ฉันนี่แหละจ้าวนรก [我要做阎罗] - บทที่ 42เมืองอันกว้างใหญ่

บทที่ 42เมืองอันกว้างใหญ่

ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีในการเดินทางจากทางเข้าเมือง ไปยังใจกลางเมือง โดยปราศจากอุปสรรคใด ๆ !

เป็นเมืองที่ดูคุ้นเคย เต็มไปด้วยผู้คนที่ดูคุ้นเคย และ ปกคลุมไปด้วยท้องฟ้าที่คุ้นเคย

แต่จอ LED เรียงรายอยู่ตามท้องถนนทำให้ กลายเป็นเมืองที่เขาไม่คุ้นเคยอีกต่อไป

“ นี่คือ … ” หวังเฉิงห่าวสูดอากาศหายใจ“ นี่ … ต้องเป็นร่องรอยของจาก ‘สิ่งนั้น’ ไม่ใช่เหรอ … ”

“ ไม่ใช่การฝึกซ้อมทางทหารแน่นอน! ต้องมีอะไรปิดบังอยู่แน่!”

ความเป็นจริง ถ้าใครมองใกล้ ๆ เมืองเป่าอันทั้งเมืองเหมือนถูกปกคลุมด้วยชั้นสีแดงบาง ๆ เหนือหน้าจอสูงตระหง่าน!

มีสถานที่ตั้งสามแห่งที่สีแดงหนามากจนดูเข้มเหมือนสีเลือด!

ฉินเย่บอก “ออกรถ”

ไม่มีประโยชน์ที่จะไปคาดเดาเอาเอง จางเปากัวต้องรู้รายละเอียดต่าง ๆ แน่ พวกเขานัดสถานที่ไว้แล้ว รถแล่นไปตามถนน แต่ไม่มีใครมีอารมณ์เพลิดเพลินกับทิวทัศน์และเสียงรอบข้างเลย หลังจากทำตามคำแนะนำของ GPS กว่ายี่สิบนาที ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหน้าโรงน้ำชาที่ถูกตกแต่งอย่างดี

“สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าได้จองล่วงหน้าแล้วหรือยังคะ” พนักงานต้อนรับรีบเข้ามาต้อนรับพวกเขาทันทีที่มาถึง พร้อมกับถามด้วยรอบยิ้มการค้าที่ประดับอยู่บนใบหน้าอย่างเหนียวแน่น

“จองในชื่อคุณจางครับ”

“เชิญเลยค่ะ ตอนนี้คุณจางกำลังรออยู่ในห้อง 204 พอดี”

ฉินเย่รีบเดินขึ้นไปที่ชั้นสองและเดินไปที่ห้อง 204 แต่ขณะที่เขาวางมือลงบนประตูเขาก็ชะงักไปเสียก่อน

“เกิดอะไรขึ้น?” หวังเฉิงห่าวถามอย่างสงสัย

“…สมมติว่าถ้านายกลายเป็นชายแก่ที่มีผมสีขาวเต็มหัว แต่เพื่อนของนายยังดูหนุ่มกว่านายมาก นายจะรู้สึกยังไง?”

“ฆ่าฉันให้ตายดีกว่า !!”

ฉินเย่จ้องมองเขาและคิดในใจ เจ้าอ่อนเอ้ย!

เขาค่อย ๆ เปิดประตูและก้าวไปที่พรมสีน้ำเงินเข้มในห้อง โต๊ะน้ำชาไม้ยาวหนึ่งเมตรครึ่งพร้อมรูปแกะสลักลูกพีชและปั้นจั่นตั้งอยู่กลางห้อง เก้าอี้ขนาดใหญ่สองตัววางด้านข้าง พู่กันที่ทำจากไม้ของต้นโบตั๋นห้อยลงมาจากขาตั้งข้างเก้าอี้ เข้ากับการแกะสลักที่ซับซ้อนบนโคมไฟอันโอ่อ่าโบราณ ต้องบอกว่าการจัดแสดงความหรูหราแบบจีนในห้องนี้มีความวิจิตรงดงามและหรูหรากว่าที่โรงแรมเฝิงไหลมาก

ชายชราผมขาวนั่งอยู่บนเก้าอี้หรูหราตัวหนึ่ง ชายหนุ่มอีกคนที่สวมเสื้อกันหนาวบาง ๆ รีบลุกขึ้นยืนทันทีที่ประตูเปิดออก

น่าแปลกที่ไม่มีใครพูดอะไรแม้แต่คำเดียว

คลิก … ประตูปิดเบา ๆ ฉินเย่มองชราที่อีกด้านหนึ่งของห้อง แม้ว่าผมของเขาจะขาว แต่กลับดูกระฉับกระเฉงในส่วนสูง180เซนติเมตร ใบหน้าที่มีริ้วรอยตามกาลเวลา แต่ก็ไม่มีริ้วรอยมากเท่าไหร่เมื่อพิจารณาจากอายุของเขา

ชายหนุ่มด้านข้างกับชายชรามีส่วนที่ดูคล้ายกัน ไม่ว่าจะโครงหน้า จอนผม และคิ้วดกหนา ที่ดูคมและมีชีวิตชีวา

“ หลังจากผ่านไปยี่สิบปี คุณดูอายุเยอะขึ้นนะ” ฉินเย่เป็นคนแรกที่พูด เขาเดินไปที่โต๊ะด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า

ร่างกายของจางเปากัวเริ่มสั่นสะท้านตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาเห็นฉินเย่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความซับซ้อนและลึกซึ้ง ราวกับว่าเขาเห็นอดีตของตัวเองตอนวัยหนุ่ม เขาถอนหายใจ“ ถึงจะผ่านไปยี่สิบปี คุณกลับไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด”

ทั้งสองคนกอดกันแน่น แม้แต่ฉินเย่ก็เต็มไปด้วยอารมณ์ที่แปรปรวนในตอนนี้ ในทางกลับกันจางเปากัวไม่สามารถซ่อนน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป หยดน้ำตาไหลออกมาบนใบหน้าเขา เขากอดฉินเย่ไว้แน่นและตบหลังฉินเย่ “นานเกินไปแล้ว คุณสบายดีหรือเปล่า”

“ผมสบายดี คุณก็สบายดีเหมือนกันใช่ไหม ดูเหมือนคุณจะได้เลื่อนตำแหน่งอีกแล้วสิท่า”

หลังจากผ่านไปสักพัก ฉินเย่ก็นั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับถอนหายใจออกมา

“คุณฉิน” จางเปากัวไม่ได้นั่ง แต่เขาโค้งคำนับอย่างจริงใจต่อฉินเย่ “เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น … ผมขอขอบคุณจากใจจริง”

ชายหนุ่มที่ถือถ้วยน้ำชาของเขา มองดูปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนก็สั่นสะท้าน เขาจ้องมองพ่อของเขาด้วยสีหน้าไม่เชื่อ

คุณ… ฉิน?

ฉันได้ยินผิดหรือเปล่า?

พ่อของเขาสั่งให้เขามาที่นี่ในวันนี้โดยเฉพาะ เขาถึงกับไม่ไปเข้าร่วมประชุมนักศึกษาใหม่ของมหาวิทยาลัยในวันนี้เพียงเพราะเหตุนี้ เนื่องจากพ่อของเขากำชับว่า ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องมาที่นี่วันนี้!

ดังนั้นเขาจึงมาอยู่ตรงนี้

เขาคิดว่าพ่อของเขาสั่งให้เขาในวันนี้เพื่อปูทางอนาคตของเขา เขาคาดหวังว่าพ่อเขาจะได้พบกับเจ้าหน้าที่ระดับสูงหรือคนที่คล้ายกัน ก่อนหน้านี้ทันทีที่ประตูเปิดเขาก็รู้สึกประหลาดใจ

แต่ไม่ว่ายังไง เขาคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่แขกรับเชิญในวันนี้อาจเป็นผู้สืบทอดรุ่นที่สองหรือสามของคนใหญ่คนโตอะไรสักอย่างก็เป็นได้

แต่ทันทีที่พ่อของเขาพูดกับแขก สิ่งที่เขาคิดทั้งหมดก็กลายเป็นเรื่องไร้สาระในทันที

คุณฉินงั้นเหรอ

เขาไม่เคยได้ยินพ่อพูดกับใครแบบนี้มาก่อน!

แม้แต่เลขาธิการหรือนายกเทศมนตรีพ่อก็ไม่เคยพูด!

เขาให้ความเคารพกับคนที่อายุน้อยกว่าได้ยังไง!

ฉินเย่ไม่ใส่ใจกับการแสดงออกบนใบหน้าของชายหนุ่ม เขาส่ายหน้าพูดขึ้น “หากนายไม่ได้แสดงความซื่อสัตย์และความมีศีลธรรมในวันนั้นออกมา ฉันก็คงไม่คิดจะช่วยนายหรอก ขอบคุณความดีในตัวนายดีกว่า”

“ แต่ … คุณยังเปิดโลกทัศน์ของผมให้กว้างขึ้นและทำให้ผมได้มองโลกที่แตกต่างจากที่เดิม!” น้ำเสียงของจางเปากัวเต็มไปด้วยอารมณ์อีกครั้ง “ผมรู้ … มันเป็นเรื่องยากที่คนอย่างคุณจะซ่อนตัวอยู่ในสังคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่รักอิสระเช่นคุณที่ไม่เต็มใจที่จะร่วมมือกับรัฐบาล แม้ว่าจะเสี่ยงต่อการถูกเปิดเผย แต่คุณก็ช่วยยืดชีวิตให้…ผม … “

จางเปากัวก้มศีรษะลง และเริ่มร้องไห้ออกมา

ชายหนุ่มยื่นผ้าเช็ดหน้าสีอ่อนให้ผู้เป็นพ่อ สายตาที่เดิมมีความหวังของเขาหายไป

เพราะเป็นผู้มีพระคุณ …

พ่อเลยต้องการให้เขาตอบแทนชายคนนี้ในหรือ?

“ ตอนนี้มันเป็นอดีตไปแล้ว ผู้เฒ่าจาง คุณไม่ควรพูดกับผมในฐานะคุณฉินเหมือนเดิมเช่นกัน คุณกำลังทำให้ผมรู้สึกแก่” ฉินเย่เทถ้วยชาให้ตัวเองและดื่มมันทั้งหมดในอึกเดียว

“ จะเป็นเป็นได้อย่างไร … ”

“มันถูกตัดสินแล้ว” ฉินเย่ยิ้ม “รองผู้อำนวยการสำนักกำกับดูแลเทศบาล? คุณมีอำนาจบางอย่าง ผมแน่ใจว่าบอสใหญ่ทุกคนในเมืองล้วนเข้าแถว เพื่อเป็นที่โปรดปรานของคุณ”

จางเปากัวยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และส่ายหัว เขามองไปที่ชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เขาทันที “จางหลินฮวาลูกกำลังรออะไรอยู่? ทำไมยังไม่ได้แสดงความเคารพต่อพ่อทูนหัวของลูกล่ะ”

อะไรกัน?!

จางหลินฮวาตะลึง

พ่อทูนหัว?

พ่อทูนหัวเนี่ยนะ?!

เขายอมรับอีกฝ่ายเป็นพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่!

จะให้เขาเรียกชายคนหนึ่งที่เห็นได้ชัดว่าอายุเท่า ๆ กับตัวเขาเองว่า พ่อทูนหัวเนี่ยนะ?!

“ยังมองอะไรอยู่อีก?!” จางเปากัวพูดและเขามองไปที่ลูกชายของเขา “ ตาบอดหรือไง? ไม่เห็นเหรอว่าถ้วยน้ำชาของพ่อทูนหัวของลูกหมดแล้ว”

“ ผม … ” หัวใจของจางหลินฮวาเต็มไปด้วยความอับอายและความโกรธ เขาอ้าปากหลายครั้ง จะพูด แต่ก็ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาเลย

“ ลืมไปเถอะผู้เฒ่าจาง” ฉินเย่รินชาให้ตัวเองอีกถ้วย“ ผมดูเด็กเกินไป”

เอาอะไรมา ‘ดูเหมือนเด็ก!’

นายมันเด็กชัด ๆ!

ไม่มีทางที่จะอายุเกิน 20 ปีแน่!!

เส้นเลือดบนขมับของจางหลินฮวาเต้นตุบ เขาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ของตัวเอง

จางเปากัวมองเขาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาที่ไม่ดีนัก ก่อนที่จะยิ้มจาง ๆ ให้หวังเฉิงห่าว “ เพื่อนคุณคนนี้ …เป็นเหมือนคุณมั้ย

คำถามของเขาเต็มไปด้วยความหมายแอบแฝง ฉินเย่ยิ้มและมองไปที่จางหลินฮวา จางเปากัวถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ เนื่องจากความพยายามของเขาในการทำให้ฉินเย่เป็นพ่อทูนหัวของลูกชายเขาล้มเหลว จางหลินฮวาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ในบทสนทนา

“แกออกไปรอข้างนอกก่อนเถอะ”

จางหลินฮวาออกจากห้องไปด้วยความขุ่นเคืองใจ ต่อมาหลังจากที่ห้องเงียบลงอีกครั้งในที่สุดฉินเย่ก็ตอบว่า “คุณรู้เรื่องหน่วยสอบสวนพิเศษหรือเปล่า?”

“ ผมก็พอรู้บ้าง อันที่จริงผมทราบถึงการมีอยู่ของพวกเขาเมื่อประมาณปีที่แล้ว ผมได้ยินมาว่าสถานประกอบการแห่งใหม่นี้เต็มไปด้วยผู้คนที่มีความสามารถพิเศษเช่นคุณ” จางเปากัวยังคงพูดต่อไปหลังจากการไตร่ตรอง“ อำนาจของพวกเขาเริ่มขยายตัวประมาณสี่เดือนที่แล้ว ตอนนี้พวกเขาไม่จำเป็นต้องได้รับอนุญาตให้เคลื่อนย้ายกำลังพลด้วยซ้ำ”

ฉินเย่บูดบึ้ง “พวกเขาได้ควบคุมการป้องกันระดับภูมิภาคแล้วหรือ?”

จางเปากัวเหลือบมองเขา ก่อนที่จะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา“ ไม่ใช่แค่การป้องกันในระดับภูมิภาคเท่านั้น … คุณฉินผมรู้ว่ามีบางสิ่งในโลกนี้ที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถอธิบายได้ แต่บางทีวิทยาศาสตร์ยังไม่พัฒนาเพียงพอที่จะอธิบายปรากฏการณ์เหล่านี้ ลองคิดดู ชีวิตในแง่มุมใดบ้างที่ได้รับอิทธิพลจากเหตุการณ์เหนือธรรมชาติเหล่านี้”

“ การแพทย์ พลเมือง วิศวกรรม … คุณสามารถบอกได้ว่าสิ่งเหนือธรรมชาติเป็นพลังที่แพร่หลายและครอบคลุม ทันทีที่หน่วยสอบสวนพิเศษเข้ามาเกี่ยวข้อง หน่วยงานของรัฐและหน่วยงานอื่น ๆ ทั้งหมดต้องหลีกทางโดยไม่มีข้อแม้!”

“ แม้แต่คุณด้วยหรือ?”

“ แม้แต่พวกเรา!” จางเปากัวตอบยืนยันว่า“ พวกเขาได้รับการยกเว้นและแยกออกจากหน่วยงานกำกับดูแลทั้งหมดด้วย หากเราจะเปรียบเทียบ … คุณยังจำองครักษ์เสื้อแพรของราชวงศ์หมิงได้ไหม?”

ฉินเย่จับถ้วยชาของเขา ดวงตาเขาสั่นเล็กน้อย แผนกสืบสวนพิเศษดำเนินไปอย่างลึกลับ มีโครงสร้างองค์กรที่ซับซ้อนและมีอำนาจหน้าที่กว้างขวางอย่างไม่น่าเชื่อ สาขาเมืองชิงซีที่ฉินเย่เห็นเป็นเพียงส่วนปลายของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น

ประการที่สองหน่วยสอบสวนพิเศษไม่ใช่หน่วยงานที่เพิ่งมีเพียงชั่วข้ามคืน ในความเป็นจริงประเทศอาจเตรียมการสำหรับวันนี้มานานแล้ว

“ สถานการณ์ในเมืองเป่าอันเป็นยังไงบ้าง ถ้าผมจะบอกว่า…ผมขอรายชื่อพวกเขาและแผนที่อย่างละเอียด เกี่ยวกับตำแหน่งของเหตุการณ์เหนือธรรมชาติและก็ระดับความรุนแรงของเหตุการณ์ คุณจะหาให้ผมได้หรือเปล่า”

“ คุณจะเอารายชื่อไปทำไม” จางเปากัวถามด้วยความสับสน

“ เพื่อความอยู่รอด” ฉินเย่อธิบายอย่างสงบว่า“ ผมไม่ต้องการมีความบาดหมางกับพวกเขา คุณก็รู้ดีว่าผมไม่สามารถเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของผมได้ การหลีกเลี่ยงอันตรายที่อาจเกิดขึ้นเป็นวิธีเดียวที่ผมจะสามารถรับประกันความอยู่รอดของตัวเองได้ ผู้เฒ่าจางผมไม่ได้ดูถูกอำนาจของคุณที่นี่ แต่ผมกลัวว่าคุณ…จะควบคุมคนเดียวไม่ไหว”

จางเปากัวถอนหายใจและส่ายหัว“ น่าเสียดายที่ผมเกรงว่าคำขอของคุณจะยากเกินไปสำหรับผม”

“ผมมีบางอย่างให้ดู” เขาหยิบกระเป๋าหนังสีน้ำตาลออกมา จากนั้นเขาดึงแผนที่ขนาดหนึ่งตารางเมตรที่พับเก็บไว้และข้อมูลอื่น ๆ ฉินเย่ตรวจดูและรู้ว่ามันเป็นแผนที่ของเมืองเป่าอัน

“ เมืองเป่าอันประกอบด้วยเขตเล็ก ๆ ทั้งหมดสี่เขต หกมณฑล ผมได้แจกแจงไว้หนึ่งถึงสี่ นอกจากนี้ยังมีการแจกแจงเอกสารอื่น ๆ ด้วย ซึ่งแต่ละฉบับจะสอดคล้องกับเขตและมณฑลของตนเอง”

ทันทีที่ฉินเย่เปิดเอกสาร ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

14 พ.ค. คดีเกี่ยวกับการหายตัวไปในเมืองกู้ เจ็ดวันหลังจากที่กรมสอบสวนคดีพิเศษเข้ายึดครอง มีการพบศพสี่ศพที่บิดเบี้ยวในอ่างเก็บน้ำของมณฑล สาเหตุการตาย – ไม่ทราบ

20 พ.ค. คดีเกี่ยวกับการเสียชีวิตที่แปลกประหลาดในเขตผิงอัน ร่างกายของผู้เสียชีวิตเหือดแห้งและไม่เหลืออะไรนอกจากผิวหนังมนุษย์ สามวันหลังจากหน่วยสอบสวนพิเศษเข้ามา พวกเขาได้ถอนต้นอะคาเซียเก่าแก่และขุดโกศศพที่แตก หลังจากนั้นไม่มีรายงานการพบเห็นสิ่งเหนือธรรมชาติเพิ่มเติมในพื้นที่

4 มิถุนายน … 12 มิถุนายน … 30 มิถุนายน … 2 กรกฎาคม …

ในตอนแรก แผนที่ไม่มีเครื่องหมายสีแดงเลย แต่นับตั้งแต่เดือนพฤษภาคมปีนี้รอยแดงเริ่มผุดขึ้นทั่วเมือง ราวกับว่ามันเป็นโรคระบาดที่ค่อย ๆ กลืนกินเมืองเป่าอัน!

“ 2 กรกฎาคม การพบเห็นเหตุการณ์เหนือธรรมชาติจำนวนมากเกิดขึ้นในโรงพยาบาลที่สามในเขตชานเมือง ทุกคนอ้างว่าได้พบเห็นสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ ในคืนนั้นเองพบว่ามีพยาบาล 2 คนแขวนคอตายอยู่บนหลังคาโรงพยาบาล สี่วันหลังจากหน่วยสอบสวนคดีพิเศษเข้ามาโรงพยาบาลแห่งที่สามก็ปิดตัวลง”

ฉินเย่พลิกหน้า“ 9 สิงหาคม คนเฝ้ายามค่ำคืนที่สุสานหมื่นปีซึ่งตั้งอยู่ในเขตชานเมืองอ้างว่าได้ยินเสียงเหมือนมีคนกำลังแสดงงิ้วกลางดึก ในวันรุ่งขึ้นมีการค้นพบศพสองศพที่ถูกพลิกด้านในออกมาบนยอดเขาในสุสาน … ”

เขาปิดแฟ้มเอกสาร“ เป็นเวลาเกือบห้าเดือนแล้วนับตั้งแต่วันที่ 14 พฤษภาคม นี่เป็นเหตุการณ์เหนือธรรมชาติที่เริ่มต้นจากเขตชานเมืองและค่อย ๆ รุกล้ำเข้าสู่ใจกลางเมือง … ”

“ทำไม?”

พูดง่าย ๆ ว่าเหตุการณ์ดูเหมือนจะถูกจัดระเบียบและมีการไตร่ตรองไว้แล้วล่วงหน้า มันดูสมเหตุสมผลถ้าจะมีคนวางแผนเรื่องนี้ หากไม่มีใครวางแผนเหตุการณ์เหล่านี้ มันจะเกิดขึ้นทั่วเมืองในลักษณะเริ่มต้นจากเขตชานเมืองและค่อย ๆ เข้าใกล้ใจกลางเมืองได้ยังไง!

ใครบางคน ไม่สิ ผีบางตัว … กำลังเคลื่อนไหวคุกคามเมืองเป่าอัน!

ฉินเย่ขมวดคิ้ว หรือว่าจะมีตัวการใหญ่บงการเรื่องนี้อยู่เบื้องหลัง?

ไม่ใช่แค่ในมณฑลเสฉวน แต่รุกรานมามณฑลอันฮุ่ยด้วยแล้วใช่ไหม?

แต่นั่นก็เป็นเพียงการคาดเดา

“ ยังอยู่ระหว่างการตรวจสอบ” จางเปากัวส่ายหัว“ ทั้งหมดนี้อยู่ในขอบเขตหน้าที่ของหน่วยสอบสวนพิเศษ ทุกอย่างรวมถึงตัวแทนของพวกเขาและรายละเอียดของการปรับใช้และการเคลื่อนไหวเป็นความลับสุดยอด ยิ่งมีการแพร่ระบาดของเหตุการณ์เหนือธรรมชาติมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีโอกาสมากขึ้นที่ตัวตนและรายละเอียดของพวกเขาจะถูกปกปิด เราไม่ได้พูดถึงบุคคลที่มีอำนาจในระดับรองอัยการสูงสุดอีกต่อไป เพราะแม้แต่ข้าราชการระดับจังหวัดชั้นสูงก็ยังไม่มีสิทธิ์เข้าถึงข้อมูลดังกล่าว”

ฉินเย่พยักหน้า

สิ่งที่เขาขอนั้นเป็นไปไม่ได้เลย

แต่จางเปากัวเห็นการแสดงออกของฉินเย่เขาก็ยิ้มออกมา“ คำพูดของผมยังคงมีน้ำหนักอยู่ ตราบใดที่คุณต้องการข้อมูลเพียงในตัวเมืองเป่าอัน ผมน่าจะทำอะไรบางอย่างได้ อ๋อใช่ คุณส่งข้อความจากเมืองชิงซีมาให้ผมเมื่อหลายปีก่อน ทำไมคุณต้องไปอยู่ไกลขนาดนั้น”

“ ผมก็อยากอยู่ต่อเหมือนกัน” ฉินเย่เงยหน้าขึ้นมองและยิ้มอย่างแผ่วเบา“ ผู้เฒ่าจาง … ผมขอถามคุณหน่อยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าหมาฮัสกี้แอบเข้าไปในฝูงหมาป่าคนเดียว?”

ไม่ต้องรอคำตอบของจางเปากัว ฉินเย่กล่าวต่อว่า“ ผมมีความเสี่ยงอยู่แล้ว หากต้องอาศัยอยู่ในที่เดิมนานกว่าห้าปี”

จางเปากัวพยักหน้า แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกเสียดแทง

จู่ ๆ ก็ถูกเอาไปเปรียบเทียบกับหมาฮัสกี้ได้ยังไงเนี่ย…