้อมกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

แอ๊ดดดด… ณ จุดใดจุดหนึ่งของทางเดินที่ทอดยาว ประตูห้องที่ทรุดโทรมถูกเปิดออกเบา ๆ

การได้ยินเสียงแบบนี้ในตอนกลางคืนทำให้หัวสมองของเขาตื้อชาไปหมด !

และจากนั้น… เขาก็ได้ยิน… เสียงฝีเท้า

ดังขึ้นข้าง ๆ ของตัวเอง…

มันแทบจะเหมือนกับ… มีอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นยืนอยู่ข้าง ๆ เขาตลอดเวลาและกำลังจ้องมาที่เขาเขม็ง

จากนั้น เงาอีกเงาหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนผนัง ติดกับเงาของเขา !

มันเป็นเงาของชายที่มีความสูงตามมาตรฐานทั่วไป และมัน… ยังเพิ่งก้าวออกมาจากเงาของเด็กหนุ่มอีกด้วย ! ตุบ… ครืด… เสียงเดินดังมาตามทางเดิน ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ประตูที่เพิ่งถูกเปิดออกมากขึ้นเรื่อย ๆ

เงาดังกล่าวเดินกะเผลก ๆ สลับกันระหว่างเดินกับลากเท้า ดังนั้นทางเดินจึงดังก้องด้วยเสียงที่น่าขนลุกต่อไป เดิน ลาก เดิน ลาก ขณะที่มันเดินตรงมาที่ประตู

มันแปลกมาก หลังจากความหวาดกลัวที่รุนแรงในตอนแรกเริ่ม หวังเฉิงห่าวก็พบว่าหัวใจและจิตใจของเขาค่อย ๆ สงบลง เขาได้เตรียมยันต์อีกแผ่นหนึ่งเอาไว้ ห่อหุ้มมันด้วยพลังปราณของตัวเองขณะที่เดินตามหลังเงาดังกล่าวไปขณะที่พยายามระงับหัวใจที่เต้นรัวของตัวเอง

มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะมองหาที่พักพิงในสถานการณ์แบบนี้ ดังนั้นหวังเฉิงห่าวเองตัวพิงกับผนังขณะที่เดินตามเงาดังกล่าวต่อไป ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากห้องเพียงสิบเมตรเท่านั้น สิบเมตร… ห้าเมตร… และวินาทีนั้น เด็กหนุ่มก็ชะงักไป เช่นเดียวกับขนบนร่างของเขาที่ลุกชัน !

มันชื้น…

ส่วนของผนังที่เขาเพิ่งเอนตัวพิงนั้นค่อนข้างชื้น…

เขาเหลือบมองมือของตัวเองทันที มันคือ… เลือด !

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน และก็พบว่ายิ่งเข้าไปใกล้ห้องตรงหน้ามากเท่าไหร่ ผนังที่พิงอยู่ก็เต็มไปด้วยรอยมือที่เปื้อนเลือดมากขึ้นเท่านั้น !

เนื้อ รอยมือที่เปื้อนเลือด !

อันที่จริง มันยังคงเปียกโชกและไหลลงมาที่พื้นอยู่เลยด้วยซ้ำ !

เมื่อครู่นี้ มีใครบางคนเดินตรงไปทางปลายสุดของทางเดินในขณะที่เอนตัวพิงผนังในลักษณะเดียวกับเขา ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คืออีกฝ่ายทิ้งรอยมือที่เปื้อนเลือดนี้ไว้ตามทางไปจนถึงห้องดังกล่าว

อึก… เขาลอบกลืนน้ำลายด้วยความหวาดหวั่น มือใหม่อย่างเขาไม่มีทางสามารถข่มความกลัวในใจของตัวเองได้ และวินาทีนั้นเอง เงาที่อยู่เบื้องหน้าของเขาก็นิ่งไปและหันกลับมามองด้วยความรวดเร็ว !

แต่ร่างของอีกฝ่ายยังคงแน่นิ่ง

มีเพียงส่วนศีรษะเท่านั้นที่หันกลับมา

มันบิดกลับมา 180 องศา แทบจะเหมือนกับแยกออกจากส่วนลำตัวอย่างสิ้นเชิง

หวังเฉิงห่าวอยู่ห่างจากเงาบนผนังไม่ถึงครึ่งเมตรเท่านั้น และเขาก็เห็นว่าเงาดังกล่าวดูเหมือนว่าจะมองมาทางเงาของเขาเอง เขารู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถก้มหน้าหลบหรือมองไปทางอื่นได้ ดังนั้นเขาจึงจ้องไปข้างหน้าเขม็ง

แต่เขามองไม่เห็นอะไรเลย

มีเพียงหน้าต่างที่ปลายทางเดินเท่านั้น ทันทีที่เงาบนผนังหันมา หน้าต่างตรงหน้าก็ถูกเปิดออกพร้อมกับสายลมกระโชกแรง และสายลมเย็นยะเยือกก็พัดเข้ามาในทางเดิน

อึก… ริมฝีปากของเด็กหนุ่มในเวลานี้ปราศจากสีเลือดอย่างสิ้นเชิง แต่ด้วยเหตุผลบางประการ เงาดังกล่าวหันกลับไปและเดินตรงไปที่ห้อง

พรึ่บ… ห้องพักบนชั้นนี้ถูกทิ้งร้างมาเป็นเวลานานมากแล้ว แต่ทันทีที่เงาดำเข้าไปในห้อง หลอดไฟภายในห้องก็สว่างขึ้น

ไม่กี่วินาทีต่อมา แสงไฟภายในห้องที่ส่องออกมาถึงทางเดินด้านนอกก็ฉายให้เห็นเงาสองเงา ผู้ชายและผู้หญิง

“นายมันไร้ประโยชน์ ! ฉันไม่ได้ขออะไรมากเลย แต่แค่กระเป๋าใบเดียวนายกลับไม่สามารถซื้อให้ฉันได้ ?! แบบนี้นายจะมาแต่งงานกับฉันไปเพื่ออะไร ?!” เสียงแหบพร่าของผู้หญิงดังมาถึงทางเดิน หวังเฉิงห่าวกัดฟันแน่น วิ่งไปด้านหน้าและแอบมองเข้าไปด้านใน

ไม่มี !

มันมีแค่หลอดไฟติด ๆ ดับ ๆ หลอดหนึ่งเท่านั้น !

แต่มันไม่มีใครอยู่เลย !

สายลมเย็นยะเยือกยังคงพัดเข้ามาผ่านหน้าต่างที่แตกออก ส่งผลให้สายฝนสาดกระเซ็นเข้ามาภายในห้อง ผ้าม่านที่ขาดวิ่นกระพืออย่างรุนแรง ทุกอย่างด้านในยุ่งเหยิงไปหมด โต๊ะและเก้าอี้ต่างล้มระเนระนาด และข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้านอื่น ๆ อย่างเช่นปฏิทิน แจกัน และหนังสือเกลื่อนกระจายกลาดเกลื่อนอยู่บนพื้น

แต่ภาพเงาทั้งสองยังคงโต้เถียงกันต่อไป

“บอกมา !!” เงาของฝ่ายหญิงหยิบแจกันขึ้นมาและปามันใส่กำแพง “ฉันจะแต่งงานกับนายไปเพื่ออะไร ?!”

“นายมันทั้งโง่และไร้ประโยชน์ ! ทำไมไม่รู้จักเรียนรู้จากเหล่าจางที่อยู่ห้องถัดไปและไปที่ทุ่งหญ้าคุนบา ?!”

เงาของฝ่ายชายตอบกลับอย่างแหย ๆ “ทุ่งหญ้าคุนบา… มันต้องเดินลึกเข้าไปอีก มันไม่ปลอดภัย… อีกทั้งยังมีหมาป่าอยู่จำนวนมาก… ฉันได้ยินมาว่าพวกมันวิ่งไล่ตามรถด้วย…”

“มันคงจะดีถ้าพวกมันกัดนายตายไปซะ ! ให้ตายเถอะ ! ทำไมฉันถึงต้องมาแต่งงานกับพวกขี้แพ้แบบนายด้วย ? นายไม่สามารถหาเลี้ยงตัวเองได้ด้วยซ้ำ ! อาหารเพียงอย่างเดียวที่เรามีก็คือขนมปังและผักดอง ! จะบอกอะไรให้นะ …หากนายซื้อกระเป๋าที่ฉันอยากได้มาให้ไม่ได้ภายในเดือนหน้า เราหย่ากัน !”

“แล้วจากนั้นก็มาดูกันว่าจะมีคนโง่ที่ไหนที่ยอมมาแต่งงานกับคนไร้ประโยชน์แบบนายอีก ! มันเป็นโชคร้ายของฉันเองที่ต้องมาพบเจอกับคนแบบนายในชีวิต !”

………………………………………………..

ย้อนกลับมาที่ห้องเฝ้าระวัง ฉินเย่มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความรู้สึกมากมาย

หวังเฉิงห่าวเคยหวาดกลัววิญญาณพวกนี้จนไม่สามารถขยับตัวได้เมื่อเห็นมัน ไม่คิดเลยว่าตอนนี้อีกฝ่ายจะกล้าเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านี้ด้วยตัวเองแล้ว

ทำไมคนบางคนถึงต้องเผชิญหน้ากับวิญญาณซ้ำแล้วซ้ำเล่าในขณะที่คนอื่น ๆ ไม่เคยเจอวิญญาณเลยแม้แต่ครั้งเดียวในชีวิต ?

มันก็เพราะว่าการเผชิญหน้ากับวิญญาณครั้งแรกจะทิ้งร่องรอยของพลังหยินไว้บนร่างของเหยื่อ และทันทีที่มันเกิดขึ้น วิญญาณตนอื่น ๆ ในโลกก็เริ่มคิดว่าเหยื่อเป็นหนึ่งในพวกของตน และพวกมันจึงไม่คิดจะปิดบังตัวตนต่อหน้าเหยื่ออีกต่อไป หากพูดอีกนัยหนึ่งก็คือ ข้อเท็จจริงที่ว่าหวังเฉิงห่าวเคยเผชิญหน้ากับวิญญาณที่แข็งแกร่งอย่างนักเชิดหุ่นนั้นหมายความว่าเขาจะไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติสุขได้อีกต่อไป

หากไม่ใช่เพราะว่าตลอดมานี้อีกฝ่ายใช้ชีวิตอยู่ภายในเมืองเป่าอัน เด็กหนุ่มก็คงเผชิญหน้ากับวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนไปแล้ว

ฉินเย่เคยบอกให้หวังเฉิงห่าวมีความกล้าอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่คำพูดก็ไม่สามารถเทียบได้กับการเติบโตที่มาพร้อมกับประสบการณ์จริง

หลี่จีสี่ปกปิดแววตาจับสังเกตภายในดวงตาและจดบันทึกข้อมูลไว้ในหัวของตน

เป็นอย่างที่คิด เด็กหนุ่มคนนี้ให้ความสนใจกับหวังเฉิงห่าวจริง ๆ …เขาเคาะนิ้วเบา ๆ บนโต๊ะ นอกจากนี้ อาจารย์ฉินเย่ไม่เคยได้รับการฝึกฝนอย่างเป็นทางการมาก่อน แต่เขากลับถอนหายใจออกมาด้วยความโกรธ ?

ฉินเย่ไม่รับรู้ถึงความคิดของหลี่จีสี่เลยสักนิด หลังจากที่ได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดมานานกว่าสิบนาที เขาแทบจะมั่นใจแล้วว่านี่เป็นเพียงวิญญาณขั้นยมเทพเท่านั้น

แต่ทันใดนั้นเอง หางตาของเขาก็กระตุกอย่างรุนแรง

ในวินาทีนั้น วิญญาณทั้งห้าที่อยู่ภายใต้คำสั่งของเขาได้ส่งภาพสองชุดที่แตกต่างกันมาให้

เร็วมาก มันก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ! ภาพทั้งสองชุดถูกส่งมายังหัวของเขาในแทบจะทันที และ… ทั้งสองก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวเป็นอย่างมาก !

มันเป็นความกลัวที่พวกวิญญาณประสบ

ภาพชุดแรกเผยให้เห็นภาพของกลุ่มก้อนพลังหยินอันหนาแน่นที่พุ่งตัวไปที่ชุมชนหลานเทียนด้วยความเร็วสูง !

นี่มัน… วิญญาณขั้นนักล่าวิญญาณ ? ไม่… มันอาจใกล้จะบรรลุเป็นขั้นยมทูตขาวดำแล้วด้วยซ้ำ ! วิญญาณที่ชั่วร้ายขนาดนี้กำลังเคลื่อนไหวเนี่ยนะ ?! แต่ทำไมล่ะ !? วิญญาณภายในเมืองนี้ไม่ได้มีคนอย่างเชาโยวเต๋าคอยออกคำสั่งสักหน่อย ! นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ?! พวกนักเรียนกำลังเป็นอันตราย ! ฉินเย่ก้มหน้าลงเพื่อซ่อนคลื่นแห่งความตกใจที่เกิดขึ้นกับตัวเอง มันไม่ใช่เรื่องปกติที่ผู้ฝึกตนขั้นนักล่าวิญญาณจะมีการรับรู้ที่หลากหลายเช่นนี้ และเขาก็ไม่ต้องการให้หลี่จีสี่สังเกตเห็นสิ่งที่น่าสงสัยเกี่ยวกับตัวเอง

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจากสัญชาตญาณที่เฉียบคมของเขา

ฟึ่บ ! ภาพภายในหัวยังคงแสดงภาพของกลุ่มก้อนพลังหยินที่พุ่งตัวผ่านวิญญาณทั้งห้าของเขา มันเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้อง โหยหวนและคร่ำครวญ ราวกับคลื่นแห่งความแค้นกำลังพุ่งมาทางพวกเขา น่าเสียดาย เขาไม่ได้มีเวลาพอที่จะวิเคราะห์ภาพดังกล่าวนัก เพราะหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ต้องตกใจกับภาพชุดที่สองที่ตนได้รับมา

เมืองซินคังใหม่ตั้งอยู่ติดกับขอบของสามมณฑลทางตะวันออก

อันที่จริง เขตแดนของพวกเขาถูกแยกจากกันโดยเทือกเขาเท่านั้น

ภาพชุดต่อไปที่ทำให้ฉินเย่ตกใจเผยให้เห็นกลุ่มก้อนพลังหยินอีกกลุ่มหนึ่งที่หนาแน่นและน่ากลัวกว่ากลุ่มแรก พุ่งตรงมาจากด้านหลังของภูเขา เด็กหนุ่มเห็นเงาของใครบางคนวิ่งอยู่บนพื้น แต่มันกลับไม่มีกายเนื้อเลยสักนิด และเงานั้นก็วิ่งผ่านเทือกเขาและกำลังใกล้เข้ามายังตำแหน่งของพวกเขา ด้วยความเร็วสูง !

“ขั้น… ยมทูตขาวดำ ?!” ความรู้สึกเย็นยะเยือกแผ่ซานไปตามกระดูกสันหลัง

นี่ไม่ใช่วิญญาณขั้นยมทูตขาวดำทั่วไป

ที่เขารู้ก็เพราะว่าเขาเคยสัมผัสกับอะไรแบบนี้มาก่อนถึงสองครั้ง

นี่คือ… พลังหยินที่เป็นลักษณะเฉพาะของมัจจุราชแห่งยมโลก !

นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น ?!

มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะพบเห็นการปรากฏตัวขึ้นของวิญญาณในยามค่ำคืน แต่… ทำไมวิญญาณที่แข็งแกร่งสองตนถึงปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน ? ตนหนึ่งกำลังจะบรรลุเป็นขั้นยมทูตขาวดำ ในขณะที่อีกตนหนึ่งเป็นขั้นยมทูตขาวดำแล้ว ! และทั้งสองตนนั้นก็กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้เนี่ยนะ ?!