ฉันนี่แหละจ้าวนรก [我要做阎罗] - บทที่ 510: ราตรีขบวนร้อยอสูร (3) - novel-lucky

บทที่ 510: ราตรีขบวนร้อยอสูร (3)

ใครกัน?!

ฉินเย่กวาดตามองไปรอบ ๆ สังเกตแม้กระทั่งเงาที่อยู่ห่างไกลออกมา หลังจากผ่านไปหลายนาทีก็ละสายตากลับมา เขามองไม่เห็นใครเลยสักคน…

มันคือภาพลวงตาจริง ๆ น่ะหรือ? หรือบางที…เขาอาจจะเครียดจนตาฝาดไปก็ได้…

เด็กหนุ่มส่ายศีรษะไปมาเพื่อขจัดความคิดเหล่านี้ออกไปจากหัว แต่ถึงกระนั้นเขาก็พบว่าตัวเองไม่สามารถสลัดความรู้สึกผิดปกติภายในใจของไปได้ และในวินาทีนั้นเอง เขาก็ต้องขมวดคิ้ว เข้าหากันอีกครั้ง

พลังหยิน…กำลังแปรปรวน

และมันก็กำลังแปรปรวนอย่างมากเสียด้วย!

เขาคือผู้ปกครองของเหล่าวิญญาณทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ ดังนั้นเขาจึงสามารถสำรวจจิตใต้สำนึกของวิญญาณทั้งหมดได้ แต่เด็กหนุ่มกลับพบกลุ่มก้อนพลังหยินที่หนาแน่นหลายกลุ่มกำลังวนไปมาจ จนก่อตัวเป็นกระแสน้ำวนที่มีความกว้างกว่าสิบเมตร วิญญาณที่อยู่โดยรอบซึ่งกำลังหมอบกราบอยู่กับพื้นต่างร้องโหยหวนออกมาขณะที่พวกเขาค่อย ๆ ถูกดูดเข้าไปในกระแสน้ำวนนั้น และในขณ ณะเดียวกัน ฉินเย่ก็สัมผัสได้ถึงการก่อตัวของอะไรบางอย่างอยู่ภายในใจกลางของกระแสน้ำวนพวกนั้นอีกด้วย

“เกิดอะไรขึ้น? นี่มันภาพลวงตาอย่างนั้นหรือ?” เขารู้สึกราวกับว่าภายในหัวของตัวเองมีไฟลุกโชนไปหมด ทุกสิ่งทุกอย่างดูเร่งรีบไปหมด และการตัดสินใจที่เร่งรีบก็ไม่มีทางเป็นการตัดสินใ ใจที่ดี เด็กหนุ่มพยายามระงับความกังวลของตัวเองขณะที่จมลงไปในจิตใต้สำนึกของเหล่าวิญญาณภายในกระแสน้ำวนอีกครั้ง

แต่ทันทีที่เขาพยายามเข้าไป วิญญาณที่อยู่ภายในนั้นก็กรีดร้องออกมาสุดเสียงและหลบหนีไปในทันที!

วิญญาณร้าย…!

ฉินเย่อ้าปากค้างอย่างตกตะลึง เขาเข้าใจทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น และเมื่อมองไปรอบ ๆ เขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามีกระแสน้ำวนกว่าพันแห่งเกิดขึ้นทั่วทั้งเมืองหวู่หยาง!

วิญญาณร้ายกว่าพันตน…กำลังถือกำเนิดขึ้น!

ความกังวลภายในใจพุ่งสูงขึ้น มือทั้งสองข้างกุมเข้าหากันแน่นอย่างหัวเสีย “นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น?!”

กระแสลมพัดผ่านไป และไม่นานอาร์ทิสก็มายืนอยู่ข้าง ๆ เขา “ประตูนรกเปิดออก การดึงดูดที่ข้าพูดถึงคือการตอบสนองโดยธรรมชาติต่อพลังหยินที่หลั่งไหลออกมา เทศกาลวิญญาณทั้งสามคือช ช่วงเวลาที่กำแพงที่กั้นระหว่างโลกนั้นบางที่สุด และวิญญาณอีกจำนวนมากที่อยู่ในโลกใต้พิภพก็อาศัยโอกาสนี้ในการกลับไปยังยมโลก แต่ถึงอย่างนั้น…นี่ยังเป็นช่วงเวลาที่พลังหยิน นที่หนาแน่นและบริสุทธิ์ของยมโลกแผ่ออกไปในแดนมนุษย์ และกลายเป็นอาหารแก่วิญญาณโดยรอบทำให้วิญญาณหลายตนมีการพัฒนาสามัญสำนึกทางจิตวิญญาณของพวกเขาอีกด้วย”

“สำหรับวิญญาณเหล่านั้น การเดินทางมายังยมโลกนั้นก็เหมือนกับการตายโดยสมบูรณ์ ดังนั้นการหลบหนีจากยมโลกจึงเป็นส่วนหนึ่งของสัญชาตญาณของพวกเขา”

ฉินเย่ยกมือขึ้นกุมขมับของตัวเอง สัญชาตญาณ…ไอ้สัญชาตญาณงี่เง่าเอ้ย! ราตรีขบวนร้อยอสูรอาจหมายถึงการหลั่งไหลของเหล่าวิญญาณเข้ามายังเมืองหวู่หยาง แต่มันก็ยังหมายถึงการถือ กำเนินของวิญญาณร้ายจำนวนมากด้วยเช่นกัน! เขาแทบจะไม่ได้เตรียมการสำหรับสถานการณ์เช่นนี้เลยแม้แต่น้อย…แต่…เขาจะโทษใครได้?

เพราะไม่ว่าอย่างไรแล้ว มันก็ไม่ใช่ว่าตี้ทิงไม่ได้เตือนเขามาก่อนเกี่ยวกับหายนะที่อาจจะเกิดขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินเย่ตระหนักได้ว่าเขาไม่ได้มีความสามารถมากอย่างที่ตัวเองค คิด

มุมมองของเขาต่อสิ่งต่าง ๆ ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่โหดร้ายของโลก

แต่เขาก็ไม่ได้ลงมืออะไร ตอนนี้เขาทำได้เพียงเชื่อมั่นในเหล่าทหารวิญญาณที่อยู่ภายใต้การปกครองของเขาเท่านั้น นอกจากนี้…

เขาหันไปหาราชาผีแห่งพิภพอสูร ก่อนจะพบกับรอยยิ้มประจบประแจงของอีกฝ่าย “เจ้ายืนอยู่ที่นี่”

“รับบัญชา” ราชาผีแห่งพิภพอสูรโค้งคำนับ

“ท่านแน่ใจหรือ?” อาร์ทิสกระซิบถาม

“เจ้าพยายามจะพูดอะไรกันแน่?!” ฉินเย่ถามกลับ “มันสนุกมากเลยหรือที่เห็นข้าทำอะไรโง่ ๆ?! พวกเจ้าต้องการอะไรกันแน่?!”

“ท่านอย่าลืมสิว่าผู้ใดกันที่เป็นคนทำให้เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้น!” อาร์ทิสเองก็ตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ “มันผ่านมานานกว่าสองเดือนแล้วตั้งแต่ที่ท่านยึดครองนครเผิงชิวมาได้ ! หากจิตใจของท่านจดจ่อกับอยู่ยมโลก ท่านคิดว่าพวกข้าจะไม่เตือนท่านเกี่ยวกับสิ่งที่จะมาถึงหรืออย่างไร?!”

“ท่านคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติหรือที่ตี้ทิงจะเป็นผู้มอบคำชี้แนะเกี่ยวกับเรื่องในยมโลกให้กับท่านด้วยตัวเอง? แต่ถึงกระนั้น ท่านกลับไม่คิดที่จะฟังคำสอนนั้นและหนีกลับไปยังแดน นมนุษย์เสียก่อน! ท่านคิดว่านครเผิงชิวนั้นเหมือนกับเมืองเป่าอันหรืออย่างไร?! ไม่! มันไม่เหมือนกัน! ไม่ว่าจะเป็นอาณาเขต คุณภาพหรือจำนวนของวิญญาณ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเปลี่ยนไปอย่ างสิ้นเชิง!”

“ท่านคิดว่าท่านจะสามารถปกคริงนครเผิงชิวได้อย่างที่ท่านปกครองเมืองเป่าอันอย่างนั้นหรือ? นี่มันฝันชัด ๆ! ทีนี้ท่านตระหนักได้แล้วหรือยังว่ายมโลกและแดนมนุษย์นั้นเป็นสถาน นที่ซึ่งแตกต่างกันอย่างชัดเจน?!!”

ฉินเย่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็เดือดดาลเป็นอย่างมาก แต่มันก็ไม่มีสิ่งใดที่เขาสามารถพูดได้

ความเงียบที่น่าอึดอัดปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ ทว่าทันใดนั้น…ทั่วทั้งเมืองก็กลายเป็นสีแดง

เปลวไฟนรกภายในโคมไฟกระดาษที่ถูกถือโดยเหล่าวิญญาณพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม ในเวลาเดียวกัน วิญญาณทั้งหมดก็เงยหน้าขึ้นและมองไปด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความละโมบ

พรึ่บ…

วิญญาณกว่าแสนตนก็หันมามองทางฉินเย่พร้อมกันในคราวเดียว เด็กหนุ่มก็รู้สึกเย็นยะเยือกไปตามกระดูกสันหลังอย่างห้ามไม่ได้

“นี่มัน…”

“หนึ่งในกฎเหล็กของยมโลก” อาร์ทิสจ้องมองไปยังท้องฟ้าพร้อมกับอธิบายออกมา “วิญญาณทุกตนย่อมถูกดึงดูดโดยวิญญาณที่มีพลังสูงกว่า”

ทั่วทั้งเมืองหวู่หยางตกอยู่ในความเงียบ

ในเวลานี้ เสียงที่เขาได้ยินมีเสียงลมหายใจที่ถี่รัวของเหล่าคนตายเท่านั้น

“ครั้งที่แล้ว…ท่านได้หนีไปโดยไม่ได้ฟังตี้ทิงพูดจนจบ” อาร์ทิสเอ่ยต่อ “กฎแห่งการดึงดูดนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับความคิดหรือสติปัญญา กลับกัน มันเกิดจากสัญชาตญาณเพียงอย ย่างเดียว วิญญาณที่พัฒนาสามัญสำนึกทางจิตวิญญาณจะสามารถชั่งน้ำหนักระหว่างความสนใจของพวกเขาต่อวิญญาณตนหนึ่งกับความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นได้ ในขณะที่พวกที่ไม่มีสามัญสำนึกทางจิตวิญ ญญาณนั้น…“

นางเหลือบมองไปยังส่วนต่าง ๆ ของเมือง “พวกเขาจะถาโถมเข้ามา… กระหายที่จะกลืนกิน…หรือถูกกลืนกิน”

ทันใดนั้น เสียงโห่ร้องก็ดังก้องไปทั่วทั้งเมืองเนื่องจากวิญญาณนับแสนตนกรีดร้องออกมาพร้อมกัน เสียงกรีดร้องดังกล่าวแสดงถึงความหิวกระหายและความปรารถนาที่ชัดเจน และในเสี้ยววินาที ต่อมา วิญญาณที่อยู่ทั่วทั้งเมืองก็เริ่มเคลื่อนไหว พร้อมกับโคมไฟกระดาษสีแดงของพวกเขา

ทันใดนั้น เหล่าวิญญาณที่หมอบกราบอยู่กับพื้นก็ลุกขึ้นยืนราวกับวิญญาณที่เสียสติ กรีดร้องออกมาสุดเสียงและพุ่งตัวไปข้างหน้าราวกับกระแสน้ำที่รุนแรง ต้องการจะกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง งที่อยู่เบื้องหน้า

ซ่ากกกก!!!

เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นกลบเสียงสายลมในยามค่ำคืน ซากศพจำนวนนับไม่ถ้วนลอยไปบนท้องฟ้า พร้อมกับมือที่ยื่นไปข้างหน้าและปากที่อ้ากว้าง ก่อตัวเป็นคลื่นสึนามิของเหล่าซากศพที่พุ งตรงไปยังโครงการพัฒนาเหมาหยวน!

มันเป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก…

มากเสียจนแม้แต่ฉินเย่เองก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ

ภายในหัวของเขาว่างเปล่า เขาไม่ถามอาร์ทิสอีกต่อไปว่าเหตุใดนางจึงไม่บอกเขาเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ กลับกัน…เด็กหนุ่มมองไปรอบ ๆ จับตาดูกลุ่มลูกไฟนรกที่พุ่งเข้ามาหาตนจากทั่วท ทุกทิศทางอย่างระมัดระวัง

ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเมื่อครู่นี้อาร์ทิสถึงถามว่าเขาแน่ใจเกี่ยวกับการตัดสินใจของตัวเองแล้วใช่ไหม

เขาไม่รู้ว่าประตูนรกจะเปิดออกในคืนนี้ การเตรียมการของเขาเป็นไปอย่างเร่งรีบ และก็ไม่มีเวลาแม้แต่จะรวบรวมพลังหยินจากสมุดแห่งความเป็นตายด้วยซ้ำ จากนั้น เมื่อประตูนรกเปิดอ ออก พลังหยินที่หลั่งไหลออกมาก็ดึงดูดวิญญาณทั้งหมด และกระตุ้นการพัฒนาสามัญสำนึกทางจิตวิญญาณของวิญญาณบางตนอีกด้วย

ในขณะเดียวกัน เขาก็พาราชาผีแห่งพิภพอสูรขึ้นมาจากส่วนลึกของยมโลกเนื่องจากรู้สึกไม่สบายใจหากต้องปล่อยอีกฝ่ายอยู่ในยมโลก แต่ถึงกระนั้น…ราชาผีผู้นี้กลับเป็นวิญญาณที่ใช้ชี วิตหลังความตายส่วนใหญ่ของตนอยู่ภายใต้กงล้อแห่งสังสารวัฏ! หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ เขาคือวิญญาณที่มีกลิ่นหอมของกงล้อแห่งสังสารวัฏติดตัวอยู่!

กงล้อแห่งสังสารวัฏ…ตามตำนานกล่าวว่าถูกสร้างขึ้นจากร่างของราชินีแห่งแผ่นดินโฮ่วถู่เหนียงเหนียง…

หากราชาผีแห่งพิภพอสูรไม่อยู่ที่นี่ ฉินเย่คงจะสามารถจัดการกับวิญญาณร้ายเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย แต่การปรากฏตัวของอีกฝ่ายกลับทำให้กลิ่นหอมของกงล้อแห่งสังสารวัฏได้ปรากฏขึ้ น ซึ่งมันเหมือนกับการแขวนสิ่งล่อใจเกี่ยวกับการกลับไปเกิดใหม่เอาไว้ตรงหน้าของเหล่าวิญญาณ บ่งบอกพวกเขาว่าพวกเขาจะสามารถไปเกิดได้ตราบใดที่พวกเขาเข้ามาถึงประตูนรก

แล้ววิญญาณท้ังหมดจะไม่กลายเป็นบ้าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความดึงดูดใจเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

นอกจากนี้ มันยังมีกฎที่อาร์ทิสเพิ่งอธิบายให้เขาฟังอีก ฉินฮุ่ยคือขั้นฝู่จวิน และพลังหยินที่เขาแผ่ออกมาก็หนาแน่นกว่าของฉินเย่มาก ภายใต้อิทธิพลของกฎแห่งการดึงดูดและคว วามเย้ายวนของการกลับไปเกิดใหม่…เหล่าวิญญาณภายในเมืองหวู่หยางย่อมบ้าคลั่งเป็นธรรมดา

ในที่สุดฉินเย่ก็ตระหนักได้ถึงความผิดพลาดของตน ด้วยร่างที่สั่นเทา เขารีบหันกลับไปและตะโกนใส่ราชาผี “กลับไปที่ยมโลกเดี๋ยวนี้!!”

“หืม?” ราชาผีแห่งพิภพอสูรประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด

“เดี๋ยวนี้! กลับไปยังยมโลกเดี๋ยวนี้!” ฉินเย่สูดหายใจเข้าช้า ๆ ไม่…เขาจะสูญเสียความสุขุมของตัวเองไปไม่ได้! หากราชาผีแห่งพิภพอสูรพบว่าเทศกาลวันสารทจีนไม่ได้ถูกรับมืออย่างดี เท่าที่คิด ท่าทีของอีกฝ่ายจะต้องเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน!

ในวินาทีนั้น ฉินเย่พลันรู้สึกว่าเขากำลังถูกกดดันจากทุกฝ่าย

เส้นด้ายที่มองไม่เห็นที่รายล้อมรอบร่างของเขาอยู่ได้มารวมตัวกัน ผูกมัดเขาอย่างแน่นหนาจนเขาแทบจะไม่สามารถหายใจได้

โชคชะตาไม่เคยปล่อยให้ใครหลุดพ้นจากเงื้อมมือของมัน

วงล้อแห่งโชคชะตาย่อมก่อให้เกิดผลลัพธ์เสมอ

และหากคน ๆ หนึ่งสบประมาทโชคชะตาของตัวเองมาเกินไป มันก็จะเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นก่อนที่คนผู้นั้นจะต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่เป็นอันตรายต่อชีวิต

“รับทราบ…” ราชาผีแห่งพิภพอสูรตอบกลับ จากนั้นริมฝีปากของเขาก็อ้าออกเล็กน้อย แทบจะเหมือนกับว่าเขากำลังพูดอะไรบางอย่าง

ทว่าน่าเสียดายที่ไม่มีใครได้ยินสิ่งที่เขาเอ่ยออกมาเลยแม้แต่คนเดียว

ครืนนน!!! หลุมลึกใต้ฝ่าเท้าของราชาผีพลันส่งเสียงดังสนั่น ในวินาทีนั้น หลุมดังกล่าวก็ขยายตัวออกไปอีกหลายหมื่นเมตร กลืนกินถนนและสวนสาธารณะทั้งหมดที่อยู่โดยรอบลงไป ไม่นานห หลังจากนั้น เสาพลังหยินขนาดใหญ่ก็ระเบิดขึ้นมาจากด้านหลังของราชาผีแห่งพิภพอสูร ส่งผลให้เสื้อผ้าและเส้นผมของเขาสะบัดไปมาอย่างรุนแรง

ไม่กี่วินาทีต่อมา สิ่งก่อสร้างสีดำขนาดใหญ่ก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นดินและตั้งตระหง่านเหนือเมืองทั้งเมือง

“มันสายไปแล้ว” อาร์ทิสพึมพำออกมาเสียงเบา “ประตูนรกได้ปรากฏขึ้นแล้ว”

ฉินเย่จ้องมองไปยังหลุมลึกด้านล่างขณะที่สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น และสิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือรูปปั้น หลังจากนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาและหลับตาลง

มันคือรูปปั้นของตัวเขาเอง

เขาจำมันได้ในทันที มันคือเขาตอนที่อยู่ในร่างยมทูต

ที่ฐานของรูปปั้นดังกล่าวมีคำสลักอยู่ ‘จ้าวนรกฉินเย่’

ของแบบนี้ปรากฏขึ้นในแดนมนุษย์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

แล้วมันปรากฏขึ้นในเมืองอื่น ๆ ของจีนด้วยหรือไม่?

ตัวตนของเขาถูกเปิดเผยแล้วหรือ?!

น่าเสียดาย แต่เขาไม่มีเวลามากพอที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ ด้วยแรงสั่นสะเทือนที่รุนแรง สิ่งก่อสร้างดังกล่าวยังคงสูงขึ้นเรื่อย ๆ! สิ่งที่อยู่ใต้รูปปั้นคือประตูโบราณขนาดใหญ่ ความสูงของมันยังไม่ชัดเจนนัก แต่ทุกคนที่เห็นมันก็สามารถบอกได้ทันทีว่าบานประตูดังกล่าวมีความกว้างอย่างน้อยพันเมตร

ด้านบนสุดของบานประตูถูกแขวนด้วยธงวิญญาณจำนวนมากห้อยลงมา และในวินาทีนั้น ทั่วทั้งท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเงินกระดาษที่กระจัดกระจายไปทั่ว โคมไฟสีแดงสองแถวถูกแขวนไว้ที่ทั้งส สองฝั่งของประตู

ครืนนน...

การเคลื่อนตัวขึ้นมาของบานประตูใช้เวลากว่าสิบนาทีเต็ม จนกระทั่งในที่สุดประตูขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของฉินเย่

มันมีความสูงประมาณ 400 เมตรและกว้างประมาณ 1,000 เมตร! บานประตูดังกล่าวดูราวกับเป็นประตูระหว่างโลก มันแผ่รัศมีของความยิ่งใหญ่ออกมา

โคมไฟสีแดงแขวนอยู่ทั้งสองฝั่งของประตูขยับไปมาตามกระแสลม ส่องให้เห็นถึงโคลงคู่หนึ่งที่ถูกติดเอาไว้

โคลงบทแรกเขียนเอาไว้ว่า: ผู้กระทำดีได้รับการต้อนรับ

ในขณะที่โคลงบทที่สอง: ผู้กระทำบาปจงสำนึก

ป้ายที่อยู่เหนือซุ้มประตู: ประตูนรก

เทศกาลวิญญาณทั้งสามคือช่วงเวลาที่ประตูนรกจะปรากฏขึ้น และเหล่าวิญญาณที่เร่ร่อนอยู่ในแดนมนุษย์ก็จะสามารถเดินทางมายังยมโลกได้ในที่สุด ฉินเย่จ้องมองไปยังประตูขนาดใหญ่ตรงหน้า ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียง ‘กริ๊ก’ เบาๆ

หลังจากนั้น บานประตูก็ค่อย ๆ เปิดออก

แอ๊ดดดดด….

ขณะที่บานประตูเบิดออก กลุ่มก้อนพลังหยินที่เข้มข้นก็หลั่งไหลออกมาจากด้านใน กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาอีกประมาณสิบนาที จนกระทั้งบานประตูเปิดออกกว้างในที่สุด!

ฮืออออ...

เสียงร้องโหยหวนของวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนดังมาจากด้านใน แต่ถึงกระนั้น ฉินเย่ก็ต้องประหลาดใจกับข้อเท็จจริงที่ว่าสิ่งที่ปรากฏเบื้องหลังของประตูดังกล่าวไม่ใช่นครเผิงชิวแต่อย่างใด กลับกัน…พวกมันคือมือ!

มือจำนวนมาก!

มันแทบจะเหมือนกับว่าใครก็ตามที่เข้าไปใกล้ทางเข้าจะถูกลากเข้าไปในขุมนรกที่อยู่ด้านใน

บานประตูขนาดใหญ่ได้เปิดออกในยามค่ำคืน เผยให้เห็นมือจำนวนมากที่พยายามคว้าทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกมันสามารถคว้าได้ เงินกระดาษจำนวนนับไม่ถ้วนแพร่กระจายทั่ว ในขณะที่ส่วนอื่น ๆ ขอ องเมืองก็ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงจากโคมไฟกระดาษสีแดงที่อยู่โดยรอบ มันเป็นภาพที่น่ากลัวเป็นอย่างมาก!

และที่ทำให้เรื่องแย่กว่าเดิมก็คือ มันมีมือจำนวนมากที่พุ่งตรงมาทางเขา!

หากเขาไม่หลบมัน เขาจะต้องจมอยู่ภายใต้คลื่นวิญญาณจำนวนมากอย่างแน่นอน

ในวินาทีนั้น ฉินเย่รู้สึกอับจนหนทาง

นี่เขายังพยายามไม่พออย่างนั้นหรือ?

นี่เขา…ละเลยหน้าที่และความรับผิดชอบของตัวเองจริง ๆ น่ะหรือ?

หากไม่ใช่ แล้วเหตุใดทุกอย่างจึงกลายเป็นเช่นนี้? เหตุใดทุกสิ่งทุกอย่างจึงอยู่เหนือความคาดหมายและการควบคุมของเขาอย่างสิ้นเชิง?

“เฮ้อออ… ช่างบังเอิญเสียจริง…” ทันใดนั้นเอง เสียงแหบพร่าก็ดังขึ้นตัดผ่านความเงียบสงัดยามค่ำคืน ดึงให้ฉินเย่หลุดออกจากภวังค์ของตน

เมื่อเขามองไปทางต้นเสียง เขาก็เห็นวิญญาณที่เหมือนกับสุนัขซึ่งแต่งกายด้วยเครื่องแบบของเทพญี่ปุ่นในสมัยโบราณ และเท็งงุอีกตนหนึ่ง โดยเท็งงุตนนั้นกำลังจับร่างของลีจองซุกเอ อาไว้ขณะที่มันจ้องมองมาที่เขา

แข็งแกร่ง…

ภายในหัวของฉินเย่มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นทันทีที่เขาเห็นวิญญาณตรงหน้า

ฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งกว่าอาร์ทิสอย่างแน่นอน! หากพูดกันตามตรง พวกนี้อาจจะแข็งแกร่งพอ ๆ กับหลิวอวี้เลยก็ว่าได้ ยิ่งไปกว่านั้น…อีกฝ่ายยังสวมเครื่องแบบของญี่ปุ่น ซึ่งหมายความ มว่าวิญญาณทั้งสองตนนี้คือยมทูตนอกอาณาเขต! มันไม่มีทางเลยที่เขาจะสามารถกำจัดวิญญาณพวกนี้ได้ภายในการโจมตีเดียว!

ฉินเย่มองไปทางซ้ายมือของตน จากนั้นก็มองไปทางขวา

ข้างกายของเขามีเพียงแค่อาร์ทิสเท่านั้น

ทหารวิญญาณอีก 8,000 นาย…ได้ถูกสั่งให้ไปประจำการอยู่ที่ส่วนต่าง ๆ ของเมืองหมดแล้ว