ฉันมีมานาไร้ขีดจำกัดในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 39

บทที่ 39 คุณเป็นอะไร?

ฉันกำลังดูคริสตัลเรืองแสงหลังจากเสร็จสิ้นการพูดคุยกับพลเรือโทที่ตื่นเต้นเกี่ยวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

หลังจากการระเบิดของเสาหินดันเจี้ยน มีทหารพรานจำนวนมากได้รับบาดเจ็บสาหัส และฉันก็เห็นความสามารถรอบด้านของทักษะที่เพิ่งเรียนรู้ [แสงผู้พิทักษ์]

เมื่อฉันใช้ทักษะนี้กับทหารที่ได้รับบาดเจ็บ ไม่ว่าจะเป็นรอยขีดข่วนเล็กน้อยหรือบาดแผลลึก พวกเขาทั้งหมดเริ่มรักษาตัวในไม่กี่วินาทีก่อนที่จะดีเหมือนใหม่ องครักษ์สองสามคนที่ใกล้ตายก็ทรงตัวและฟื้นคืนชีพในไม่กี่วินาที

ชั่วโมงถัดมาเป็นเวลาที่เหนื่อยที่สุดที่ข้าพเจ้าต้องเผชิญเมื่อสองสามวันที่ผ่านมานี้ จุดแรกคือสิ่งเดียวที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังเมื่อดันเจี้ยนหายไป ข้อมูลเกี่ยวกับชื่อมันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันสังเกตได้ อย่างอื่นอ่านไม่ออก [เครื่องบินคริสตัล- <[*-_&<+>?}{>][]}]])@+}@<%]

คริสตัลระนาบ…คุณเป็นอะไรและใช้อย่างไร?

ฉันพยายามใส่พลังงาน บดขยี้ ดูดซับ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ที่กดดันยิ่งกว่านี้ก็คือตอนที่ฉันปวดหัวจนแทบขาดใจ ไม่ว่าฉันจะประสาทหลอนหรือไม่ก็ตาม ฉันก็เห็นคำว่า “เคลื่อนที่เร็วขึ้น” อย่างชัดเจน

ฉันคิดบางอย่างเกี่ยวกับพัฒนาการใหม่ๆ เหล่านี้เมื่อตระหนักว่าฉันอาจอยู่ท่ามกลางบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าที่ฉันรู้ เมื่อฉันใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงพูดคุยกับรองพลเรือเอก มักนาร์ เกี่ยวกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันนึกขึ้นได้ ฉันบอก มักนาร์ ว่าฉันต้องการเวลาคิด และที่นี่ฉันจ้องไปที่คริสตัลนี้ขณะคิดถึงคำเหล่านั้น

ในบรรดาสมมติฐานที่เป็นไปได้มากมายที่ฉันมี หนึ่งในความเป็นไปได้มากกว่าคือมีความสัมพันธ์ระหว่างสิ่งที่ฉันสามารถทำได้คือ [พลังเวทย์] ที่ว่างเปล่า และตอนนี้ทั้งหมดนั้นถูกถักทอเป็นอะไรก็ตามที่ส่งข้อความนั้นมาให้ฉันในขณะที่ ผมหัวแตกในตอนที่ผมทำให้ดันเจี้ยนหายไป

เมื่อรอยร้าวกระจายไปทั่ว มันไม่ใช่ดันเจี้ยนปกติที่สัตว์ประหลาดโผล่ออกมา เสาหินทั้งหมดก็หายไปอย่างสมบูรณ์ จิตใจของฉันได้ทราบแล้วว่าประมาณ 40 ครั้งฉันได้เคลียร์ดันเจี้ยนก่อนที่สีฟ้าอ่อนจะบางลงและบางลงในที่สุดระเบิดหลังจากนั้น

นี่หมายความว่าตราบใดที่ดันเจี้ยนถูกเคลียร์จำนวนครั้งที่กำหนดภายใต้ระยะเวลาที่สั้นมาก มีความเป็นไปได้ที่จะทำลายพวกเขา ฉันรู้ว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะมันจะทำให้ฉันต้องอยู่ท่ามกลางบทบาทนำในภายภาคหน้า ไม่มีใครสามารถเคลียร์ดันเจี้ยนได้หลายครั้งเท่าฉันโดยไม่เหนื่อย เว้นแต่ว่านักล่าหลายคนจะตั้งทีมนับสิบทีมเพื่อกำหนดเป้าหมายหนึ่งดันเจี้ยน พวกเขาจะไม่สามารถจับคู่กับอัตราของฉันได้

ฉันสงสัยว่าทำไมดันเจี้ยนระดับล่างถึงไม่เคยหายไปแบบนี้มาก่อน และได้ข้อสรุปว่าดันเจี้ยนระดับต่างๆ จะต้องถูกเคลียร์อย่างรวดเร็วหลายครั้งก่อนที่เสาหินจะระเบิด

มีดันเจี้ยนระดับ B สามแห่งในสตาร์ซิตี้ และพวกเขาอาจจะ 3 หรือ 4 ครั้งต่อวันโดยทีมนักล่า ดันเจี้ยนอันดับต่ำกว่าในเมืองป้องกันหลักเช่นนี้จะถูกเคลียร์ในอัตราที่เร็วขึ้น โดยอันดับ C อยู่ที่ประมาณ 10-20 ครั้ง อันดับ D 30+ ครั้ง อันดับ E 40+ และอันดับ F มากกว่า 50 ครั้งในแต่ละวัน นักล่ามากขึ้นเรื่อย ๆ ในแต่ละระดับลง

ตัวเลขเหล่านี้เป็นเพียงตัวเลขปกติสำหรับเมืองป้องกันหลัก และจะยิ่งต่ำกว่านี้สำหรับเมืองที่อยู่รอบนอกของจักรวรรดิที่มีคุกใต้ดินน้อยมาก ตัวอย่างคือ เมืองเอาเทอร์เอกซ์ มีเพียงดันเจี้ยนอันดับ C ที่เคลียร์ทุกๆสองสามวัน

แต่ไม่มีดันเจี้ยนระดับล่างเหล่านี้หายไป ซึ่งหมายความว่าพวกเขาจะต้องเคลียร์ให้มากกว่านี้ในหนึ่งวัน ก่อนที่คดีที่คล้ายกับ [บึงป่าชายเลน] จะซ้ำรอยเดิม นี่เป็นเพียงทฤษฎีเท่านั้นและต้องได้รับการทดสอบ ฉันเคลียร์ดันเจี้ยนระดับ B อย่างรวดเร็วจนไม่สามารถยืนได้

คำถามมากมายเกิดขึ้นหลังจากนั้นซึ่งทำให้ผมหัวเสีย ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่หยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉันจะเข้าใจทุกอย่างในเวลา สิ่งที่ฉันต้องเน้นตอนนี้คือคำพูดในหัวของฉัน เคลื่อนที่เร็วขึ้น ฉันเคยคิดว่าความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วของฉันนั้นยิ่งใหญ่มาก แต่ฉันต้องเคลื่อนไหวให้เร็วขึ้นมาก ฉันกำลังวางแผนที่จะเริ่มทดสอบความคิดของฉันเมื่อได้ยินเสียงเคาะเบาๆ

เฮ้อ ฉันบอกพวกเขาแล้วว่าอย่ารบกวนฉันตอนนี้ ฉันเงียบและคิดต่อไป แต่ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงเปิดประตูและฝีเท้าก็เข้ามาข้างใน ทุกคนอดใจรอไม่ไหวจริงๆเหรอ? ฉันกำลังจะตำหนิร่างที่บุกรุกเข้ามาในห้องที่อาศัยอยู่ของฉัน แต่ก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นว่าเป็นใคร เสียงหวานดังขึ้นอย่างซุกซนเมื่อผู้หญิงสวมชุดสีแดงที่มีผมสีทองเต็มหัวเดินเข้ามา

“คุณเต็มไปด้วยเรื่องเซอร์ไพรส์จริงๆ ใช่ไหม”

เอลิซาเบธกำลังวิ่งเหยาะๆ ราวกับว่าเธอเป็นเจ้าของสถานที่ ซึ่งอาจอยู่ไม่ไกลนักเพราะเธออนุญาตให้เธอเข้ามาในห้องของฉันได้โดยไม่มีปัญหา ฉันมองเธออย่างสงบแล้วตอบ

“ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น” คำเหล่านี้ไม่ใช่คำโกหกทั้งหมด เพราะฉันไม่รู้หลายอย่าง

นายพรานที่ดูเหมือนจะอายุราวๆ 20 หรือ 30 ต้นๆ ของเธอยิ้มและมองไปรอบๆ ห้องขณะที่เธอพูดว่า “ฉันอยากทราบความคิดที่ดีขึ้นเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น คืนนี้ฉันขอ…พาคุณไปพูดคุยด้วยได้ไหม”

ฉันมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นซึ่งทุกคำที่เธอพูดดูเหมือนจะมีหลายความหมาย ฉันมองดูชุดสีแดงรัดรูปที่เธอสวมและศีรษะเต็มไปด้วยผมสีทอง ฉันยังคงตื่นตัวต่อไปเพื่อที่ฉันจะไม่ถูกเธอก้าวเข้ามาและยิ้ม ได้เลย ฉันจะกัด

มักนาร์ ไม่สามารถขยิบตาให้หลับได้ตลอดทั้งคืน เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเบี่ยงเบนอำนาจของโรงไฟฟ้าจากการเข้าใกล้ชายคนหนึ่งและถูกย่างเข้าสู่คำถาม เขาไม่ประสบความสำเร็จอย่างเต็มที่ในขณะที่ยังมีคนเดินผ่านมา เขาคิดถึงนักล่าคนหนึ่งในขณะที่เขาส่ายหัวและคิดถึงกลุ่มนักล่าทั้งหมดที่อยู่ในฐานของเขา

ฟรีสตาร์
เขาตื่นเต้นเหมือนคนอื่นๆ ในการพัฒนาใหม่ และรอดูว่าสิ่งต่างๆ จะออกมาเป็นอย่างไรจากที่นี่ ดันเจี้ยนสามารถลบออกได้อย่างถาวร นี่เป็นข่าวดีโดยธรรมชาติ แต่ก็ทำให้เกิดคำถามอื่นที่เขาไม่อยากคิด พวกเขาทั้งหมดควรถูกลบอย่างถาวรหรือไม่? ควรมีเพียงบางส่วนเท่านั้นที่ถูกลบและเหลือเพียงไม่กี่ที่สามารถจัดการได้? มักนาร์ กำลังคิดถึงทรัพยากรทั้งหมดที่ออกมาจากดันเจี้ยนขณะที่ความคิดเหล่านี้ปะปนอยู่ในใจของเขา

เหตุการณ์ยิ่งวุ่นวายมากขึ้นเมื่อผู้คนจาก เมืองศักดิ์สิทธิ์ ปรากฏตัว ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่บนเปลือกไข่ เขาพยายามวางสิ่งเหล่านี้ไว้ข้าง ๆ ขณะที่เขาเข้าใกล้ที่พักของชายผู้โด่งดังและเคาะ

ผ่านไปครู่หนึ่งก่อนที่ประตูจะเปิดออก และชายสวมชุดครึ่งตัวก็มองออกไป ร่างกายส่วนบนของเขาดูเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ เนื่องจากกล้ามเนื้อหน้าท้องนั้นเด่นชัดมากจนแทบจะดูเหมือนเป็นของปลอม ในห้องนั้น ขาเรียวยาวของใครซักคนสามารถวางบนเตียงได้

มักนาร์ มองดูสิ่งนี้และยิ้ม แล้วเลือกคำพูดต่อไปอย่างระมัดระวัง “…ท่านครับ เราจะจัดฟอรั่มกับตัวแทนจากเมืองใหญ่เพื่อหารือเกี่ยวกับการพัฒนาใหม่และวิธีก้าวไปข้างหน้าจากที่นี่”

เขาไม่สามารถพาตัวเองไปคุยกับชายคนนั้นแบบเดียวกับที่เขาเคยทำมาก่อนได้ เขาทำสิ่งที่เหลือเชื่อมากเกินไป ชายคนนั้นสั่นศีรษะก่อนจะพูดว่า “เดี๋ยวผมออกไป”