ฉันนี่แหละจ้าวนรก [我要做阎罗] - บทที่ 504: เทศกาลวันสารทจีน (1) - novel-lucky

บทที่ 504: เทศกาลวันสารทจีน (1)

มันไม่มีการประกาศถึงการเริ่มต้นของงานเฉลิมฉลองแต่อย่างใด

แต่สิ่งเหล่านั้นก็ไม่จำเป็นเลยแม้แต่น้อย เพียงการกระทำง่าย ๆ อย่างการเปิดประตูเมือง วิญญาณทั้งหมดก็รับรู้ได้ในทันทีว่าเทศกาลวันสารทจีนที่พวกเขาทั้งหมดกำลังตั้งตารอได้เริ่มขึ้นแล้ว

ถังอันนั้นโชคดีพอที่จะได้ยืนอยู่ส่วนหน้าสุดของกลุ่ม ดังนั้นเขาจึงได้เห็นการเปิดประตูด้วยตาของตนเอง ก่อนที่เขาจะได้พบกับโลกอันงดงามที่อยู่นอกเหนือกำแพงเมือง …ที่มันช่างตระการตาจนไม่สามารถอธิบายได้!

สะพานด้านนอกเป็นสะพานที่ยาวกว่าพันเมตร ปกคลุมแม่น้ำขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะล้อมอยู่รอบ ๆ เกาะแห่งหนึ่ง

เกาะทั้งเกาะสว่างไสวไปด้วยโคมไฟและเปลวไฟนรกจำนวนนับไม่ถ้วน ส่องให้เห็นสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ที่อยู่ในเงามืด เขามองเห็นหุ่นดิอาโบล กระสวยอวกาศที่ลอยอยู่กลางอากาศ และแม้กระทั่งกำแพงเมืองโบราณที่ดูไม่ต่างอะไรกับสนามรบในยุคสมัยก่อน เขาสามารถมองเห็นสวนน้ำตั้งอยู่ที่ด้านข้างของเกาะ ที่ซึ่งมีหางงูขนาดใหญ่สองหางปรากฏขึ้นให้เห็นเป็นครั้งคราว ก่อนจะกลับลงไปในน้ำอีกครั้ง ส่งผลให้น้ำกระจายไปทั่ว

ลูกไฟนรกลอยไปมารอบ ๆ สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ ทำให้บรรยากาศโดยรอบดูลึกลับเป็นอย่างมาก ในแวบแรก เขารู้สึกไม่ต่างอะไรกับการถูกเคลื่อนย้ายออกจากขุมนรกมาสู่โลกแฟนตาซี การได้เห็นความฝันปรากฏขึ้นตรงหน้าของตนเองทำให้หัวสมองของวิญญาณทั้งหมดตื้อไปด้วยความตื่นเต้น

ถังอันสูดหายใจเข้าช้า ๆ และเหลือบมองไปด้านข้าง “เอาเลยไหม? อ้อ ใช่…ข้าชื่อถังอัน ข้าลืมถามชื่อเจ้าไป เจ้าชื่อว่าอะไรนะ?”

“หวังผิงอัน…” หวังผิงอันตอบกลับขณะที่เขายังคงจ้องมองไปยังภาพตรงหน้า ไม่กี่วินาทีต่อมา ถังอันก็กระชับเสื้อของตนเอง “เอาเถิด เลิกจ้องได้แล้ว! เรามัวรออะไรกันอยู่? แค่ตอนนี้พวกเราก็ช้ากว่าคนอื่นแล้ว!”

อีกฝ่ายพยักหน้าช้า ๆ แทบจะเหมือนกับว่าเขาเพิ่งตื่นจากฝัน “นี่ข้ากำลังตาฝาดหรือไม่?”

“หุ่นดิอาโบล…กำลังขยับอยู่อย่างนั้นหรือ?”

“จะเป็นไปได้อย่างไรกัน?!” ถังอันหัวเราะออกมา แต่ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยต่อ เขาก็ได้ยินเสียงคำรามดังมาจากเกาะ

เขาชะงักไป…

จากนั้นเขาก็มองไปยังแหล่งที่มาของเสียง

หากพูดกันตามความจริง ทุกคนที่เดินไปตามสะพานต่างหยุดชะงักงันพร้อมเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกตะลึงทั้งสิ้น

ห่างออกไปเบื้องหน้าของพวกเขาไม่กี่ร้อยเมตรมีหุ่นดิอาโบลที่สูงร้อยเมตรตั้งอยู่ ร่างของมันลุกโชนไปด้วยเปลวไฟนรกราวกับเสาไฟในค่ำคืนที่มืดมิด และจากนั้น…มันก็ขยับไปมา

เปลวไฟที่เท้าของมันแพร่กระจายไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว ดวงตาของมันวาววาบ จากนั้นมันก็ก้มตัวลง เผยให้เห็นหนามแหลมบนหลัง ลาวาร้อนระอุดูเหมือนจะไหลผ่านเส้นเลือดที่อยู่ใต้ผิวหนัง จากนั้น มันก็ยกแขนขึ้นเหนือศีรษะ และเปล่งเสียงคำรามที่สร้างความรู้สึกเย็นยะเยือกไปตามไขสันหลังของผู้ฟังออกมา

โฮกกกกก!!!

เปลวไฟนรกบนร่างของมันลุกโชนขึ้น และกระสวยอวกาศกว่า 300 ลำที่เชื่อมต่ออยู่กับส่วนต่าง ๆ ที่ร่างของมันก็เริ่มเคลื่อนไหวพร้อมกัน ทุกลำถูกเชื่อมกันไว้ด้วยโซ่โครงกระดูกสีขาว ในขณะที่กระสวยอวกาศก็เริ่มเคลื่อนตัวไปอย่างเป็นระเบียบแต่โกลาหล ราวกับถูกคลื่นยักษ์ซัดสาดกลางทะเล!

กระสวยอวกาศเริ่มบิน...ทุกคนรู้ได้ทันทีว่านี่หมายความว่าอย่างไร เหล่าวิญญาณที่พุ่งตัวไปข้างหน้าได้ไปถึงเกาะและเล่นเครื่องเล่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ทุกคนล้วนอยากจะรีบวิ่งไปทั้งสิ้น แต่พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะยืนนิ่งอยู่กับที่และมองดูภาพอันน่าเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นตรงหน้า

ฉินเย่เคยเผยถึงแผนการเกี่ยวกับสวนสนุกของตัวเองให้พวกเขาได้ดูแล้ว แต่ทุกคนก็คิดว่านี่เป็นเพียงเอฟเฟกต์ภาพเคลื่อนไหวที่ถูกออกแบบมาเพื่อดึงดูดความสนใจของพวกเขาเท่านั้น

แต่เมื่อได้เห็นกับตาจึงจะเชื่อ หุ่นตรงหน้า…กำลังขยับอยู่จริง ๆ!

ด้วยเสียงคำรามที่ดังก้อง ดิอาโบลเริ่มคว้าไปที่กระสวยอวกาศตรงหน้าของมัน การเคลื่อนไหวของมันดูไม่เร็วนัก แต่กระสวยอวกาศก็ยังมีขนาดเล็กมากเพื่อเทียบกับหุ่นขนาดมหึมา ภาพของสิ่งที่มีขนาดใหญ่อย่างกรงเล็บของดิอาโบลที่กำลังเอื้อมเข้ามาใกล้พวกเขาสร้างความลุ้นระทึกให้กับวิญญาณทุกตนที่อยู่บนเครื่องเล่น พวกเขากรีดร้องออกมาสุดเสียงขณะที่พยายามถอยห่างจากกรงเล็บตรงหน้าให้ได้ไกลที่สุด โชคดีที่กรงเล็บดังกล่าวพลาดจากเป้าหมายไปอย่างเฉียดฉิว

สุดยอด… ถังอันและหวังผิงอันอ้าปากค้างขณะที่พวกเขาส่ายหน้าไปมาด้วยความหวั่นสะพรึง พวกเขาไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนเลยว่ามันจะมีวันที่พวกเขาได้ประสบกับความรู้สึกของการถูกไล่ล่าโดยดิอาโบลในสวนสนุก

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดิอาโบลกวาดมือไปมาอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็พลาดไปอย่างหวุดหวิด ความโกรธของมันดูเหมือนจะเพิ่มสูงขึ้นเนื่องจากการเคลื่อนไหวที่เร็วขึ้น และยังแม้กระทั่งเปลี่ยนจังหวะของการจู่โจม ด้วยแต่ละท่วงท่าการเคลื่อนไหว กระสวยอวกาศจะเปลี่ยนมุมการบินของมัน บางครั้งพุ่งขึ้นไปบนฟ้า บางครั้งก็ดิ่งลงด้านล่าง ก่อนจะหยุดชะงักลงในขณะที่มันกำลังจะกระแทกลงกับพื้น จากเสียงกรีดร้องของเหล่าวิญญาณที่อยู่ด้านบน เหล่าผู้ที่เห็นก็สามารถบอกได้ว่ามันเป็นเครื่องเล่นที่ลุ้นระทึกมากเพียงใด!

มันไม่ใช่ความน่ากลัว แต่มันคือความตื่นเต้น!

มันเป็นความรู้สึกที่เหล่าวิญญาณไม่ได้สัมผัสมานานมากแล้ว!

“ให้ตาย… นั่นมันสุดยอดชะมัด…” หวังผิงอันลอบกลืนน้ำลายขณะที่กระตุกแขนของถังอัน “ไปเถิด! เร็วเข้า! เราจะช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว!”

“เดี๋ยวก่อน...” ครั้งนี้ มันกลับเป็นถังอันเองที่ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ เขายกมือขึ้นและชี้ขึ้นไปบนฟ้า “เป็นไปไม่ได้…”

หลังจากที่ระงับความคาดหวังที่เอ่อขึ้นมาภายในใจ หวังผิงอันก็เหลือบมองไปยังจุดที่ผิงอันชี้ ก่อนจะต้องนิ่งไปอีกครั้ง

ความล้มเหลวซ้ำ ๆ ในการจับกุมสร้างความเดือดดาลให้กับหุ่นดิอาโบลอย่างเห็นได้ชัด และสุดท้าย มันก็หยุดการโจมตีที่ไร้ประโยชน์ มันสูดหายใจเข้าช้า ๆ ทุกคนที่คุ้นเคยกับเกมมีเพียงความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาภายในหัว ไม่มีทาง…

ในเสี้ยววินาทีต่อมา ดิอาโบลก็อ้าปากว้างและปลดปล่อยเปลวเพลิงที่ยาวหลายร้อนเมตรออกมา กวาดคลื่นแห่งการทำลายล้างไปรอบ ๆ ตัวเองอย่างบ้าคลั่ง!

“บ้าน่า!!!”

“พระเจ้า…”

“นี่มัน…สุดยอดไปเลย!”

“ใครเป็นคนคิดเรื่องแบบนี้กัน?! ข้ารักเขาชะมัด!”

“ข้าสามารถพูดได้เลยว่าเครื่องเล่นนี้จะกลายเป็นที่นิยมไปอีกหลายสิบปี!!”

แม้แต่เหล่าวิญญาณที่ไม่เคยเล่นเกมดิอาโบลก็ยังอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองฟ้าด้วยความตกตะลึงเป็นอย่างมาก

แน่นอน พวกเขาอาจจะไม่รู้ว่าดิอาโบลคือใคร แต่พวกเขาก็ยังคุ้นเคยกับสวนสนุกในสมัยของพวกเขาเป็นอย่างดี! ด้วยเหตุนี้ สวนสนุกตรงหน้าของยมโลกจึงก้าวข้ามทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขาเคยเห็นมาก่อน!

มันเป็นอาหารตาสำหรับพวกเขา!

มันคือโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความลุ้นระทึก

นี่คือสวนสนุกแห่งแรกที่เป็นแบบนี้ และมันก็ตั้งอยู่ในยมโลก…

ช่องว่างระหว่างวัยไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกต่อไป ภาพที่น่าตื่นเต้นและเสียงจากเกาะปี่อั้นได้กระตุ้นความสนใจวิญญาณทุกคนในยมโลก

อ๊ากกกกกก!!!

เสียงกรีดร้องมากมายดังมาจากกระสวยอวกาศที่พุ่งขึ้นไปบนฟ้า แต่น่าเสียดายที่การโจมตีด้วยสายฟ้าแห่งความโกรธของดิอาโบลกลับเปล่าประโยชน์ และมันก็ไม่โดนพวกเขาเลยแม้แต่น้อย ทุกครั้งที่มันเข้าใกล้กระสวยอวกาศ มันก็จะพลาดไปเพียงเฉียดฉิว กระสวยอวกาศพวกนั้นจะแฉลบไปจากมุมของการโจมตีอยู่ลอยอยู่เหนือมันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้น ความตื่นเต้นจากการโดยโจมตีในระยะใกล้ก็ทำให้วิญญาณที่นั่งอยู่ภายในกระสวยอวกาศแทบเสียสติ! มันลุ้นระทึกเป็นอย่างมาก

ในขณะเดียวกัน เหล่าวิญญาณที่ยืนต่อแถวเพื่อรอขึ้นดิอาโบลก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจ้องขึ้นไปบนฟ้าอย่างอิจฉา มันยังไม่ถึง 15 นาทีอีกหรือ? เหตุใดมันจึงรู้สึกยาวนานนัก?!

ไม่กี่วินาทีต่อมา ดิอาโบลก็ใช้พลังเฮือกสุดท้ายของมัน และกระสวยอวกาศก็ค่อย ๆ ลงมาจอดบนพื้นอีกครั้ง แต่ก่อนที่เหล่าวิญญาณจะได้ก้าวลงมา วิญญาณกลุ่มต่อไปก็ต่างส่งเสียงร้องด้วยความตื่นเต้น

“ตั๋วหนึ่งใบ!”

“ข้าขอสอง!”

“ข้าสามารถเหมากระสวยอวกาศทั้งลำได้หรือไม่? สองครั้งติดเลย?!!”

หวังผิงอันและถังอันกลับมาได้สติในที่สุด พวกเขามองหน้ากันและกันก่อนจะสังเกตเห็นเปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ในแววตาของฝ่ายตรงข้าม

มันเกิดจากความตื่นเต้นมหาศาล…

พวกเขายืนนิ่งอยู่กับที่เป็นเวลากว่า 15 นาทีเต็ม มองดูการเคลื่อนไหวของเครื่องเล่นในสวนสนุกที่โดยปกติแล้วตัวเองจะไม่สนใจด้วยซ้ำ จากนั้น ถังอันก็สูดหายใจเข้าช้า ๆ และเอ่ยออกมาเสียงเบา “ไปกันเลยไหม?”

“ไปกัน!!!” ทั้งสองรีบพุ่งตรงไปที่เกาะปี่อั้นทันที

ขณะที่พวกเขาวิ่ง ทั้งสองก็สามารถบอกได้ว่าทั้งเกาะกำลังเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

พวกเขาเห็นวิญญาณปรากฏอยู่ทั่วทุกมุม วิญญาณบางส่วนเพลิดเพลินไปกับสวนน้ำงูขาว ซึ่งส่วนใหญ่แล้วล้วนเป็นเหล่าวิญญาณที่อายุมากกว่าพวกเขารุ่นหรือสองรุ่น แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะถูกดึงดูดด้วยภาพที่น่าอัศจรรย์นี้…

ร่างขนาดใหญ่ของงูฟาดลงบนผิวน้ำ ส่งผลให้ม่านน้ำขนาดใหญ่พุ่งขึ้นไปบนฟ้า เหล่าวิญญาณที่นั่งอยู่บนที่นั่งของตัวเองต่างส่งเสียงร้องออกมาด้วยความดีใจขณะที่งูขนาดใหญ่สองตัวโจมตีกันและกัน เคลื่อนตัวไปมาระหว่างกลุ่มเมฆดำบนท้องฟ้า ในขณะที่พวกมันทำให้สายน้ำตกลงมาราวกับน้ำตกขนาดใหญ่

ใช่แล้ว…พวกมันกำลังบินอยู่

พวกมันกำลังบินอยู่บนฟ้าโดยไม่มีเครื่องมือใด ๆ เลยแม้แต่น้อย ภาพของสิ่งที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้ทำให้เหล่าวิญญาณหันหน้าไปทางสวนน้ำทันที

ไม่…ไม่ได้!

พวกเขาจะทำตัวเหมือนคนแก่พวกนั้นไม่ได้! ไม่เห็นหรือว่าเครื่องเล่นนั้นเต็มไปด้วยเหล่าคุณปู่คุณย่า? พวกเราควรจะไปสนใจเครื่องเล่นอย่างชิงช้าสวรรค์และกระสวยอวกาศมากกว่า!

แต่…เขาก็อยากจะไปรับความรู้สึกของการโบยบินเช่นกัน! ทำไมเขาถึงไปอยู่สองที่พร้อมกันไม่ได้นะ…?

ด้วยความเสียใจที่แผ่ซ่านออกมา พวกเขาก็มุ่งหน้าไปถึงที่เกาะปี่อั้นในที่สุด มือและเท้าของทั้งสองสั่นเทาด้วยความตื่นเต้น จากนั้น พวกเขาก็ตรงไปที่ตู้ซื้อตั๋วของกระสวยอวกาศดิอาโบลและหยิบธนบัตรร้อยหยวนออกมา “ขอตั๋วสองใบ! ไม่สิ สี่ใบไปเลย!”

“สิบหยวน” เจ้าหน้าที่ขายตั๋วตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

ถูกขนาดนั้นเลยอย่างนั้นหรือ?

แววตาของพวกเขาเป็นประกายขึ้นทันที สิบหยวน…คนพวกนี้จะหารายได้มาจากที่ไหนกัน?

“เจ้าลืมไปแล้วหรือ? ทุกสิ่งทุกอย่างลดราคา 70% เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองการเปิดตัวสกุลเงินใหม่ของยมโลก”

อย่างนี้นี่เอง…

วิญญาณสองตนมองธนบัตรนรกที่อยู่ในมือของตน สะดวกอะไรขนาดนี้ ใครจะสนใจกันว่ายมโลกกำลังพยายามกระตุ้นให้พวกเขาใช้สกุลเงินใหม่หรือไม่ สิ่งเดียวที่เขาสนใจในตอนนี้ก็คือผลประโยชน์ของตัวเอง! และจนถึงตอนนี้ สกุลเงินแห่งใหม่ของยมโลกก็ให้ประโยชน์กับพวกเขามากกว่าสกุลเงินเก่าเสียอีก!

“แต่ข้าขอแนะนำให้พวกเจ้าไปดูเครื่องเล่นอื่น ๆ ก่อน เพราะเวลาที่พวกเจ้าต้องรอสำหรับเครื่องเล่นเครื่องนี้นั้นมากกว่าหนึ่งชั่วโมงเสียอีก”

ถังอันพยักหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ทันใดนั้นเขาก็เพิ่งเข้าใจถึงสิ่งที่คนขายตั๋วเพิ่งเอ่ยออกมา เขาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความตกตะลึง

…จะ…เจ้าพูดว่าอะไรนะ? พวกข้ายืนคุยกันแค่ไม่นาน แต่แถวกลับนานเป็นชั่วโมงแล้วอย่างนั้นหรือ? นี่มันบ้าอะไรกัน?!

แต่ตอนนี้พวกเขาไม่คิดจะลังเลอีกต่อไป

ความดึงดูดของเครื่องเล่นนั้นพุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุด มันไม่มีเครื่องเล่นใดเลยที่ยังไม่เปิดใช้งาน ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนน่าอัศจรรย์จนเหล่าวิญญาณยอมทุ่มเงินจำนวนมากของพวกเขาเพื่อเล่นมัน หากพูดกันตามตรง พวกเขาสามารถบอกได้เลยว่าเกาะทั้งเกาะนั้นเต็มไปด้วยผู้คน และหากพวกเขายังไม่รีบวิ่งไปที่เครื่องเล่นอื่น เวลาที่พวกเขาต้องรอก็อาจจะนานยิ่งขึ้นไปอีก!

…………

ฉินเย่ยืนอยู่ที่จุดสูงสุดของอาคารที่อยู่กึ่งกลางพระราชวังแห่งการสะท้อนเงา

เนื่องจากยืนอยู่บนจุดสูงสุดของนครเผิงชิว เขาจึงสามารถมองเห็นเครื่องเล่นทั้งหมดภายในสวนสนุกได้อย่างชัดเจน แสงสีเสียงที่ระเบิดออกมาจากเครื่องจักรทำให้บรรยากาศแห่งความตื่นเต้นปกคลุมไปทั่ว

ฉินเย่รู้สึกภาคภูมิใจและประสบความสำเร็จ เช่นเดียวกัน อาร์ทิสที่ยืนอยู่ข้างเด็กหนุ่มก็มองไปยังภาพที่อยู่ห่างออกไป มันเป็นภาพที่จะคงอยู่ภายในใจของนางตลอดกาล

นี่คือผลงานชิ้นเอกของพวกนาง ที่สุดของความพยายาม และมาตรวัดความทุ่มเทของพวกนางก็สามารถเห็นได้จากปฏิกิริยาของเหล่าประชากรวิญญาณทั้งหมด

“อ้อ จริงด้วย” ฉินเย่ละสายตาและหันไปพูดกับอาร์ทิส “เสียงเมื่อครู่นี้มันอะไรกัน? ไม่ใช่ว่ามีบางสิ่งบางอย่างเพิ่งพุ่งขึ้นไปบนฟ้าหรอกหรือ?”

“นั่นคือ ‘เงาสะท้อน’” เสียงสูงวัยดังขึ้นก่อนที่อาร์ทิสจะทันได้เอ่ยอะไรออกมา และทันใดนั้น พลังหยินที่ทรงพลังก็ปะทุออกมาจากที่ประตูเมือง

ราชาผีแห่งพิภพอสูรได้ก้าวออกมาจากที่พำนักเคลื่อนที่และประสานมือกับกำปั้นของตนทำความเคารพฉินเย่อย่างนอบน้อม “ตามสัญญาที่ได้ให้เอาไว้ก่อนหน้านี้ วิญญาณบาปฉินฮุ่ยได้มาถึงแล้ว…”