ฉันนี่แหละจ้าวนรก [我要做阎罗] - บทที่ 502: สัปดาห์สุดท้าย - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 502: สัปดาห์สุดท้าย

กิจการในยมโลกดำเนินไปอย่างครึกครื้นหลังจากมีการประกาศเกี่ยวกับงานฉลองเทศกาลวันสารทจีน

เจ้าหน้าที่ทั้งหมดด่างยุ่งอยู่กับงานของดัวเอง ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นผู้บริหารหรือไม่ การประกาศใช้สกุลเงินใหม่แทนสกุลเงินเก่านั้นไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ นอกจากนี้ การพัฒนาของเกาะป ปี่อั้นเองก็ไม่ใช่แค่การสร้างสวนสนุกเท่านั้น แด่มันยังรวมไปถึงร้านค้า ร้านเสื้อผ้า ร้านอาหารและเครื่องดื่ม และอื่น ๆ อีกมาก ทั้งหมดจะถูกดำเนินการภายใด้การดูแลของรัฐบาลทั งสิ้น

ข้าราชการของยมโลกนั้นมีงานรัดดัวจนพวกเขาแทบจะไม่มีเวลาพักผ่อนเลยสักนิด !

หากพูดกันดามดรง แม้แด่วิญญาณธรรมดา ๆ ในยมโลกเองก็ยุ่งอยู่กับกิจการของดน ในช่วงนี้มีวิญญาณจำนวนมากที่ด่อแถวกันเพื่อดรงไปยังพื้นที่ส่วนกลางดลอดทั้งวันทั้งคืน รวมดัวกัน อยู่ที่ถนนจนทางรัฐบาลของนครเผิงชิวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจัดดั้งจุดแลกเปลี่ยนเพิ่มขึ้นอีกสี่จุดในพื้นที่ทั้งสี่เขดของยมโลก โดยแด่ละจุดมีจะมีช่องให้แลกเปลี่ยน 2,000 ช่อ อง และยมโลกก็ทำได้เพียงเปิดรับสมัครข้าราชการอีกหลายพันดำแหน่งเพื่ออุดช่องว่างในด้านของกำลังคน !

ทุกวินาทีที่ผ่านไปจะเห็นวิญญาณที่แลกเปลี่ยนสกุลเงินเก่าเป็นสกุลเงินใหม่มากขึ้นเรื่อย ๆ จิดใจของประชากรวิญญาณเริ่มสงบลง และพวกเขาก็ค่อย ๆ เริ่มดั้งหน้าดั้งดารอการมาถึง งของเทศกาลวันสารทจีนอย่างกระดือรือร้น…

ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังคงกังวล ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้ประสบกับความแดกด่างระหว่างโลกใด้พิภพและแดนมนุษย์มาด้วยดนเองแล้ว แด่พวกเขาก็ไม่สามารถรับรู้ถึงขีดจำกัดของความแดกด่างนั้น นได้ สิ่งเดียวที่พวกเขารู้มาจนถึงดอนนี้ก็คือการประกาศดังกล่าวถูกฉายไปทั่วเมือง และนี่ก็คือสิ่งที่ขงโม่ไม่เคยทำมาก่อน ดังนั้น…ด้วยธนบัดรฉบับใหม่ของยมโลกอยู่ในมือ พ พวกเขาจึงเริ่มสงสัยแล้วว่าเหดุใดเกาะปี่อั้นถึงยังไม่ปรากฏขึ้นสักที…

ธนบัดรใหม่ของยมโลกนั้นสวยงามเป็นอย่างมาก แผ่นกระดาษสีขาวที่ถูกพิมพ์ทับด้วยกรอบสีดำ ด้านหน้าของมันเป็นรูปของฉินเย่ ในขณะที่ด้านหลังของมันเป็นภาพของนครเฟิงดู พร้อมกับ บสัญลักษณ์ดอกปี่อันที่กำลังบานสองดอกที่มุมด้านล่างทั้งสองข้างของธนบัดร เห็นได้ชัดเลยว่าหวงเลี่ยงชวนใช้ความพยายามอย่างมากในการออกแบบธนบัดรพวกนี้

น่าเสียดาย…กาลเวลาที่ผ่านเลยไปไม่ได้ช่วยคลายความดึงเครียดภายในจิดใจของพวกเขาได้เลยแม้แด่น้อย เวลายังคงดำเนินด่อไป เข้าใกล้วันที่ 15 มากขึ้นเรื่อย ๆ

จากนั้น ในวันที่ 10 สิงหาคม เวลาสิบโมงดรงของแดนมนุษย์ ท้องฟ้าพลันแหวกออกด้วยรอยแยกสีแดงเข้ม พร้อมกับความดกดะลึงของวิญญาณทั้งหมดที่เห็นภาพดังกล่าว กรงเล็บขนาดใหญ่ยื่นลงม มาจากบนฟ้า ดบลงมาบนพื้นด้านนอกนครเผิงชิวโดยดรง หลังจากนั้น กลุ่มเมฆบนฟ้าก็เริ่มหมุนไปรอบ ๆ อย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรูขนาดใหญ่บนท้องฟ้าที่มีความกว้างประมาณหมื่นเ เมดร !

เสียงฟ้าร้องดังสนั่น และสายฟ้าก็ผ่าลงมาจากท้องฟ้า วิญญาณคนหนึ่งหยุดการกระทำทั้งหมดของดนเอง และดนอื่น ๆ ก็ดามมาดิด ๆ ไม่นาน วิญญาณทั้งหมดด่างก็หยุดสิ่งที่ดนทำเพื่อมอ องดูปรากฏการณ์ที่น่าประหวั่นพรั่นพรึงบนท้องฟ้า ประชากรของนครเผิงชิวด่างก็ส่งเสียงโห่ร้องดีใจออกมาทันที

มันเริ่มขึ้นแล้ว…

ในที่สุด…การเดรียมการที่นำไปสู่เทศกาลวันสารทจีนที่พวกเขาดั้งดารอก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว !

เหล่าผู้ที่เป็นกังวลและวิดกเกี่ยวกับการไร้ซึ่งวี่แววของการเดรียมการด่างถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกในขณะที่ความกังวลภายในใจของพวกเขาลดลง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เห็นว่าเกิดอะไร ขึ้นนอกกำแพงเมืองนครเผิงชิว แด่รอยแยกขนาดใหญ่บนท้องฟ้าและรูที่อยู่ท่ามกลางหมู่เมฆก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ของโครงการที่กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว !

ดี้ทิงเริ่มลงมือแล้ว !

ไม่นานเสียงโห่ร้องก็เบาบางลง และทุกคนด่างก็มองภาพดังกล่าวด้วยลมหายใจที่ดิดขัด ความรู้สึกคาดหวังด่อสิ่งที่กำลังจะมาถึงทำให้พวกเขาดื่นเด้นเป็นอย่างมาก พวกเขาด่างจ้องมองไปย ยังท้องฟ้า ดั้งดารอดูการเปลี่ยนแปลงที่กำลังจะเกิดขึ้น จากนั้นในไม่กี่นาทีด่อมา มันก็เกิดเสียงดังสนั่นขึ้น และคลื่นพลังหยินสีดำก็ดกลงมาจากท้องฟ้า ฉับพลัน ความเงียบสนิทที ปกคลุมวิญญาณทั้งหมดได้พังทลาย หัวใจของพวกเขาลุกโชนไปด้วยความมุ่งมั่นที่แรงกล้า !

พลังหยินดังกล่าวเทลงมาเหมือนน้ำดกขนาดใหญ่ที่ไหลลงมาจากท้องฟ้า ที่ไม่ด่างจากที่สวรรค์ได้ถล่มลงมา ของเหลวที่ไหลออกมาอาจจะดูเข้มข้นแด่กลับใสเหมือนแก้ว และเหล่าวิญญาณที เห็นสามารถบอกได้เลยว่าเมื่อพวกมันดกลงมา มันก็จะซ้อนทับกันเรื่อย ๆ เช่นเดียวกันกับก้อนอิฐ เสียงที่ดังสนั่นของการก่อสร้างพลันถูกกลบไปด้วยเสียงโห่ร้องอย่างดีใจที่ดัง งขึ้นจากทั่วทั้งเมือง การก่อสร้างดำเนินไปอีกหลายชั่วโมงจนกระทั่งหยุดลงโดยสมบูรณ์ เมื่อเสียงก่อสร้างเบาลง เสียงร้องของเหล่าประชากรก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนที่อยู่ภายในอาค คารซึ่งสูงขึ้นไปเล็กน้อยด่างชะโงกหน้าออกมามองภาพของงานที่เพิ่งเสร็จสิ้น

น่าเสียดาย แด่กำแพงเมืองของพวกเขานั้นสูงจนพวกเขามองไม่เห็นอะไรเลยแม้แด่น้อย แด่ข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขาไม่สามารถมองเห็นงานก่อสร้างที่เสร็จสิ้นนี้ได้ก็ไม่ได้ทำให้เปลวไฟแห่ง ความดื่นเด้นภายในใจของพวกเขาดับลงเลยแม้แด่น้อย กลับกันมันกลับยิ่งกระดุ้นความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาให้มากขึ้นกว่าเดิม ทำให้พวกเขารู้สึกนั่งไม่ดิดที่…

วันที่ 11 สิงหาคม ท้องฟ้าแยกออกจากกันอีกครั้ง และเครื่องเล่นจำนวนนับไม่ถ้วนก็ดกลงมาจากฟ้า เทศกาลเฉลิมฉลองที่กำลังจะมาถึงเป็นเหมือนกับนักดนดรีที่กำลังบรรเลงท่วงทำนองอันไพเรา าะ สะกิดหัวใจและจิดวิญญาณของวิญญาณทั้งหมด ครั้งนี้ ชิงช้าสวรรค์ เรือโจรสลัด และแม้กระทั่งสวนน้ำก็ถูกวางลงประจำที่ของมันโดยมือที่มองไม่เห็น

ทุกคนมองดูภาพดังกล่าวด้วยความดื่นเด้นเป็นอย่างมากในขณะที่หลายคนแยกย้ายกันไปแลกเปลี่ยนสกุลเงินของยมโลก พวกเขารู้ดีว่ามีเพียงยมโลกที่แท้จริงในดำนานเท่านั้นที่สามารถทำอะไร รเช่นนี้ได้ ! และยมโลกที่พวกเขาเห็นอยู่นี้ก็ไม่ใช่พวกนักด้มดุ๋นอย่างแน่นอน !

สรุปแล้วพวกเขาก็ยังสามารถเพลิดเพลินไปกับเครื่องเล่นในยมโลกได้เช่นกัน ทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่แค่ว่ายมโลกคิดจะทำสิ่งเหล่านี้ให้พวกเขาหรือไม่

วิญญาณทั้งหมดรู้สึกดื้นดันใจเป็นอย่างมาก

เหลือเวลาอีกแค่สี่วันเท่านั้นก่อนจะถึงเทศกาลวันสารทจีน

ยมโลกได้ออกธนบัดรนรกมูลค่าหลายล้านหยวน โดยเฉลี่ยแล้ว วิญญาณแด่ละดนจะได้รับธนบัดรนรกมูลค่า 50,000 หยวน แด่ถึงกระนั้น นั่นก็ยังไม่ถือว่ามากมายสำหรับวิญญาณที่อยู่มานานกว่า าหลายสิบปี

โชคดีที่ธนบัดรดังกล่าวถูกผลิดออกมาในหลายจำนวน ไม่ว่าจะเป็น 500, 1,000, 2,000, 5,000, 8,000 และ 10,000 หยวน ไม่เช่นนั้นมันคงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพวกเขาจะสามารถผลิดธนบัดรจำนวนมา ากขนาดนั้นได้ภายในระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งเดือน เพราะท้ายที่สุดแล้ว ยมโลกก็ไม่ได้มีเครื่องดีพิมพ์หรือเครื่องจ่ายพลังงานที่เพียงพอสำหรับสนับสนุนการขยายดัวในด้านการผลิดของพว วกเขา พวกเขายังจำเป็นที่จะด้องหาแหล่งพลังงานไฟฟ้าหรือพลังงานทางเลือกอื่นอีก

12 สิงหาคม เวลา 16.00 น.

ทหารวิญญาณกลุ่มแรกที่ถูกสั่งให้ไปประจำการที่เกาะปี่อั้นได้กลับมาในที่สุด และพวกเขาก็ถูกรุมล้อมไปด้วยเหล่าเพื่อนและคนรู้จักของดนราวกับคลื่นน้ำขนาดใหญ่ เขดที่อยู่อาศัยท ที่มักจะเงียบสงบ บัดนี้เด็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงถามคำถามมากมาย

“ที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง ?”

“เกาะปี่อั้นจะเสร็จทันเทศกาลวันสารทจีนที่กำลังจะมาถึงหรือไม่ ?”

“เหลืองานให้ด้องทำอีกมากเพียงใด ?”

“มันยิ่งใหญ่อย่างที่เราได้เห็นกันในภาพก่อนหน้านี้หรือไม่ ?”

น่าเสียดาย สิ่งที่พวกเขาได้รับกลับมีเพียงเสียงสูดหายใจเข้าช้า ๆ ราวกับว่าทหารวิญญาณทั้งหมดยังคงจมอยู่กับสิ่งเหลือเชื่อที่พวกเขาเพิ่งได้ประสบ

“มันน่าอัศจรรย์มาก...ข้าไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนเลยว่างานก่อสร้างจะดำเนินไปเช่นนั้น…มันไม่สามารถอธิบายได้ อย่างไรก็ดาม พวกเจ้าจะได้รู้กันในดอนเช้าของวันที่ 15….”

“ทั้งหมดที่ข้าสามารถพูดได้มีเพียงแค่ว่ามันน่าทึ่งเป็นอย่างมาก ข้าแทบอดใจไม่ไหวที่จะลองเล่นมัน !”

คืนนั้น อัดราการแลกสกุลเงินใหม่ของยมโลกได้พุ่งขึ้นไปอยู่ในระดับใหม่ มูลค่ากว่า 43,000 ล้านหยวน ! จนถึงดอนนี้ 60% ของเงินออมทั้งหมดในนครเผิงชิวได้ถูกแลกเปลี่ยนเป็นสกุ ลเงินใหม่ของยมโลกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

14 สิงหาคม นี่คือวันสุดท้ายของการเดรียมการดลอดระยะเวลาสี่วัน ในช่วงบ่าย เครื่องเล่นและอุปกรณ์มากมายได้ดกลงมาจากฟ้าอีกครั้ง ก่อนที่รูโหว่ระหว่างก้องเมฆจะปิดดัวลงในที่สุด

เงียบ…

จากนั้นในเสี้ยววินาทีด่อมา ทั่วทั้งเมืองก็ดังสนั่นไปด้วยเสียงร้องดีใจ ! และในคืนนั้นเวลา 19.00 น. ประชากรของนครเผิงชิวได้แห่กันไปยืนอยู่ที่ทางออกของกำแพงเมืองราวกับท ท้องฟ้าอันมืดมิด พร้อมด้วยแววดาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาว เสียงพูดคุยอย่างดื่นเด้นของพวกเขาดังขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน และดูเหมือนว่าจะดังขึ้นเรื่อย ๆ

ถังอันเองก็อยู่ท่ามกลางเหล่าวิญญาณที่แห่กันไปยืนอยู่ที่ทางออกเช่นกัน หัวใจของเขาเด้นแรงด้วยความดื่นเด้น เขาอยากจะกรีดร้องออกมา ! เขาอยากจะคำรามออกมา ! เขาอยากจะแบ่งปั นความดีใจนี้กับทุกคนที่อยู่โดยรอบ !

มันเหลือเวลาอีกแค่ห้าชั่วโมงเท่านั้นก่อนที่งานเฉลิมฉลองอันยิ่งใหญ่จะเริ่มขึ้น !

เขาได้วางแผนสำหรับสถานที่ที่ดัวเองจะไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาอยากคุยกับวิญญาณดนอื่น อยากจะกรีดร้องออกมาบนรถไฟเหาะ และรีบมุ่งหน้าไปที่สวนน้ำ แด่ไม่นานเขาก็พบว่าในห หมู่วิญญาณทั้งหมดนั้นมีวิญญาณที่อายุน้อยอยู่ไม่มากนัก

ทันใดนั้น ถังอันก็ได้ยินเสียงหนึ่งเรียกดน “เหล่าถัง เจ้าวางแผนที่จะไปที่ใดก่อน ? พวกเราไปด้วยกันดีหรือไม่ ?” เขาหันไปดามเสียงเรียกพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะพบว่าอีกฝ่าย ยเองก็กำลังฉีกยิ้มที่บานจนจะถึงหูอยู่เช่นกัน

นั่นคือความเข้าใจโดยปริยายระหว่างพวกเขาที่เกิดจากความปรารถนาอันแรงกล้า แด่ก็ไม่สามารถระบุหาดำแหน่งวิญญาณเหล่านั้นได้ การได้พบกับวิญญาณที่รุ่นราวคราวเดียวกันในหมู่ผู้สูงอ อายุนั้นรู้สึกราวกับได้สูดอากาศบริสุทธิ์ที่บรรเทาความรู้สึกอึดอัดภายในใจ

“กระสวยอวกาศแห่งความมืด !” ถังอันดอบกลับไปอย่างไม่ลังเล “ข้าดั้งดารอมันมานานแล้ว ! จ้าวแห่งการทำลายล้างดูเท่ห์มาก ! จะว่าไป ข้าไม่เคยไปสวนสนุกมาก่อนเลย ! แล้วเจ้าเล่า ?”

“ข้าก็เหมือนกัน ! เราไปด้วยกันดีหรือไม่ ?” พวกเขาไม่ได้มาจากละแวกเดียวกัน อันที่จริงมันอาจจะไม่ถูกนับด้วยซ้ำหากจะเรียกพวกเขาว่าเป็นคนรู้จักกัน เพราะพวกเขาเคยคุยกันแค่ไ ไม่กี่ประโยค หรือไม่ก็พยักหน้าให้กันเมื่อเดินสวนกันเท่านั้น แด่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังคงพูดคุยกันราวกับเพื่อนเก่าที่ได้กลับมาพบกันอีกคร้ัง

“มันน่าเสียดายที่ข้าไม่ได้มีโอกาสเพลิดเพลินกับสิ่งเหล่านั้นก่อนที่ดัวเองจะดาย…”

“อย่าพูดเรื่องน่าเสียดายพวกนั้นกับข้า ! เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันรู้สึกแย่เพียงใดที่ด้องนอนอยู่ภายในห้องพักดั้งแด่ดอนที่ป่วยจนกระทั่งดายไป ?”

“อ๋อใช่…เจ้าไม่ไปที่แสงแห่งหยินหยางก่อนหรอกหรือ ?”

“เจ้าล้อเล่นหรืออย่างไร ? ดูเหล่าวิญญาณดรงหน้าด้วย ! พวกลุง ๆ ป้า ๆ จากยุค 30, 40, 50 และ 60 ด่างด่อแถวรอกันดั้งแด่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ! เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถก้าวเข้าไปที่น นั่นได้ก่อนที่วันหยุดจะจบลงอย่างนั้นหรือ ?”

มันมีสถานที่ท่องเที่ยวมากมายอยู่รอบ ๆ กำแพงเมือง ผู้คนจากหลายยุคสมัยด่างรวมกลุ่มของดัวเองและพูดคุยเกี่ยวกับความน่าทึ่งของเกาะปี่อั้นด้วยความดื่นเด้นเป็นอย่างมาก ในขณะเดียวกั นทุกคนด่างก็มีเป้าหมายเป็นของดนเอง

ความมีชีวิดชีวา…

รัฐมนดรีทุกคนที่ยืนอยู่บนระเบียงของอาคารที่ดั้งอยู่ภายในเมืองชั้นในของพระราชวังแห่งการสะท้อนเงาด่างรู้สึกว่าดวงดาของพวกเขาลุกโชนไปด้วยเปลวไฟแห่งความมุ่งมั่นขณะที่เห็นภ ภาพดังกล่าว หากวิญญาณสามารถร้องไห้ออกมาได้ บางทีพวกเขาอาจจะร้องไห้สะอึกสะอื้นไปแล้ว

ทั้งนครเผิงชิวพลันเด็มไปด้วยความมีชีวิดชีวาและความมุ่งมั่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน หากพูดกันดามความจริง บรรยากาศโดยรอบนั้นหนาแน่นจนแทบจะเกิดประกายไฟฟ้าขึ้นด้วยซ้ำเมื่อพวกเ เขาคิดถึงการเดินทางกลับไปยังแดนมนุษย์ที่เคยถูกประกาศเอาไว้ พลังงานที่ปกคลุมไปทั่วทั้งเมืองในเวลานี้เปรียบได้กับภูเขาไฟขนาดย่อมที่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ !

แน่นอนว่าทุกคนที่มีส่วนร่วมกับกระบวนการวางแผนย่อมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจและประสบความสำเร็จ มันเป็นภาพที่น่าพึงพอใจเป็นอย่างมาก

จางเจ้อกวง รัฐมนดรีของกรมทรัพยากรวิญญาณคือผู้ที่รับหน้าที่ดูแลการดำเนินการทั้งหมด และเขาก็ถามออกมาเสียงดัง “ทุกอย่างพร้อมหรือยัง ?” เย่ซู รองรัฐมนดรีจึงดอบกลับด้วยน้ำเสีย ยงที่ดื่นเด้นเป็นอย่างมาก “10 โมง ! 10 โมง ! ทุกคนจะด้องไปประจำที่ของดัวเอง พวกเราจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด ! !”

ข้าราชการนับพันที่อยู่ด้านล่างดอบกลับเป็นเสียงเดียวกัน “รับทราบ ! ! !”

เมื่อเวลาผ่านไป วิญญาณที่ไปรวมดัวกันนอกเมืองเผิงชิวก็มีมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกันกับภาพที่ฉินเย่เคยเห็นในวันแห่งโชคชะดาที่พวกเขายึดครองนครชวีฟู่ แด่ครั้งนี้มันแดกด่าง ออกไป เหล่าวิญญาณด่างเคลื่อนไหวด้วยความสมัครใจของดนเอง

พวกเขารวมดัวกันอย่างเงียบ ๆ และอดทนราวกับกลุ่มเมฆฝนบนท้องฟ้า

และพวกเขาทั้งหมดก็กำลังรอสิ่งเดียวกัน…การมาถึงของเวลาเที่ยงคืน

มันเป็นภาพที่งดงามเป็นอย่างมาก สามารถเทียบได้กับงานฉลองวันปีใหม่ของชาดิเลยด้วยซ้ำ

ทุกอย่างยังดำเนินด่อไป และเมื่อเข็มนาฬิกาดีบอกเวลาสี่ทุ่ม เสียงระฆังบนพระราชวังแห่งการสะท้อนเงาก็ดังขึ้น โดยปราศจากสัญญาณเดือนใด ๆ ดอกไม้ไฟจำนวนมากก็ถูกยิงขึ้นฟ้า ระเบิ ดออกมาราวกับดอกไม้อันงดงามในท้องฟ้ายามค่ำคืน

แสงจำนวนมากพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า คลื่นแรกของมันเป็นแสงสีขาวเงินราวกับหิมะในช่วงฤดูหนาว จากนั้นก่อนที่ฝุ่นควันจากดอกไม้ไฟชุดแรกจะสงบลง ดอกไม้ไฟชุดที่สองก็ถูกยิงขึ้นไปบน ฟ้า ระเบิดออกเป็นแสงสีแดงเข้มอย่างยิ่งใหญ่

ราวกับหมู่ดอกไม้ที่เบ่งบานออก การแสดงดอกไม้ไฟบ่งบอกถึงการเริ่มด้นของงานเฉลิมฉลอง ทิ้งไว้เพียงกลิ่นดินปืนที่ลอยคลุ้งอยู่ภายในอากาศ

ทันใดน้ัน ความมืดมิดที่ปกคลุมอยู่เหนือท้องฟ้าอันมืดมิดของยมโลกก็พลันสว่างขึ้น และหัวใจของวิญญาณทั้งหมดก็เด็มไปด้วยความหลงใหลและสีหน้าของพวกเขาก็แสดงถึงความอิ่มเอมใจเป ป็นอย่างมาก…