ฉันนี่แหละจ้าวนรก [我要做阎罗] - บทที่ 483: การร่ายรำของยักษา - novel-lucky

บทที่ 483: การร่ายรำของยักษา

ทันใดนั้น คลื่นพลังหยินที่น่าสะพรึงกลัวก็ปะทุออกมาจากร่างของเด็กคนนั้น!

มันเย็นยะเยือกและดุร้าย แทบจะเหมือนกับว่าพลังหยินของเขานั้นคือทะเลเลือดที่ซัดสาด มันปะทุออกมาอย่างรุนแรง และทำให้พื้นที่โดยรอบปกคลุมไปด้วยกลิ่นเลือด แต่ถึงกระนั้น…เด็กชายก็ยังรู้จักที่จะยั้งมือและข่มความต้องการ รที่จะปลดปล่อยพลังทั้งหมดของตนเองออกไปในคราวเดียว

อย่างไรก็ตาม กระดูกของเขาเริ่มที่จะส่งเสียงดังลั่นในหลาย ๆ ส่วนขณะที่ร่างของเขาพองตัวขึ้น ภายในไม่กี่วินาที ร่างของเขาก็มีขนาดประมาณสองเมตร ผิวหนังฉีกขาดออกจากกันและเผยให้เห็นขนที่อัดแน่นอยู่ด้านใน

ไม่กี่วินาทีต่อมา ชายคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในจุดที่เด็กชายเคยยืนอยู่ เขาสวมชุดนักบวชและมีเส้นผมสีดำอยู่ บนศีรษะตัดกับขนสีขาวบนตัว ออร่าที่ดุดันปกคลุมไปทั่วทั้งทางเดิน

“นี่มัน…” โนบุทาดะชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นคลื่นความกลัวที่รุนแรงก็ผุดขึ้นมาและทำให้เขาตะโกนออกมาสุดเสีย ยง “วิ่ง!!”

วินาทีนั้น ทหารม้าทั้งหมดก็กลับหลังหันไปพุ่งตัวไปยังรอยแยกที่อยู่ด้านหลังทันที

แต่พวกเขาก็ต้องพบว่ามีร่างมายาของวิญญาณตนหนึ่งที่สวมชุดกิโมโนสีสดใสยืนอยู่ด้านหลัง ณ ใจกลางของกระแสน้ำว วนที่อยู่ด้านหลัง นอกจากนั้น วิญญาณดังกล่าว…ยังไม่มีใบหน้าอีกด้วย!

เส้นผมสีดำของนางสยายไปมาราวกับอสรพิษ เห็นได้ชัดว่าทำหน้าที่ปิดเส้นทางหนีของพวกเขา!

“[ภาษาญี่ปุ่น] บัดซบ!!” โนบุทาดะกัดฟันและกระชับมือรอบสายบังเหียนสำหรับบังคับม้าศึกของตน สั่งให้มันวิ่งไปทา างอื่น

ในขณะเดียวกัน คลื่นระเบิดเสียงก็ดังก้องไปในอากาศ จางเจ้อกวงตัวสั่นเทา และเม็ดเหงื่อเย็นก็ผุดขึ้นมาจากทุกร รูขุมขนบนร่างของเขา

ชั่วพริบตาต่อมา เขาก็เห็นต้นไม้ที่อยู่โดยรอบทั้งหมดล้มลง เผยให้เห็นรอยตัดที่ราบเรียบราวกับผิวหน้าของกระจก

มันแทบจะเหมือนกับว่าวิญญาณร้ายได้ฟันมันด้วยเคียวมรณะที่มองไม่เห็น ตัดผ่านทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ภายในรัศมี 5 50 เมตร

ฟึ่บ!

ในเวลานี้ โนบุทาดะไม่ได้สนใจเกี่ยวกับความเสียหายที่เกิดขึ้นแต่อย่างใด เขากัดริมฝีปากของตัวเองอย่างแรงและพย ยายามวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จางเจ้อกวงที่เห็นเช่นนั้นก็เอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเทา “นะ…นั่นมันอะไร รกัน?!”

“ยักษ์ทมิฬ…หนึ่งในวิญญาณร้ายที่ดุร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่น!!” เสียงของสายลมยังคงพัดผ่านหูของโน นบุทาดะขณะที่เขาเอ่ยต่อด้วยเสียงที่แหบพร่าและล่องลอย “ตำนานกล่าวว่ายักษ์ทมิฬนั้นถือกำเนิดตามหลังอิซานาม มิเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น และหนึ่งในตัวตนที่ดำรงอยู่ในโลกใต้พิภพของญี่ปุ่น เขาสามารถอัญเชิญวิญญาณกว่าร้อ อยตนมาเพื่อทำตามคำสั่งของเขาได้ ไม่ว่าจะอยู่ ณ ที่ใด…”

“เขาได้สังหารผู้คนและวิญญาณไปจำนวนนับไม่ถ้วน และมีชีวิตอยู่มานานกว่าพันปี! ปีศาจตนนี้มาปรากฏตัวที่จีนได้อย ย่างไร?! ไม่ใช่ว่าการส่งขนนกทมิฬที่อยู่ขั้นยมทูตขาวดำไปยังโลกใต้พิภพอื่นนั้นคือขีดจำกัดสูงสุดของโลกใต้พิภพอ อย่างนั้นหรือ?! ขั้นตุลาการนรกเช่นเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?!”

ยักษ์ทมิฬไม่ได้ไล่ตามแต่อย่างใด กลับกัน…เขาเพียงมองดูม้าศึกที่วิ่งห่างออกไปเรื่อย ๆ พร้อมกับประเมินถึงพลัง หยินที่ตนเองควรใช้ในการจับกุมเป้าหมาย

ที่นี่คือจีน ไม่ใช่ญี่ปุ่น!

หากเขาพลั้งมือมากเกินไปและทำให้ยมทูตจีนตนอื่นรู้ตัว เขาเกรงว่านั่นจะใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นก่อนท ที่ขั้นฝู่จวินของจีนมาถึง และหากมันเป็นเช่นนั้น เขาก็คงไม่สามารถหลบหนีการจับกุมได้!

กร๊อบ…

เสียงกระดูกภายในร่างบิดไปมาและแตกออก ข้อต่อจำนวนมากยื่นออกมาจากแขนขาที่ยาวขึ้นของเขา จากนั้นในเสี้ยววินา าทีต่อมา เขาก็พุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วและหายตัวไปจากจุดที่ยืนอยู่!

โนบุทาดะที่ได้ยินเสียงระเบิดของพลังหยินจากด้านหลังก็รีบหันกลับไปมองทันที เขาก็พบว่ายักษ์ทมิฬยังคงอยู่ ห่างออกไปร้อยเมตร นอกจากนี้ เขายังสัมผัสได้ว่าระดับขั้นพลังของยักษ์ทมิฬนั้นลดลงเหลือเพียงแค่ขั้นยมทูตขา าวดำเท่านั้น

เกิดอะไรขึ้น?

แต่ไม่นานเขาก็เข้าใจทุกอย่าง “เขาไม่กล้าแสดงพลังทั้งหมดของตัวเองในจีน! เขาไม่มีทางอัญเชิญวิญญาณร้ายตนอื่น นมาแน่!” โนบุทาดะตะโกนออกมาขณะที่พยายามหนีไปโดยเร็วที่สุดเท่าที่ม้าศึกของเขาจะสามารถทำได้

มันมีรอยแยกอีกแห่งหนึ่งอยู่ห่างออกไปจากจุดนี้เพียงแค่ 30 กิโลเมตรเท่านั้น!

แต่…ตำแหน่งของมันนั้นอยู่นอกเมืองและติดกับทะเล เขาเกรงว่ายักษ์ทมิฬจะเผยร่างที่แท้จริงของตนออกมาหากพวก กเขามุ่งหน้าไปที่นั่น!

เขาควรทำอย่างไร?!

น่าเสียดายที่เขาไม่มีเวลาพอที่จะวิเคราะห์เกี่ยวกับตัวเลือกพวกนี้ ยักษ์ทมิฬได้ปิดกั้นทางหนีของพวกเขาทันทีที่ พบกัน นี่เป็นทางหนีทางเดียวสำหรับเขา! นอกจากนี้ มันก็ไม่มีทางที่โนบุทาดะจะเผชิญหน้ากับตัวตนในตำนานอย่าง ยักษ์ทมิฬโดยตรงเป็นแน่!

ความคิดเกี่ยวกับการปะทะกับตัวตนที่ทรงพลังดังกล่าวทำให้ภาพ ๆ หนึ่งผุดขึ้นมาหัวของเขา และนั่นก็คือภาพที่เข ขาถูกฉีกร่างเป็นชิ้น ๆ โดยการโจมตีอันทรงพลัง

ความแตกต่างทางพลังนั้นมากเกินไป…

นี่คือการไล่ล่าที่มนุษย์ธรรมดามองไม่เห็น ม้าศึกกว่า 20 ตัวส่งเสียงร้องออกมาดังสนั่น พานายของพวกมันหลบหนีจา ากยักษ์ทมิฬผู้แสนน่ากลัวที่กำลังติดตามพวกเขามาอย่างไม่ลดละ ในชั่วพริบตานั้น พวกมันก็วิ่งออกไปไกลถึงห้ากิโ โลเมตร

พิพิธภัณฑ์นั้นตั้งอยู่ที่ชายขอบของเมือง ดังนั้นจำนวนสิ่งก่อสร้างโดยรอบจึงเบาบางลงเรื่อย ๆ หากพูดกันตามความเป็ นจริง แม้แต่ทางหลวงก็เริ่มปรากฏให้เห็นแล้ว!

พวกเขายังสามารถมองเห็นวิญญาณเร่ร่อนจำนวนนับไม่ถ้วนที่ลอยไปมาอย่างไร้จุดหมาย ก่อนจะกรีดร้องและหลบหนีเมื่อกลุ่ม มม้าศึกวิ่งผ่าน จากนั้น วิญญาณดังกล่าวก็จะชะโงกหน้าออกมาจากที่กำบังเมื่อม้าทั้งหมดวิ่งจากไป ก่อนที่จะต้องเผ ผชิญหน้ากับคลื่นพลังหยินที่น่าสะพรึงกลัวกว่าซึ่งกดทับลงมาอย่างหนักหน่วง วิญญาณทั้งหมดที่อยู่ใกล้แหล่งพลังหยิ นลูกที่สองพลันเหลือเพียงฝุ่นผงในฉับพลัน

“เหตุใดจึงต้องหนีด้วย?” ยักษ์ทมิฬมองไปรอบ ๆ ขณะที่เลียริมฝีปากของตนเอง “พวกเราออกห่างมาจากตัวเมืองมากขึ้นเรื อย ๆ เจ้ากำลังมุ่งหน้าไปยังรอยแยกอีกแห่งใช่หรือไม่? แล้วเจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าจะทำสำเร็จ?”

ตึก! ตึก!

ขณะที่พูด เขาก็เร่งความเร็วขึ้นกว่าเดิม และลดระยะห่างกว่า 30 เมตรในทันที!

ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากกองกำลังของโนบุทาดะเพียงแค่ 70 เมตรเท่านั้น!

“เจ้าแปรพักตร์ไปอยู่กับโลกใต้พิภพของจีนแล้วจริง ๆ อย่างนั้นหรือ? เจ้าคือซามูไร นี่เจ้าไม่มีเกียรติของซามูไรเล ลยอย่างนั้นหรือ?” ยักษ์ทมิฬหัวเราะเย็นยะเยือก “กลับมากับข้าอาโนะอิวาโตะ หากเจ้ายอมคุกเข่าลงต่อหน้าท่านอิซา านามิและสารภาพบาปที่ได้กระทำลงไป เจ้ายังอาจมีทางรอด ไม่เช่นนั้น…”

ลูกไฟนรกจำนวนมากเริ่มมารวมตัวกันรอบเขา ขณะที่เสียงที่เอ่ยออกมาแหลมสูงขึ้น “วันนี้จะเป็นวันที่ดวงวิญญาณของเจ จ้าต้องสูญสลายไป!!!”

ฟึ่บ!

ลูกไฟนรกพวกนั้นพองตัวขึ้นและกลายเป็น ‘ยุง’ ขนาดใหญ่จำนวนมาก ‘ยุง’ พวกนี้แต่งกายคล้ายกับมนุษย์ เว้นแต่ว่าส่ วนหัวของพวกเขาถูกแทนที่ด้วยศีรษะของหญิงสาวชาวญี่ปุ่น

ขบวนร้อยอสูร…โจโรกุโมะ! [1]

“ซ่ากกกกก!!!”

พวกมันอ้าปากและเผยให้เห็นฟันที่แหลมคม และปีกของพวกมันก็กระพืออย่างแรงขณะที่พุ่งตัวออกไปราวกับสายฟ้า!

“หนีไป นายน้อย!” ทหารม้าที่ตามมาหยุดลงและจับดาบอย่างกล้าหาญขณะที่พวกเขายืนหยัดเป็นครั้งสุดท้าย

“ไม่!!” ดวงตาของโนบุทาดะวูบไหวอย่างบ้าคลั่งขณะที่เขาตะโกนกลับไป “พวกเจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา! แม้แต่ท่านอ อรากษสก็ไม่สามารถสู้เขาได้! นี่คือปีศาจในตำนาน! อย่า…!”

ฉึก!

ทหารม้าทั้งหมดคำรามออกมาเสียงดังและกวัดแกว่งดาบคาตานะของพวกเขาอย่างเชี่ยวชาญ สังหารโจโรกุโมะหลายสิบตัวไปใน นชั่วพริบตา!

แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ถอนหายใจอย่างโล่งออก เงาดำขนาดใหญ่ก็พุ่งผ่านร่างของพวกเขาภายในเสี้ยววินาทีต่อมา ทหารม ม้าทุกนายที่ถูกปกคลุมไปด้วยเงาดังกล่าวสลายกลายเป็นผุยผงไปในทันที…

พลังหยินจำนวนมหาศาลแพร่สะพัดไปในอากาศ ก่อนจะรวมร่างเป็นยักษ์ทมิฬอีกครั้ง ผีเสื้อสีดำที่ก่อตัวขึ้นจากพลังห หยินกระจัดกระจายไปทั่วด้านหลังของเขาขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่น่าสะพรึงกลัว

เจ้าสามารถหนีได้…แต่ไม่ใช่ตลอดไป!

ข้ารู้ดีว่าข้านั้นแข็งแกร่งพอที่จะถูกจัดให้อยู่ในหมู่ตุลาการนรกระดับต้น ๆ แม้ว่าจะเป็นในโลกใต้พิภพของจี นก็ตาม ในทางกลับกัน เจ้าเป็นเพียงแค่ขั้นยมทูตขาวดำเท่านั้น เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าเจ้ามีโอกาสที่จะหลบหนีไปได้?

มันแปลกมาก แต่เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกขี้เล่นที่พุ่งขึ้นมาจากส่วนลึกของจิตใจ

นั่นสามารถเข้าใจได้ แต่มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม

มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้ล่าจะเล่นกับเหยื่อก่อนที่จะกินมันเข้าไป แต่ตอนนี้มันไม่ควรเลยที่ความเป็นไปได้นั้น จะเกิดขึ้น เพราะไม่ว่าอย่างไรแล้ว เขาก็ยังอยู่ในอาณาเขตของจีน และเขาก็จะทำให้ยมทูตตนอื่นรับรู้ถึงการดำรงอย ยู่ของตัวเองไม่ได้เด็ดขาด

แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังทำตามความต้องการของตัวเอง…

และนี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมมันถึงถูกเรียกว่าความบังเอิญ ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นและดำเนินไปโดยไร้เหตุผล และอิทธ ธิพลของมันก็ไม่สามารถต้านทานได้

โชคชะตา…ได้กระตุ้นยักษ์ทมิฬให้ลงมือ

เขาไม่ได้เร่งความเร็วอีกต่อไป กลับกัน เขาเพียงตามหลังโนบุทาดะไปติด ๆ เพลิดเพลินไปกับความกลัวที่ฉายชัดขึ้น มาบนใบหน้าของอีกฝ่าย เขากำลังรอวินาทีที่รอยแยกต่อไปปรากฏขึ้น เขาต้องการจะปิดผนึกทางเข้าถัดไปต่อหน้าต่อตาขอ องโนบุทาดะและดื่มด่ำไปกับความสิ้นหวังของอีกฝ่ายก่อนจะสังหารนายทหารหนุ่มซะ

วินาทีแห่งความสิ้นหวังนั้น… จะต้องน่าพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง…

ในอีกด้านหนึ่ง โนบุทาดะไม่แม้แต่จะหยุดคิดเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ภายในหัวของยักษ์ทมิฬเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงด ดีใจที่ตัวเองยังสามารถรักษาระยะห่างระหว่างกันได้ จิตใจของเขาตื้อชาไปหมดด้วยความหวาดกลัวที่ครอบงำ จากนั้น หล ลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง…เขาก็สังเกตเห็นหน้าผาสีดำปรากฏขึ้นตรงหน้าพร้อมกับเสียงเบา ๆ ของคลื่นทะเล

“อยู่นั่นเอง!” โนบุทาดะกัดฟันแน่น “นั่นคือทางเข้าที่อยู่ในบันทึกของขงโม่! รัฐมนตรีจาง แม้ว่าข้าจะต้องถูกส สังหาร ณ ที่แห่งนี้ แต่ท่านจะต้องกลับไปที่ยมโลกให้ได้! ม้าศึกของข้ารู้ทาง บอกท่านฉินเกี่ยวกับที่นี่ให้ได้! !”

“เข้าใจแล้ว…” จางเจ้อกวงกอดเอวของอีกฝ่ายและพยักหน้าอย่างหนักแน่น

เขากำลังกลัวเป็นอย่างมาก มันรู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังถูกความตายไล่ล่าอย่างไม่ลดละและไม่สามารถหลบหนีได้ไม่ว่ าจะทำอย่างไรก็ตาม! และที่ทำให้เรื่องแย่กว่าเดิมก็คือฝ่ายไล่ล่านึกสนุกโดยการที่ปล่อยให้การไล่ล่าดำเนินต่อ อไป ราวกับว่าตั้งใจที่จะให้ความหวังที่ปลายอุโมงค์แก่พวกเขา

……………………………………………………………..

ลิมโบ หน้าผาเดียวกันที่แยกท้องทะเลอันกว้างใหญ่ออกจากดินแดน และที่ปลายหน้าผาดังกล่าวก็มีที่พำนักเคลื่อนที่ขน นาดใหญ่ตั้งอยู่

มันไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ในบริเวณใกล้เคียงเลยแม้แต่น้อย กลับกัน…ทั้งหมดที่ปรากฏให้เห็นมีเพียงคนกระดาษที่ถือ โคมไฟพระราชวัง ยืนอยู่รอบ ๆ ด้วยความกลัว

พระราชวังนี้ดูเก่าแก่เป็นอย่างมาก ทว่าความหรูหราของมันกลับอยู่เหนือกาลเวลา แต่สิ่งหนึ่งที่ดูใหม่เกี่ยวกับมั นก็คือป้ายที่ห้อยลงมาจากคานของพระราชวังซึ่งมีคำสลักอยู่…พระราชวังฉิน!

ทันใดนั้นเอง บริเวณโถงพระราชวังก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “หืม?” ม่านสีเขียวที่ล้อมรอบบัลลังก์พริ้วไหวอย่างแผ่วเบ บาขณะที่ชายที่อยู่ด้านในยกม่านขึ้น

“นี่มัน… กลิ่นอายของยมทูต?”

“พวกมันมาทำอะไรที่นี่?”

ร่างดังกล่าวถอยกลับไปหลังม่านตามเดิม “เราคงจะคิดมากเกินไป ยมโลกอาจจะรู้เกี่ยวกับรอยแยกที่นำไปสู่แดนมนุษย์ แ แต่พวกเขาไม่มีทางรู้ว่ารอยแยกนี้เปิดมาสู่จุดที่ขงโม่เคยวางกองกำลังเอาไว้”

“แต่นี่คือกลิ่นอายของยมทูตไม่ผิดแน่… จ้าวนรกมาถึงแล้วอย่างนั้นหรือ?”

“ไม่… เรายังสัมผัสได้ถึงกลุ่มพลังที่รุนแรงกว่ายมทูตตนนั้นซึ่งกำลังไล่หลังมาติด ๆ…ขั้นตุลาการนรกระดับสูง ? แถมยังไม่ใช่ของจีนอีกด้วย?”

“ยมทูตของจีนถูกค้นพบโดยยมทูตจากต่างชาติ และกำลังถูกตามล่าอย่างนั้นหรือ?”

ร่างนั้นคาดคะเนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในแดนมนุษย์อย่างคร่าว ๆ และเปลวไฟนรกที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของดวงตาของเขา าลุกโชนอย่างบ้าคลั่ง

เขาควรลงมือหรือไม่?

ไร้เงาน่าจะกำลังเดินทางกลับไปยังเมืองหวู่หยาง หรือว่า…นี่คือผู้ส่งสารที่ถูกส่งมาโดยจ้าวนรกองค์ใหม่ของยม มโลก?

เขาเคาะนิ้วลงบนโต๊ะอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ ในที่สุด “ถือเสียว่าพวกเจ้าโชคดีก็แล้วกัน”

ในเสี้ยววินาทีต่อมา ลำแสงสีดำสนิทก็ระเบิดออกมาจากหมู่เมฆพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่น่าสยดสยอง! ผลกระทบของมันน นั้นยิ่งใหญ่จนเกิดเป็นคลื่นกระแทกที่กระจัดกระจายไปโดยรอบ

ไม่… ในความเป็นจริงแล้ว มันไม่ใช่ลำแสงสีดำ กลับกัน มันคือกลุ่มวิญญาณจำนวนมากที่จับตัวกันจนไม่สามารถแยกออกจ จากกันได้!

ทั้งหมดต่างกรีดร้องออกมาขณะที่พวกมันพุ่งขึ้นไปวนท้องฟ้าท่ามกลางกระแสน้ำวนพลังหยินขนาดใหญ่

การระเบิดพลังของเสาพลังหยินนั้นหนาแน่นจนมันก้าวข้ามพลังที่ขั้นตุลาการนรกสามารถรวบรวมได้หลายสิบเท่า!

ครืนนน!!

และไม่นานมันก็ทะลวงเข้าไปยังแดนมนุษย์และปรากฏขึ้นบนพื้นตรงหน้าของโนบุทาดะ!

“นี่มัน…!” ม้าศึกของโนบุทาดะรีบยกสองขาหน้าของมันขึ้นเพื่อหยุดการพุ่งตัวไปข้างหน้าของมันและร้องออกมา าด้วยความหวาดกลัว ในขณะเดียวกัน นายทหารหนุ่มก็ชะงักไป ก่อนจะเอนกายแนบไปกับหลังม้า ตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ว

นี่มัน…ขั้นฝู่จวิน!

ในวินาทีนั้น เขาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้…

ราชาผีแห่งพิภพอสูรอยู่ที่เมืองชางหลาน!

เขาอย่างนั้นหรือ?

ไม่มีทาง…

มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้น… ใช่หรือไม่?!

[1] โยไค(ปีศาจ) ชนิดหนึ่งที่สามารถแปลงร่างเป็นผู้หญิงสวยได้ ดูดเลือดคนจำนวนมากเพื่อทำให้วิชาอาคมของตนแกร่ง งกล้า