ฉันเป็นหัวหน้าเผ่าดึกดำบรรพ์ - บทที่ 17 สิ่งอํานวยความสะดวก

บทที่ 17 สิ่งอํานวยความสะดวก

การขุดบ่อน้ําเป็นไปอย่างราบรื่นและปริมาณน้ําเองก็เพียงพอ คนทั้งเผ่าถือถุงหนังหรือไม่ก็โถหินออกมาตักน้ํา หลังจากดื่มน้ําสะอาดรสชาติหวานของบ่อน้ําทั้งเผ่าก็แทบจะเกิดความโกลาหล

“หัวหน้าเผ่าเป็นต้าเซียนจริงๆ! อุกะอุกะ”

“เผ่าต้าเจียงของพวกเราจะได้รับการฟื้นฟูอย่างแน่นอน!”

“ผู้อาวุโสเลือกผู้สืบทอดถูกต้องแล้ว!”

มู่เฟิง เกาหัวอย่างเขินอาย เขารู้สึกว่าเขาแค่ขุดบ่อน้ําเท่านั้นแต่ไม่คาดคิดว่าชนเผ่าจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ และเมื่อเห็นคนของเผ่าตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน มู่เฟิง ก็ฉวยโอกาสให้หลี่หูรวบรวมเส้นเอ็นของสัตว์อสูรแล้วนํามารวมกันเป็นเชือก

เนื่องจากตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว พวกเขาทํางานมาทั้งวัน เรื่องการขุดบ่อจึงทําเพียงแค่นี้รอไว้พรุ่ง นี้ค่อยมาจัดการเพิ่มเติมในคืนนั้นทุกคนในเผ่าต่างเต็มไปด้วยความสุข ปลาที่จับได้ในตอนกลางวันและเนื้อที่ยังหลงเหลืออยู่ถูกนําออกมาแจกจ่าย คนในเผ่าต่างอยู่รวมกันหน้ากระท่อมมุงจากก่อไฟแล้วย่างเนื้อ

ผู้ที่ได้ไปตกปลาในวันนี้ต่างตื่นเต้นและบอกคนในเผ่าว่าวันนี้พวกเขานั้นจับปลาได้อย่างไรส่วน คนที่มีส่วนร่วมในการขุดบ่อน้ําในช่วงบ่ายก็ตะโกนอย่างมีความสุข สายตาของพวกเขามองไปที่ มู่เฟิง ราวกับความคลั่งไคล้เช่นเดียวกับมองไปที่ผู้อาวุโสก่อนหน้านี้

แม้ว่า มู่เฟิง เพิ่งเป็นหัวหน้าเผ่าเพียง 2 วันแต่ก็ทําให้พวกเขาประหลาดใจมาก ผู้อาวุโสถูกเชิญออกมาจากกระท่อมและมีส่วนร่วมในงานรื่นเริงของเผ่าพันธุ์

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างปฏิกิริยาและคําพูดของเขาเหมือนคลุมเครือ

“เจ้าหนู เจ้าเป็นเด็กดี เจ้าจะต้องทําให้เผ่าพันธุ์ต้าเจียงของเราฟื้นฟูมากยิ่งขึ้น!”

“เผ่าต้าเจียงของเราเป็นเผ่าเล็กๆแต่ที่มานั้นยิ่งใหญ่มากบรรพบุรุษของเราเป็นชนเผ่าใหญ่ริมแม่น้ํา”

“เอ้อ น้ําที่เจ้าทํามาในวันนี้หวานมาก!”

ชายชราจูงมือ มู่เฟิง และพูดไปเรื่อยๆในขณะที่ มู่เฟิง ไม่ได้พูดอะไรเลยเขาถามชายชราเกี่ยวกับความทรงจําที่ซ่อนอยู่ในหัวของเขาแต่พบว่าชายชราไม่ได้ยินและจมอยู่กับการเล่าเรื่องของ เขา

มู่เฟิง ถอนหายใจในใจของเขาพอเดาได้รางๆว่าชายชราคนนี้มีสภาพจิตใจย่ําแย่ดูจากสถานการณ์ของเขาแล้วดูเหมือนจะเป็นสัญญาณของสภาวะสมองเสื่อม

“ผู้อาวุโสได้โปรดวางใจเถอะ!” มู่เฟิง คิดในใจ

“ในเมื่อตอนนี้ข้าได้เป็นหัวหน้าเผ่า เผ่าต้าเจียงนี้ก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของข้า ข้าจะทํามันให้ดี ที่สุด!”

ไม่รู้ว่าชายชราเข้าใจในประโยคนี้หรือไม่เขาตบมือและหัวเราะว่า “ดี ดี!”

ในวันรุ่งขึ้น มู่เฟิง ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ ถึงอย่างไรเสียในยุคนี้เขาก็ไม่มีโทรศัพท์มือถือหรือคอมพิวเตอร์ดังนั้นเมื่อฟ้ามืดเขาก็ต้องนอนยังไม่รวมถึงเรื่องเตียงที่แข็งเป็นหิน

เพียงเพิ่งตื่นไม่นานก็เห็น ไป๋หยา กระโดดโลดเต้นถือโถหินมาถึงปากถ้ําและหัวเราะอย่างเบิกบาน “พี่ มู่เฟิง พี่ตื่นแล้วหรอ?”

“อื้ม!” มู่เฟิง ยิ้มและพูด

“เจ้าเองก็ตื่นเช้าเช่นกัน!”

“ท่านพ่อให้ข้านําน้ํามาให้ท่านแล้วข้าเอาอาหารมาให้ท่านด้วย!”

พูดจบไป๋หยาก็ส่งโถหินให้กับ มู่เฟิง แล้วเอาเนื้อย่างที่อยู่บนไหล่ออกมาส่งให้กับเขา

มู่เฟิง มองเนื้อย่างรมควันแล้วรู้สึกกินไม่ลงจริงๆแต่พอเห็นดวงตากลมโตของไป๋หยาที่มองมายังเขาด้วยความคาดหวังเขาก็ปฏิเสธไม่ได้จึงได้แต่รับเนื้อย่างมากัดฟันกิน

ไป๋หยา ยืนยิ้มและเฝ้าดูเขากินอย่างมีความสุข จากนั้นหญิงสาวก็รับโถหินคืนกลับมา “พี่ มู่เฟิงวันนี้ท่านจะทําอะไร?”

“วันนี้ข้าจะทําอุปกรณ์ตักน้ํา!”

“อุปกรณ์ตักน้ํา?” ไป๋หยา รู้สึกสงสัยดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ

“สอนข้าได้หรือไม่?”

มู่เฟิง มองไปที่สายตาใสซื่อบริสุทธิ์เขาไม่ได้เห็นหญิงสาวที่ใสซื่อเช่นนี้มานานแล้วจึงอดหัว เราะไม่ได้

“ได้สิหากเจ้าอยากเรียนรู้ก็เพียงอยู่ข้างๆ!”

“เยี่ยมไปเลย!” ไป๋หยา กระโดดสูงมุมปากยิ้มเป็นจันทร์เสี้ยว

มู่เฟิง ยิ้มและส่ายหัวจากนั้นเขาหยิบเครื่องมือช่างออกมาและขอให้ไป๋หยาไปช่วยขนไม้ทั้งหมดออกมาจากนั้นเขาก็เริ่มทําลูกกลิ้ง

เนื่องจากเมื่อวานเขาใช้คะแนนไป 50 คะแนนเพื่อแลกกับอุปกรณ์และคู่มือดังนั้นตอนนี้เขาแค่เพียงต้องทําตามขั้นตอนทีละขั้นตอนเท่านั้น

ไป๋หยา กะพริบตาแสงในดวงตายิ่งส่องสว่างยิ่งขึ้นบางครั้งก็สอบถามสองสามประโยค

“พี่ มู่เฟิง ทําไมท่านถึงขุดท่อนไม้ให้เป็นแอ่ง?”

“ทําไมพี่ถึงทํามันอีกอันล่ะ?”

“ทําไมท่อนไม้นี้ถึงบางขนาดนี้ ใช้ทําอะไรหรอ?”

มู่เฟิง พยายามพูดอธิบาย งานช่างไม้ที่เดิมที่น่าเบื่อเล็กน้อยก็น่าสนใจขึ้นมา เมื่อสามารถทํา ลูกกลิ้ง ชั้นวางไม้ และถังน้ํา ไปหยา ก็เฝ้าดูเขาทําเรื่องพวกนี้อยู่ข้างกายไม่ยอมห่างไปไหน

“เอาล่ะทีนี้ก็ย้ายของพวกนี้ไปที่บ่อน้ําได้แล้ว วันนี้ข้าจะทําแค่นี้เท่านั้น ส่วน อีกบ่อต้องรอก่ อน!”

“ให้ข้าช่วยถือ!” ไปหยา พูดพลางช่วย มู่เฟิง ย้ายของชุดนี้ไปยังบ่อน้ําจากนั้นก็ช่วยติดตั้งพร้อมกับ มู่เฟิง

ข้างบ่อน้ําเริ่มมีคนเดินมา พอรู้ว่า มู่เฟิง มาที่บ่อน้ําพวกเขาก็พากันมาที่บ่อน้ําเช่นกัน

หลังจากที่ติดตั้งเสร็จแล้ว มู่เฟิง ผูกถังไม้บนเชือกเย็น จากนั้นหมุนลูกกลิ้งลงและ ค่อยๆหย่อนถังไม้ลงไป เขาเขย่าเชือกเส้นเอ็นอีกครั้ง เพื่อเติมน้ําในถังไม้ จากนั้นเขาก็หมุนลูกกลิ้ง และยกน้ําขึ้นมา

ปริมาณของน้ําในถังเทียบเท่ากับถุงหนังสัตว์ 10 ใบและสามารถตักขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วและ ประหยัดเวลามากกว่าครึ่ง คนรอบข้างต่างมองไปที่ มู่เฟิง ราวกับว่า มู่เฟิง เหมือนสัตว์ประหลาด เมื่อวานหัวหน้าเผ่าเพิ่งจะสอนขุดบ่อน้ําแล้วได้น้ําหวานๆหอมอร่อยออกมา มาวันนี้ทําอุปกรณ์ที่ สามารถตักน้ําได้ทีละมากๆอีกด้วย!

“พี่ มู่เฟิง ข้าเองก็อยากลองเช่นกัน!” ไปหยา กระโดดโลดเต้นอย่างร่าเริงใบหน้าที่งดงามของนางฉายแววออดอ้อน

“ ได้หรือไม่?”

“ได้สิ!” มู่เฟิง รู้สึกตาพร่ามัวและรีบตอบทันที