ฉันนี่แหละ ทายาทเศรษฐี [นิยายแปล] - ตอนที่212 ฉันต้องการห้องนี้

ตอนที่212 ฉันต้องการห้องนี้

หลังครุ่นคิดอยู่สักครู่ หลิวกวนก็รีบวิ่งไปหยุดจ้าวเฉียนทันที

“คุณจ้าว คุณบอกว่าจะพาหยางจานคุนเข้าทีมด้วยงั้นเหรอ?”

จ้าวเฉียนพยักหน้าตอบกลับไปว่า

“ผมวางแผนไว้แบบนั้น เพราะเป้าหมายของผมมันไม่ใช่แค่แชมป์ระดับเอเชีย แต่ยังรวมไปถึงแชมป์โลกอีกด้วย ดังนั้นจำเป็นต้องรวบรวมนักแข่งที่มีฝีมือออยู่ในทีมให้ได้มากที่สุด”

หลิวกวนเงียบไปชั่วครู่ก็เอ่ยขึ้นว่า

“หากผมยอมเข้าทีมของคุณ คุณไม่ต้องเอาหยางจานคุนเข้าร่วมทีมด้วยตกลงไหม?”

จ้าวเฉียนส่ายหัวและตอบกลับไปว่า

“ถ้าอีกฝ่ายปฏิเสธผมก็คงต้องยอมรับสภาพ แต่ถ้าเขาเองก็ตอบตกลง ผมก็ไม่สามารถปล่อยนักแข่งมากพรสวรรค์หลุดมือไปได้เช่นกัน ผมไม่สนหรอกว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่ ขอแค่ได้นักแข่งคุณภาพมาอยู่ร่วมทีมก็นับว่าเป็นที่น่าพอใจแล้ว”

หลิวกวนก้มหน้าก้มตากล่าวขึ้นอย่างเขินอายว่า

“ช่างเถอะครับ ผมไม่อยากอยู่ร่วมทีมกับหมอนี่แล้วจริงๆ”

“จะหมายความว่า หากมีเขาจะไม่มีคุณ หากมีคุณจะไม่มีเขา? ผมเข้าใจถูกไหมครับ?”

จ้าวเฉียนเอ่ยถาม

 หลิวกวนพยักหน้าตอบท่าทีดูหนักแน่นอย่างมาก

จ้าวเฉียนฮัมเพลงเล็กน้อยกล่าวตอบไปแค่ว่า

“งั้นขอข้อมูลติดต่อหน่อยแล้วกันครับ ถ้าอีกฝ่ายปฏิเสธมายังไงผมจะได้ทักหาคุณใหม่อีกครั้ง”

หลิวกวนพยักหน้าและแลกเบอร์กับจ้าวเฉียน ก่อนจะจากไป

จ้าวเฉียนยังคงยืนรอประมาณครึ่งชั่วโมงต่อจากนั้น ไม่นานหยางจายคุนก็ออกมา เขารีบตรงเข้าไปทักทายทันที

“สวัสดีครับ ผมชื่อจ้าวเฉียนเป็นเจ้าของทีมโลเต้ แชมป์ระดับภูมิภาคในเมืองตงไห่คนล่าสุดเป็นคนจากทีมผมเอง”

หยางจานคุนยิ้มและตรงเข้าจับมือกับจ้าวเฉียน ก่อนเอ่ยถามขึ้นว่า

“ครับผม มีอะไรหรือเปล่าครับคุณจ้าว?”

จ้าวเฉียนเข้าเรื่องทันทีว่า

“ผมต้องการซื้อทีมของคุณครับ”

หยางจานคุนระเบิดหัวเราะลั่นทันทีอย่างอดไม่ได้ เอ่ยถามเจือท่าทีเย้ยหยันว่า

“พี่ชาย คุณล้อเล่นกันใช่ไหม? ผมเพิ่งได้ยินมาว่าอู้เลอของทีมคุณเพิ่งโดนลอบทำร้าย เพราะทำให้อีกทีมขุ่นเคือง ข้าผมเข้าทีมไป คงไม่ใช่ว่าไปนอนโรงพยาบาลแบบเดียวกับเขา?”

จ้าวเฉียนกล่าวตอบไปตามตรงว่า

“หลังจากนี้ผมจะจ้างคนมาคอยดูแลเรื่องความปลอดภัยให้แน่นหนากว่านี้ครับ ผมต้องการนักแข่งมากพรสวรรค์แบบคุณมาร่วมเสริมทัพ”

หยางจานคุนระเบิดหัวเราะใส่อีกครา และบรรดาลูกน้องที่ติดตามเขาเองก็ตรงเข้ามาหัวเราะเยาะด้วยเช่นกัน

“พี่ชาย ทีมผมทั้งหมดนี้ราคาค่าตัวค่อนข้างสูงมากนะ คุณไม่มีปัญญาจ่ายไหวแน่นอน!”

หยางจานคุนกล่าวเย้ย

จ้าวเฉียนหยิบสมุดเช็คออกมาทันทีและเอ่ยถามว่า

“แค่บอกราคามาครับ ตราบเท่าที่มันสมเหตุสมผลพอ ผมจะไม่ต่อรองใดๆ ขอแค่ตั้งใจฝึกและให้ความร่วมมือกับทีมเราเป็นอย่างดี ผมย่อมจ่ายค่าเหนื่อยพิเศษให้เรื่อยๆครับ”

หยางจานคุนปั้นหน้าเหยียดใส่จ้าวเฉียน กล่าวเสียดสีท่าทีดูไม่สุภาพแม้แต่น้อย

“ผมยังไม่อยากเสียขาไปครับ เอาเงินตรงนี้ไปจ่ายค่าพยาบาลนักแข่งของคุณเถอะ! ฮ่าฮ่า…”

“พี่หยางไม่ต้องไปฟังหมอนี่หรอก พวกเราเพิ่งได้แชมป์ระดับเอเชียมา ทำไมพวกเราต้องขายทีมให้มัน?”

“กลับไปทำกายภาพบำบัดให้นักแข่งในทีมแกเถอะ! ฮ่าฮ่า…”

“มีสมุดเช็คเตรียมมาด้วยเว้ย! โคตรเสแสร้งเลย!”

….

บรรดาลูกทีมของหยางจานคุนพูดจาใส่หยาบคายอย่างมาก แต่ละคนนับว่าหยิ่งผยองเกินควร

จ้าวเฉียนอดยิ้มไม่ได้ ดูท่าพวกนี้จะหัวสูงขึ้นทันทีหลังคว้าแชมป์

ในเวลานั้นเองหลิวกวนก็เดินผ่านเข้ามาพอดี หยางจานคุนกับเขาโคจรมาประชันหน้ากันทันทีในเวลานี้

เพิ่งคว้าแชมป์มาได้สดๆร้อนๆ หยางจานคุนไปยอมพลาดโอกาสดีๆแบบนี้หลุดมือไปอยู่แล้ว

“อ้าวพี่กวนไม่ใช่เหรอ? โทษทีนะพี่ รอบนี้ผมชนะวะ! ฮ่าฮ่า…”

หลิวกวนพ่นลมหายใจสบถดังว่า

“แล้วไงวะ? แกเพิ่งชนะครั้งแรกไม่ใช่รึไง? ที่แกมีทุกวันนี้ได้ก็เพราะฉันเคยช่วย! เลี้ยงเสียข้าวสุก!”

หยางจานคุนไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่ยังระเบิดหัวเราะน้ำเสียงดูเย่อหยิ่งขึ้นหลายส่วน

“พี่กวน ผมได้ยินมาว่า ทีมคุณไม่มีใครมาสนับสนุนแล้วหนิ? อาชีพนักแข่งของพี่คงต้องจบลงแค่เพียงเท่านี้แล้ว น่าเสียดายนะ ทีนี้ก็คงรู้ตัวแล้วนะว่าใครเก่งกว่าใคร?”

หลิวกวนได้แต่หัวเราะขื่นเป็นคำตอบ และไม่ปริปากพูดใดๆอีก

หยางจานคุนเหลือบไปมองจ้าวเฉียนเล็กน้อย ยกนิ้วโป้งขึ้นชี้มาทางอีกฝ่ายพลางกล่าวกับหลิวกวนว่า

“พี่หลิว เห็นว่าพี่ชายคนนี้อยากจะซื้อทีมของผม แต่ผมไม่ขาย ถ้าสนใจผมก็แนะนำให้ลองเสี่ยงโชคกับเขาดู ไม่อย่างนั้นคงไม่มีโอกาสมาลงสนามอีกแล้วล่ะ”

ในเวลานั้นเอง จ้าวเฉียนก็เดินไปหาหลิวกวนกล่าวเสียงดังฟังชัดว่า

“ฉันคิดว่า ตอนนี้พวกเราต้องร่วมมือกันแล้ว แต่อย่างที่บอก ผมไม่ได้ซื้อทีมคุณไปฟรีๆ เอานี้ไป เงินก้อนนี้ถือซะว่าเป็นค่าอัดฉัดที่คว้าอันดับสองของรายการนี้ได้ ถ้าครั้งหน้าทำผลงานออกมาได้เป็นที่น่าพอใจ เตรียมรับค่าเหนื่อยเพิ่มได้เลย”

จ้าวเฉียนไม่พูดพล่ามทำเพลง เซ็นเช็คมูลค่าสองล้านมอบให้แก่หลิวกวนโดยตรง

“แต่ต้องรับปากผมข้อหนึ่งนะ การแข่งขันในครั้งต่อไป ถึงจะยังไม่สามารถคว้าอันดับหนึ่งมาได้ แต่อย่างน้อยต้องชนะพวกนั้น”

คล้อยหลังจ้าวเฉียนพูดจบ เขาก็กอดคอหลิวกวนพลางชี้ไปที่หยางจานคุน คู่แววตาของหลิวกวนปรากฏแววเพลิงปะทุสะท้อนออกมาด้วยความมุ่งมั่น

หยางจานคุนยิ้มเยาะกล่าวตอบไปว่า

“พี่กวน เขาอุตส่าห์เห็นค่าขยะอย่างพี่แล้วนะ ก็อย่าทำให้เขาผิดหวังแล้วกัน แต่เรื่องเอาชนะผมน่ะ…พี่กลับไปนอนกลางวันแทนเถอะ! ฮ่าฮ่าๆๆ…”

หลิวกวนสูดหายใจแช่มลึกสุดปอด ให้คำมั่นกับจ้าวเฉียนด้วยความหนักแน่นน้ำเสียงเจือแววเกรี้ยวโกรธอย่างยิ่ง

“เอาล่ะ! ผมตกลงครับ! ถึงรายการหน้าจะคว้าแชมป์ไม่ได้ แต่ผมไม่แพ้ให้มันแน่นอน!”

หยางจานคุนระเบิดหัวเราะเยาะอย่างสนุกสนาม เหลือบมองไปที่จ้าวเฉียนกับหลิวกวน ราวกับกำลังมองดูไอ้โง่สองตัวอยู่

“พวกคุณสองคนก็ตั้งใจวางแผนเอาชนะผมไปแล้วกัน ส่วนผมจะไปฉลองกันที่โรงแรมตงไห่! พี่กวน ผมขอเชิญเข้ามาร่วมฉลองที่พี่คว้าอันดับสองรองจากผมไปได้นะ ได้กินดื่มในโรงแรมหรูระดับนี้ ชั่วชีวิตพี่อาจจะไม่มีโอกาสอีกแล้วนะ อย่าพลาดโอกาสดีๆแบบนี้ซะล่ะ! ฮ่าฮ่า…”

หลิวกวนคันไม้คันมืออยากจะชกปากมันสักที แต่ท้ายที่สุดนี้เขาก็เป็นเพียงที่สองรองจากอีกฝ่าย ซึ่งนี่เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้

หยางจานคุนโบกมือลาทั้งสองและพาทีมจากออกไปด้วยความภาคภูมิใจ

จ้าวเฉียนหัวเราะคิกคักพอเป็นพิธี สีหน้านิ่งสงบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาหันไปพูดกับหลิวกวนว่า

“อย่าไปสนใจเขาเลย แค่เป็นตัวของตัวเองอย่างที่เคยเป็นก็พอ เอาล่ะ ฉันจะพานายไปฉลองที่คว้ารองแชมป์มาได้ดีกว่า!”

หลิวกวนพยักหน้าและเอ่ยถามกลับไปว่า

“แล้วจะฉลองที่ไหนดีครับ?”

จ้าวเฉียนเหลือบมองแผ่นหลังของหยางจานคุนและลูกทีมที่กำลังเดินจากไป พลางยิ้มเยาะตอบไปว่า

“แน่นอน ต้องฉลองที่โรงแรมตงไห่สิ ถ้าเป็นที่อื่นคงเสียชื่อรองแชมป์ระดับเอเซียหมด!”

หลิวกวนคิดว่า จ้าวเฉียนจะต้องเป็นพวกคนรวยที่สนใจมาลงทุนกับวงการนี้แน่นอน การจะไปกินข้าวที่โรงแรมตงไก่นับเป็นเรื่องปกติทั่วไปของเขา

ไม่นานทั้งสองก็มาถึงโรงแรมตงไก่

จ้าวเฉียนหยิบบัตรVIPยืนให้กับพนักงานต้อนรับและกล่าวว่า

“ไปบอกผู้จัดการโรงแรม ฉันจะเอาห้องอาหารที่หยางจานคุนจองไว้ ถ้าพวกมันกล้าขัดขืนก็ไล่พวกมันไปให้หมด!”

เมื่อพนักงานต้อนรับได้ยินเธอก็ทราบทันทีว่า นี่เป็นเรื่องที่เกิอมือเธอไปแล้ว จึงทำได้เพียงรีบโทรเรียกผู้จัดการโรงแรมให้ลงมาจัดการทันที

ผู้จัดการโรงแรมคนนี้ทราบถึงตัวตนที่แท้จริงของจ้าวเฉียนจากผู้จัดการทั่วไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงรีบโค้งศีรษะเข้าทักทายด้วยความนอบน้อมว่า

“ยินดีต้อนรับครับคุณจ้าว หากต้องการอะไรผมจะรีบดำเนินการโดยเร็วที่สุดเลย”

จ้าวเฉียนพยัดหน้าและกล่าวทวนซ้ำให้ผู้จัดการโรงแรมคนนี้ได้ฟังอีกรอบ

ผู้จัดการโรงแรมผงะเล็กน้อย นี่มันเป็นเรื่องค่อนข้างยาก แต่ถึงอย่างไร อีกฝ่ายเป็นถึงจ้าวเฉียนลูกชายของจ้าวฝู่ มีหรือจะกล้าขัดคำสั่งได้?

“คุณจ้าวรอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปไล่อีกฝ่ายออกทันที”

ผู้จัดการโรงแรมหมุนตัวกลับไป และรีบวิ่งไปที่ห้องอาหารที่หยางจานคุนอยู่อย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้เอง หยางจานคุนกำลังพาลูกน้องในทีมกินดื่มด้วยกันอย่างสนุกสนาน แต่ทันใดนั้นเสียงผู้จัดการโรงแรมเปิดประตูดังปัง ตะโกนขึ้นลั่นทันที

“ทุกท่านขออภัยในความไม่สะดวก ห้องอาหารนี้มีแขกพิเศษจองไว้แล้ว กรุณย้ายออกไปห้องอาหารอื่นด้วยครับ”

หยางจานคุนโกรธมากทันทีที่ได้ยิน กระแทกแก้วในมือลงบยนโต๊ะ ลุกขึ้นพรวดเอ่ยถามด้วยความโกรธว่า

“เป็นบ้าอะไรของคุณ? ผมกินดื่มที่นี่มาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว จู่ๆก็บอกให้ผมย้ายที่? หรือกลัวว่าพวกผมไม่มีปัญญาจ่ายไหว?”

ผู้จัดการโรงแรมรีบอธิบายเสียงแข็งตอบไปว่า

“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นครับ แต่มีแขกพิเศษต้องการห้องอาหารห้องนี้ ดังนั้นผมจึงจำเป็นต้องเรียนเชิญพวกคุณออกไป!”

“ใครวะ! ให้ตายเถอะ! คุณบอกมาว่าไอ้แขกนั้นเป็นใคร?!”

หยานจานคุนตะหวาดสวนตอบทันที

และในเวลาเดียวกับ จ้าวเฉียนก็เดินเข้ามาพร้อมกับหลิวกวน

“ผมจะเอาห้องนี้!”

สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง จ้าวเฉียนป่าวประกาศลั่นท่าทีดูหยิ่งผยองยิ่ง