ฉันเป็นหัวหน้าเผ่าดึกดำบรรพ์ - บทที่ 19 เด็กหนุ่มขี่มังกร

บทที่ 19 เด็กหนุ่มขี่มังกร

หลังจากที่ มู่เฟิง พูด “ยืนยันการแลกเปลี่ยน!” จากนั้นภายในใจของเขาก็มีเสียงดัง “ติงการแลกรางวัลสําเร็จ!”

จากนั้น มู่เฟิง ก็พบว่าในหัวของเขามีข้อมูลเกี่ยวกับการฝึกสัตว์อสูรซึ่งเป็นทักษะเบื้องต้นเขาตกตะลึงไปชั่วครู่ก่อนจะรู้สึกว่าสัตว์อสูรที่อยู่ตรงหน้าเขารู้สึกคุ้นเคยกับเขาเล็กน้อยเขาสูดหายใจเข้าลึกลึก แล้วเดินไปหยุดอยู่หน้ามังกรดิน แล้วเอ่ยปากอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับเป็นสิ่งที่คนรอบข้างไม่เข้าใจ

“ เจ้าหัวล้าน อุ้งๆ !”

“อะไรนะ?” หลี่หูและ หมิงกวง เบิกตากว้างด้วยความตกใจมอง มู่เฟิง ด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

“ผู้นําเผ่านี่มัน…” หมิงกวงมองหลี่หูอย่างไม่แน่ใจ

หลี่หูส่ายหน้าอย่างจนปัญญาและโบกมือแสดงให้เห็นว่าเขาเองก็ไม่เข้าใจภาษานี้เช่นกันแล้วสิ่งที่ทําให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่าก็คือมังกรดินเดิมที่ไม่ขยับไม่เขยื้อนกับลุกขึ้นยืนจากพื้นดวงตากลมโตมองไปที่ มู่เฟิง ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

มู่เฟิง รู้สึกยินดีอย่างยิ่ง “ ได้ผลจริงๆ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็ตะโกนขึ้นว่า “เจ้าหัวล้าน อุ้งๆ!”

ดวงตาของมังกรดินแข็งค้างในทันที มันพยายามยื่นศีรษะมาหา มู่เฟิง ปลายจมูกของมันพยายามสํารวจกลิ่นอายของ มู่เฟิง

หลี่หูรีบเอ่ยขึ้นทันที “ มู่เฟิง ระวังด้วย..”

มู่เฟิง สายหัวเบาๆเพื่อส่งสัญญาณว่าไม่เป็นไรขณะเดียวกันเขาก็ยื่นมือออกไปกลางอากาศมังกรดินใช้จมูกสัมผัสมือของ มู่เฟิง อย่างระมัดระวังและสูดดมเบาๆ ขณะเดียวกันมันก็ส่งเสียงร้องออกมา“อุ้งๆ”

มู่เฟิง ดวงตาเป็นประกาย เขาฉวยโอกาสลูบจมูกมังกรดิน 2 ครั้งจากนั้นเดินไปด้านหลังศีรษะใหญ่ของมันก่อนที่จะตบเบาๆในเวลาเดียวกันเสียงของ มู่เฟิง ก็เบาลง “เจ้าหัวล้านอุ้งๆ, อุ้งๆ”

มังกรดิน ก้าวมาข้างหน้าและถูไถกับ มู่เฟิง อย่างอ่อนโยน

“อ๊าาา” หลี่หูและ หมิงกวง ต่างตกใจ พวกเขามองไปที่ มู่เฟิง เรากับมองสัตว์ประหลาด

“ มู่เฟิง เขาสามารถทําให้มังกรดินตัวนี้เชื่องได้?”

“มันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?” และฉากนี้ก็ถูก ไปหยา ที่เดินเข้ามาเห็นพอดีนางอ้าปากค้างใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจดวงตาของนางเต็มไปด้วยสีสันและมือเล็กๆปิดปากอย่างไม่น่าเชื่อ

“โอ้ว อุกะอุกะ!”

สิ่งที่ทําให้พวกเขาประหลาดใจยิ่งกว่าก็คือ มูเฟิง ยังพูดต่อ

“อุ้งๆ!”

มังกรดินดูน่ารักราวกับสัตว์เลี้ยงเล็กๆกําลังออดอ้อน มันเดินวนรอบ มู่เฟิง หางของมันสายไปมาดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“นี่” ทั้ง 3 คนตกตะลึง หัวหน้าเผ่าของพวกเขาสามารถฝึกสัตว์อสูรได้ โดยเฉพาะมังกรดินที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา!

ในที่สุดก็เกิดเหตุการณ์ที่ทําให้ทั้ง 3 คนตกตะลึงยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อมังกรดินหมอบตัวลงกับพื้นและส่ายหัวไปมาราวกับจะบอก มู่เฟิง ว่าให้เขาขึ้นมานั่งบนหลังของมัน!

มู่เฟิง เข้าใจทันที เขาพยายามสะกดความตื่นเต้นเอาไว้และลูบหัวมันเบาๆจากนั้นก็ค่อยๆก้าวขึ้นไปบนหลังของมังกรดิน เมื่อเขาขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้วเขาตบที่คอของมันเบาๆอีกครั้ง มันยึดตัวขึ้นพร้อมที่จะออกเดินไปพร้อมกับ มู่เฟิง

ในเวลาเดียวกันมังกรดินก็เงยหน้าขึ้นแล้วร้องใส่ทั้ง 3 คนที่กําลังขวางทางของมันอยู่

“ อ้ววว”

หลี่หู หมิงกวง และ ไปหยา ตกใจกับเสียงนี้พวกเขาถอยหลังไปหลายก้าว มู่เฟิง เองก็ตกใจกับเสียงนี้เช่นกันและคิดว่า

“มังกรดินตัวนี้เป็นเพียงลูกหลานของไดโนเสาร์กินพืชเท่านั้นแต่มันก็ยังสามารถส่งเสียงคํารามที่มีพละกําลังเช่นนี้ได้ด้วย!”

อารมณ์ของเขาในตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้น มู่เฟิง นั่งเด่นเป็นสง่าอยู่บนหลังของมังกรดินในขณะที่ เห็นหลี่หูและตกตะลึงอยู่ด้านข้าง เขาเข้าใจทันทีว่าทําไมคนสมัยก่อนถึงชอบขี่ม้า

“ฮ่าๆๆ ถึงแม้คนอื่นจะได้ขี่ม้าแต่เราได้ขี่ไดโนเสาร์!” มู่เฟิง รู้สึกภาคภูมิใจและคิดในใจว่าคะแนน 500 คะแนนนี้ไม่สูญเปล่า

“จริงสิในเมื่อตอนนี้ได้ขี่ไดโนเสาร์แล้วทําไมไม่ออกไปอวดสักหน่อย ถือว่าเป็นการเดินเล่น”มู่เฟิง คิดเช่นนั้นจึงตบไปที่หัวของมังกรดินเบาๆเป็นสัญญาณให้มันออกเดินไปนอกภูเขา

มังกรดินทําตามคําสั่งดวงตาของหลี่หูและ หมิงกวง เต็มไปด้วยความตกใจปนกับความดีใจ

“ อุกะอุกะ อุกะอุกะ!”

“ในที่สุดเผ่าต้าเจียงของเราก็จะฟื้นฟูและยิ่งใหญ่ต่อไป?”

ไปหยา มองไปที่ มู่เฟิง ด้วยหัวใจเต้นแรง ใบหน้าแดงระเรื่อราวกับพระอาทิตย์ ดวงตากลมโตงดงามชุ่มน้ํา

นางตะโกนอย่างไม่รู้ตัวว่า “พี่ มู่เฟิง…”

มู่เฟิง หันกลับมาและถามขึ้นว่า “ ไปหยา เป็นอะไรไป?”

“ข้า” ไปหยา รู้สึกตึงเครียด มือเล็กๆของนางจับชายเสื้อหนังอสูรของตนเอาไว้ราวกับไม่รู้ว่าจะวางมือไว้ที่ไหนดวงตากลมโตกะพริบปริบๆราวกับดวงดาว

นางมองไปที่ มู่เฟิง อย่างเขินอายและสลับสายตามาที่มังกรดินอีกครั้ง

“อ๋อ เจ้าก็อยากขี่มันเหมือนกันใช่ไหม?” มู่เฟิงตบไปที่หัวของมังกรดินอีกครั้งเพื่อส่งสัญญาณให้มันหมอบลง

มังกรดินทําจมูกฟุดฟิด เหมือนมันไม่พอใจแต่ก็ยังคงทําตามคําสั่งของ มู่เฟิง จากนั้น มู่เฟิง ก็ดึงไปหยาขึ้นบนหลังของมังกรดิน

จากนั้นเขาก็ส่งสัญญาณให้มันเดิน มังกรดินลุกขึ้นและเดินไปยังเผ่าที่อยู่ตีนเขา

ไปหยา นั่งอยู่หลัง มู่เฟิง ในใจรู้สึกตื่นกลัวและตื่นเต้น นางมองไปที่ร่างที่อยู่ตรงหน้าที่ผอมแห้งแต่ตอนนี้ราวกับเห็นเป็นร่างสูงใหญ่ ดวงตาเป็นประกายยิ่งขึ้น

มังกรดินเดินลงเขา มู่เฟิง รู้สึกสบายเมื่อลมพัดผ่านเมื่อมองไปที่เผ่าที่อยู่ใต้ภูเขา เขารู้สึกราวกับว่าพวกเขากําลังวิ่งไปตามภูเขาอย่างรวดเร็ว

“ฮ่าๆๆ ขี่ไดโนเสาร์เร็วแรงจริงๆ!” มู่เฟิง รู้สึกมีความสุข

ในขณะเดียวกันก็มีความคิดอีกข้อหนึ่งผุดขึ้นมาในก้นบึงของหัวใจ

“ตอนนี้เขามีพาหนะคู่ใจแล้ว แต่ดูเหมือนยังขาดนกอินทรีย์!”

“ดูเหมือนว่าแผนการฝึกสัตว์อสูรจะต้องเริ่มขึ้นแล้ว!”

“มาเลย ไอ้หนุ่มขี่มังกร!” มู่เฟิง เรียกตัวเองเช่นนั้น