ฉันเป็นหัวหน้าเผ่าดึกดำบรรพ์ - บทที่ 2 เจาะไม้เพื่อจุดไฟ

บทที่ 2 เจาะไม้เพื่อจุดไฟ

มู่เฟิง คุกเข่าลงข้างหนึ่ง เบื้องหน้าของ มู่เฟิง มีชนเผ่าดึกดําบรรพ์มากกว่า 10 คนคุกเข่าทําความเคารพเขา มันให้ความรู้สึกเหมือนในภาพยนตร์ “ พ่อทูนหัว”มันมีทั้งอํานาจเก่าใหม่สลับกัน

มู่เฟิง ไม่สนใจเรื่องนี้เขาหันไปจับมือชายชราอีก “ ผู้อาวุโส!”

ในขณะนี้ชายชราแทบที่จะมองไม่เห็นการหายใจอีกต่อไป มู่เฟิง รู้สึกโศกเศร้าในใจของเขา เขากําลังจะสูญเสียคนที่เขาสนิทที่สุดในโลกใบนี้งั้นหรือ?

ในตอนนั้นเองมีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากก้นบึงของหัวใจ

“ระบบหัวหน้าเผ่าเปิดใช้งาน ได้รับคะแนนความสําเร็จ 100 คะแนน

“ระบบหัวหน้าเผ่างั้นหรอ?คะแนนความสําเร็จอะไร?” มู่เฟิง เคยเล่นเกมมาก่อนในชีวิตที่แล้วของเขาและอ่านนิยายมามากดังนั้นจึงรู้ว่าระบบทํางานอย่างไร

แม้ว่าเขาจะรู้สึกไร้สาระแต่พอคิดว่าตัวเองข้ามมิติมาได้และได้รับระบบช่างเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว?

“ระบบหัวหน้าเผ่าคือ…”

มู่เฟิง ไม่สนใจว่าระบบจะแนะนําตัวเองอย่างไรเขาอดใจรอไม่ไหวที่จะถามว่า “ระบบมีสิ่งใดที่สามารถช่วยเหลือชีวิตคนได้หรือไม่?”

“สิ่งที่ข้าต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือยาที่สามารถรักษาชีวิตคนส่วนเรื่องอื่นๆค่อยพูดกันภายหลัง” เขาตะโกนออกมาจากก้นบึงของหัวใจ

ระบบเงียบลงทันที

เห็นได้ชัดว่ามันกําลังฉายเครื่องสแกนเนอร์ที่วนเวียนอยู่ในร่างกายของเขาก่อนจะพูดออกมา

“หากต้องการช่วยชีวิตคนสามารถใช้แต้มความสําเร็จแลกเปลี่ยนทักษะรักษาได้”

“ถ้าอย่างนั้นแลกกับทักษะการรักษาเลย” มู่เฟิง ตัดสินใจทันที

“ขอโทษด้วยตอนนี้คุณมีแต้มความสําเร็จเพียง 100 แต้มที่ระบบมอบให้ เท่านั้นและต้องใช้แต้ม 1000 แต้มสําหรับทักษะรักษา”

“แ***เอ้ย!” มู่เฟิง อดไม่ได้ที่จะพูดหยาบคายออกมา

“ มีวิธีอื่นไหม!”

ระบบพูดขึ้นว่า “มีวิธีประนีประนอมสามารถใช้แต้ม 100 แต้มเพื่อแลกยาต่ออายุได้ 1 เม็ด จากนั้นคุณสามารถทําภารกิจให้สําเร็จภายใน 3 วันเพื่อจะได้รับแต้ม 1000 แต้ม!”

“ยาต่ออายุสั้นหรอ?”ดวงตาของ มู่เฟิง เป็นประกาย “ภายใน 3 วัน?”

“ใช่”

“ ก็ได้ ตกลงแลกเปลี่ยน!” มู่เฟิง ตะโกนในใจ

ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจเรื่องภารกิจ และแต้ม 1000 แต้มของระบบ เขารู้แค่ว่าขอแค่ชายชรายังยืดอายุต่อไปอีกสักหน่อยก็เป็นเรื่องดีแล้ว

“แจ้งเตือนจากระบบ: คุณแน่ใจหรือไม่ว่าจะใช้แต้มความสําเร็จ 100 แต้มเพื่อแลกยาต่ออายุ?”

“ตกลง แน่ใจ!” มู่เฟิง รู้สึกกังวลกลัวว่าระบบจะมีปัญหา

“ติง!แลกสําเร็จ!”

มู่เฟิง รับรู้ได้ทันทีว่าในมือของเขามียาขนาดเล็กปรากฏออกมา มันส่งกลิ่นหอมอ่อนๆของสมุนไพร มู่เฟิง ไม่สนใจปฏิกิริยาของคนรอบข้างและตะโกนว่า “ เอาน้ำมา”

คนข้างๆรีบหยิบถ้วยไม้ขึ้นมา ข้างในบรรจุน้ำสะอาด

“ช่วยพยุงผู้อาวุโสลุกขึ้นนั่ง!” มู่เฟิง ตะโกน ผู้คนต่างทําตามที่ มู่เฟิงสั่งเนื่องจากเขาได้เป็นหัวหน้าเผ่าแล้ว

มู่เฟิง ค่อยๆเปิดปากของชายชรา วางยาไว้ในปากของเขาก่อนที่จะป้อนน้ำอีกเล็กน้อย หลังจากแน่ใจว่าเขากลืนมันลงไปแล้วจึงส่งสัญญาณให้พวกเขาวางร่างของผู้อาวุโสลง

คนรอบข้างต่างตกตะลึงมองไปที่ มู่เฟิง “ หัวหน้าเผ่ามันคือ…”

มู่เฟิง สายหัวเป็นสัญญาณให้พวกเขาเงียบและมองไปที่ชายชราที่นอนอยู่อีกครั้งด้วยความตั้งใจ เขาไม่แน่ใจว่ายามีประสิทธิภาพหรือไม่ เมื่อเห็นว่า มู่เฟิง ไม่พูดไม่จา พวกเขาทั้งหมดต่างไม่กล้าพูดอะไรออกมาและมองไปที่ มู่เฟิง อย่างคาดหวัง

3 นาทีต่อมาหน้าอกของชายชรากระเพื่อมขึ้นลงอีกครั้ง มู่เฟิง ถอนหายใจยาว “สําเร็จ!”

เมื่อคนรอบข้างเห็นหน้าอกของชายชรากระเพื่อมขึ้นลงอีกครั้งใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“โอ้ ผู้อาวุโสเขา…”

มู่เฟิง ยังคงส่ายหัวและพูดว่า “ข้าสามารถช่วยผู้อาวุโสยึดชีวิตได้อีก 3 วัน หากถ้ายังคิดหาวิธีอื่นไม่ออกภายใน 3 วันผู้อาวุโสก็จะ…”

เขายังไม่ทันพูดจบชายชราก็ตื่นขึ้น เขาอยากจะลุกขึ้นแต่ก็ไม่สามารถลุกได้ มู่เฟิง ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยุงให้เขาลุกขึ้นนั่ง

แววตาของชายชราเปล่งประกายอีกครั้ง เขาไม่ได้ถามอะไรมากเพียงเอ่ยปากพูดว่า “เจ้ายืดอายุของข้าไว้ก็ไม่ได้ช่วยอะไร ข้าเหลือเวลาอีกแค่ 2-3 วันเท่านั้น”

มู่เฟิง ตกใจที่ชายชราสามารถรู้ถึงผลลัพธ์เช่นนี้

“ไม่ต้องสนใจข้า รีบเก็บข้าวของแล้วอพยพไปทางทิศตะวันออกให้เร็วที่สุด”

เห็นได้ชัดว่าชายชราเสียสละตนเองเพื่อช่วยเผ่า ทุกคนแสดงความเศร้าโศกอีกครั้ง

หลี่หูพูดขึ้นว่า “แต่ที่นี่คือบ้านเกิดของพวกเรา!”

“แต่ว่า..”ชายชรารู้สึกหมดแรง “อยู่ที่นี่ก็ต้องรอความตาย! สิ่งที่สําคัญที่สุดก็คือเพลิงศักดิ์สิทธิ์ของเราได้ถูกขโมยไปแล้ว!”

“เมื่อไม่มีไฟ เผ่าต้าเจียงของเราก็จะถูกทําลาย เจ้าต้องการเป็นคนบาปอย่างนั้นหรือ?”

หลี่หูดูเหมือนจะถูกกระตุ้นด้วยประโยคนี้ เขาลุกขึ้นและแสดงออกถึงความมุ่งมั่น “ตกลง! ข้า…”

“เดี๋ยวก่อน!” มู่เฟิง เอ่ยปาก “ไฟ ไฟในเผ่าหายไปอย่างนั้นหรอ?”

หลี่หูรวมทั้งคนอื่นๆหันไปมอง มู่เฟิง อย่างแปลกใจ “เจ้าลืมไปแล้วหรือ!”

“หืม?” มู่เฟิง ตระหนักได้ทันทีว่าการที่ตนเองข้ามมิติมาและสถานการณ์บางอย่างยังไม่กระจ่างดังนั้นเขาจึงหาเหตุผลมาอ้างทันที

“ข้าเพิ่งตื่นขึ้นมายังมีบางเรื่องที่ข้าจําไม่ได้”

ทุกคนเข้าใจทันที่พวกเขากําลังรอให้มู่เฟิงพูดต่อ แต่สิ่งที่ มู่เฟิง พูดต่อไปทําให้พวกเขาประหลาดใจ

“ คือว่าข้า…สามารถสร้างไฟได้!”

“อะไรนะ!” หลี่หูและคนรอบข้างรวมทั้งผู้อาวุโสที่อยู่ด้านหลังล้วนอุทานออกมาพร้อมกัน

“เจ้าสามารถสร้างไฟได้อย่างนั้นหรือ?”

มู่เฟิง พยักหน้า และระงับความประหลาดใจของเขาที่มีต่อเผ่านี้

“ข้าสามารถสร้างไฟได้!”

หลี่หยื่นมือออกมาจับมือของ มู่เฟิง “ ท่านหัวหน้าเผ่า!”

มู่เฟิง ตกใจ แม้แต่ชายชราที่อยู่ข้างๆยังถามเขาด้วยเสียงมากว่า “ มู่เฟิง เจ้าสามารถสร้างไปได้จริงๆเหรอ!”

มู่เฟิง พยักหน้าและเงยหน้าขึ้นก่อนจะกล่าวว่า “มีไม้แห้งหรือไม่เอาไม้ที่แห้งที่สุด จากนั้นขอกิ่งไม้และเศษผงขี้เลื่อย!”

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ทุกคนเต็มไปด้วยความสงสัยแต่ไม่มีใครกล้าตั้งคําถามเพียงเพราะเขาพูดว่า “ข้าสามารถสร้างไฟได้!”

หลี่หู ไปหาของให้ มู่เฟิงอย่างรวดเร็ว มู่เฟิง เหลือบมองและพยักหน้าอย่างพึงพอใจจากนั้นเขาก็ใช้วิธี “ เจาะไม้เพื่อจุดไฟ” ในชีวิตที่แล้วของเขา เขาจะมีมีดกระดูกขุดรูเล็กๆบนไม้ผุแห้งจากนั้นเขาวางเศษขี้เลื่อยไว้ด้านบน มือทั้งสองของเขาจับไม้แล้วปั่นไปมาอย่างรวดเร็ว

คนรอบข้างไม่กล้าแม้แต่หายใจพวกเขาจ้องเขม็งไปที่ มู่เฟิง

หลังจากนั้นไม่นานก็มีควันลอยขึ้นจากกิ่งไม้ มู่เพิง รีบใช้ขี้เลื่อยวางสุมลงไปแล้วใช้ปากเป่าเบาๆ

ควันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนในที่นี้ต่างตื่นเต้นดีใจโดยเฉพาะหลี่หูที่อ้าปากค้างจนแทบอยากจะกระโจนใส่

ไม้ยังคงหมุนอย่างรวดเร็วพร้อมกับเปาลมอีก 2-3 ครั้ง เปลวไฟสีเหลืองก็ปรากฏขึ้นจากควัน!

แม้ว่าเปลวเพลิงจะเป็นเพียงไฟเล็กๆแต่ใบหน้าของ มู่เฟิง ส่องสว่างและจุดประกายความหวังของทุกคนในที่นี้

“เทียนหยูต้าเจียง!” ชายชราลุกขึ้นด้วยความตื่นเต้นและตะโกนออกมา

ทุกคนมีสีหน้าตื่นเต้นเช่นกันพวกเขาคุกเข่าลง คํานับไปทาง มู่เฟิง แล้วตะโกนพร้อมกัน “เทียนหยูต้าเจียง!”